Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λένα Σιώπη
Ο κατήφορος που έχει πάρει το ελληνικό τραγούδι εδώ και δύο δεκαετίες, έχει «αναγκάσει» τους περισσότερους από εκείνους που ασχολούνται καθ’ οιονδήποτε τρόπο μ’ αυτό, να μιλούν με αφοριστικά λόγια για το παρόν του και με άκρως ανησυχητικά έως αποκαρδιωτικά για το μέλλον του.
Υπάρχουν όμως και οι πιο ψύχραιμοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι πάντα θα βρίσκονται εκείνα τα πρόσωπα που από το δικό τους μετερίζι θα παλεύουν όσο μπορούνε για να το κρατήσουνε στο ψηλότερο δυνατό σημείο. Δεν έχουν άδικο, αλλά δυστυχώς οι προσπάθειές τους «χάνονται» μέσα στον γενικότερο συρφετό που έχουνε δημιουργήσει κι επιβάλλει στο κοινό οι ραδιοσταθμοί των πληρωμένων playlists…
Το βράδυ της Παρασκευής, είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε δια ζώσης κάποια από αυτά τα πρόσωπα σ’ έναν ωραίο χώρο της δυτικής Θεσσαλονίκης. Δημιουργοί κι ερμηνευτές μιας νέας δισκογραφικής απόπειρας, παρουσίασαν το έργο τους, θέλοντας ουσιαστικά ν’ αποδείξουν ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του τραγουδιού που ξεκινά από την έμπνευσή τους και καταλήγει στην ακτή του “Porto Tabasco”…
Αυτός είναι ο τίτλος μιας εξαιρετικής καινούργιας δουλειάς, η οποία μας καλεί να θυμηθούμε ότι ακόμα και στην εποχή των μουσικών «σκουπιδιών» και της πολιτιστικής παρακμής, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν, αγωνίζονται, μοχθούν για ένα καλύτερο ελληνικό τραγούδι. Όχι για να γίνουν εκατομμυριούχοι, αλλά επειδή πάνω απ’ όλα το αγαπούν και το σέβονται…
Δημιουργοί του, οι “Blue poet”. Επί το ελληνικότερο, ο συνθέτης Νίκος Πανδής και ο στιχουργός Τζων Μιχάλης, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις και το ταλέντο τους για να προτείνουν κάτι «εξωσυστημικό» και μακριά από τις «ευκολόπεπτες» αρλούμπες που μας έχουνε κατακλύσει απ’ όλα τα ΜΜΕ.
Ερμηνευτές, τρία παιδιά της Μακεδονίας με όραμα, αγάπη και στόχους για τη μουσική της πατρίδας τους. Ο Σωκράτης Παπαϊωάννου, η Μαίρη Δούτση και ο Γιάννης Λεκόπουλος, ενώ σε ένα τραγούδι συμμετέχει και ο καθιερωμένος Αλέξανδρος Χατζής.
Άρωμα από το «χρυσό» παρελθόν…
Τι χρειάζεται το καλό ελληνικό τραγούδι; Ένα φιλόξενο χώρο, μια λιτή ορχήστρα, ταλαντούχους δημιουργούς και νέες, άφθαρτες και καθαρές φωνές. Ε λοιπόν, όλα αυτά τα στοιχεία υπήρχαν εν αφθονία στην παρουσίαση του “Porto Tabasco”. Για να είμαι ειλικρινής, γνωρίζοντας κυρίως τον Σωκράτη Παπαϊωάννου, την πορεία του στο χώρο και την άποψή του για τη μουσική, πήγα «υποψιασμένος» για το τι επρόκειτο ν’ ακούσω. Όμως, το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου…
Βρέθηκα στο χώρο της εκδήλωσης την ώρα της πρόβας κι έτσι από νωρίς «μπήκα στο νόημα» αυτού του δίσκου. Ένα-δυο τραγούδια ήταν αρκετά ώστε να προετοιμαστώ για μιαν υπέροχη βραδιά, η οποία μπορεί να καθυστέρησε να ξεκινήσει, όμως αποζημίωσε και με το παραπάνω τον κόσμο που την παρακολούθησε. Και ήταν πολύς, αφού το καφέ μπαρ γέμισε από πρόσωπα που θέλανε ν’ ακούσουνε «κάτι άλλο»…
Ο Σωκράτης έβαλε στο κλίμα το κοινό, λέγοντας δυο λόγια για το “Porto Tabasco”, μια δουλειά για την οποία -όπως είπε ο ίδιος- αισθάνεται ιδιαίτερα περήφανος. Αφού έδωσε το λόγο και στον στιχουργό Τζων Μιχάλη που τη χαρακτήρισε εύστοχα «μελοποιημένη ποίηση», ήρθε η στιγμή για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς: Την παρουσίαση των τραγουδιών…
Με τις πρώτες νότες από το “Porto Tabasco” που έδωσε και τον τίτλο στο δίσκο, αισθάνθηκα ότι επέστρεφα στη «χρυσή» εποχή της δισκογραφίας που -έστω και στα «τελειώματά» της- πρόλαβα. Μελωδία και λόγια σ’ ένα άρτιο «δέσιμο» που «ταξιδεύουν» τον ακροατή σε ωκεανούς, «φλογισμένες οροσειρές των βυθών», «δίχτυα ναυτικών» και «ποτάμι των καιρών» (όπως λένε κάποιοι στίχοι του), με κατάληξη το Porto Tabasco.
