Γράφει η Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Σάββατο βράδυ και πλέον μετράω εβδομάδες που έχω να βγω από το σπίτι τέτοια μέρα. Αυτό που θα με σήκωνε με πραγματική θέληση από τον καναπέ μου θα ήταν ένα πολύ καλό live ή κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Και να λοιπόν, που το τρίτο Σάββατο του Νοέμβρη, με βρήκε στο Passport Κεραμεικός, να ακούω Μαρίζα Ρίζου στην επίσημη πρεμιέρα της για φέτος και να μη σκέφτομαι ούτε λεπτό να γυρίσω πίσω στο σπίτι. Ο επάνω όροφος του Passport ήταν διακοσμημένος και έδειχνε έτοιμος να φιλοξενήσει μια Μεγάλη Γιορτή. Λαμπάκια παντού, μια κούνια να κρέμεται κάπου στη μέση του μαγαζιού, κόσμος να πηγαινοέρχεται και στο κέντρο, ένα κορίτσι με ένα χαμόγελο να χορεύει και να τραγουδάει παρέα με τους μουσικούς της.
Τη Μαρίζα την έμαθα πριν 2 χρόνια περίπου και αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η θετική ενέργεια που εκπέμπει πάνω στη σκηνή (και το πως χορεύει τόσες ώρες χωρίς να λαχανιάζει, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Φέτος, εντυπωσιάστηκα καθώς την άκουσα με φανερά πιο ώριμη φωνή που όσο πάει γίνεται και καλύτερη αλλά τη βρήκα και σε ένα πολύ καλό σημείο της καριέρας της καθώς το πρόγραμμα της δεν ήταν απλά μια στοίβα τραγουδιών βαλμένα σε σειρά, αλλά ήταν μια ολοκληρωμένη έκφραση συναισθημάτων – όπως άλλωστε και ο καινούργιος δίσκος. Οι εμφανίσεις της είναι μια Μεγάλη Γιορτή με τα όλα της: τις χαρές της, τις λύπες της, τη ζήλεια, τα πειράγματα, τα αστεία της…
Το πρόγραμμα έχει πολύ καλή ροή, παρ’ όλες τις αντιθέσεις και τις εναλλαγές. Η Μαρίζα μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια άνεση Κωστή Μαραβέγια, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Νίκο Πορτοκάλογλου και το «Πάμε μια βόλτα» από το νέο της δίσκο και να περάσει από τον έναν καλλιτέχνη στον άλλο σε μια μετάβαση τόσο ομαλή, που απλά σε παρασύρει. Ο Μάρκος Χαϊδεμένος κάνει πολύ καλή δουλειά με την επιμέλεια στις ενορχηστρώσεις.
Επιπλέον, οι διασκευές που έπαιξαν ήταν προσεκτικά επιλεγμένες και φανέρωναν ένα από τα χαρακτηριστικά της Μαρίζας, που την κάνει τόσο ξεχωριστή. Οι διασκευές αυτές, ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της, χωρίς καμία πρόθεση μιμητισμού ή αντιγραφής του πρωτότυπου τραγουδιού. Ο τρόπος ερμηνείας τους, αποπνέει έναν σεβασμό και μια αγάπη ενώ το αποτέλεσμα που τελικά λαμβάνουμε εμείς ως ακροατές είναι ένα κομμάτι κλασσικό και αγαπημένο, «αναζωογονημένο» και έτοιμο να ακουστεί και στους δικούς μας καιρούς. Ίσως να διατηρώ μια επιφύλαξη βέβαια, για το κομμάτι που κλείνει τη βραδιά.
Πέρα όμως από τα συναισθήματα και τις μελωδίες, η Μαρίζα στις φετινές εμφανίσεις της, κάποια τραγούδια τα ντύνει και με ιστορίες. Ιστορίες για την προέλευση των τραγουδιών ή για το νόημα τους, ιστορίες που φανερώνουν μια άλλη οπτική τους και κάνουν τους ακροατές να τα γνωρίσουν ουσιαστικά, να ξανασυστηθούν μαζί τους και τελικά να αποφασίσουν επί ίσοις όροις αν θα τα ακούσουν ή όχι.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Για τρία ακόμη Σάββατα, η Μαρίζα Ρίζου θα βρίσκεται στον πάνω όροφο του Passport Κεραμεικός και θα γεμίζει με χρώμα και θετική ενέργεια το γκρίζο που βλέπουμε γύρω μας. Ίσως και αυτό που δε βλέπουμε. Θα ήταν αγένεια λοιπόν να αρνηθούμε την πρόσκληση σε μια τόσο γεμάτη και τόσο μεγάλη γιορτή.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…