Γράφει η Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Σάββατο βράδυ μέσα στην αγκαλιά του κόσμου φύσηξε ξανά Πεχλιβάνης. Ο ήρωας που παρασέρνει τις σκέψεις και τον φόβο και παίρνει χρώμα και ζωή της μοναξιάς ο κήπος. Ο Θανάσης, ο ποιητής, ο μουσικός, η φωνή από τον κόσμο του ονείρου. «Τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς». Ιδαλγοί της φύσης και της φαντασίας μας μονάχα, μας θύμισε ξανά πως είμαστε, φύλλα στα δέντρα, μέρος του κόσμου που στροβιλίζεται και πλανάται σε κάτι απέραντο και άγνωστο.
«…μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι, σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω». Κι έτσι γεμίσαμε την κούπα της καρδιάς μας, στο δείπνο που μας προσκάλεσε, με το κρασί που την ξυπνά, την αγάπη. Και αναβίωσε στο Γυάλινο Θέατρο ξανά η αστείρευτη έμπνευση του Θανάση μέσα σε στίχους που μοιάζουν βγαλμένοι πάντα από παραμύθι, σε ήχους που συνοδεύουν τη νοσταλγία για τα όμορφα και τη λαχτάρα για τα καταπληκτικά της ζωής, στη φωνή της Ματούλας Ζαμάνη που χαμογελούσε σαν παιδί και του Δημήτρη Μυστακίδη που χάραζε τους «δρόμους» του μπουζουκιού στην κιθάρα.
Ερωτευτήκαμε από την αρχή αυτούς που έλειπαν από δίπλα μας με πείσμα στη φύση που μας έλεγε να μην ξεγελαστούμε. Και νιώσαμε ξανά τον έρωτα, φίλο κι όχι δυνάστη. «Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο. Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν. Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά. Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.» Δάκρυα συγκίνησης για όλα τα συναισθήματα που μπορούν τα σώματα να ψηλαφίσουν, μας οδήγησαν στους δρόμους που ενώνουν τους ανθρώπους, εκείνους μπορούν ακόμα να βρουν μέσα τους το κομμάτι που κρατά ο καθένας αναλλοίωτο, αυτούσιο, ανέγγιχτο από την ξέφρενη πορεία της άκαρπης μανίας προς την ποσότητα.
Ταξιδέψαμε ξανά στην ξενιτιά μαζί με τον πλάτανο που κρατά το τρένο στη Γευγελή και το κουρελόβαρκο για την Αμερική. Με το Χομαγιούν και το Βακάρ να μεταμορφώνονται σε όχθες ποταμού για να μην αφήσουν τον τόπο που τους ζητά μπροστά το νοίκι. Μ΄έναν διάφανο που πεινασμένος στην πλώρη κοιτάζει με αμφιβολία το αύριο που πλησιάζει στην ακτή, προφητεύοντας τη δική μας πραγματικότητα στα αβέβαια μονοπάτια της ζωής. Με γεμάτα τα σακίδιά μας για τον κόσμο που ονειρευόμαστε, σηκώσαμε ψηλά χέρια και γροθιές να φτάσουμε τον ουρανό της ελευθερίας, που μόνο σ’ αυτόν υπάρχουν άστρα καθοδηγητικά. «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει!».
Οι αναμνήσεις από τις απέναντι όχθες, κι οι άλλες από το κάθε φευγιό προς κάθε κατεύθυνση, φιλιώσανε για ακόμα μια φορά με τις δυνάμεις τις ανεξήγητες από τους ανθρώπους, τον έρωτα, την αγάπη για ζωή, τον πόθο για λευτεριά, τον ελάχιστο εαυτό του καθένα. Ένωσαν τα σώματα σε αγκαλιές, τα χείλη σε φιλιά, το νου σε όνειρα κοινά για όλους. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει να μας πει και πάλι πολλά στο Γυάλινο θέατρο, στις λίγες ακόμα εμφανίσεις, που μένουν μέχρι τα καλοκαιρινά του ταξίδια.
Ας ζήσουμε σαν αερικά. Αυτό κατάλαβα. Δίχως φόβο, δίχως καβάντζα καμιά -ήταν πολλοί στην παρέα του καθενός- δίχως «εγώ», δίχως αλυσίδες. Και ίσως αύριο να έχουμε να λογοδοτήσουμε μόνο για το αν αγαπήσαμε πραγματικά, μόνο για το αν είπαμε ελεύθερα τη γνώμη μας, μόνο για το αν εκτιμήσαμε τον εαυτό μας μέσα από τη σκληρή αυτοκριτική που όλοι κάνουν στα σκοτάδια ή στο φως κάποια στιγμή, ακόμη και την ύστατη. Κι ίσως να μην χρειαζόμαστε σωτήρες και μπροστάρηδες αλλά να μπορούμε να ονειρευτούμε. Μιας και θα μας έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα να είμαστε αιθεροβάμονες μέχρι εσχάτων.
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από τo live!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…