Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα
Βράδυ Σαββάτου. Η βροχή ξεκινά αιφνιδιαστικά και αθόρυβα, καθώς, στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, κατευθύνομαι στο club του «Σταυρού του Νότου», προκειμένου να παρακολουθήσω την πρεμιέρα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν τον τραγουδοποιό, ωστόσο η ανυπομονησία μου για το live του αυτό ήταν μεγάλη, καθώς έχει φτιάξει νέα μπάντα, τους «Ευγενείς Αλήτες», και έδωσε στις παραστάσεις του τον τίτλο “Restart”.
Λίγο πριν από την έναρξη του live, ο Νίκος Πορτοκάλογλου έκανε αποκλειστικές δηλώσεις στο MusicCorner.gr:
Πείτε μας δυο λόγια για το πώς γεννήθηκε αυτό το “Restart”. Νομίζετε ότι υπάρχει κάποιος οδηγός για να κάνει ο καθένας μας τη δική του επανεκκίνηση;
Μακάρι να ήξερα τη συνταγή! Είναι κάτι που απλώς συμβαίνει… Όπως προχωράς, όπως εξελίσσεσαι στη ζωή, υπάρχουν εποχές που απλώς συμβαίνει αυτό. Κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας καινούργιος. Επειδή τα τραγούδια είναι το ημερολόγιο της ζωής μου, αφηγούμαι όλη αυτή τη διαδικασία μέσα από αυτά. Φέτος, λοιπόν, ήταν μια τέτοια χρονιά. Τελείωσα τη συνεργασία μου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, μετά από έναν χρόνο εμφανίσεων και περιοδείας, και όλο αυτό το διάστημα δούλευα στο στούντιο τα καινούργια τραγούδια. Οπότε, ολοκληρώνοντας τον Σεπτέμβριο τις συναυλίες, ήθελα να φτιάξω την καινούργια μου μπάντα. Έψαχνα καιρό για νέους ταλαντούχους ανθρώπους και είμαι ενθουσιασμένος μ’ αυτούς που βρήκα! Τους ονόμασα κιόλας «Ευγενείς Αλήτες». Πειραματιζόμουν και στο επίπεδο του ήχου, έψαχνα να βρω καινούργια ηχοχρώματα.
Νομίζω ότι, είτε διασκευάζετε παλιά τραγούδια είτε δημιουργείτε νέα, ο πειραματισμός είναι ένα στοιχείο που σας ενδιαφέρει πολύ…
Ακριβώς. Είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός και δημιουργικός και όχι στάσιμος. Και τώρα δηλαδή, τα παλιά τραγούδια με τη νέα μπάντα παίρνουν μια άλλη μορφή.
Περιμένουμε, λοιπόν, την καινούργια σας δισκογραφική δουλειά μέσα στη νέα χρονιά και θα σας βρίσκουμε εδώ, στο club του «Σταυρού του Νότου» για τα επόμενα Σάββατα… Θα μου πείτε, κλείνοντας, αν υπάρχει κάποιο τραγούδι, από τα πιο πρόσφατα ή και από τα παλιά, το οποίο να χαρακτηρίζει για εσάς τη στιγμή που ζούμε σήμερα;
Θα ‘λεγα ότι το πρώτο τραγούδι που βγήκε από τη δουλειά που έρχεται, το «Θα Περάσει κι Αυτό» είναι ένα τραγούδι που φωτογράφιζε τη στιγμή.
Παραμένετε αισιόδοξος;
Δυσκολεύομαι… Η μουσική, πάντως, είναι μεγάλο φάρμακο και για μένα και για τον κόσμο, πιστεύω. Είναι μεγάλο προνόμιο που, μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζω να ζω αυτήν την εμπειρία.
