Η Esterina στο Music Corner!

Αν την έβλεπα τυχαία στο δρόμο, το ιδιαίτερο στυλ της θα μου τραβούσε σίγουρα την προσοχή. Σκουφί, γυαλιά ηλίου, ακουστικά και backpack συνθέτουν μια εικόνα που σε τίποτα δε θυμίζει Ελληνίδα καλλιτέχνιδα. Ο λόγος για την Esterina, ένα κορίτσι που γνωρίσαμε για τα καλά πριν από δύο χρόνια και σκοπεύει να μπει ακόμα πιο δυναμικά στις ζωές μας με τον νέο της δίσκο. Η γνωριμία μας πραγματοποιήθηκε στο Μαρούσι και το φιλόξενο «Σπίρτο» ενώ η συζήτησή μας θύμιζε περισσότερο μια συζήτηση μεταξύ φίλων παρά μια συνέντευξη. Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα την Esterina μέσα από αυτά που μας είπε η ίδια!

Esterina λοιπόν, από το Εσθήρ και το Ειρήνη. Υποδηλώνει κάποια  καταγωγή το Εσθήρ, και πώς προέκυψε ο συνδυασμός;
Είναι Εβραϊκό όνομα το Εσθήρ και προέρχεται από τη γιαγιά μου, αν και εγώ δεν είμαι Εβραία. Η ιστορία που μου έχει πει η μητέρα μου είναι ότι επειδή ο πατέρας  μου έχει έξι – επτά αδέρφια και όλοι έχουν πάρει το όνομα των παππούδων, ήθελε στην κόρη της να δώσει το όνομα της δικής της μητέρας. Επειδή όμως είχε πολύ μεγάλη επιθυμία να κάνει κόρη, έκανε τάμα στην Αγία Ειρήνη. Τελικά την έκανε την κόρη, το απέδωσε εκεί, και στο κρεβάτι της γέννας είπε θα βγάλουμε το παιδί Εστερίνα, από το Εσθήρ και το Ειρήνη.

Πώς γεννήθηκε το μικρόβιο της μουσικής μέσα σου;
Την γέννηση αυτού του μικροβίου δεν την έχω ξεκάθαρη στο μυαλό μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα υπήρχε η μουσική στη ζωή μου. Στην οικογένεια δεν υπάρχει κανένα παρελθόν, κανείς δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθεί με αυτό. Μεταγενέστερα, μου είπε ο πατέρας μου ότι μια αδερφή του ήταν καλλίφωνη, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Το είχα πάντα αυτό το μικρόβιο, από πολύ μικρή, σε σημείο να κάνω σόου στη γιαγιά μου όταν έλειπαν οι γονείς μου. Δραματικές καταστάσεις! Υπέφερε πολύς κόσμος δίπλα μου…!

Πότε κατάλαβες ότι η μουσική ήταν αυτό που θέλεις να ασχοληθείς στη ζωή σου;
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι πραγματικά θέλω να ασχοληθώ με αυτό είναι όταν είδα το «Dirty Diana» του Michael Jackson στο MTV, και είπα ουάου!! Μεγαλώνοντας  πέρναγα πάρα πολλές ώρες να ακούω μουσική, κάποια στιγμή ξεκίνησα και μαθήματα σε ωδείο αλλά βαριόμουν και τα άφησα όλα στη μέση. Μου βγήκε πολύ φυσικά ότι αυτό θέλω να κάνω. Έκανα και άλλα πράγματα γύρω γύρω, προσπάθησα να γίνω και καλή φοιτήτρια στην Πάτρα, πήγα μετά και σε δραματική σχολή, ασχολήθηκα με αυτό τρία τέσσερα χρόνια. Όλη μου η ζωή όμως περιστρέφεται γύρω από τη μουσική.

Τα μουσικά μου πρότυπα είναι η λεγόμενη …Αγία Τριάδα! Ο Bill Withers στην κορυφή, ο Ray Charles και ο Marvin Gaye!

Ποια είναι τα δικά σου μουσικά πρότυπα;
Τα μουσικά μου πρότυπα είναι η λεγόμενη …Αγία Τριάδα! Ο Bill Withers στην κορυφή, ο Ray Charles και ο Marvin Gaye! Τους έμαθα ψάχνοντας και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Θαυμάζω πολύ αυτό που έχουν κάνει και τον τρόπο που το έχουν πετύχει.

