Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Πριν προλάβουν να ανοίξουν, τα έκλεισαν πάλι… Ο λόγος για τα θέατρα, για το σημαντικό αυτό κομμάτι του πολιτισμού μας, που αυτή τη χρονιά δοκιμάστηκε όσο λίγοι κλάδοι. Υπήρχαν παραστάσεις που αδημονούσαμε να δούμε καθώς πέρυσι δεν προλάβαμε. Διψούσαμε να παρακολουθήσουμε πάλι και να γευτούμε λίγη από την μαγεία του θεάτρου. Εικάζω, πολύ περισσότερο από εμάς το απλό κοινό, ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες, περίμεναν πως και πώς να βρεθούν ξανά στο σανίδι και να πράξουν αυτό που γνωρίζουν καλά να κάνουν. Δυστυχώς, τα νέα μέτρα δεν επιτρέπουν σε αμφότερους να υλοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, καθώς επέβαλλαν νέο lock down λόγω covid-19 στις θεατρικές σκηνές. Πριν κλείσουν πρόλαβα να δω μια υπέροχη παράσταση. Μία μόνο. Αυτή ήταν «η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια».
Πρόκειται για το αριστουργηματικό έργο του Άλμπι που μετρά τρίτο χρόνο επιτυχίας στη χώρα μας. Πέρυσι παιζόταν στο θέατρο Θησείον ενώ αυτή τη χρονιά, παίζεται στο «Αθηνών» (Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10, τηλ.: 2103312343).
Ιδιαίτερη μνεία στον σκηνοθέτη Νικορέστη Χανιωτάκη που κατάφερε με μοναδικό τρόπο να αποδώσει τόσο άρτια αυτό το υπέροχο έργο του Αμερικανού συγγραφέα.
Υπόθεση :
Ο Μάρτιν (Νίκος Κουρής), ένας επιτυχημένος επαγγελματίας που μόλις έκλεισε τα πενήντα του χρόνια, βιώνει κάτι ασυνήθιστο. Κάτι που είναι πέρα από την λογική και τον οδήγησε σε αποτρόπαιες πράξεις. Όντας παντρεμένος με την Στίβη (Λουκία Μιχαλοπούλου), την οποία, όπως δηλώνει δεν έπαψε ποτέ να αγαπά και έχοντας μαζί της έναν γιο (Μιχαήλ Ταμπακάκη) διατηρεί μια «σχέση» με ένα άλλον «ον». Το μυστικό που κουβαλά, το αποκαλύπτει στον φίλο του Ρος (Γιάννη Δρακόπουλο) και εκείνος με τη σειρά του, το μαρτυρά τόσο στην γυναίκα του Μάρτιν, όσο και στον γιο του.
Εφευρετικό το σκηνικό καθώς οι σκηνές εκτυλίσσονται μέσα σε ένα γυάλινο κουτί. Σε αυτό το κουτί αντικρίζει ο θεατής κατά την είσοδό του στον χώρο του θεάτρου, τον Νίκο Κουρή να κόβει βόλτες πάνω κάτω, να δείχνει την ανησυχία του και να μοιάζει με θηρίο ανήμερο στο κλουβί του.
Πρόκειται πραγματικά για μια από τις καλύτερες –αν όχι την καλύτερη– παραστάσεις που μας έχει προσφέρει ο Νίκος Κουρής. Παίζοντας για δεύτερη συνεχή χρονιά το έργο, ενσαρκώνει πλήρως και με απαράμιλλο τρόπο τον ρόλο του Μάρτιν. Είναι ο πρωταγωνιστής με όλη τη σημασία της λέξης και το αποδεικνύει περίτρανα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Στον διάλογο που έχει με τον καλό του φίλο και δημοσιογράφο Ρος, στη διαπίστωση του Ρος «Μάρτιν έφτασες στην κορυφή», εκείνος απαντά ή μάλλον αναρωτιέται: «έφτασα στην κορυφή… δηλαδή τώρα αρχίζει η κατρακύλα;». Πόση αλήθεια κρύβουν μέσα τους τα λόγια αυτά, πόσο πολύ προσδιορίζει και ορίζει ο ίδιος την ταυτότητά του και το τι μέλει γενέσθαι, τόσο για το άτομό του αλλά και για την οικόγενειά του.
