Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Τρίτη 3 Ιουλίου και ώρα 21.15. Το ιδανικό φως του σούρουπου καλωσορίζει μια από τις πιο ιδιαίτερες ξένες μπάντες και συνάμα αγαπημένες στο ελληνικό κοινό, τους Calexico.
Frontera, Trigger και Voices in the field, ήταν τα πρώτα κομμάτια που ακούστηκαν και ζέσταιναν την ατμόσφαιρα, καθώς το φως έσβηνε τελείως. Μόλις φέτος κυκλοφόρησαν το ένατο άλμπουμ τους, “The thread that keeps us”, από το οποίο ερμήνευσαν αρκετά κομμάτια, χωρίς να παραλείψουν, όμως, και τραγούδια από τους πρώτους δίσκους όπως από τον πολυαγαπημένο “Black light” (1998), που έκαναν τους θεατές να χορεύουν έστω και καθιστοί.
Κάπου στη μέση της συναυλίας εμφανίστηκαν στη σκηνή και οι Τακίμ. Όπως περιμέναμε, έπαιξαν όλοι μαζί την όμορφη διασκευή του “Stray” εντάσσοντας έναν πιο γνώριμο ανατολίτικο ήχο με το τουμπελέκι, το κλαρίνο, το βιολί και το λαούτο.
Λίγο αργότερα η Ανδριάνα Μπάμπαλη ερμήνευσε το κλασικό κομμάτι «Τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη» συγκινώντας το κοινό.
Τρίτη καλεσμένη ήταν η Monika η οποία συνόδευσε κάπως άχαρα τον Joey Burns στο “Moon never rises”.
Η Μπάμπαλη και οι Τακίμ ξανασμίξαν στη σκηνή με το “Ballad of Cable Hogue”, μεταξύ άλλων, που μας πήγε για λίγο στο Παρίσι. Το setlist, ωστόσο, θα μπορούσε να εμπεριέχει περισσότερα παλιά χορευτικά και οργανικά τραγούδια, με τα οποία γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την μπάντα.
Οι Calexico είναι ένα συγκρότημα με πολλές καταγωγές και γλώσσες, με πολλά όργανα και εξαιρετική ενορχηστρωτική ικανότητα. Πνευστά, έγχορδα, και κρουστά μπλέκονται και φτιάχνουν ήχους που θυμίζουν βαλκάνια, άγρια δύση και καουμπόηδες, κουβανέζες χορεύτριες, χανούμισσες, τσιγγάνικες μελωδίες· μια μουσική, δηλαδή, χωρίς γλώσσα, χωρίς καταγωγή, που απευθύνεται, όμως, σε όλες τις γλώσσες και πάνω απ’ όλα σε αυτή του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής. “World music is all of us”, είπε εμφατικά ο Joey Burns. Ο frontman του γκρουπ δεν έπαψε να μας διηγείται βιώματα και ιστορίες που τον ενέπνευσαν. Μάλιστα, για το τραγούδι “End of the world with you” μας εκμυστηρεύτηκε πως η ιδέα του να χάνεσαι στη στιγμή τον ώθησε να το γράψει.
Οι μελωδίες αυτές έδεσαν με το μυστηριακό τοπίο του αρχαίου θεάτρου του οποίου την ξεχωριστή ενέργεια επισήμανε και ο Burns. Τα ατμοσφαιρικά φώτα, τα παράθυρα στη φωτισμένη Αθήνα, οι ταξιδιάρικοι στίχοι και η βαθιά φωνή του ήταν ένας απολαυστικός συνδυασμός.
Στις 23.00, μετά το καθιερωμένο encore, επέστρεψαν με το “Fortune Teller” κι έπειτα ένα λίγο άστοχο συρτάκι μετατράπηκε στο “Corona”. Για το κλείσιμο της βραδιάς επέλεξαν το “Guero Canelo” που έφερε και το πιο ζεστό χειροκρότημα.
Επτά δεξιοτέχνες, μουσικά πολύπλευροι τύποι που δείχνουν να το διασκεδάζουν με όλη τους την ενέργεια πάνω στη σκηνή, συμπληρώνουν 22 χρόνια στον χώρο και οι φετινές τους συναυλίες επιβεβαίωσαν πως δεν έχουν χάσει διόλου τη φρεσκάδα και τη διαφορετικότητα τους. Μπορεί να γεννήθηκαν στην Αριζόνα, αλλά έχουν ταξιδέψει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε τόπους πραγματικούς και μη, συμπαρασύροντας μαζί τους κι εμάς!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…