Συνέντευξη στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει το φαινόμενο Άλκηστις Πρωτοψάλτη; Η σπουδαία αυτή καλλιτέχνιδα βρίσκεται στην κορυφή εδώ και σχεδόν 45 χρόνια, ενώ μας έχει χαρίσει αξέχαστες παραστάσεις και –το κυριότερο– ερμηνείες που αναπτερώνουν και θεραπεύουν τις ψυχές μας.

Η συνάντησή μας έγινε εν όψει των παραστάσεων «Με Άρωμα Ανατολής και Μεσογείου», που θα πραγματοποιήσει μαζί με την Ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας, στις 6, 7 & 9 Μαρτίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στις 12 & 13 Μαρτίου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Αντί ερωτήσεων, της είχα φτιάξει ένα… Αλφαβητάρι. Εκείνη αποδέχθηκε αμέσως την πρό(σ)κληση και άνοιξε την καρδιά της με απλοχεριά, μιλώντας με λόγο καθαρό και γάργαρο, με βλέμμα σπινθηροβόλο, πηγαίο χαμόγελο και ολόφωτη ενέργεια –αυτή τη χαρακτηριστικά δική της, την οποία εκπέμπει και επί σκηνής. Σε όποιον δε τη χαρακτηρίσει «φαινόμενο», το μόνο βέβαιο είναι ότι θα του απαντήσει «Είμαι απλά η Άλκηστις…»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ Κατακλυσμός από παιδικές μνήμες. Βόλτες στην παραλία, παγωτό που λιώνει, το χέρι του πατέρα μου. Ένα τεράστιο καβούρι που με κυνηγάει και αυτός με σηκώνει στον αέρα. Το γέλιο της μητέρας μου που αντηχεί σαν καμπάνα. Το αμαξάκι που το κουδουνάκι του κάνει αυτόν τον υπέροχο ήχο και τα άλογα που χτυπάνε τα πόδια τους στην άσφαλτο. Το ηλιοβασίλεμα και οι μυρωδιές.

ΒΥΘΟΣ Για μένα είναι το καλύτερο ξέπλυμα των κυττάρων. Μέσα στη σιωπή του βυθού αντιλαμβάνεσαι μια λέξη του Θεού και κάνεις και συνομιλία με τον εαυτό σου. Ο βυθός και η σιωπή του αντηχεί τόσο δυνατά στην ψυχή που την ξεπλένει σαν ωστικό κύμα. Είμαι λάτρης των καταδύσεων, της αδρεναλίνης. Έχω κολυμπήσει με φάλαινες, με καρχαρίες, σφυροκέφαλους και tiger sharks, με σαλάχια, με κοπάδια τόνων και με πολύ μικρά ψαράκια –μικρότερα κι από το νύχι του μικρού μας δάχτυλου. Κρίμα που αυτή η ανεξερεύνητη μαγεία της κατάδυσης διαρκεί μόνο 45 λεπτά –όσο κρατάει αυτή η μπουκάλα! Όσο για την καταβύθιση στο συναίσθημα, στον εσωτερικό μας κόσμο, έχει πολλές μορφές και είναι δύσκολη. Ίσως, όμως, να γίνεται και λίγο πιο εύκολη μέσα απ’ τη μουσική. Έχω την χαρά και την τύχη –όχι εντελώς στην τύχη– να εκφράζομαι μέσα από ένα από τα ισχυρότερα μέσα επικοινωνίας, τη μουσική. Αυτό από μόνο του έχει δύναμη μεγατόνων.