Αν δεν είχες την δυνατότητα να ασχοληθείς με τη μουσική, τι θα έκανες στη ζωή σου;
Ταξίδια! Στα 19 μου κατάλαβα ότι έχω μεγάλη έφεση στο να φεύγω και να μην με αγχώνει αυτό, χωρίς να ξέρω πού και τι θέλω να κάνω! Ακόμα και τώρα, δεν έχω σκεφτεί κάτι σταθερό για τη ζωή μου.

Η εμφάνιση σου στα μουσικά δρώμενα έγινε γύρω στο 2000, όταν ήσουν ακόμα ένα μικρό κορίτσι, σε ένα διαφορετικό είδος από αυτό που σε ξέρουμε τώρα. Πώς ασχολήθηκες με το Hip – Hop;
Με τον Παναγιώτη, τον Γέλω, είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Ήξερε ότι τραγουδάω και  κάποια στιγμή, χωρίς να με έχει ακούσει καν, με κάλεσε να κάνω φωνητικά στον δίσκο και βγήκε πάρα πολύ καλό. Κάναμε στη συνέχεια και κάποια άλλα κομμάτια και ο αδερφός του, ο Άκης, ο οποίος βρίσκεται με τον RSN πίσω από τον δίσκο «This is a happy story», μου έδωσε την πρώτη μου παραγωγή. Έτσι ξεκίνησα να γράφω και πάνω σ’ αυτό χτίστηκε και το «This is a happy story», πολύ μεταγενέστερα βέβαια.

Στο διάστημα ανάμεσα στο 2000 και το 2013 που σε ακούσαμε με τον Rsn, τι έκανες στη ζωή σου;
Στο μεσοδιάστημα έκανα κι άλλα πράγματα. Πήγα και έζησα στην Κρήτη για δυόμιση χρόνια, δούλεψα σε κουτούκια για έξι χρόνια, μέχρι που τερμάτισα. Δεν μου άρεσε καθόλου πια και αποφάσισα να κάνω τη δική μου φάση. Όταν παράτησα τα κουτούκια, ξεκίνησα να γράφω τον δίσκο μου. Πριν δύο χρόνια γνώρισα τον Άρη, τον Rsn, κάναμε το «We got music» μαζί.

H αλλαγή από το Hip – Hop, στο ρεμπέτικο και το λαϊκό και τώρα στη Soul δείχνουν μεγάλη αλλαγή. Ό,τι έχεις κάνει στη ζωή σου σε εκφράζει;
Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου με εξέφραζε τη στιγμή που το έκανα. Ξεκίνησα να τραγουδάω σε ρεμπετάδικα από 19 χρονών. Σίγουρα δεν υπήρχε πολλή σκέψη πίσω από αυτό, αλλά όταν το έκανα. Ιδιαίτερα τα δύο πρώτα χρόνια, το έβρισκα πολύ διασκεδαστικό γιατί τότε το ανακάλυπτα. Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα ότι δεν πήγαινε παραπέρα και σταμάτησε και το ενδιαφέρον μου. Κι επειδή μου αρέσει πάρα πολύ να σκάβω και να ανακαλύπτω νέα πράγματα, στην Κρήτη έμαθα πρώτη φορά για τις μαύρες μουσικές, στα 20, ακούγοντας για πρώτη φορά τον Bill Withers. Εκεί ξεκίνησε η μεταμόρφωση!

Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο Hip – Hop και τη Soul;
Το Hip-Hop με αυτό που κάνω τώρα δεν έχουν πολύ μεγάλη απόκλιση. Η διαφορά βρίσκεται στον στίχο που έχει πάει στα Αγγλικά πλέον. Κάποια στοιχεία της Hip-Hop κουλτούρας μου αρέσουν και τα διατηρώ ακόμα και στη σκηνή και μουσικά. Και με την μπάντα επέμεινα πολύ να διατηρήσουμε αυτό το στοιχείο.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Rsn;
Με τον Άρη είναι φανταστικό ότι οι παρονομαστές μας μουσικά είναι οι ίδιοι, ακούγαμε τα ίδια πράγματα και θέλαμε να κάνουμε το ίδιο. Στο «We got music» τα βάλαμε όλα μαζί.

