Γράφει η Ντέπυ Σιδέρη
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα

Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού είναι ένας χώρος  στον οποίο έχουν φιλοξενηθεί “ιερά τέρατα” του θεάματος στην σύγχρονη ιστορία του, (αναστηλώθηκε στην δεκαετία του ’50) αλλά είναι και ένα σύμβολο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από την αρχαιότητα. Πλησιάζοντας τα δύο χιλιάδες χρόνια ζωής, το κτίσμα οικοδομήθηκε γύρω στο 160 μ.Χ….  ως κατασκευή, θυμίζει ρωμαϊκό αμφιθέατρο των αυτοκρατορικών χρόνων. Λέγεται ότι για την τεράστια ξύλινη στέγη του -που πιθανότατα υπήρχε- είχε χρησιμοποιηθεί κέδρος Λιβάνου… μια στέγη που κάλυπτε όλο το οικοδόμημα. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις άδειες κόγχες υπήρχαν αγάλματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι έγκριτη καναδική εφημερίδα το κατατάσσει στην δεύτερη θέση των κορυφαίων χώρων, όσον αφορά την διεξαγωγή καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Θα συμφωνήσουμε και θα συμπληρώσουμε ότι, όποιος βρεθεί στο Ηρώδειο είναι σαν να συμμετέχει σε μια μορφή μυσταγωγίας, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι -με μία δόση υπερβολής αν θέλετε- τα περισσότερα από τα καλλιτεχνικά δρώμενα που παρουσιάζονται εκεί.

Σε μια τέτοια εκδήλωση αφιερωμένη στα πενήντα χρόνια από το θάνατο του νομπελίστα ποιητή μας, Γιώργου Σεφέρη, βρεθήκαμε την Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2021. Ήταν μια συναυλία με τίτλο «Φορώντας χρώματα ανοιχτά» η οποία ξεκίνησε χωρίς σύμμαχο τον καιρό, μια βροχερή μέρα και με δύσκολες συνθήκες όσον αφορά την οργάνωση μιας τέτοιας μουσικής βραδιάς. Τα μάρμαρα στον εξωτερικό χώρο του Ηρωδείου, τα οποία λαμπύριζαν από τα φώτα και το βρεγμένο ακόμα δάπεδο, σε συνάρτηση με την μυρωδιά του νοτισμένου χώματος από τα δέντρα που βρίσκονται περιμετρικά του εξωτερικού χώρου, συντελούσαν στην ατμοσφαιρική βραδιά, η οποία ξεκίνησε με όλη την θετική ενέργεια των θεατών αλλά και των καλλιτεχνών.

Έντονη ήταν  η ανησυχία των συντελεστών της παραγωγής, για την τήρηση των μέτρων, λόγω της πανδημίας, με συνεχείς διευκρινίσεις και ελέγχους για τις απαραίτητες μάσκες προσώπου. Μπαίνοντας μέσα στον επιβλητικό χώρο -με τα μαρμάρινα σκαλοπάτια ανακατασκευασμένα από μάρμαρο Πεντέλης- όσες φορές και αν τον επισκεφθείς, νιώθεις δέος. Είτε κοιτώντας προς τα πάνω, το μεγάλο ύψος όλου του χώρου, είτε αν έχεις καθίσει στα ψηλότερα διαζώματα, παρατηρώντας την επιβλητική σκηνή, τα συναισθήματα είναι έντονα.

Με την έναρξη της μουσικής βραδιάς ξεκινώντας με τη Χορωδία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και το Βυζαντινό Χορό Μέλος Εναρμόνιον οι οποίες απαρτίζονταν από 48 μέλη αλλά και την 25μελή Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων «Θανάσης Τσιπινάκης» -με τα υπέροχα μαντολίνα τους-  και τους ακόμη πέντε μουσικούς υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Αναστάσιου Συμεωνίδη, καταλάβαινε κάποιος ότι η αφιερωματική εκδήλωση θα ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη.