ΓΛΩΣΣΑ Η ελληνική γλώσσα πιστεύω ότι είναι ίσως το πολυτιμότερο άνθος της πατρίδας μας. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτε –κι αυτό είναι διαπιστωμένο και τεκμηριωμένο σε όσα θέατρα του εξωτερικού έχω παίξει. Η ελληνική γλώσσα έχει μία μουσικότητα από μόνη της. Συνδυασμένη με τη μουσική, γίνεται ένα βέλος το οποίο διεισδύει στις ψυχές όλων των ανθρώπων, ακόμη και όσων δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Τα νοήματα που έχουμε εμείς ως λαός και ως ποίηση δύσκολα αποδίδονται σε άλλη γλώσσα. Νιώθω υπερήφανη που ο Θεός μού έδωσε την ελληνική γλώσσα και νομίζω ότι, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια, τη μεταφέρω ακριβώς έτσι όπως πρέπει, σε όλον τον κόσμο. Δίνω πολλή σημασία στα λόγια –άλλωστε, εν αρχή ην ο λόγος– και αν και η μουσική ταυτιστεί όπως πρέπει με το νόημα ενός στίχου, τότε γεννιέται ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, ένα πολύ ωραίο χρώμα, στον πίνακα της Μουσικής.

ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ Ο συνθέτης που μου έβαλε μια φοβερή σφραγίδα. Με εμπιστεύτηκε πριν από 40 και χρόνια. Η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά ήταν η «Τετραλογία», σε ποίηση Σεφέρη Καβάφη, Ρίτσου και Καρυωτάκη –ποιητές που ήταν ούτως ή άλλως μέσα στο σπίτι μας, γιατί η μητέρα μου ήταν δασκάλα. Του πήγα εγώ το επίθετο «Πρωτοψάλτη». Το πραγματικό μου, το Αττικιουζέλ, έχει ρίζες από τη Μικρά Ασία, δεν είναι καθαρόαιμο ελληνικό. Διάλεξα, λοιπόν, κάτι που με αντιπροσώπευε πάρα πολύ. Μου αρέσει η εκκλησία και οι πρωτοψαλτάδες, μ’ αρέσει που το συνθετικό κρύβει μέσα τη λέξη «πρώτο». Ο Δήμος Μούτσης ήταν άνθρωπος ευφυέστατος, πολυτάλαντος και θα τον ευγνωμονώ για πάντα που, στο ξεκίνημά μου, με εμπιστεύτηκε να τραγουδήσω αυτούς τους ποιητές.

…πάντα πρέπει να πηγαίνεις προς το φως, όσο σκοτάδι κι αν σου δημιουργεί η ζωή. Είναι πολύ σημαντικό στη ζωή να κάνεις αυτό που θέλεις, με τον τρόπο που θέλεις κι όπως το ‘χεις επιλέξει…

ΕΡΩΤΑΣ Ελευθερία, επανάσταση, εαυτός. Είναι ένας άξονας που πάνω του ισορροπούν πολλές δραστηριότητες. Σημασία έχει να ζεις την εμπειρία, παρότι αλλιώς βλέπεις τα πράγματα όταν είσαι 18 κι αλλιώς 38, 48 και πάει λέγοντας… Όπως λέει και η Κική Δημουλά «Ο Έρωτας δεν είναι ούτε γένους αρσενικού, ούτε γένους θηλυκού. Είναι γένους ανυπεράσπιστου». Μπορεί να σε πεθάνει σε μια στιγμή, αλλά μπορεί και να σ’ αναστήσει.

ΖΩΗ Πάντα υπάρχει μέσα μου μια αισιοδοξία απέναντί της. Θυμάμαι και τη μητέρα μου που μου ‘λεγε ότι όποια δυσκολία ή τρικλοποδιά και να συναντώ, πάντα να ξεχνώ και να προχωρώ. Να κοιτάζω το μέλλον και το φως. Να μην κρατάω κακίες. Η συμβουλή της να σέβομαι αυτούς που συναντώ ανεβαίνοντας, γιατί θα τους ξανασυναντήσω κατεβαίνοντας, ίσως είναι κι ένα motto μου. Έχω σεβασμό για όλα τα πλάσματα, από το μυρμήγκι μέχρι τον ελέφαντα. Το δεύτερο motto μου είναι το Carpe Diem, άδραξε τη μέρα. Η ζωή στην αρχή μου φέρθηκε λίγο σκληρά. Όταν έχασα τον πατέρα μου στα 11 μου, δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τί μου συνέβαινε, πού έπρεπε πραγματικά να κατευθυνθώ. Πέρασα και από το στάδιο του αθλητισμού, αλλά νομίζω ότι καλά έκανε και με κέρδισε το τραγούδι!

