«Ένα πραγματικό Rock… wave!!!»

Γράφει ο Φίλιππος Λαμπρινός
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

Η φετινή πρώτη μέρα του Rockwave πέρασε και αυτό σαν πραγματικό κύμα παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του. Ο μαγευτικός χώρος της Μαλακάσας, ιδιαίτερα κατά τη δύση του ήλιου, η μυρωδιά από τα ψητά λουκάνικα, η άφθονη (αν και ακριβή) μπύρα, οι ψάθες στο γρασίδι… α, και η καλή μουσική δημιούργησαν ένα απίστευτο φεστιβαλικό κλίμα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του εξωτερικού. Και τι να ζηλέψει όταν έχει ένα τόσο ένθερμο κοινό όσο το ελληνικό;

Είμαστε πολύ ροκ εν ρολ κοινό. Και η Ελλάδα είναι ένας από τους αγαπημένους προορισμούς των καλλιτεχνών. Όποιος περνούσε από τη σκηνή δεν ξεχνούσε να πει πόσο όμορφα περνάει στην Ελλάδα και πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα τα ξαναπούμε. Κρίνοντας μάλιστα από τις χθεσινές εμφανίσεις όλων, θα είναι πολύ ευχάριστο να ξαναδούμε κάποιους από αυτούς στα μέρη μας.

Οι Subways έδωσαν τον ρυθμό και ανέβασαν τους παλμούς, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μια μπάντα πυροτέχνημα που έκανε μια ξαφνική επιτυχία και χάθηκε, οι μασκαρεμένοι Turbonegro έκλεψαν τις εντυπώσεις με τον punk και glam rock ήχο τους, επιβραβεύοντας τους φανατικούς τους ακροατές και οι Suede, με τον τραγουδιστή τους Brett Anderson στα καλύτερά του, να δίνει ρεσιτάλ σε ερμηνεία, εκφραστικότητα και επικοινωνία με το κοινό, μας θύμισαν κάτι από τις δόξες του ’90. Είχαν βέβαια και το πλεονέκτημα να παίζουν την πιο μαγευτική ώρα, όταν ο ήλιος πίσω από τη σκηνή σιγά σιγά έδυε, που σε συνδυασμό με την φωνή του Brett Anderson δημιούργησε ένα πολύ ρομαντικό και νοσταλγικό κλίμα. Οι Suede θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και οι headliners της βραδιάς, να τελειώσουν όλα κάπου εκεί και να φύγουν όλοι ευχαριστημένοι, αλλά ακολούθησαν δύο πραγματικά κορυφαίες εμφανίσεις.

Στο ασφυκτικά γεμάτο Vibe stage, οι Dropkick Murphys έστησαν ένα αληθινό πάρτι, το οποίο φυσικά συνοδεύτηκε από τα απαραίτητα σπρωξίματα στις απρόσιτες μπροστινές θέσεις. Τα μπουκάλια από το νερό και τις μπύρες κατέλαβαν τον εναέριο χώρο και τα καπνογόνα έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. 20 χρόνια αναμονής ήταν αυτά για τους χιλιάδες φαν μιας μπάντας από τις πιο πιστές και συνεπείς  στις αξίες και τον ήχο τους, οπότε φρόντισαν να τα δώσουν όλα. Συγκλονιστικοί οι Dropkick Murphys, ίσως να είχαν και το μεγαλύτερο κοινό, σε ένα όχι και τόσο γεμάτο Rockwave.

Μετά από το απαραίτητο τέταρτο για να συνέλθουμε, ήρθαν οι Last Shadow Puppets να μας αποτελειώσουν. Μόλις πάτησε ο Alex Turner το πόδι του στη σκηνή, η Μαλακάσα ξεσηκώθηκε από τα ουρλιαχτά. Δίπλα του, το καλλιτεχνικό του alter ego, ο Miles Kane. Δύο καλλιτεχνικές προσωπικότητες που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο σαν να είναι ένα: o Kane σοβαρός, δυναμικός, έχει αποδεχθεί τον δεύτερο ρόλο δίπλα στον Turner, και από την άλλη ο τραγουδιστής των Arctic Monkeys, μια αληθινή Πριμαντόνα, μαγνητίζει τα βλέμματα πάνω του και ξεσηκώνει το κοινό με κάθε του βλέμμα ή κίνηση.

Η εμφάνιση των Last Shadow Puppets ήταν φινετσάτη, επαγγελματική, μάλλον τέλεια. Χωρίς προσπάθεια να εντυπωσιάσουν ή να ψευτοξεσηκώσουν το κοινό, άφησαν τη μουσική τους να κάνει τη δουλειά. Ξεκίνησαν με διασκευή στο “I Want you” των Beatles, για να συνεχίσουν με κομμάτια από τον πρώτο όσο και από τον πρόσφατο δίσκο τους. Ξεχωριστή στιγμή σίγουρα, το άκουσμα του “505”, αγαπημένου τραγουδιού των Arctic Monkeys, που δεν συνηθίζουν να παίζουν σε live. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μία λέξη την εμφάνισή τους, αυτή θα ήταν sexy. Η κίνηση τους στη σκηνή, τα βλέμματα που αντάλλαζαν μεταξύ τους, οι στιγμές που τραγουδούσαν από ένα μικρόφωνο σαν να φιλιούνται σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο sex appeal του Alex Turner, με τον γυναικείο πληθυσμό να ουρλιάζει σε κάθε ευκαιρία, δημιούργησαν μια πολύ sexy κατάσταση που συνεπήρε το κοινό στη Μαλακάσα.

O Miles Kane και ο Alex Turner είναι δύο καλλιτέχνες που μπορούν να κάνουν θαύματα μαζί.  Εξαιρετικοί μουσικοί και τραγουδιστές και οι δύο -για τον πρώτο έχω την υποψία ότι δουλεύει πολύ περισσότερο τη μουσική ενώ ο δεύτερος έχει τεράστια επίδραση στο κοινό. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Alex Turner είναι ο Elvis του σήμερα. Ο τρόπος που κινείται στη σκηνή, οι μουσικές του ικανότητες, η απήχησή του στον γυναικείο πληθυσμό. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί έναν τόσο μεγάλο σταρ. Αλλά από την άλλη, γιατί να βάζουμε ταμπέλες; Ο Elvis ήταν ο Elvis και ο Turner είναι ο Turner, που κάνει τα πλήθη να παραληρούν.

Η εικόνα που μας άφησε το φετινό Rockwave ήταν μοναδική και οι αναμνήσεις σίγουρα θα μείνουν αξέχαστες. Η άνεση επίσης με την οποία εγκαταλείψαμε την Μαλακάσα έκανε τη βραδιά ακόμα καλύτερη. Αυτό που κρατάω είναι τα λόγια του Turner ότι θα τα πούμε την επόμενη φορά. Και ποιος ξέρει; Η επόμενη φορά μπορεί να είναι με τους Monkeys!

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…