Η δική μας εμπειρία, από την αρχή κιόλας της συναυλίας, επιβεβαίωσε πώς αυτό που θα ακούσουμε είναι ενδιαφέρον και γοητευτικό. Τα περισσότερα από τα αγαπημένα τραγούδια του καλλιτέχνη, δίπλα σε άλλα που έχει καιρό να ερμηνεύσει ζωντανά (χαρακτηριστικά παραδείγματα «Η Σκιά» και το «Άντε Καρδιά μου»), παρουσιάζονται με έναν ήχο πλήρη και διαφορετικό. Ένιωσα ότι ο Πορτοκάλογλου και η καινούργια του μπάντα πέτυχαν κάτι αξιοθαύμαστο: μπόρεσαν να διατηρήσουν την ταυτότητα του κάθε τραγουδιού, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα μια απρόσμενη πτυχή του χαρακτήρα του. Έτσι ακούσαμε, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρικό και ταυτόχρονα «χάλκινο» «Βαλκανιζατέρ» να ενώνεται, χάρη στο beat των κρουστών, με το “We Will Rock You”
Ειδική μνεία, λοιπόν, θα πρέπει να γίνει σε αυτούς τους σπουδαίους «Ευγενείς Αλήτες». Αγάπη Διαγγελάκη (φωνή, κρουστά, γιουκαλίλι, λάφτα, μεταλλόφωνο), Δημήτρης Καλονάρος (τύμπανα, φωνητικά), Γιώργος Κουρέλης (πλήκτρα, ακορντεόν, φωνητικά), Ηλίας Λαμπρόπουλος (φωνή, βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, γκάιντα) και Βύρων Τσουράπης (φωνή, μπάσο, μαντολίνο, κιθάρα) έδωσαν νέα πνοή σε τραγούδια που αγαπάμε, ενώ έπαιξαν και τραγούδησαν με σχεδόν εφηβική λαχτάρα και ενέργεια. Απολαμβάνουν αληθινά αυτό που κάνουν και αυτό μπόρεσαν να το μεταδώσουν στο έπακρο.
Το live στην ολότητά του είχε το μεγάλο πλεονέκτημα της σωστής ροής και έντασης, αλλά και σωστά τοποθετημένα στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Όπως σχολίασε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, «στην πρόβα προέκυπτε πολλές φορές ένα παιχνίδι ελεύθερων συνειρμών και γινόταν επί τόπου το μοντάζ». Ακριβώς χάρη σε αυτό το «μοντάζ», το “Billy Jean” ταίριαξε με τη «Δίψα» και τραγουδήσαμε δυνατά «Τα Καράβια μου Καίω» παρέα με το “I Still haven’t Found what I’m Looking for”. Από τις ωραιότερες διασκευές που ακούσαμε ήταν αυτή για τον «Ταχυδρόμο», ενώ το χειροκρότημα έγινε αυθόρμητα παρατεταμένο και συναυλιακό στο «Δεν Είναι Αργά».
Ήταν στ’ αλήθεια πολλές οι στιγμές που, παρά τη βροχή που συνεχιζόταν έξω, μέσα στο club του «Σταυρού» ήρθε «Το Καλοκαιράκι». Ήταν τέτοια η ενέργεια της παράστασης που λες κι έπεφταν στα ξαφνικά οι τοίχοι του μαγαζιού, σαν να άνοιγε η οροφή, και βρισκόμασταν όλοι μαζί ταυτόχρονα σε ένα ανοιχτό θέατρο, χορεύοντας και χτυπώντας παλαμάκια με όλη μας τη δύναμη! Ο οικοδεσπότης της βραδιάς ενάλλασσε επιδέξια ηχόχρωμα με τις κιθάρες του, ακουστική και ηλεκτρική, ενώ ελάχιστες φορές χρειάστηκε να μας παρακινήσει με το αγαπημένο του «Δώστε ρυθμό!» –το κάναμε από μόνοι μας! Το αποκορύφωμα δε, ήρθε στο υπέροχο ανκόρ, όπου γίναμε μάρτυρες στην εξομολόγηση ενός «αμετανόητου ροκά», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε, ότι το μουσικό του σύμπαν ανετράπη εν μία νυκτί, την πρώτη φορά που άκουσε Βασίλη Τσιτσάνη… Κάπως έτσι, άλλωστε, προέκυψε, χρόνια μετά, το αριστουργηματικό «Κλείσε τα Μάτια σου».
Κατά τη διάρκεια του live, σκεφτόμουν ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου διαθέτει ένα χάρισμα: ενώ τα τραγούδια του συνήθως αντλούν έμπνευση από πολύ προσωπικά του βιώματα, καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο να αγγίζουν όλους μας, ακριβώς διότι κλείνουν μέσα τους την αλήθεια του δημιουργού τους.
Φεύγοντας από το club, αργά τη νύχτα, και με τις μακρινές αστραπές να αναγγέλλουν την επερχόμενη νέα καταιγίδα, προσωπικά με ακολούθησε ένα τραγούδι που, όπως είπε ο δημιουργός του, «αν και γράφτηκε πολλά χρόνια πριν, παραμένει δυστυχώς επίκαιρο». Ποιο ήταν; Το «Η Αγάπη Ίσως Ξέρει». Μόνο που, καθώς προχωρούσα, σκεφτόμουν ότι η λέξη «ίσως» είναι μάλλον περιττή… Η αγάπη έχει βεβαιότητα. Και, εφόσον επιλέξετε να γίνετε μέλος της μουσικής παρέας του Νίκου Πορτοκάλογλου και της υπέροχης μπάντας του κάποιο από τα επόμενα Σάββατα, πιστεύω ότι θα το διαπιστώσετε κι εσείς…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…