ΗΛΙΟΣ Είναι για μένα σαν ένα σημάδι ότι πάντα πρέπει να πηγαίνεις προς το φως, όσο σκοτάδι κι αν σου δημιουργεί η ζωή. Μ’ αρέσει περισσότερο η ανατολή απ’ τη δύση του. Την ώρα που γεννιέται η μέρα, μέσα σε όλα αυτά τα μοβ-ροζ χρώματα. Είμαι, άλλωστε, άνθρωπος που ξυπνάω πολύ πρωί, παρότι αυτό είναι μάλλον παράδοξο για τη δουλειά που κάνω. Η ενέργεια που έχω στη σκηνή νομίζω ότι πηγάζει από πολύ βαθιά μου συναισθήματα –νιώθω όμορφα εκεί πάνω και με την επικοινωνία με τον κόσμο. Είναι πολύ σημαντικό στη ζωή να κάνεις αυτό που θέλεις, με τον τρόπο που θέλεις κι όπως το ‘χεις επιλέξει.

…Έχω την χαρά και την τύχη –όχι εντελώς στην τύχη– να εκφράζομαι μέσα από ένα από τα ισχυρότερα μέσα επικοινωνίας, τη μουσική. Αυτό από μόνο του έχει δύναμη μεγατόνων…

ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος μέσα του κρύβει τεράστιες ευαισθησίες. Το θέμα είναι να μη ζητάμε τη βοήθεια του Θεού μόνο όταν υπάρχει λόγος ή κίνδυνος. Μου αρέσει όταν βρίσκομαι μόνη μου σε ξωκλήσια ανά την Ελλάδα να συγκεντρώνω τη σκέψη μου και να τραγουδάω ακόμη, όταν δεν υπάρχει εκεί άλλος κανείς. Πιστεύω βαθιά σε αυτήν την ανώτερη δύναμη –όπως και να την αποκαλεί ή να τη βλέπει ο καθένας. Αυτή η θεία δύναμη μας δίνει σημάδια στη ζωή μας. Το δύσκολο είναι να τα καταλάβουμε και να μην τα αφήνουμε να περνάνε χωρίς να τους δίνουμε σημασία.

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ Νομίζω πως πια την έχω κατακτήσει. Όχι πως ήμουν ανισόρροπη παλιά! (γέλια) Ήμουν πάντα εστιασμένη στον στόχο, στην αυτογνωσία. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, η ισορροπία αυτή γίνεται ακόμη πιο ακριβής. Νομίζω ότι τώρα πια τα έχω παλαντζάρει όλα: τη δουλειά, τα θέλω, τις σκέψεις μου, τον τρόπο που βλέπω τους άλλους και τον εαυτό μου. Και δεν είμαι πια τόσο σκληρή μαζί του. Όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος και βλέπει το πουγκάκι που έχει μέσα τις καραμελίτσες του, συνειδητοποιεί ότι γίνονται πιο πολύτιμες –πρέπει και να τις καταναλώνει με μέτρο και να τις απολαμβάνει περισσότερο. Το 2015 ήταν για μένα τρομακτική χρονιά. Έχασα τη μητέρα μου κι εκεί έγινε ένα τεράστιο «μπαμ» εσωτερικό. Ήταν σαν να είδα σε ταινία την προοπτική του εαυτού μου. Διαπίστωσα πράγματα για μένα που, μέχρι τότε, δεν τους έδινα βάση και αποφάσισα να απαλλαγώ από διάφορα βαρίδια. Την ίδια χρονιά, ήταν και η συμμετοχή μου στην Υπηρεσιακή Κυβέρνηση. Αυτό, ακόμη κι αν το προλάβαινε, δεν θα το πίστευε. Έκανα μέσα μου τη συνομιλία: «Μαμά, έγινα Υπουργός Τουρισμού». Και ξέρω ότι θα μου ‘λεγε, «Έλα, βρε παιδάκι μου, μη με κοροϊδεύεις!». Και θα της απαντούσα, «Αλήθεια σου λέω! Δες τις ειδήσεις». Ακόμη την κουβαλάω την κόντρα αυτής της χρονιάς μέσα μου. Πάρα πολλές φορές πάω να πω: «Σήμερα τί θα φάμε, μα-» και μετά δεν μου βγαίνει το υπόλοιπο. Η απώλειά της ήταν το πιο ισχυρό χτύπημα που έχω αισθανθεί στη ζωή μου.

