Η Φωτεινή Βελεσιώτου στο Music Corner!

Συνέντευξη στον Θανάση Παπαζαφειρόπουλο
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Πόση αλήθεια και πόση ειλικρίνεια μπορεί να εκπέμψει ένας άνθρωπος σε μέρες «σκοτεινές» σαν και αυτές που διανύουμε; Αυτό το ερώτημα με βασανίζει συνεχώς και χαίρομαι όταν συναντώ το «αυθεντικό» σε πρόσωπα και λόγια, έστω και σπάνια. Η πρώτη γυναίκα που «αιχμαλωτίστηκε» στο μαγνητοφωνάκι μου, είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Την ακούμε τα τελευταία χρόνια παντού και η φωνή της μας θυμίζει «χρυσές» εποχές του ελληνικού τραγουδιού. Πολλές φορές ξέχασα ότι συνομιλούσα με μια ερμηνεύτρια. Γιατί η παρακάτω κυρία, πριν απ’ αυτό, είναι δεκάδες άλλα πράγματα.

Με αφορμή, λοιπόν, τη μουσικοθεατρική παράσταση «Γυναίκες» που ήδη απολαμβάνει μεγάλη επιτυχία στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, σας παρουσιάζω τη συμμετέχουσα σε αυτή, κυρία Φωτεινή Βελεσιώτου!

Κύρια Βελεσιώτου, καλησπέρα σας! Η παράσταση «Γυναίκες» έχει ξεκινήσει με μεγάλη επιτυχία στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Βρίσκεστε επί σκηνής με τη Μυρτώ Αλικάκη και την Αναστασία Μουτσάτσου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Γκασούκα. Πώς ζείτε αυτό το νέο εγχείρημα;
Είχα και έχω τρομερή αγωνία για μένα πρώτα, γιατί καλέστηκα να κάνω (και) πρόζα για πρώτη φορά. Είναι κάτι που δεν το χω σπουδάσει αλλά ουσιαστικά κάνω τον εαυτό μου. Αρχίζουν να φαίνονται πολύ καλά τα πράγματα. Ακούσαμε καλά λόγια όχι απ’ τους ανθρώπους που θέλουν να μας χαϊδέψουν τα αυτιά αλλά από αυτούς που θα μας πουν και αλήθειες. Συνεχίζουμε με καλή διάθεση. Έχουμε μια πολύ ωραία συνεργασία με τη Μυρτώ, την Αναστασία και την Ελένη. Η Ελένη είναι απίστευτη στη δουλειά της· εγώ και η Αναστασία, που το κάνουμε αυτό πρώτη φορά, την κοιτάμε σαν μαθητούδια. Αλλά και η Μυρτώ που έχει την εμπειρία, ακολουθεί τις οδηγίες της με θρησκευτική ευλάβεια. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει αυτό που κάνει και ζει γι’ αυτό, η Ελένη.

Τί πραγματεύονται οι «Γυναίκες» και σε τι ζητήματα παίρνουν θέση;
Σε όλα τα ζητήματα που αφορούν μια γυναίκα. Βλέπουμε στην αρχή της αφήγησης τη γυναίκα ως παιδί και στην πορεία παρουσιάζεται ως έφηβη, ως γυναίκα παντρεμένη, ως μητέρα που καμαρώνει για την κόρη της.

Έχετε νιώσει μια ταύτιση με τους θεματικούς άξονες της παράστασης;
Ε, βέβαια! Κάθε γυναίκα θα βρει εκεί κάτι απ’ τον εαυτό της. Αλλά και κάθε άντρας. Τι δεν έκανε καλά και πρέπει να το πάρει αλλιώς! (γέλια)

Έχετε τραγουδήσει και για τις γυναίκες!
Ναι, στον πρώτο μου δίσκο! Αυτό ήταν και η αφορμή για να γραφτεί το κείμενο.

Άρα καμία επιλογή δεν τυχαία.
Καμία! Και με κυνηγούσε πολύ καιρό η Αναστασία ενώ εγώ ασχολιόμουν με χίλια πράγματα και έλεγα πως για φέτος δε μπορώ, έχω «κλείσει». Μέχρι που ήρθε σπίτι να μου διαβάσει το κείμενο όταν ολοκληρώθηκε. Δε μπορούσα να σταθώ πουθενά, συνέχεια έκλαιγα! Αλλά δε βγάζει μόνο κλάμα, έχει και αρκετό γέλιο.