Περίμενες τόσο μεγάλη επιτυχία;
Δεν είδα μεγάλη επιτυχία ποτέ. Γενικά δεν θέλω να παρακολουθώ πώς πάει κάτι, δεν μου αρέσει να έχω το feedback γιατί νομίζω ότι σε επηρεάζει κάπως. Είδα πάντως μεγάλη ανταπόκριση από ανθρώπους που έρχονταν και συνεχίζουν να έρχονται στα live, μας γουστάρουν καθολικά γιατί νιώθουν αυτό που κάνουμε.

Σκέφτηκες ποτέ ότι μήπως δεν είσαι γεννημένη γι αυτό κι ότι είναι καλύτερο να τα παρατήσεις;
Άλλοι λόγοι με οδήγησαν να σκεφτώ ότι δεν θέλω να το κάνω, γιατί ξέρω σίγουρα ότι δεν θα σταματήσει να μου αρέσει ποτέ. Ασχολείσαι όμως και με άλλα πράγματα γύρω από αυτό, τα οποία είναι μη δημιουργικά και καμιά φορά μπορεί να είναι ψυχοφθόρα. Δεν είμαι διπλωμάτισσα, δεν το έχω καθόλου με τις δημόσιες σχέσεις.  Μου αρέσει να μιλάω με αυτούς που με φτιάχνουν και έχω κάτι να πω. Έχω φροντίσει οι άνθρωποι που είναι γύρω μου και με τους οποίους συνεργάζομαι, να είναι άνθρωποι τους οποίους θαυμάζω σαν προσωπικότητες.

Εμένα επιδίωξή μου δεν είναι να είμαι ούτε η πρώτη ούτε η καλύτερη. Με ενδιαφέρει να είμαι διαφορετική κι αυτό έχει το ανάλογο κόστος.

Καμιά φορά το ταλέντο δεν είναι αρκετό από μόνο του για να φτάσεις ψηλότερα…
Είναι αναλόγως τι θέλεις να κάνεις. Εμένα επιδίωξή μου δεν είναι να είμαι ούτε η πρώτη ούτε η καλύτερη. Με ενδιαφέρει να είμαι διαφορετική κι αυτό έχει το ανάλογο κόστος. Δεν έχω επιδιώξεις να φτάσω κάπου αλλά θέλω αυτό να με πάει όπου είναι να με πάει. Αν κάποια στιγμή αυτή η επιδίωξη αλλάξει και θέλουμε να γίνουμε οι πρώτοι, χάνουμε όλο το άλλο, τη μουσική μας. Εμένα “όλο το άλλο” μου δίνει ζωή και όρεξη να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα. Αν δώσω μεγαλύτερη σημασία στα υπόλοιπα και  παραμελήσω τη μουσική μου θα είναι καταστροφικό για μένα. Θα χάσω τον πραγματικό λόγο που ασχολούμαι μ’ αυτό.

Η Soul είναι ένα είδος μουσικής με Αφρικανικές ρίζες που απαιτεί μια μαύρη χροιά. Δεν σε φόβισε αυτό;
Γενικά προτιμώ πριν κάνω το οτιδήποτε να μην το αντιμετωπίζω με φόβο. Δεν το φοβήθηκα, το δούλεψα, το έμαθα. Το γνώρισα, όπως γνωρίζω έναν άνθρωπο και είπα θέλω να το κάνω. Κι επειδή ήθελα να κάνω έναν χαρούμενο δίσκο, η soul μουσική είναι η πιο εκφραστική και η πιο κατάλληλη. Έχει μέσα της τον έρωτα, τις σχέσεις, είναι πολύ απελευθερωμένη σεξουαλικά χωρίς να είναι πρόστυχη ή χυδαία όπως είναι η RnB στις μέρες μας. Ακούς Marvin Gaye και James Brown να μιλάνε για το sex και δεν νιώθεις ντροπή για τον εαυτό σου.

Ταιριάζει με την ελληνική κουλτούρα;
Η κουλτούρα της Ελλάδας δεν έχει πολύ μεγάλες αποκλίσεις από την μαύρη μουσική. Η μαύρη φυλή ανθρώπων είναι μια φυλή πολύ ταλαιπωρημένη, έζησαν μέσα στη σκλαβιά, ήταν αγρότες όπως είναι οι Έλληνες, βίωσαν τον ρατσισμό. Δεν είναι καθόλου μακριά…

Πρέπει να σέβεσαι από πού προέρχεται η κάθε μουσική, οπότε Soul στα ελληνικά, ποτέ!

