Γράφει η Εβίτα Μπουρμά
Φωτογραφίες: Νίκος Περίσσιος
Ψάχνοντας διεξόδους, βάζοντας ή όχι στην αναζήτηση μας αλλιώτικες ζωές, η βραδιά μας στο Ρυθμός Stage, ξεκίνησε με τους δύο καλλιτέχνες επί σκηνής να ερμηνεύουν το «Δε λες κουβέντα» του Δήμου Μούτση και να ξεκινάνε τη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο για να πιστέψουμε σε μια πολύ καλή συνέχεια. Ο Δημήτρης Μπάσης και η Ραλλία Χρηστίδου έμειναν μαζί επί σκηνής για λίγη ώρα, με εκείνον να αποχωρεί λίγο μετά και εκείνη να μένει, με δικά της τραγούδια να ξύνει τις πληγές μας ή να μας δημιουργεί εικόνες για δυνατούς ανθρώπους που δεν κρύβονται, δεν φεύγουν, δεν ξεχνούν.
«Στ’ ανοιχτά του παραδείσου, είναι κι οι όχθες της αβύσσου, αν δεν ξέρεις που πατάς… Ποιο θεό ζητάς, ποιο δαίμονα ξυπνάς, μάτια μου ξεχνάς, στα μάτια να κοιτάς…» σε μουσική δική της και στίχους της Λίνας Δημοπούλου, μας χάρισε νωρίς σε σχέση με την διάρκεια της βραδιάς, μια από τις πιο έντονα γεμάτες αλήθεια ερμηνείες της. Υπήρξαν διασκευές από εκείνες που περιμέναμε και άλλες που ακόμα κι όταν τις ακούγαμε δεν μπορούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη από τις πρώτες νότες να πιστέψουμε ότι θα το τολμήσει. Το έκανε. Αυτό ακριβώς το στοιχείο, το μη αναμενόμενο της εξέλιξης ήταν που κρατούσε την ενέργεια του κοινού ψηλά.
Ο Δημήτρης Μπάσης επέστρεψε και ένα νέο τραγούδι έγινε δικό μας. Σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, το «Παράξενο Φως» ήταν κάτι διαφορετικό που όμως του ταίριαζε πολύ. Δυστυχώς γενικά η φωνή δεν άνοιγε, οι δυναμικές έλειπαν και τα πολλά μπάσα δεν βοηθούσαν (τουλάχιστον έτσι αισθανθήκαμε στο σημείο που καθόμασταν). Στα θετικά της βραδιάς, το πολύ καλά στημένο πρόγραμμα, λαϊκό και έντεχνο όμορφα παντρεμένα μεταξύ τους κι εμείς ευτυχείς να ζούμε μια από τις σπάνιες συγκυρίες όπου ποιότητα κι εμπορικότητα καταφέρνουν να συναντηθούν.
Με τους δύο καλλιτέχνες να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και τον κόσμο να διασκεδάζει χωρίς διακοπή για παραπάνω από τρεις ώρες, τα λίγα αρνητικά που εντοπίσαμε, μοιάζουν πολύ μικρά κι ίσως για τον περισσότερο κόσμο ασήμαντα. Στα πολύ όμορφα μουσικά, το εξαιρετικό μπουζούκι κι ας «έκλεβε» λίγο από τη θέση του πιάνου που μας έλειψε αρκετά. Παρόλο που το παίξιμο ήταν πραγματικά καλό, υπήρχαν στιγμές που την «μουρμούρα» του μπουζουκιού θέλαμε να την αντικαταστήσουν οι ήχοι των πλήκτρων.
Το επόμενο Σάββατο θα βρεθούμε ξανά στην Ηλιούπολη για να τους απολαύσουμε, «απαλλαγμένοι» από το άγχος να παρατηρούμε τις λεπτομέρειες, δεν θα μας νοιάζει αν οι μουσικοί παίζουν με αναλόγιο, δεν θα θεωρήσουμε θετικό που τα φώτα είναι τρίχρωμα, θα πάμε μόνο για να διασκεδάσουμε, όπως αληθινά διασκέδαζαν όλοι και ξεχνούσαν όσα τους απασχολούσαν την πρώτη φορά που τους παρακολουθήσαμε.
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…