 …στο σπίτι μου ακουγόταν μονίμως βυζαντινή και κλασσική μουσική. Τίποτε άλλο…

Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή. Τί κάνει η μικρή Φωτεινή στα παιδικά της χρόνια στην Καρδίτσα;
Παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους, κυνηγητό, κρυφτό. Αλλά κρυφτό σε όλη την Καρδίτσα! Η μάνα μου «αρρώσταινε» γιατί είχε τέσσερα παιδιά αλλά εγώ δεν γύρναγα ποτέ σπίτι στην ώρα μου. Ήμουν το ατίθασο παιδί της οικογένειας!

Και το οικογενειακό σας περιβάλλον πως είχε διαμορφωθεί; Είχατε και μουσικά ερεθίσματα από τους γονείς σας;
Είχα γιατί ο πατέρας μου ήταν βοηθός ψάλτη και πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία ή όποτε μπορούσε, γιατί παράλληλα διατηρούσε εμπορικό μαγαζί στην Καρδίτσα. Πήγαινε στο δεξιό ψάλτη στη μητρόπολη και έκανε τα ισόφωνα και τα λοιπά. Αλλά στο σπίτι μου ακουγόταν μονίμως βυζαντινή και κλασσική μουσική. Τίποτε άλλο.

Σας επηρέασαν τα ακούσματα αυτά;
Προφανώς! Ξέρω όλους τους κλασσικούς και τη Θεία Λειτουργία απ’ έξω. Μέχρι τα 18 μας κουβαλούσε κι εμάς στην εκκλησία, αναγκαστικά.

Όταν εκφράσατε την επιθυμία σας να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
Δεν το ρώτησα αυτό το πράγμα. Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, το 1983, ήμουν 25 χρονών. Εκεί δε ρωτάς, πια. Καταρχήν ήμουν δασκάλα και δούλευα σε σχολείο. Αυτό που ο πατέρας μου ήθελε να γίνω, το έκανα·αν και ήθελα να γίνω γυμνάστρια. Πήγα δοκιμαστικά σε ένα ιδιωτικό σχολείο να δουλέψω και κόλλησα. Είδα ότι εκεί είναι για μένα η ζωή! Τα 24 διδασκαλικά μου χρόνια είναι τα πιο πολύτιμα.

Θα επανέλθουμε σίγουρα σε αυτό. Στη συνέχεια, λοιπόν, βρεθήκατε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Εκεί ουσιαστικά ξεκινάει ο έρωτας με το τραγούδι;
Δεν είχα κανένα έρωτα. Εγώ μια κιθάρα πήρα για να μπορέσω να πάρω πτυχίο στην Ακαδημία και μ’ άρεσε. Είχα αγοράσει μια μελλόντικα και την πούλησα για να πάω διακοπές. Δεν έπαιρνα και λεφτά απ’ τον πατέρα μου για τις σπουδές. Έρχεται, λοιπόν, το δεύτερο έτος που έπρεπε να ξέρω κάποιο μουσικό όργανο και βάζω ένα φίλο μου να μου μάθει κιθάρα. Ίσα που έμαθα να παίζω τα «Κλεφτόπουλα» και πήγα και έδωσα μουσική.

Το ευρύ κοινό σας γνώρισε με τις «Μέλισσες». Τότε συνειδητοποιήσατε ότι γίνεστε αναγνωρίσιμη;
Όχι. (γέλια)

Δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα μάλλον!
Μα δεν είναι τίποτα φοβερό αυτό. Το νιώθω, βέβαια, γιατί μου μιλάνε άνθρωποι στο δρόμο·κι εγώ τους μιλάω. Ελάχιστοι είναι αυτοί που με ενοχλούν. Οι περισσότεροι είναι πολύ διακριτικοί και με χαιρετούν με ευγένεια.

Στο νομό της Θεσσαλονίκης ζήσατε και τα περισσότερα χρόνια σας. Τότε πως συνδυάσατε το επάγγελμα της δασκάλας με το τραγούδι;
Το τραγούδι ήταν το πολύ μία φορά τη βδομάδα ή στις δεκαπέντε μέρες. Δεν μπορούσα περισσότερο γιατί ήταν τα παιδιά μου μικρά, χτίζαμε σπίτια με τον πρώην άντρα μου, είχαμε χωράφι, ζώα. Δεν έμενε και πολύς χρόνος για να τραγουδήσω.