Τα λιθοπλίνθινα τείχη πίσω από την κεντρική συναυλιακή σκηνή άρχιζαν να φωτίζονται με εναλλαγές χρωμάτων, καθιστώντας το χώρο ακόμα πιο μαγευτικό.  Άλλωστε μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο χώρος κάτω από την Ακρόπολη.

Τι και αν ξεκίνησε το αφιέρωμα με μια …”Άρνηση” με τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, μόνο “θετική” θα μπορούσε να είναι μια τέτοια βραδιά. Οι απαγγελίες του Γιάννη Στάνκογλου έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο στην ατμόσφαιρα της συναυλίας… Συνέχισε ο Παντελής Κυραμαργιός με το δημοτικό “Μονοκοτυλήδονα” για να πάρει την σκυτάλη ή καλύτερα το μικρόφωνο, η Γιώτα Νέγκα με τη “Λυπημένη”. Σειρά είχε η Δήμητρα Σελεμίδου και  την πρώτη  παρουσίαση των ερμηνευτών έκλεισε η Παυλίνα Βουλγαράκη, που ξεκίνησε με το “Ο ύπνος σε τύλιξε”.

Ακούστηκαν μερικά από τα πιο όμορφα μελοποιημένα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. “Οι σύντροφοι στον Άδη”, “Ο τόπος μας είναι κλειστός” και αναρωτιέσαι κάποιες φορές  αν η χορωδία ή η σύνθεση κάνουν τόσο έντονα κάποια μουσικά κομμάτια… Μάλλον και τα δύο…

Συνεχίζοντας ακούσαμε την “Ανδρομέδα”, “Είναι παλιό το λιμάνι”, “Κι αν ο αγέρας φυσά”, “Σαντορίνη”, “Πες τη το με ένα γιουκαλίλι”,  “Άνθη της Πέτρας” και “Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές”. Χορωδιακά, μας ταξίδεψαν στο “Κράτησα τη ζωή μου”, μια από τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές που το κοινό έγινε ένα με τους ερμηνευτές και όλοι ακολουθούσαν τον ρυθμό της χορωδίας.

Ο Γιώργος Σεφέρης εμπνεύστηκε από τον φυσικό πλούτο της πατρίδας μας και σε ένα “πάντρεμα” με τις δικές του συναισθηματικές εκφάνσεις, μας χάρισε ποιήματα – αριστουργήματα. Στην πορεία των χρόνων, χαρισματικοί συνθέτες τα έφεραν πιο κοντά μας, μελοποιώντας τα.

Την πρώτη ώρα, της πραγματικά ιδιαίτερης βραδιάς η φύση ήταν σύμμαχος, η βροχή που ξεκίνησε λίγο αργότερα δεν φάνηκε να πτοεί κανέναν. Οι περισσότεροι θεατές άνοιξαν ομπρέλες και το Ηρώδειο γέμισε πολύχρωμα αλεξιβρόχια. Δυστυχώς όμως, στην πορεία η βροχή δυνάμωσε τόσο που ήταν αδύνατον να συνεχιστεί η συναυλία και ο κόσμος αποχώρησε με όμορφα συναισθήματα αλλά και μια μικρή απογοήτευση. Η απαγγελία του Γιάννη Στάνκογλου στο “Τώρα που θα φύγεις” από τη Συλλογή “Μυθιστόρημα”, έκλεισε πρόωρα τη βραδιά.

Αξίζει να αναφέρουμε τους μουσικούς:
Αλέξανδρος Λιβιτσάνος: πιάνο
Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι, μαντολίνο
Κώστας Μιχαλός: κιθάρες
Hρακλής Παχίδης: τύμπανα
Δημήτρης Ντουτσούλης: κοντραμπάσο
Διδασκαλία Χορωδίας, Εναρμονίσεις: Νίκος Χιώτογλου.

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here