Γράφει ο Φίλιππος Λαμπρινός
Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη
Έβδομη μέρα για το Release Athens, με το φεστιβάλ να ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχθεί τους Ιταλούς JoyCut, τους ιδιαίτερα αγαπητούς στην χώρα μας Hooverphonic, την εκκεντρική Roisin Murphy και φυσικά τον μοναδικό Hozier. Τέσσερα διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά είδη, τα οποία εν τέλει οδήγησαν σε ένα όμορφο φεστιβαλικό αποτέλεσμα. Ομολογώ πως από τις 9 μέρες του Φεστιβάλ, αυτή ήταν η ημέρα που περίμενα περισσότερο. Αποδείχθηκε όμως και η πιο ήσυχη ημέρα από την μειωμένη προσέλευση του κόσμου, η οποία βέβαια δεν μας ενόχλησε καθόλου.
H έκπληξη της ημέρας ήρθε από νωρίς, με τους JoyCut να κερδίζουν τις εντυπώσεις και το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Τα τεχνικά προβλήματα στην αρχή της εμφάνισής τους, καθώς και ο καλοκαιρινός καύσωνας, δεν ενόχλησαν καθόλου το ιταλικό τρίο, που ανέβασε εξ’ αρχής πολύ τα ντεσιμπέλ. Τα ντραμς και τα κρουστά στις άκρες, συνοδευόμενα από τα πλήκτρα στο κέντρο της σκηνής, έδιναν τον ρυθμό, ενώ η απουσία φωνής δεν ενόχλησε καθόλου. Αν μάλιστα ο ήλιος δεν έπεφτε τόσο έντονα πάνω στη σκηνή και μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε το φωτορυθμικό σόου τους, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα καλύτερο. Η μία ώρα παρουσία τους στην σκηνή ήταν ιδανική, ενώ η ολοκληρωτική απουσία επικοινωνίας με το κοινό, το μοναδικό τους μειονέκτημα. Θα ήθελα να τους ξαναδώ σε έναν πιο σκοτεινό και μικρό χώρο.
Με τον ήλιο να δύει, δημιουργώντας μια πιο ρομαντική ατμόσφαιρα και ένα μικρό δροσερό αεράκι να φυσάει, ήταν το κατάλληλο timing για να εμφανιστούν στη σκηνή οι Hooverphonic. Οι Βέλγοι, με 20 χρόνια πλέον καριέρα στις πλάτες τους, πραγματοποίησαν μια απλοϊκή αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική παράσταση, με τη μικρή αμηχανία της νέας τους τραγουδίστριας Luka Cruysberghs, να δημιουργεί μια μικρή παραφωνία. Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο να παίρνεις την θέση της Noémie Wolfs, ούτε φυσικά της Geike Arnaert. Παρόλα αυτά φωνητικά τουλάχιστον στάθηκε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Το 75λεπτο περίπου setlist τους περιελάμβανε επιτυχίες τόσο από τα πιο παλιά χρόνια τους συγκροτήματος όσο κι απ’ τα νεότερα πιο pop κομμάτια τους, με το “Mad About You” να είναι φυσικά αυτό που περιμέναμε όλοι να ακούσουμε. Οι Βέλγοι αγαπούν τη χώρα μας και όπως μας εκμυστηρεύτηκαν κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψουν κάπου γύρω στον Δεκέμβρη. Με το καλό!
Η πρώτη εκπρόσωπος της Ιρλανδικής μουσικής σκηνής στην βραδιά, δεν ήταν άλλη από την βασίλισσα της art-pop, Roisin Murphy. Η πρώην τραγουδίστρια των Moloko, πραγματοποίησε μια πολύ ιδιαίτερη εμφάνιση συνδυάζοντας την art με την electro και την dance pop. H εκκεντρική καλλιτέχνης προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό με τις ιδιόμορφες χορευτικές κινήσεις της , εν τέλει όμως αναλώθηκε σε μία συνεχή αλλαγή outfit που περισσότερο νομίζω κούρασε παρά ξεσήκωσε το κοινό. Ιδιαίτερα φορέματα, έντονα χρώματα, ψάθινα καπέλα, μακριά γάντια έδιναν και έπαιρναν, χωρίς ωστόσο να δημιουργούνται κενά στο πρόγραμμα. Οι μουσικοί της περιορίστηκαν σε δευτερεύοντα ρόλο με τη Roisin να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην σκηνή. Ακούσαμε κατά κύριο λόγο τραγούδια από τη solo καριέρα της, με την Roisin να αποδεικνύει ότι κατέχει εκτός από την εικόνα και τη φωνή.