Soul με ελληνικό στίχο μπορεί να υπάρξει;
Όχι! Πιστεύω στους άγραφους κανόνες! Φαντάζεσαι δηλαδή τους Pink Floyd να κάνουν ρεμπέτικο με αγγλικό στίχο;  Υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες γιατί κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Έχει να κάνει με το πώς ξεκίνησε το κάθε είδος. Αφού η Soul ξεκίνησε από τη Gospel, που είναι εκκλησιαστική μουσική με πόνο και επίκληση στον Θεό και το συναίσθημα, είναι μια μουσική εκφραστική όπως όλες οι μαύρες μουσικές χωρίς να είναι πολύ βαθυστόχαστες. Πρέπει να σέβεσαι από πού προέρχεται η κάθε μουσική, οπότε Soul στα ελληνικά, ποτέ!

Η μουσική που παίζετε μπορεί να σταθεί στην ελληνική σκηνή; Δεν είναι λίγο ξένη στα αυτιά μας;
Για την γενιά μας όχι. Και οι καλλιτέχνες και το ακροατήριο μ’ αυτά μεγαλώσαμε, ακούγοντας Bob Marley, Portishead, Pink Floyd, Massive Attack, Radiohead και πάει λέγοντας.

Δεν είχαμε συνηθίσει όμως να ακούμε Έλληνες καλλιτέχνες σε αυτά τα είδη…
Και ήρθε η Μόνικα με το «Over the hill» και έμεινε ο κόσμος παγωτό! Εννοείται ότι η γενιά μας θα έπαιρνε αυτό το στοιχείο, να δημιουργήσει πιο οικουμενική πια μουσική. Δεν λέω ότι νέοι καλλιτέχνες που τραγουδούν ελληνόφωνα δεν σκίζουν, απλά είμαστε μια γενιά που έχουμε αυτή την κουλτούρα γιατί βγήκαμε στο εξωτερικό και κάναμε ταξίδια. Είμαστε η γενιά του Internet, το οποίο διεύρυνε τους μουσικούς ορίζοντες και μας έδωσε την δυνατότητα να ψαχτούμε πάνω σ’ αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μπουζούκια έχουν αρχίσει να έχουν φθίνουσα πορεία. Επίσης έχει γίνει χαμός με τις συναυλίες, τι καλλιτέχνες έρχονται πλέον τακτικά στην Ελλάδα και τι απήχηση έχουν στον κόσμο. Αυτό από μόνο του εξηγεί γιατί έχουν κάνει στροφή ο καλλιτέχνες στην ξενόγλωσση μουσική. Ξαφνικά έχει σκάσει ένα κύμα πολύ αξιόλογων καλλιτεχνών που τους χαρακτηρίζει η διαφορετικότητα, που είναι και δημιουργοί και παραγωγοί της δουλειάς τους. Μου έχει τύχει όμως να μιλήσω με κόσμο που δεν βλέπει τα support acts σε συναυλίες γιατί είναι Έλληνες και νομίζει ότι δεν είναι κάτι αξιόλογο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σαν καλλιτέχνες.

Ανήκεις κι εσύ σ’ αυτή τη γενιά καλλιτεχνών που έχει φέρει τη δική της επανάσταση στο χώρο της μουσικής. Νομίζεις αυτή η επανάσταση θα αλλάξει και την μουσική μας κουλτούρα;
Σίγουρα. Καταρχάς θα πεθάνει η δισκογραφία. Ευτυχώς δηλαδή,  γιατί αυτός ο χειρισμός και ο περιορισμός καταστρέφει τον καλλιτέχνη. Το απαιτούν οι καιροί σε όλα τα επίπεδα να αλλάξουν τα πράγματα. Θέλει πολλή δουλειά βέβαια και πρέπει και ο κόσμος που στηρίζει αυτή τη σκηνή να βοηθήσει σ’ αυτή την αλλαγή.

H επανάσταση έχει ξεκινήσει, δεν είναι καθόλου μικρές οι αλλαγές και εννοείται ότι αυτό θα ξεκινούσε από τη τέχνη, γιατί όταν τα πάντα σταματάνε, αυτοί που συνεχίζουν είναι οι καλλιτέχνες.

