Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα
Το νέο εγχείρημα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ήρθε την κατάλληλη στιγμή και για τον ίδιο αλλά και γι’ αυτό που πραγματικά υπάρχει ανάγκη να ακουστεί στις μέρες μας. Ο Βασίλης, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό δεν διένυε την καλύτερη του περίοδο. Οι μεγάλες και πολλές καλοκαιρινές συναυλίες που ακόμα επιμένει να δίνει ανά την Ελλάδα, έχουν καιρό πάψει να είναι όπως παλιά. Η ενέργεια και η όρεξη δεν είναι δυνάμεις ανεξάντλητες και μάλλον ο ίδιος αρχίζει να το καταλαβαίνει. Το διαφορετικό βήμα που έκανε με την παράσταση «9 και 5» τον βοήθησε αρκετά. Η απόφασή του να τραγουδήσει τις «φωνές των ποιητών» τον βοήθησε ακόμα περισσότερο. Οι τρεις και πλέον ώρες που βρέθηκε στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club, την περασμένη Δευτέρα, αποτέλεσαν ίσως την καλύτερη μέχρι στιγμής, φετινή του εμφάνιση.
Απ’ την αρχή αναρωτηθήκαμε ποιοι θα είναι αυτοί οι ποιητές. Τελικά πήραμε την απάντησή μας. «Άνθρωποι που είναι ή εγώ τους θεωρώ ποιητές», είπε ο Βασίλης και αμέσως πήραμε μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Καββαδίας, ο Βάρναλης και ο Λειβαδίτης ήταν οι κλασσικές και αδιαμφισβήτητες περιπτώσεις. Υπήρχαν, όμως και οι στιχουργοί-ποιητές όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Άλκης Αλκαίος, ο Νικόλας Άσιμος, ο Μάνος Λοΐζος, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Οδυσσέας Ιωάννου και τόσοι ακόμα που στα λόγια τους βρίσκει κανείς ποιητικά ψήγματα. Αλλά και τα τραγούδια τι είναι στο κάτω-κάτω; Μήπως δεν είναι «ποιήματα»;
Πραγματικά δεν ξέρω ποια τραγούδια να πρωτοαναφέρω χωρίς παράλληλα να προδώσω και το τόσο ολοκληρωμένο πρόγραμμα· ένα πρόγραμμα που στο πρώτο του μέρος ήταν αυστηρώς «ποιητικό» αλλά από τη μέση και μετά εξελίχθηκε σε μια περιδιάβαση στη δισκογραφία του Βασίλη. «Τρίτος παγκόσμιος», «Πρώτη Μαΐου», «Φοβάμαι», «Ποιός τη ζωή μου», «Μαλαματένια λόγια», «Μικρές νοθείες», «Μπαγάσας», «Όμορφη πόλη», «Κάποτε θα ‘ρθουν»· αν σε όλα αυτά αφαιρέσουμε τη μουσική μπορούμε κάλλιστα να τα διαβάσουμε ως ποιήματα. Όπως νιώσαμε και το αντίστροφο ακούγοντας μελοποιημένα ποιήματα σαν την «Πρέβεζα», «Αλλά τα βράδια», «Οι μοιραίοι» και φυσικά το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» ή «Της αγάπης αίματα», απαραίτητες, δηλαδή, επιλογές που έδωσαν το στίγμα της εμφάνισής του.
Τα «ερωτικά» του Βασίλη έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα. «Πάρε με», «Σ’ ακολουθώ», «Πριν το τέλος» και αρκετά ακόμη που σίγουρα ο κόσμος θα περίμενε να ακούσει έστω και σε μια τέτοια θεματική βραδιά. Αυτή την εμφάνιση του Βασίλη την απολαύσαμε. Και την απόλαυσε και ο ίδιος, έχοντας στο πλευρό του τον Ανδρέα Αποστόλου (πιάνο), τη Μαίρη Μπρόζη (βιολί), που επίσης τραγούδησε εξαιρετικά και το Γιώργο Θεοδωρόπουλο (πιάνο). Ένα σχήμα που κουβαλούσε τα απολύτως απαραίτητα μιας και η λιτότητα σε τέτοιες περιστάσεις, επιβάλλεται. Και ένα κοινό που του έδωσε την άνεση να χαλαρώσει και να ζήσει και ο ίδιος τα τραγούδια· και ας έχει ερμηνεύσει αμέτρητες φορές τα περισσότερα από αυτά. «Χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας απ’ ό,τι στους δανειστές μας», είπε ανάμεσα στις νότες του Μίκη και τα λόγια του Ελύτη, τραγουδώντας «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Πηγαίνετε, λοιπόν, κάποια Δευτέρα στο Βασίλη και μη σας φοβίζουν οι «φωνές των ποιητών». Θα είναι πιο γλυκές και προσιτές απ’ όσο περιμένετε!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…