ΚΑΡΙΕΡΑ Για μένα το ότι τραγουδάω και επικοινωνώ με τον κόσμο είναι σαν να ανασαίνω –χωρίς ανάσα δεν ζεις. Δεν θυσίασα κάτι για την καριέρα μου. Με το τραγούδι μεγάλωσα όμορφα, με όλες τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τα αγκάθια που υπάρχουν σίγουρα μέσα σε μια διαδρομή 45 χρόνων. Τίποτε δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα και τίποτε δεν μου χαρίστηκε. Όλα έγιναν μετά από πολύ σκληρή δουλειά, αφοσίωση, πίστη στο όραμα, στο καλύτερο, στο να ανεβάζω τον πήχη και να κερδίζω κάθε φορά το προσωπικό μου στοίχημα. Η τέχνη δεν θέλει ευθείες και επανάληψη. Βαριέται. Θέλει ικανότητα στις στροφές και τη θρέφει το αβέβαιο. Δεν είναι εύκολο να στηθεί μια καριέρα. Πρέπει να έχεις κλειστά τα αυτιά σου στις σειρήνες και ανοιχτά τα μάτια σου στο μέλλον. Πρέπει να μορφώνεσαι συνέχεια. Να κρατάς το στόμα σου κλειστό, όταν δεν υπάρχει λόγος να μιλήσεις. Να έχεις διορατικότητα και αναπτυγμένο ένστικτο. Να πηγαίνεις με τους ανθρώπους που τραβάει ο προσωπικός σου μαγνήτης και όχι με τους «δήθεν».

ΛΑΘΗ Μέσα από ένα μικρό ή μεγάλο λάθος, παίρνεις φόρα για να κάνεις δυο βήματα μπροστά. Ουαί κι αλίμονο, αν δεν έχω κάνει λάθη, γράφονται κι αυτά στο ημερολόγιο των εμπειριών. Νομίζω ότι συγχωρώ πιο εύκολα τα λάθη των άλλων. Τα δικά μου μάλλον με βασανίζουν (γέλια). Μπορώ να πω, ωστόσο, ότι νιώθω ολοκληρωμένη από τη ζωή μου και από το πώς, με μεγάλο κόπο, έχω στήσει αυτό το μικρό σύμπαν και τους δορυφόρους του, γύρω από το όνομα «Άλκηστις Πρωτοψάλτη». Χρειάζεται πολλή δουλειά για το κάθε τι, πάθος, τρέλα και σεβασμός απέναντι στον κόσμο.

…Τα λιμνάζοντα νερά δεν μου αρέσουν καθόλου. Την αναταραχή τους επιδιώκω…

ΜΝΗΜΗ Ο Αριστοτέλης την αποκαλούσε «γραφιά της ψυχής». Δεν κολλάω στο παρελθόν, αλλά μ’ αρέσει που περνάνε απ’ το μυαλό μου τα βράδια ωραίες εικόνες και σκέψεις και χρώματα και τραγούδια και συνεργασίες. Θυμάμαι τα χρόνια μέσα από τις παραστάσεις μου και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, ακριβώς γιατί θα αδικήσω κάποια άλλη. Και τα άσχημα και τα ωραία φτιάχνουν το όμορφο συνονθύλευμα της ζωής.

