Γράφει η Ζωή Νικολάου
Η νουβέλα του Πιέρο Κιάρα που γράφτηκε το 1964 (“La spartizione”) και μεταφέρθηκε στους κινηματογράφους από τον Αλμπέρτο Λατουάντα στα 1970 (“Venga a prendere il caffe da noi”) εκτυλίσσεται στο σανίδι για τρίτη συνεχή χρονιά, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, από την «ομάδα 92». Βρεθήκαμε στον μικρό, φιλόξενο Φούρνο της Μαυρομιχάλη, παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ» και σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα!
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ιταλία του Μουσολίνι, τον καιρό του Μεσοπολέμου… Ο Θανάσης Κουρλαμπάς υποδύεται τον Εμερζιάνο Παροντσίνι, έναν μεσήλικα φασίστα, τραυματία πολέμου, καθ’ όλα θρησκόληπτο και επιφανή. Παρουσιάζεται στον οίκο Ποστιλιόνι, ως επίδοξος γαμπρός, όπου τον καλούν «για έναν καφέ» οι οικοδέσποινες αδερφές Καμμίλα, Ταρσίλα και Φορτουνάτα (Μαρία Καρακίτσου, Θεοδώρα Σιάρκου, Στέλλα Χατζημιχελάκη). Ένα «κελεπούρι» για τις γεροντοκόρες Ποστιλιόνι, οι οποίες διεκδικούν μια θέση στην καρδιά του αδιαφορώντας πλήρως για την εμφανή δυσαρέσκεια της υπηρέτριάς τους, Τερέζας (Ευγενία Μαραγκού). Ο γάμος του Εμερζιάνο με τη μεγαλύτερη των αδελφών είναι και η τομή του έργου καθώς από κει και πέρα οδηγεί σε απροσδόκητες εξελίξεις για πρωταγωνιστές και θεατές.
Ένας φασίστας, που ανατρέπει παραδόσεις και αρχές, σαν να είναι το φυσικό του ταλέντο, επιζητά διακαώς μια καλοβαλμένη σύζυγο. Τρεις γεροντοκόρες φτιαγμένες για εξαπάτηση, όπως κάθε αδύναμος και μοναχικός νους της σύγχρονης κοινωνίας, είναι οι τέλειες υποψήφιες νύφες για τον θεοσεβούμενο γαμπρό. Μια υπηρέτρια -σκέτη Σαπφώ Νοταρά- με ψηλό κότσο, λέει «τεεέ..ρατα!», βλέπει, παρατηρεί και σχολιάζει ως άξια απόγονος του αριστοφανικού χορού! Καταπληκτικές ερμηνείες από μια ομάδα με φοβερή χημεία και μια πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία που κρατά το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία φράση του έργου.
Είχα καιρό να πάω θέατρο και ομολογώ, ότι η επάνοδός μου, ως θεατή, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Όχι, δεν είναι κωμωδία, αλλά γελάς με το χιούμορ που πηγάζει από τις απλές ανθρώπινες αδυναμίες, που αντικατοπτρίζουν μια κοινωνική κατάσταση. Όχι, δεν είναι δράμα, αλλά νιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια θλιβερή πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά σου. Καταστάσεις παρελθοντικές με άκρως …διαχρονική υπόσταση και μηνύματα. Ο φασισμός υπάρχει γύρω μας και είμαστε εμείς που «του ανοίγουμε την πόρτα».
Παράσταση που πρέπει να δεις. Δεν αναζητείς το διάλειμμα γιατί είναι οι λέξεις και οι κινήσεις πλήρεις νοήματος που καθηλώνουν. Ούτως ή άλλως, για έναν καφέ μιλάμε. Μια απλή, καθημερινή πρόσκληση…!
Αναλυτικά στοιχεία για τη παράσταση, μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό δελτίο τύπου…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…