Η επανάσταση αυτή που γίνεται στη μουσική δεν θα έπρεπε να επεκταθεί και στην πολιτική και την κοινωνία;
H ενασχόλησή μου με την κοινωνικοπολιτική κρίση και το γεγονός ότι είμαι πολύ ανθρωποκεντρικό άτομο, δηλαδή πιστεύω πάρα πολύ στις δυνατότητες των ανθρώπων, με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα. Οι διαδηλώσεις και οι πορείες, χωρίς να απορρίπτω τα κίνητρα για τα οποία πραγματοποιούνται, είναι πεπερασμένη πια αντίδραση. Η αντίδραση φαίνεται απ’ το ότι κυκλοφορείς στο δρόμο και βλέπεις πολύ καλαίσθητα μαγαζιά, απ’ την επιστροφή του κόσμου στα βιβλία, στα πάρκα, στην επικοινωνία, στο camping. H επανάσταση έχει ξεκινήσει, δεν είναι καθόλου μικρές οι αλλαγές και εννοείται ότι αυτό θα ξεκινούσε από τη τέχνη, γιατί όταν τα πάντα σταματάνε, αυτοί που συνεχίζουν είναι οι καλλιτέχνες. Είναι στην αρχή του ακόμα αυτό και μάλλον μας έχει πιάσει μια ανυπομονησία να εδραιωθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Πρόσφατα βγήκε και ο νέος σου δίσκος! Πώς προέκυψε;
Το «This is a happy story» το γράφω εδώ και μια δεκαετία περίπου και το ξεκίνησα γιατί δεν έβρισκα την χαρά μέσα στη μουσική, όχι με την έννοια ότι δεν με έκανε χαρούμενη αλλά επειδή δεν άκουγα χαρούμενους καλλιτέχνες. Ήταν όλοι σε ένα αδιέξοδο, σε μια βαθιά θλίψη κι αυτό είχε πάρει πολύ μεγάλες προεκτάσεις γιατί ο κόσμος ανταποκρινόταν πάρα πολύ, είχε κι αυτός την ίδια ανάγκη. Ουσιαστικά είναι ένας δίσκος που λειτουργεί σαν ψυχολογική ώθηση, όποιος τον ακούσει θα νιώσει την ανάγκη να ξεκουνηθεί σαν κάποιος να τον τραβάει από το χέρι και να του δείχνει τα όμορφα πράγματα αυτού του κόσμου. Είναι μια άρνηση στην μαυρίλα, στην κακία, στη μιζέρια, στη σαπίλα. Εγώ έχω σταματήσει να πιστεύω πως είναι τόσο άσχημος αυτός ο κόσμος, έχω δει πάρα πολύ όμορφα πράγματα να γίνονται και να μου συμβαίνουν. Το «This is a happy story» εξυμνεί αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή μπορεί να μην είναι τόσα πολλά τα καλά, αλλά όταν γίνονται είναι πολύ φωτεινά.

Αυτό δεν έχει να κάνει και με την εποχή που διανύουμε; Δεν είναι φυσιολογικό όλη αυτή η θλίψη και η μιζέρια να περνάει και μέσα στα τραγούδια;
Έχει να κάνει με το πού εστιάζεις. Αν κάτι είναι άσπρο κι εσύ επιμένεις πως είναι μαύρο, δεν είναι πρόβλημα του αντικειμένου αλλά πρόβλημα δικό σου. Με την ίδια εμμονή που εστιάζουμε στο αρνητικό γιατί να μην εστιάσουμε στο θετικό και να την κάνουμε δημιουργία;  Δεν είναι καθόλου ουτοπικό αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος έχει τόσο μεγάλη εμμονή με τη μιζέρια και τη θλίψη και όλοι συγκινούνται με τα κακά αλλά κανείς δεν συγκινείται με τα καλά που συμβαίνουν σ’ αυτό τον κόσμο. Και στην τελική εμείς τα διαλύσαμε όλα. Ο κόσμος αντιδράει όμως σαν να μην φέρει μερίδιο ευθύνης σ’ αυτή την κατάσταση και κατηγορεί τους γύρω. Ότι συνεχίζει ο καθένας και φορτίζει αρνητικά αυτή την κατάσταση τον κάνει μέρος του προβλήματος.