ΝΕΟΙ Όποιος ξεκινά δεν πρέπει να βιάζεται –πρέπει να κάνει σωστές ρίζες και επιλογές σε μουσικές και στίχους. Να επιλέγει σωστά τις παρέες του και να μην αναλώνεται γενικώς, ειδικά τώρα που με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όλα είναι στο δάχτυλό μας και καταλήγουν να μας χρησιμοποιούν, αντί να τα χρησιμοποιούμε. Προτείνω οι νέοι να κλείσουν τα αυτιά τους στις ευκολίες της εποχής.

ΞΕΝΗΤΙΑ Η δική μου οικογένεια ξεριζώθηκε επί Νάσερ, το ’62. Ο πατέρας μου αποφάσισε να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Ήταν πολύ σκληρό να μηδενίσει το κοντέρ στα 45 του και γι’ αυτό και δεν άντεξε. Δυστυχώς, ένα τεράστιο κομμάτι νέων παιδιών με πολύ καλά μυαλά αναγκάζονται σήμερα να φύγουν εκτός Ελλάδος για να βρουν την τύχη τους. Όταν έρχονται να με δουν σε συναυλίες που κάνω στο εξωτερικό με δάκρυα στα μάτια, καταλαβαίνω αμέσως ότι δεν περνάνε ωραία, έστω κι αν είναι καλύτερα οικονομικά και σε πιο σωστή επαγγελματική τροχιά. Όταν επιστρέφουν σπίτι τους το βράδυ, πάντα υπάρχει ένα «αχ!» μέσα στην ψυχή τους. Τους λέω, «Διαπρέψτε, αλλά μην ξεχάσετε την Ελλάδα. Να γυρίσετε κάποια στιγμή να βοηθήσετε αυτόν τον τόπο». Επίσης, είναι πολύ λυπηρό και δύσκολο το θέαμα των μεταναστών. Πάνω από 60.000 ψυχές φιλοξενούμε στη μικρή μας πατρίδα. Εγώ το Αιγαίο το είχα συνηθίσει ένα Πέλαγος γεμάτο φως, ήλιο, χρώμα μπλε, καΐκια, ψαροπούλια και μια δόση ανεμελιάς. Ελπίζω κάποια στιγμή αυτά τα πορτοκαλί σωσίβια να εκλείψουν και να σταματήσει ο πόλεμος, γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα. Μακάρι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι να βρουν το φως της ζωής τους, τον προορισμό τους και να ξαναγεννηθούν από την αρχή –γιατί πεθαίνεις όταν ξεριζώνεσαι.

…Το 2015 ήταν για μένα τρομακτική χρονιά. Έχασα τη μητέρα μου κι εκεί έγινε ένα τεράστιο «μπαμ» εσωτερικό. Η απώλειά της ήταν το πιο ισχυρό χτύπημα που έχω αισθανθεί στη ζωή μου…

ΟΝΕΙΡΑ «Κοιμάμαι, αλλά η καρδιά μου ξαγρυπνά», λέει ο Σεφέρης. Όνειρα πάντα υπάρχουν και είναι ωραίο αυτό, γιατί δημιουργούν αδρεναλίνη, ωραίες σκέψεις, προοπτικές, συνεργασίες, καινούργιες συναναστροφές. Είναι κινητήριος δύναμη από μόνα τους. Κι αυτά, σαν τις αναμνήσεις, έρχονται το βράδυ πριν κοιμηθείς! (γέλια) Σε γενικές γραμμές, πάντως, ό,τι μου έχει έρθει στο μυαλό, έχει πραγματοποιηθεί. Γεννιούνται βέβαια κι άλλα 50, αλλά θα γίνουν κι αυτά στην πορεία!

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ Σ’ όλη μου τη ζωή τους δοκιμάζω! Μόνο επιστημονικά πειράματα δεν έχω κάνει, αν και το σπίτι έχει ανατιναχτεί από τη δική μου διάθεση και την αγάπη μου για τη ζωή και για την τέχνη μου! Πάρα πολλές φορές νομίζω ότι έχω πηδήξει απ’ το παράθυρο χωρίς να ξέρω αν θ’ ανοίξει το αλεξίπτωτο, αλλά εμένα μου δίνει ζωή αυτό το είδος αδρεναλίνης. Τα λιμνάζοντα νερά δεν μου αρέσουν καθόλου. Την αναταραχή τους επιδιώκω.