Στην Αθήνα κατεβήκατε για να διευκολύνετε την παρουσία σας στο τραγούδι;
Όχι, κατέβηκα το 2011 για προσωπικούς λόγους. Παράλληλα τραγουδούσα και στη Θεσσαλονίκη. Τις Παρασκευές στο «Καφωδείο Ελληνικό» και τις Τετάρτες στην «Πριγκιπέσσα». Ήρθα εδώ για άλλους λόγους αλλά παρέμεινα.

Πώς σας φαίνετε; Τη συνηθίσατε την πόλη;
Μου αρέσει τώρα η Αθήνα. Έχω αρχίσει να τη μαθαίνω. Όχι πολύ καλά αλλά τα βασικά τα ξέρω. Μέχρι το ’04 που ερχόμουν για να ηχογραφήσω, δε μου άρεσε. Ερχόμουν με το πρωινό αεροπλάνο, ηχογραφούσα 2-3 τραγούδια και με το βραδινό έφευγα. Δεν ήθελα να μείνω.

Από τη συμπρωτεύουσα τι σας λείπει;
Οι φίλοι, αρχικά. Έχω πολλούς φίλους εκεί και η πόλη είναι πιο μικρή απ’ την Αθήνα, πιο εύκολα προσβάσιμη. Βέβαια έμενα σε χωριό, έξω απ’ την πόλη.

Φαντάζομαι εδώ δε μπορείτε να έχετε ενασχόληση με τη γεωργία.
Δε μπορώ λόγω απαγόρευσης των γιατρών. Έχω πάθει μια ζημιά στο δεξί χέρι και απαγορεύεται δια ροπάλου να ασχοληθώ. Το πολύ ένα μικρόφωνο, μου είπαν!

 …η τάξη δεν είναι ένας χώρος όπου μπαινοβγαίνεις και πας να κάνεις την πλάκα σου. Πρέπει να είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι… 

Ως δασκάλα, τι αποκομίσατε από την καθημερινή επαφή με τα παιδιά;
Την παιδικότητα, τα καθαρά μάτια των παιδιών, την αγάπη για όλα τα παιδάκια του κόσμου.

Νιώσατε κάποια στιγμή ότι σας κούρασε το επάγγελμα;
Ήθελα να φύγω. Θεωρώ ότι τα 24 χρόνια που υπηρέτησα ήταν πολλά. Η τάξη δεν είναι ένας χώρος όπου μπαινοβγαίνεις και πας να κάνεις την πλάκα σου. Πρέπει να είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι. Τα προβλήματα του σχολείου τα μεταφέρεις στο σπίτι αλλά τα προβλήματα του σπιτιού απαγορεύεται να τα μεταφέρεις στο σχολείο. Τα παιδιά θέλουν να σε βλέπουν με χαμόγελο και όχι να είσαι κατηφής και να κουβαλάς τα προβλήματά σου στο σχολείο.

Και η παιδεία σήμερα;
Πολύ δύσκολα τα πράγματα από επαγγελματική άποψη. Έχω και φίλους εκπαιδευτικούς και τα βλέπω. Δε μιλάω μόνο για το οικονομικό μέρος όπου έχουν «κόψει» από το φτωχό δάσκαλο αλλά και για τον εργασιακό τομέα όπου τα πράγματα είναι πολύ πιεσμένα.

Τα παιδιά βλέπετε να μην έχουν πλέον κίνητρα στο σχολείο;
Τι να κάνουν τα παιδιά! Τα φορτώνουν οι γονείς με δυο-τρεις ξένες γλώσσες θαρρείς και η γνώση τελειώνει στην έκτη δημοτικού! Έχουν ξεχάσει να παίζουν. Είναι με ένα tablet ή ένα κινητό στο χέρι. Όπου δεις παιδάκι να συνοδεύεται από γονιό, ο γονιός για να απαλλαγεί από την ευθύνη της διαπαιδαγώγησής του, του δίνει το κινητό ή το tablet και νιώθει και ευτυχής νομίζοντας ότι έχει κάνει το έργο του. Ενώ δεν έχει κάνει τίποτα, μια τρύπα στο νερό!

