Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογραφίες: Μάριος Αθανασιάδης
Τη Μαίρη Δούτση την άκουσα για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2014, στην παρουσίαση του CD «Porto Tabasco» του Νίκου Πανδή και του Τζων Μιχάλη, στο οποίο συμμετείχε. Με την πρώτη νότα που έβγαλε από το στόμα, κυριολεκτικά με καθήλωσε. Μετά το πέρας της εκδήλωσης, πληροφορήθηκα ότι συμμετείχε στο τηλεοπτικό “The Voice” (δεν το παρακολούθησα) και στην κουβέντα που ακολούθησε, μου έκανε εντύπωση η σεμνότητα, το ήθος και το… κόκκινο πρόσωπό της, κάθε φορά που άκουγε καλά (έως διθυραμβικά) σχόλια για τη φωνή και τον τρόπο ερμηνείας της.
Ωστόσο, ήθελα να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη για την καλλιτεχνική υπόστασή της. Η ευκαιρία δόθηκε την προηγούμενη Παρασκευή, με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Garcon Brasserie, έναν υπέροχο χώρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μαζί της, η εξαιρετική μπάντα της “The swingers”, η οποία αποτελείται από τους Χάρη Καπετανάκη (σαξόφωνο), Γιάννη Πετρόπουλο (κιθάρα), Αγαμέμνονα Μάρδα (κοντραμπάσο) και Στέλιο Τσομπανίδη (κρουστά).
Αυτή η υπέροχη «ομάδα», διασκευάζει γνωστά ελληνικά και ξένα τραγούδια όλων των ειδών και τα παρουσιάζει με latin, jazz και rock άποψη, ξεφεύγοντας όμως κατά πολύ από τη συνηθισμένη «μανιέρα» με την οποία τα έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Μέσα σ’ έναν… ορυμαγδό διασκευών, τα παιδιά από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας κάνουν μιαν εντελώς δική τους μουσική πρόταση.
Η περιέργεια λοιπόν, αλλά και η διάθεση να περάσουμε μιαν όμορφη βραδιά, οδήγησε τα βήματά μας στο “Garcon”. Η πρώτη εντύπωσή μας, ήταν ότι ο χώρος «δένει» απόλυτα με το είδος της μουσικής που παίζουν τα παιδιά (εμφανίζονται εκεί κάθε Δευτέρα και Παρασκευή). Ζεστός, φιλόξενος, «συντροφικός», με θέα το Θερμαϊκό και συνοδεία των χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών, που δίνουν ένα χαρούμενο και γιορτινό τόνο στην ατμόσφαιρα.
Λίγη φιλική κουβεντούλα με τη Μαίρη πριν την έναρξη του προγράμματος και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά, με ορισμένα ορχηστρικά κομμάτια που παίζουν οι “Swingers” για να «ζεστάνουν» τον κόσμο. Κάποια στιγμή, η νεαρή ερμηνεύτρια παίρνει βαθιές ανάσες («πάντα έχω τρομερό άγχος στα πρώτα δύο τραγούδια», μας λέει) κι ανεβαίνει στη σκηνή, «καλησπερίζοντάς» μας με το «Έχω απόψε ραντεβού».
Η συνέχεια και για την επόμενη μία ώρα που διήρκεσε το πρώτο μέρος, ήταν πραγματικά απολαυστική. Ένα πρόγραμμα χαλαρό, διασκεδαστικό και ιδανικό για το κλείσιμο μιας κουραστικής (για κάποιους) ημέρας ή εβδομάδας. Στο “Garcon” είχαν «ραντεβού» μεταξύ άλλων ο Μάνος Χατζιδάκις («Πες μου μια λέξη», «Έλα πάρε μου τη λύπη»), ο Μανώλης Χιώτης («Θα μου βάλεις την κουλούρα», «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω»), αλλά και ο Σταμάτης Κραουνάκης («Άδωνις») με τον Κώστα Λειβαδά («Τα παιδιά των δρόμων») και τόσοι άλλοι…
Όμως ακούσαμε κι ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι, το οποίο θα περιλαμβάνεται στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Δούτση που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό. Πρόκειται για το «Περιμένοντας να ‘ρθεις», μια ρυθμική κι εμπνευσμένη σάμπα που έγραψε ο σαξοφωνίστας των “Swingers”, Χάρης Καπετανάκης. Πλέον, η ερμηνεύτρια είχε αποβάλλει το αρχικό τρακ και σε μεγάλα κέφια, μετέδωσε τα συναισθήματά της στο κοινό που ήθελε (θα εξηγήσουμε παρακάτω τι εννοούμε με το συγκεκριμένο ρήμα…) να την απολαύσει.
Αν έπρεπε ν’ απομονώσουμε μια στιγμή από αυτό το πρώτο μέρος, τότε ασυζητητί θα επιλέγαμε την ερμηνεία της Μαίρης στο «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη, σε μια ευρηματικότατη διασκευή από τη μπάντα της. Ίσως ο συνθέτης θα πρέπει να την ακούσει…
Μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα που ακολούθησε, το πρόγραμμα συνεχίστηκε σε πιο λαϊκά μονοπάτια, αλλά με έντονα στοιχεία jazz και latin. Πώς θα σας φαινόταν μια τέτοια μουσική άποψη λ.χ. για το «Πέφτεις σε λάθη» του Βασίλη Τσιτσάνη ή το «Άλλα μου λεν τα μάτια σου» του Θόδωρου Δερβενιώτη; Κι όμως, πρόκειται για δύο «ολόφρεσκα» και «σύγχρονα» τραγούδια, έτσι όπως «πειράχτηκαν» από τους ταλαντούχους “Swingers”.