Όσο δικαίωμα πιστεύουμε ότι έχουμε στον πόνο, άλλο τόσο έχουμε και στην ευτυχία. Η ευτυχία αξίζει σε όλους μας…

Ζεις έντονα την καθημερινότητά σου;
Πάρα πολύ έντονα. Φροντίζω επίσης να βρίσκω χρόνο μέσα στην ημέρα μου, χρόνο πολυτελείας τον ονομάζω, που δεν κάνω τίποτα, κάτι που θεωρώ αναγκαίο. Παίζω με τον γατούλη μου, χαζολογάω και ακούω μουσική. Δε θα σκέφτομαι προβλήματα, δεν θα αγχωθώ για τους λογαριασμούς, για το αν πήγε καλά ή όχι ένα live. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα και υπάρχουν και αρκετά προβλήματα. Θα στεναχωρηθείς, θα προβληματιστείς και θα απογοητευτείς αλλά σε υγιή πλαίσια. Να μην είναι νοσηρό και μίζερο, να μην καθορίζει τις ζωές μας και τη στάση μας απέναντι σε ό,τι συμβαίνει. Όσο δικαίωμα πιστεύουμε ότι έχουμε στον πόνο, άλλο τόσο έχουμε και στην ευτυχία. Η ευτυχία αξίζει σε όλους μας…

Το «Love is good» είναι ένα τραγούδι που ξεχωρίζει στο δίσκο σου. Για τι είδους αγάπη μιλάει;
Δεν είμαι ο τύπος που θα σου πει ότι σκίζει αυτό που κάνω, αλλά το «Love is good» μιλάει για μια αγάπη που σε εξυψώνει. Δεν είναι ανάγκη να την πάρεις πίσω, είναι η αγάπη που δίνεις και σε φτιάχνει, την έχεις και δεν σε νοιάζει πού την δίνεις. Ουσιαστικά είναι η αγάπη που δίνεις στον εαυτό σου, άσχετα αν είναι σε δεύτερο πρόσωπο. Το ρεφραίν τα συνοψίζει όλα αυτά μαζί!

Μπορεί να ακούγεται εύκολο να μιλάς για την αγάπη αλλά δεν είναι εύκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλο πραγματικά…

Γιατί όλοι οι καλλιτέχνες καταπιάνονται με την αγάπη;
Η αγάπη είναι αποδοχή και θαυμασμός. Είναι πολύ καλό που μιλάμε για την αγάπη.  Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και όμορφο από αυτό το συναίσθημα. Αγάπη σημαίνει υγεία, καλή διάθεση, καλή προαίρεση. Σημαίνει δικαιοσύνη, σεβασμός, σημαίνει αλήθεια. Ένας άνθρωπος που έχει αγάπη μέσα του, έχει κατανόηση. Δεν είναι σαν τον έρωτα, είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα της ψυχής. Μπορεί να ακούγεται εύκολο να μιλάς για την αγάπη αλλά δεν είναι εύκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλο πραγματικά…

Βλέπεις αγάπη γύρω σου;
Δεν βλέπω αγάπη στον βαθμό που θα ήθελα να βλέπω. Εγώ δίνω αγάπη απλόχερα  σ’ αυτούς που θέλω να δώσω. Κι επειδή έχω την τύχη να γράφω μουσική, χαίρομαι πολύ με τους ανθρώπους που έρχονται στα live και παίρνουν το vibe!

Τι μελλοντικούς στόχους έχεις στη ζωή σου;
Δεν βάζω στόχους μακροπρόθεσμους. Έχω μικρούς μικρούς στόχους που με πηγαίνουν σε κάτι άλλο. Δεν μπορώ να σου πω για μετά από πέντε χρόνια, δεν έχω οργανώσει τίποτα. Είναι όλα τόσο ρευστά και μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή.

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω οικογένεια μέχρι να βρω έναν άνθρωπο που θα αγαπιόμαστε για πάντα.

Οικογένεια θέλεις να κάνεις;
Ναι ναι, πάρα πολύ. Υπάρχουν όμως κάποιες προϋποθέσεις. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω οικογένεια μέχρι να βρω έναν άνθρωπο που θα αγαπιόμαστε για πάντα. Δεν θα ήθελα να φέρω στη ζωή ένα παιδί που δεν θα γνωρίσει την αγάπη από αυτούς που το έφεραν. Δεν θα ήθελα να μεγαλώσω ένα δυστυχισμένο παιδί που θα του έχει στερηθεί ο ένας από τους δύο γονείς.

Για το μέλλον τι εύχεσαι;
Να πάμε όλοι προς το φως. Eyes on the light!

——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…