Έχετε έρθει σε επαφή με πολλούς γονείς και μικρά παιδιά όλα αυτά τα χρόνια. Θα ήθελα ένα σχόλιό σας για τα πρόσφατα φαινόμενα αντίδρασης στην ένταξη των παιδιών των προσφύγων στο σχολικό περιβάλλον.
Το «σπίτι» είναι ο βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση συνειδήσεων. Το σχολείο παίζει καταλυτικό ρόλο όταν έχει και συνέχεια απ’ το σπίτι. Αν ο πατέρας είναι για παράδειγμα χρυσαυγίτης και επηρεάζει ανάλογα το παιδί, ό,τι και να κάνει ο δάσκαλος στο σχολείο θα τα ξεχάσει όταν γυρίσει σπίτι. Ο εθισμός δεν κόβεται εύκολα.

Ευτυχώς ήταν μεμονωμένα περιστατικά, όπως φάνηκε.
Μεμονωμένα αλλά πολύ σημαντικά, σε μια Ελλάδα που ξέρει από προσφυγιά. Εκεί είναι το ζητούμενο. Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι γυρνούσα από τη Σύρο με ένα καράβι. Μας πήγανε στην πρώτη θέση όλους τους Έλληνες και τους τουρίστες γιατί η δεύτερη θέση ήταν γεμάτη πρόσφυγες. Έβλεπες ανθρώπους που είχαν χάσει δικούς τους, είχαν χάσει τα σπίτια τους. Άνθρωποι με το βλέμμα στο άπειρο να ξεκινούν τη ζωή τους απ’ την αρχή. Δεν έχω συγκλονιστεί ποτέ τόσο πολύ όσο εκείνη την ημέρα με αυτό που βίωσα. Στην Κω, επίσης, ένας φίλος μου που έχει ένα μπαράκι στην παραλία μου έλεγε πως όταν έκλεινε το μαγαζί βούταγε στη θάλασσα και έσωζε μωρά·όπως και πολλοί άλλοι που διατηρούν την ανωνυμία τους. Βουτάει, μου έλεγε, κάθε πρωί στη θάλασσα γιατί οι γονείς δεν έχουν κουράγιο απ’ όσα έχουν τραβήξει, ούτε να σώσουν τα παιδιά τους.

Καταλαβαίνω ότι αγαπούσατε πολύ το επάγγελμά σας και μάλλον το τραγούδι δεν το αντιμετωπίζατε επαγγελματικά.
Εμένα αυτή είναι η χαρά μου. Όπως κάποιος πάει για τρέξιμο ή πάει στο γυμναστήριο. Εντάξει, μέσω αυτού βγάζω χρήματα. Αλλά αν σταματήσω να το χαίρομαι, θα αποχωρήσω. Δεν έχω εξαρτήσεις τέτοιου τύπου.

Επιλέξατε να συνταξιοδοτηθείτε σχετικά πρόωρα για να αφοσιωθείτε στο τραγούδι;
Όχι, παιδί μου! Δεν ήταν προορισμός αυτό.

Και πώς καταλήξατε εδώ;
Άντε ντε! Ξέρω γω; (γέλια) Κανείς δεν ξέρει! Ήταν κάτι που δεν επιδίωκα και δεν περίμενα ότι θα είχε συμβεί όλο αυτό, για κανένα λόγο. Είχα κάνει ένα δίσκο, ήρθαν οι «Μέλισσες», μετά άλλος ένας δίσκος. Ε δεν έγινε και τίποτα.

Σίγουρα υπήρξαν και άνθρωποι που σας βοήθησαν, σωστά;
Ε ναι. Οι άνθρωποι που μου δώσανε τα τραγούδια τους. Τα τραγούδια είναι παιδιά του συνθέτη, του στιχουργού και λίγο του τραγουδιστή. Αν ο τραγουδιστής γουστάρει το τραγούδι και του «κάτσει» καλά, θα βγει ωραίο. Για κάποια τραγούδια μου δεν περίμενα ότι θα είχαν, όμως, τέτοια αποδοχή.