Αυτό και η «25η Ραψωδία» μου θύμισαν έντονα Θάνο Μικρούτσικο και Νίκο Καββαδία, χωρίς όμως την παραμικρή προσπάθεια «αντιγραφής» τους. Τα είδα απλώς ως μιαν απεικόνιση καταστάσεων, σχέσεων και γεγονότων της σύγχρονης Ελλάδας, εξαιρετικά δοσμένες ποιητικά από τον Τζων Μιχάλη, υποδειγματικά μελοποιημένες από τον Νίκο Πανδή και ιδανικά ερμηνευμένες από τον Σωκράτη Παπαϊωάννου…
Bloody… Μαίρη!
Το όνομα της Μαίρης Δούτση είναι σίγουρα γνωστό στους περισσότερους από τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό “The voice” που προβλήθηκε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας. Μπορεί να μην κέρδισε τον «τίτλο» (πόσο ασήμαντο μοιάζει κάτι τέτοιο κάποιες φορές…), όμως το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής είδα με τα μάτια μου κι άκουσα με τ’ αυτιά μου μια πραγματική ερμηνεύτρια.
Κίνηση με θεατρικότητα, με «παίξιμο» και συσπάσεις προσώπου εν ώρα ερμηνείας, άκρως εμφανίσιμη και με μια φωνή που πέραν πάσης αμφιβολίας είναι δώρο Θεού. Όλα αυτά αποτελούν ένα «κοκτέιλ» που δικαίως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “Bloody… Μαίρη”. Άλλωστε, ένα από τα συστατικά του εν λόγω ποτού, είναι πολύ συχνά και η Tabasco sauce. Ασορτί με τον τίτλο του δίσκου…
Ακούγοντάς την στο υπέροχο τανγκό «Για ένα μόνο χορό», αλλά και στα «Φως» και «Νανούρισμα» (τι τρυφερό τραγούδι…), η πρώτη σκέψη-ερώτημα που μου ήλθε στο μυαλό ήταν η εξής: Ποιος είπε ότι η Ελλάδα έπαψε να διαθέτει σπουδαίες φωνές;
Η Μαίρη είναι μία από αυτές κι αν δουλέψει όπως πρέπει κι έχει την ανάλογη στήριξη και προβολή, σίγουρα θα εξελιχθεί σε μεγάλη. Προσωπικά, με συγκίνησε πολύ στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ερμηνεύοντας μοναδικά και σχεδόν a capella τη «Μακρυνίτσα», ένα παραδοσιακό τραγούδι από τη Νάουσα που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα της…
Πολύ καλός και ο Γιάννης Λεκόπουλος, ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος ερμηνευτής με «βαθιά» και δραματική φωνή που θυμίζει βαρύτονο. Συμμετέχει στο δίσκο με το «Αγάπη-θύμα», το οποίο κι ερμήνευσε εξαιρετικά. Σίγουρα του αξίζει μια ξεχωριστή θέση στην «ιεραρχία» του τραγουδιού μας και μακάρι να έχουμε την ευκαιρία ν’ ασχοληθούμε μαζί του και στο μέλλον…
Από τις πολύ όμορφες στιγμές της βραδιάς, ήτανε το ντουέτο Παπαϊωάννου-Δούτση με τίτλο «Κόκκινος σταυρός», ένα τραγούδι-σχόλιο για την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας.
Μετά το διάλειμμα…
Η «ζωντανή» παρουσίαση του CD άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων σε όλους τους παρευρισκόμενους, όμως η βραδιά δεν τέλειωσε εκεί. Μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα, οι ερμηνευτές έκαναν μια «βουτιά» στο απώτερο αλλά και πιο σύγχρονο παρελθόν του ελληνικού τραγουδιού, παρουσιάζοντας γνωστές κι αγαπημένες μελωδίες του Μίκη Θεοδωράκη, του Χρήστου Νικολόπουλου, του Νίκου Ξυδάκη, του Σωκράτη Μάλαμα και άλλων σημαντικών δημιουργών.
Παράλληλα, παρουσίασαν και κάποια τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία τους, ενώ ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Κώστας Φαλκώνης για να ερμηνεύσει τα πασίγνωστα «Χαμοπούλια» που έγραψε ο ίδιος κι αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη «προσωπική» επιτυχία του Δημήτρη Μπάση…
Γενικότερα, από κάθε άποψη ήτανε μια θαυμάσια βραδιά, γεμάτη όμορφες μελωδίες και λόγια κι εξαιρετικές ερμηνείες. Όσο για το “Porto Tabasco”, έχω τη γνώμη ότι όσοι από σας αγαπάτε το καλό ελληνικό τραγούδι δε θα χάσετε αν «ταξιδέψετε» ως εκεί. Θα βρείτε μιαν «ήρεμη» γωνιά, μακριά από τη «φασαρία» και την «ηχορρύπανση» του μουσικού (;) σωρού…
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…