Η Στίβη (Λουκία Μιχαλοπούλου), στέκεται επάξια του ρόλου της και άλλοτε με δραματικό ύφος, άλλοτε με χιούμορ, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Στα λόγια που λέει στον άντρα της «είναι πολύ σοβαρό για να κλάψω», περικλείεται η δική της ωμή αλήθεια. Φαίνεται το έσχατο σημείο που έχει φτάσει η σχέση με τον άντρα της και το πώς η ίδια αντιμετωπίζει την παράλογη και παράτολμη πράξη του συζύγου της.
Ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης, είναι τόσο ντόμπρος, άμεσος και ευθύς που κλέβει μονομιάς τις εντυπώσεις. Παριστάνοντας τον γκέι γιο της οικογένειας, σε αρκετές σκηνές ο άκρατος ενθουσιασμός της ηλικίας αλλά και η υπέρμετρη προσπάθεια που καταβάλλει να ανταπεξέλθει σε έναν τόσο δύσκολο ρόλο, θαρρώ τον αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά και πείθει το κοινό για τον ρόλο του.
Ο Ρος (Γιάννης Δρακόπουλος), ο πιστός φίλος του Μάρτιν, είναι εκείνος που μέσω ενός γράμματος θα αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό του φίλου του, προκειμένου να τον βοηθήσει. Πειστικότατος στον ρόλο του, δοσμένος σε αυτόν ολοκληρωτικά, μας άρεσε ιδιαίτερα η ερμηνεία του και το γεγονός ότι ταυτιζόταν απόλυτα στο στυλ και το ύφος του …Ρος.
Από τις πιο «δυνατές» σκηνές της βραδιάς, όταν μετά την αποκάλυψη του γεγονότος, το ζευγάρι στην προσπάθειά του να συζητήσει, βρίσκεται να κυλιέται χάμω, ανάμεσα σε σπασμένα κομμάτια βάζων, σπασμένα και τσακισμένα, όπως ακριβώς και οι ίδιοι που παλεύουν τα μαζέψουν τα δικά τους κομμάτια. Δεν βλέπεις την κατρακύλα μόνο μέσα στο σπίτι, στη σκηνή, αλλά την αντικρίζεις στην ίδια τους τη ζωή, στην πραγματικότητά τους.
Η εναλλαγή συναισθημάτων, οι κόντρες που διαδέχονται την απελπισμένη ατμόσφαιρα, ο θυμός που αντιπαρατίθεται στην γαλήνη που επικρατούσε νωρίτερα, η αγάπη που γίνεται αντιπάθεια, η εμπιστοσύνη που κατακερματίζεται, είναι πολύ έντονες σχεδόν σε κάθε σκηνή. Το τέλος της παράστασης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προσομοίωση αρχαίας τραγωδίας, όπου συνήθως υπάρχει ένας νεκρός και έτσι επέρχεται τρόπον τινά η κάθαρση. Συγκλονιστικό και ανατρεπτικό το φινάλε, με ακόμη ένα νόημα κρυμμένο στη σκηνή. Θύμα κάποιος που δεν έφταιξε, ακριβώς όπως συμβαίνει πολλές φορές στην καθημερινότητα μας, στις προσωπικές μας σχέσεις, στην ίδια την κοινωνία που βιώνει πολλαπλό και ποικίλο ρατσισμό.
Μια δυνατή και ιδιαίτερη παράσταση με φοβερές αλληγορίες που θα έπρεπε οπωσδήποτε να παρακολουθήσουν όλοι οι θεατρόφιλοι. Στο τέλος, το χειροκρότημα του κοινού ήταν έντονο, είχε διάρκεια και ήταν ο μόνος τρόπος να «φωνάξουμε» και να δείξουμε στους ηθοποιούς ότι παρά τα όσα συμβαίνουν στον κλάδο τους, εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε κοντά τους και να τους στηρίζουμε σε όποια προσπάθειά τους…
——————————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…