ΡΟΗ Έχω αφήσει τον εαυτό μου αρκετές φορές να παρασυρθεί απ’ αυτήν και έχω πέσει από καταρράκτη, αλλά, ως επί το πλείστον, προλαβαίνω να κρατηθώ απ’ τον βράχο! (γέλια) Το πιο ωραίο, πάντως, είναι να πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα, σαν την πέστροφα ή τον σολομό.

…Η τέχνη δεν θέλει ευθείες και επανάληψη. Βαριέται. Θέλει ικανότητα στις στροφές και τη θρέφει το αβέβαιο…

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ Αυτή με την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια, όταν είχα τη χαρά να συνεργαστώ με τη Μιμή Ντενίση, στην παράσταση «Σμύρνη μου Αγαπημένη». Τότε γράφτηκε ένα τραγούδι, το «Φως», σε στίχους δικούς της και μουσική του εμπνευστή της Ορχήστρας, Ανδρέα Κατσιγιάννη, το οποίο ερμήνευσα. Ακολούθησε ακόμη μια συνάντησή μας, κατόπιν πρόσκλησης από το Διεθνές Φεστιβάλ Ούτι, στην Ιερουσαλήμ. Αποφάσισα, λοιπόν, να το διευρύνουμε λίγο το πράγμα και να έρθει η Εστουδιαντίνα προς εμένα. Αυτή η ορχήστρα μυρίζει γιασεμί. Έχει φτιάξει ένα είδος πολύ ιδιαίτερου περιτυλίγματος για τα τραγούδια μου. Κάνουμε ένα υπέροχο ταξίδι από την Ελλάδα, στην Κωνσταντινούπολη, τα Βαλκάνια, τη Σμύρνη, το Μαρόκο, την Αλεξάνδρεια, την Ισπανία και ξανά εδώ. Είναι ένα πολύ συναισθηματικό και ταυτόχρονα πολύ δυνατό πρόγραμμα, «Με Άρωμα Ανατολής και Μεσογείου». Ως επί το πλείστον είναι τραγούδια δικά μου, αλλά και κάποια που αγαπώ πολύ και θα ακουστούν με διαφορετικό τρόπο. Ο Ανδρέας Κατσιγάννης είναι ένας δυνατός νέος συνθέτης, ο οποίος πιστεύω ότι θα αφήσει πολύ γερό αποτύπωμα και έχει επιμεληθεί όλες τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών μου. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με μια ομάδα νέων παιδιών που μένουν στον Βόλο και έχουν δημιουργήσει έναν τρομακτικά δυνατό πυρήνα. Είναι 9 σολίστ σε όργανα παραδοσιακά, οι οποίοι ερμηνεύουν με τέτοιον τρόπο που όχι μόνο σε συγκινούν, αλλά και σε ταρακουνούν. Οι μουσικοί αυτοί σε μεταφέρουν σε μια άλλη ατμόσφαιρα, πιστεύω. Είναι επίσης μεγάλη μου τιμή και χαρά που θα ακούσετε τη συνεργασία μας στον φιλόξενο χώρο του Μεγάρου Μουσικής. Το περιμένω πώς και πώς!

ΤΑΞΙΔΙΑ Είναι ένας άλλος τρόπος να κάνεις restart στο μυαλό σου. Μ’ αρέσουν αυτά με αρκετό βαθμό δυσκολίας. Από την Αφρική, όπου βρίσκεσαι ανάμεσα σε λιοντάρια, ύαινες και ελέφαντες, στη Νορβηγία, με μείον 25 βαθμούς Κελσίου, για να δω το Βόρειο Σέλας ή στο Μεξικό για να γνωρίσω τους ναούς και τον πολιτισμό των Αζτέκων. Μ’ αρέσει η εξερεύνηση. Τα ταξίδια είναι η μισή μου καρδιά. Η άλλη μισή δεν είναι στην Κίνα (γέλια) –είναι στο τραγούδι!