Ο πραγματικός λόγος που συγκεντρώθηκαν όμως όλοι στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Κυριακής, δεν ήταν άλλος από τον Hozier. Ο Ιρλανδός καλλιτέχνης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα της Indie Rock και Soul την τελευταία πενταετία παγκοσμίως και βρέθηκε στην χώρα μας στο απόγειο της καριέρας του. Όπως ήταν αναμενόμενο το κοινό τον υποδέχθηκε με ουρλιαχτά και τον συνόδευσε καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του με παλαμάκια και επευφημίες. Προς έκπληξη μου μάλιστα το κοινό αποδείχθηκε φανατικό, καθώς οι περισσότεροι γνώριζαν, αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα κομμάτια του 29χρονου καλλιτέχνη!
H αρχή έγινε με το “Would That I” για να συνεχίσουμε δυναμικά με το “Dinner & Diatribes”. H αντίδραση και η διάθεση του κοινού εξαρχής έδειξαν ότι θα ακολουθήσει κάτι πολύ όμορφο. Και ο ίδιος ο Hozier έδειχνε να το απολαμβάνει, ομολογώντας μάλιστα πως ήθελε να επισκεφτεί πολύ καιρό τη χώρα μας. Συνέχεια με το μοναδικό “Nina Cried Power” και πλάνα από διαμαρτυρίες και πορείες να γεμίζουν τη σκηνή, ενώ ένα τεράστιο “Power” ακουγόταν από τα χείλη του κοινού. Στο “Angel of Small Death and the Codeine Scene” είχαν ξεσηκωθεί πλέον και οι τελευταίοι πριν κάνουμε μία στροφή σε πιο low tempo τραγούδια όπως τα “Talk”, “From Eden” και “Work Song”. Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι τόσο πολύ στην setlist κάποιου καλλιτέχνη, αλλά είχα πολύ καιρό να ακούσω τόσες κομματάρες μαζεμένες.
Όσον αφορά την απόδοση του Hozier και της πολυμελούς μπάντας του στη σκηνή, τα λόγια περισσεύουν. Αψεγάδιαστος φωνητικά, χωρίς να δίνει καν την εντύπωση ότι ζορίζεται ενώ παράλληλα έπαιζε στην ηλεκτρική ή την ακουστική κιθάρα του. Η μπάντα του επίσης εξαιρετική, σε πλήρη αρμονία, έδιναν τον ρυθμό με παλαμάκια στο κοινό ενώ οι δεύτερες φωνές στον Hozier ήταν ανατριχιαστικές. Το ταλέντο του Ιρλανδού Καλλιτέχνη ξεχειλίζει, ενώ το παρουσιαστικό του και η απίστευτη μελωδικότητα της φωνής του είναι σαν να έχει βγει από κάποιο παραμύθι με ξωτικά του δάσους. Το μέλλον σίγουρα του ανήκει!
Για το τέλος άφησε αυτό που περίμεναν όλοι: “Take me to Church” με το sing along να πλησιάζει το απόλυτο. Δεν πρέπει να υπήρχε στίχος άγνωστος, ενώ παρά τις χιλιάδες φορές που ακούσαμε αυτό το τραγούδι τα τελευταία χρόνια, η πρώτη φορά ζωντανά είναι σίγουρα ξεχωριστή. Ένα τεράστιο “Amen” έκλεισε ιδανικά το «τελετουργικό» με τον Hozier και τη μπάντα του να υποκλίνονται μέσα σε αποθέωση. Ελπίζω να τον ξαναδούμε σίγουρα στα μέρη μας για να τον απολαύσουν και όσοι δεν είχαν αυτή τη φορά την δυνατότητα.
Η έβδομη μέρα του Release ολοκληρώθηκε κάπως έτσι, αφήνοντας μας εξαιρετικές εμπειρίες και συγκινήσεις. Η πλειοψηφία του κόσμου αποχωρούσε με μεγάλα χαμόγελα και τρομερές εντυπώσεις. Ακολουθούν δύο ακόμα ημέρες για να ολοκληρωθεί και για φέτος το Release, ανεβάζοντας κάθε φορά τον πήχη των προσδοκιών όλο και ψηλότερα!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…