Δεν έλειψαν βεβαίως και οι «αλλοδαπές» πινελιές. Η Μαίρη Δούτση απέδειξε ότι εκτός των… σωστών έως άψογων αγγλικών που ξέρει (σε αντίθεση με την άποψη κάποιας… «πολύξερης» δήθεν coach), είναι ιδανική ερμηνεύτρια ξένων τραγουδιών.
Εκεί όμως που μας άφησε κυριολεκτικά άφωνους, ήταν η απλώς συγκλονιστική ερμηνεία της στο “Skyfall” και η όχι κατώτερη -κι επιπλέον συγκινητική- στο “Fly me to the moon”. Επιπλέον, φανέρωσε και τον ροκ εαυτό της, «μεταμορφώνοντας» τη φωνή της κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εναρμονιστεί πλήρως με τις ερμηνευτικές απαιτήσεις του είδους.
Από εκεί και πέρα, η βραδιά συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε όπως ξεκίνησε: Χαλαρά, όμορφα και διασκεδαστικά, σ’ ένα πρόγραμμα που δεν έκανε «κοιλιά» ούτε στιγμή και ήταν διαμορφωμένο τόσο ισορροπημένα, ώστε να καλύπτει όλα τα μουσικά γούστα. Το δε ρεπερτόριο, ενώ θεωρητικά ήταν ετερόκλητο (Τσιτσάνης, Κραουνάκης, Χιώτης, Λειβαδάς, Χατζιδάκις, ξένα κομμάτια κ.α.), ήταν «δεμένο» και δομημένο τόσο καλά, που ακουγόταν ως ενιαίο. Τούτο, βεβαίως, οφείλεται στη σωστή και μελετημένη δουλειά που έγινε τόσο στον καταρτισμό, όσο και στις διασκευές των μελωδιών από τους εξαίρετους μουσικούς των “Swingers”.
Η προσωπική γνώμη μου για τη Μαίρη Δούτση -μετά και από όλα όσα είδα και άκουσα το βράδυ της Παρασκευής- είναι ότι πρόκειται για μια ερμηνεύτρια που ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Η γεμάτη «χρώμα», καθαρότητα και συναίσθημα φωνή της, αλλά και ο «θεατρικός» τρόπος ερμηνείας της στη σκηνή, την καθιστά μια καλλιτέχνιδα διεθνούς βεληνεκούς, ενώ μπορεί ν’ ανταποκριθεί το ίδιο καλά σε όλα τα είδη τραγουδιού. Από ρεμπέτικο, παραδοσιακό κι «έντεχνο», ως «σκληρό ροκ». Δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από τις γνωστές και παγκοσμίως διάσημες τραγουδίστριες, συν το ότι διαθέτει εμφάνιση, αλλά και ποιότητα χαρακτήρα και ήθος που σπανίζει στο χώρο. Για παράδειγμα, θα μπορούσε με μεγάλη άνεση να πρωταγωνιστήσει σε μιούζικαλ στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου και η περίπτωσή της θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους «ειδικούς» του τραγουδιού. Έχει όλα τα «υλικά» για μια σπουδαία καριέρα, αρκεί να «δουλευτούν» καταλλήλως…
Και για το τέλος, θα επισημάνουμε κάτι που δεν μας άρεσε καθόλου. Διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει παρά ελάχιστος σεβασμός στην προσπάθεια που κάνει ένας καλλιτέχνης να παρουσιάσει κάτι όμορφο στο κοινό. Η Μαίρη και η μπάντα της δούλεψαν πολύ, ξενύχτησαν, πειραματίστηκαν, έκαναν πολλές πρόβες για να παρουσιαστούν όσο γίνεται καλύτεροι στη σκηνή κι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, έδειξε να μην υπολογίζει το παραμικρό απ’ όλα αυτά. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι παριστάμενοι μιλούσαν δυνατά μεταξύ τους και δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε πέντε ανθρώπους που έδιναν την ψυχή τους για να τους διασκεδάσουν, φτιάχνοντας ένα πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων και πολύ πάνω από το μέσο όρο. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά οι περισσότεροι δεν έμπαιναν καν στον κόπο να χειροκροτήσουν στο τέλος κάθε τραγουδιού, έστω τυπικά, έστω κι αν δεν είχαν ακούσει ούτε λέξη… Κάποτε σε τούτη τη χώρα, θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε και να επιβραβεύουμε εκείνους που προσπαθούν να «επικοινωνήσουν» στον κόσμο την αγάπη για τη δουλειά τους. Ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι αληθινοί καλλιτέχνες, που όλοι γνωρίζουμε την ιδιαιτερότητα και τις απαιτήσεις του επαγγέλματός τους. Ένα χειροκρότημα, ποτέ δεν έβλαψε κάποιον. Ίσα-ίσα, του δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει με μεγαλύτερο ζήλο. Το κουτσομπολιό και τα χάχανα, μπορούν να γίνουν κι αλλού…
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…