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ Ίσως να είναι και μια παγίδα. Εμένα μ’ αρέσει ό,τι συναίσθημα γεννιέται να το εισπράττω τώρα που είμαι ζωντανή! Εκ των υστέρων, για τους δικούς μου ανθρώπους και τους οικείους μου, θα έχει σημασία τί έχω καταθέσει σε αυτή τη ζωή. Εγώ όμως είμαι άνθρωπος του τώρα, του εδώ, και θέλω να εξακολουθήσω να βιώνω έντονα ό,τι είναι να μου δώσουν ακόμη η ζωή και ο κόσμος. Εξ ου το «Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί»!

ΦΟΒΟΣ Σε γενικές γραμμές, δεν τον νιώθω. Φοβάμαι όμως την αχαριστία –πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα. Φοβάμαι επίσης τη γρίπη –καλύτερα να σπάσω το χέρι μου ή το πόδι μου, παρά να μην μπορώ να τραγουδήσω! Ένας βαθύς, απώτερος φόβος μου είναι η ανημπόρια. Μέχρι να τελειώσει η ζωή μου, θα ‘θελα να είμαι στα πόδια μου, ανεξάρτητη, να μην γίνω βάρος σε κάποιους ανθρώπους, ούτε να μην μπορώ να κουμαντάρω τον εαυτό μου.

…είμαι άνθρωπος του τώρα, του εδώ, και θέλω να εξακολουθήσω να βιώνω έντονα ό,τι είναι να μου δώσουν ακόμη η ζωή και ο κόσμος…

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ Ο ήχος που εισπράττει η ψυχή σου όταν τελειώνει κάτι. Από τους ωραιότερους ήχους στ’ αυτιά μου –ειδικά το δυνατό, το επαναλαμβανόμενο, αυτό που σημαίνει bis και encore. Παίζει ρόλο σε μια καριέρα η συμμετοχή του κόσμου. Αυτό που βλέπεις μέσα στα μάτια τους, στις φλέβες απ’ τους λαιμούς τους, τον τρόπο που αντιδρούν στο φινάλε κάθε τραγουδιού.

ΨΥΧΗ Η δική μου ξεκουράζεται με πολύ απλά πράγματα, με όσα την κάνουν να χαμογελά: ένα καράβι που περνάει το βράδυ με τα φώτα αναμμένα, ένα μικρό κυματάκι που σκάει στην παραλία, η φωνή ενός φίλου που παίζει κιθάρα 25 μέτρα μακριά, ένα θρόισμα. Μ’ αρέσουν γενικά οι ήχοι της φύσης, μ’ αρέσει όμως και η φασαρία και η βουή της Αθήνας ή μιας μεγαλούπολης στο εξωτερικό, όπου οι διπλανοί καταλαβαίνουν ότι είμαστε Έλληνες από τις φωνές και τον ενθουσιασμό μας που αναστατώνουν το σύμπαν!

ΩΡΑΙΟ Νομίζω ότι είναι καθαρά υποκειμενικό. Είναι κάτι που σε ευχαριστεί την ώρα που το βλέπεις, σου δημιουργεί ένα ωραίο συναίσθημα. Ειδικά αν προχωρήσει και έχει και ήχο, γίνεται κάτι πάρα πολύ δυνατό. Κι αν, πέρα απ’ τον ήχο, υπάρχει και κάποιος που τραγουδάει γίνεται ακόμη πιο δυνατό! Μου έρχεται στο μυαλό μια εικόνα που έχω ζήσει στην Ιταλία. Ήταν σούρουπο, έπεφτε ο ήλιος, και βγήκε στη σκηνή ο Andrea Bocelli και είπε το “Con Te Partirò”. Έβλεπες τα χρώματα απ’ το ηλιοβασίλεμα, κάτι αρχαία στο βάθος, έπαιζε η ορχήστρα και άκουγες αυτή τη θεϊκή φωνή. Κάπως έτσι, λοιπόν, ορίζω το ωραίο: σαν μία σταγόνα βάλσαμο, που σβήνει όλα τα άσχημα χρώματα.

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here