 …το σχολείο παίζει καταλυτικό ρόλο όταν έχει και συνέχεια απ’ το σπίτι. Αν ο πατέρας είναι για παράδειγμα χρυσαυγίτης και επηρεάζει ανάλογα το παιδί, ότι και να κάνει ο δάσκαλος στο σχολείο θα τα ξεχάσει όταν γυρίσει σπίτι…

Για μένα έχει καταντήσει γραφικό να παρομοιάζουν τη φωνή σας με της Σωτηρίας Μπέλλου. Το βρίσκετε τιμητικό ή άστοχο;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Θεωρώ ότι αν με ακούσουν σε όλη τη δισκογραφία μου και σε όλη την προσέγγιση που κάνω στα τραγούδια θα δουν ότι σε κάποια μπορεί να μοιάζει αλλά σε κάποια άλλα όχι. Ίσως να μοιάζει σε τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Μπέλλου αλλά και αυτά τα κάνω δικά μου. Τραγουδάμε, ούτως ή άλλως, στον ίδιο τόνο. Κάποια κομμάτια δε μπορούν να τραγουδηθούν αλλιώς. Πως θα το πω το «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια»; Αφού εκεί τραγουδάω, αυτός είναι ο τόνος μου.

Θα συνεργαζόσασταν με το Σαββόπουλο;
Όταν μου έκανε πρόταση, εγώ είχα ήδη κλείσει για χειμώνα και δε μπορούσα.

Θα θέλατε να βρεθείτε μαζί;
Μπορεί να γίνει κάποια στιγμή. Δεν είναι κανένας διακαής μου πόθος. Αυτή την περίοδο έχω την ορχήστρα μου, πάμε παντού μαζί και περνάμε πολύ καλά. Για μένα αυτό είναι το σημαντικό.

Το ρεμπέτικο και το λαϊκό είναι οι βασικές σας αναφορές. Τί μουσική ακούτε;
Ακούω ξένη μουσική! Επειδή δεν ξέρω αγγλικά, καταλαβαίνω λίγα πράγματα από τους στίχους αλλά καθαρίζει λίγο και το μυαλό μου απ’ την ελληνική μουσική. Ακούω και ελληνική μουσική. Βάζω «Δεύτερο Πρόγραμμα», όποτε είμαι σπίτι.

Από τραγουδοποιούς;
Μ’ αρέσουν πολύ τα τραγούδια που γράφει ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κ.ά. Αλλά και πιο παλιούς, όπως ο Σαββόπουλος ή ο Μούτσης.

Νομίζω ότι τα τρία τελευταία χρόνια σας διακρίνει μια εξωστρέφεια. Πιο πολλές συναυλίες, αρκετές συνεντεύξεις, τηλεόραση, τα «Διόδια» με το Σιόλα, νέος δίσκος με Μάτσα και Φωτάκη και πολλές ακόμη συμμετοχές. Βιάζεστε για κάτι ή απλά περνάτε μια γόνιμη περίοδο;
Καθόλου δε βιάζομαι. Λίγους μήνες έχει που βγήκε ο δίσκος απ’ τη ζωντανή συναυλία στην Τεχνόπολη, «Τα διαλεγμένα». Δε βιάζομαι να μπω στο στούντιο, δε με ενδιαφέρει.

Έχετε συνηθίσει όμως αυτή τη διαδικασία. Πλέον είναι η καθημερινότητά σας.
Εντάξει, δηλώνω τραγουδίστρια, δυστυχώς ή ευτυχώς!

Η νύχτα είναι μες στη ζωή του τραγουδιστή. Πως σας φαίνεται; Την αντέχετε;
Μ’ αρέσει η νύχτα εμένα! Εγώ είμαι και της μέρας και της νύχτας. Ό,τι ώρα κι αν κοιμηθώ, στις 7 είμαι όρθια.

Πέρυσι, που είχατε μια δυνατή σεζόν, δε νιώσατε μια κόπωση;
Ναι, κουράστηκα. Επίσης, έχω να κάνω διακοπές πολλά χρόνια και αυτό δεν είναι καλό στην ηλικία μου. Εκεί που βγήκα στη σύνταξη και είπα πως θα ξεκουραστώ, μου ήρθαν τα τραγούδια και βγήκα λίγο απ’ τους ρυθμούς μου.

…έρχονται οι άνθρωποι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και μας ακούνε. Κάνουμε την πιο ωραία «δουλειά» και πρέπει να είμαστε περήφανοι που μπορούμε και τραγουδάμε ακόμα…

Με το κοινό πως τα πάτε;
Μια χαρά. Έρχονται οι άνθρωποι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και μας ακούνε. Κάνουμε την πιο ωραία «δουλειά» και πρέπει να είμαστε περήφανοι που μπορούμε και τραγουδάμε ακόμα.

