Η Φρόσω Κοσσυβάκη παρουσιάζει το νέο της τραγούδι με τίτλο «Αγρίμι». Πρόκειται για ένα σύγχρονο, παραδοσιακότροπο κομμάτι σε στίχους και μουσική της ίδιας και ενορχήστρωση του Στέλιου Φραγκούς.
Το «Αγρίμι» αναφέρεται στην έννοια του καταφυγίου. Οι “δυσκολίες” μας οδηγούν να αναζητούμε το προσωπικό μας καταφύγιο, είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά. Αυτό το καταφύγιο μπορεί να γίνει συλλογικό, αν αναγνωρίσουμε τα κοινά βιώματα που μας ενώνουν.
Λίγα λόγια για τη Φρόσω Κοσσυβάκη
Η Φρόσω Κοσσυβάκη εργάζεται επαγγελματικά ως τραγουδίστρια από το 2015.
Μεγαλωμένη σε μουσική οικογένεια, έχει επιρροές από το έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο και παραδοσιακό τραγούδι. Στο παρελθόν έχει παρακολουθήσει μαθήματα πιάνου και βιολιού, ενώ το 2023 πήρε το πτυχίο της στο σύγχρονο τραγούδι. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα μουσικά σχήματα, έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου, ενώ έχει κυκλοφορήσει επανεκτελέσεις και δικά της single.
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε από τον Νίκο Μέρμηγκα, ο οποίος έκανε και τη μίξη/mastering του κομματιού.
Στο κομμάτι συμμετείχαν οι μουσικοί:
Ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα: Στέλιος Φραγκούς
Λαούτο: Νίκος Μέρμηγκας
Γκάιντα: Χρήστος Κυριαζής
Κρουστά: Μιχάλης Μπακάλης
Το τραγούδι συνοδεύεται από ένα βίντεο κλιπ σε σκηνοθεσία της ίδιας της ερμηνεύτριας, για πρώτη φορά, στο πλαίσιο του σεμιναρίου σκηνοθεσίας Filmschool που παρακολουθεί.
Άμα το δεις να περπατά στην πόλη σαν αγρίμι
Να κλαίει, να παραμιλά, θα τρέχει να ξεφύγει
Μα όσο κι αν τρέξει δεν μπορεί ποτέ κάπου να φτάσει
Μία φωλίτσα σαν θα βρει, θα μπει να ξαποστάσει
Κι όταν η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει
Μέσα της μπαίνει να κρυφτεί χωρίς το φως να σβήνει
Κι όταν η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει
Μέσα της μπαίνει να κρυφτεί χωρίς το φως να σβήνει
Μέσα σε κείνη τη φωλιά κανείς τους δε ζυγώνει
Είναι τ’ αγρίμι μοναχό στη σκέψη του να λιώνει
Έξω τολμάει για να βγει μονάχα αν είναι μέρα
Να περπατήσει, να λιαστεί, να πάρει λίγο αέρα
Κι όταν η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει
Μέσα της μπαίνει να κρυφτεί χωρίς το φως να σβήνει
Κι όταν η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει, η πόρτα ανοίγει
Μέσα της μπαίνει να κρυφτεί χωρίς το φως να σβήνει
Διαλύσανε το σπίτι του και τώρα τι του μένει
Οι γύρω του ‘φυγαν κι αυτοί, μπροστά του γη καμμένη
Αν το ‘ξεραν δεν ήτανε μονάχα τα καημένα
Πόσα αγρίμια θα ‘μεναν σκυφτά και φοβισμένα