Είναι και βασικό να υπάρχει αλληλεπίδραση, σωστά;
Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, Θανάση μου, δε βγαίνει τίποτα «κάτω». Αν πας να προσποιηθείς ότι χαίρεσαι, θα φανεί. Δεν κρύβεται αυτό.

Δεν είστε ομολογουμένως άνθρωπος της προβολής. Δεν την έχετε την ανάγκη αυτή;
Δεν υπάρχει λόγος. Το να προβάλουμε μια δουλειά που κάνουμε είναι καλό για να το μάθει και ο κόσμος. Αρχές φθινοπώρου, ήμουν στην Κομοτηνή και μια κυρία μου είπε κάτι που με συνέφερε: «δε βγαίνετε σε εκπομπές στην τηλεόραση αλλά εμείς που είμαστε στην άκρη της Ελλάδας, δεν πρέπει να σας δούμε»; Εγώ απέρριπτα συνέχεια την τηλεόραση. Δεν είναι έτσι, όμως.

Σας μάθαμε κάπως αργά πάντως.
Ε, δεν πειράζει. Έτυχε. Μπορεί να μη μαθαίνατε και ποτέ. Και τι θα γινόταν δηλαδή; Εγώ δε θα ζούσα; Έχω χίλια πράγματα να κάνω κάθε μέρα και μέσω αυτών ζω.

Υπάρχει όρεξη για τη συνέχεια;
Ναι, βέβαια! Αν νιώσω ότι δε μπορώ, θα φύγω. Όσο κάνω πράγματα που τα επιλέγω και δεν αναγκάζομαι να κάνω ανίερες συμμαχίες, είμαι άκρως ευτυχισμένη. Και οι συνεργασίες είναι επικοινωνία. Η Αναστασία Μουτσάτσου είναι για παράδειγμα ένας πολύ φροντιστικός άνθρωπος. Γνώρισα και τη Μυρτώ την Αλικάκη και πήρα τηλεόραση για να τη βλέπω τώρα που θα παίξει στο «Ταμάμ»!

Το θέατρο σας αρέσει;
Πολύ. Πάω σε παραστάσεις, όποτε προλαβαίνω. Φέτος είναι πιο χαλαρά τα πράγματα και θα πηγαίνω πιο συχνά.

Στην πρεμιέρα στο Γυάλινο ήρθαν και πολλοί συνάδελφοί σας. Πώς το εισπράττετε αυτό;
Είναι αναγνώριση. Για να έρθουν σημαίνει ότι κάτι άλλο αφήσανε. Ακούμε καλά λόγια και μας δίνει και δύναμη να συνεχίσουμε.

 

Τα νέα παιδιά πώς τα βλέπετε στο χώρο;
Δυσκολεύονται πολύ. Δεν υπάρχουν οι χώροι αλλά κι εμείς δεν τους δίνουμε εύκολα χώρο, δυστυχώς.

Άρα τους έχει δοθεί η κακή διέξοδος της τηλεόρασης;
Ναι, είναι κακή διέξοδος. Μπαίνουν σε μια διαδικασία ανταγωνισμού για να αποδείξουν τι; Για μένα σε έναν άνθρωπο αρκεί μόνο η φωνή και όχι το να πρέπει ο τραγουδιστής να έχει ύψος 1,90 και η τραγουδίστρια να έχει συγκεκριμένους γοφούς. Είναι τραγουδίστρια. Ούτε χορεύτρια ούτε τίποτε άλλο.

Έχετε κάνει και συμμετοχές με νέους του χώρου. Πώς ήταν;
Μια χαρά. Περίμενα λίγο περισσότερα, βέβαια. Έπρεπε τον καιρό της κρίσης να «ψαχτούνε» λίγο παραπάνω και να έχουν ένα πιο ισχυρό στίχο.

Λείπει σήμερα ο κοινωνικοπολιτικός στίχος απ’ το τραγούδι;
Ναι. Λείπει γιατί στους καιρούς που περνάμε τα τραγούδια θα έπρεπε να έχουν πιο έντονο κοινωνικό λόγο.

Τα βιώματα είναι αντίστοιχα άλλων εποχών για να συμβεί αυτό;
Τώρα είναι χειρότερα! Η κρίση είναι αυτή τη στιγμή παγκόσμια. Το βλέπουμε με τον πόλεμο που γίνεται στη Συρία και τους αμάχους που καθημερινά θρηνούμε.

Με την πολιτική τι σχέση έχετε;
Δεν ανήκω σε κάποιο πολιτικό φορέα. Ενημερώνομαι για όλα και δυσπιστώ εύκολα όταν ενώ έχω απαιτήσεις από τους κυβερνώντες, έρχεται η διάψευση.

Εσείς, αν δεν κάνω λάθος, έχετε ασχοληθεί σε επίπεδο αυτοδιοίκησης.
Ναι. Μα από εκεί ξεκινάνε όλα. Από το επίσημο κράτος δεν ξεκινάει τίποτα. Βλέπω, πλέον, σε όλες τις πόλεις να έχουν γίνει κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια αστέγων, κοινωνικά ιατρεία και με τέτοιες κινήσεις χαίρομαι και ελπίζω. Τί θα περιμένω; Τον Υπουργό να δει τον άστεγο και να κατέβει στο δρόμο; Το πολύ να φωνάξει την αστυνομία για να τον μαζέψουν!

…δε με ενδιαφέρει να φανώ ούτε με ένοιαζε ποτέ. Όλοι παλεύουμε για κάτι κοινό…

Έχετε προτιμήσει αρκετές φορές τη συνεργασία επί σκηνής με άλλους συναδέλφους. Πιστεύετε στη μοναχική πορεία στο τραγούδι;
Ναι, πολλοί το κάνουν. Ο Αλκίνοος ο Ιωαννίδης ας πούμε.

Και ο Σωκράτης.
Ναι. Αν και ο Σωκράτης έχει πάντα μία τραγουδίστρια μαζί του. Αν είναι επιλογή του να μη συνεργάζεται, εγώ το σέβομαι και μου αρέσει.

Μέχρι τώρα, τα έχετε πάει καλά με τις συνεργασίες; Κάποιες από αυτές είναι και φαινομενικά αντίθετες.
Πάρα πολύ καλά. Πέρυσι ας πούμε ήμουν με την Ελεονώρα, ένα πολύ ταλαντούχο παιδί. Ήρθε και στην πρεμιέρα μας! Χαίρομαι πολύ!

Λίγοι σας φαντάζονταν με την Ελεονώρα επί σκηνής. Το ίδιο και στη μίνι-συνεργασία με την Αρλέτα!
Με την Αρλέτα έχουμε πολλά κοινά. Περάσαμε δύο βραδιές μαγικές και είπαμε πως θα το ξανακάνουμε. Έχουμε γίνει και φίλες!

Έχετε και άλλους φίλους στο χώρο;
Πολλούς. Έχω φίλους αυτούς που δε με βλέπουν ανταγωνιστικά. Εμένα, εξάλλου, δε με ενδιαφέρει να φανώ ούτε με ένοιαζε ποτέ. Όλοι παλεύουμε για κάτι κοινό.

Πέρα από τις «Γυναίκες», τι άλλο κάνετε αυτή την περίοδο;
Θα κάνω κάποιες εμφανίσεις μέσα στο Νοέμβρη και το Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη, στο Μύλο. Το Γενάρη θα πάω στην Ικαρία που με ήθελαν από το καλοκαίρι αλλά δεν πρόλαβα και σε κάποια άλλα μικρά μέρη. Χειμώνας στην Ικαρία! (γέλια)

Πώς τη βλέπετε τη συμπρωτεύουσα από πολιτιστική άποψη;
Πεθαμένη. Δεν έχει χώρους πια.

Δε στηρίζουν οι καλλιτέχνες από την Αθήνα, ανεβαίνοντας;
Είναι αυτό που λέμε ότι μετά το τελείωμα της σεζόν, ανεβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά η πόλη παραμένει ένα «φτωχός συγγενής» της Αθήνας.

Κυρία Βελεσιώτου, εκπέμπετε αλήθεια και γι’ αυτό ο κόσμος σας αγαπάει. Εύχομαι να σας απολαμβάνουμε για αρκετά ακόμα χρόνια. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Μακάρι, όσο αντέξουμε γιατί η νύχτα είναι κουραστική και ο ύπνος δεν αναπληρώνεται. Κι εγώ σας ευχαριστώ!

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…