Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη 

H αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας το απόγευμα της Τετάρτης για το live της Ιmany -για να μην πω από την πρώτη στιγμή που είχα ακούσει για αυτό- ήμουν ήδη αρκετά προκατειλημμένη με τον χώρο που θα γινόταν η συναυλία. Όχι, δεν ήταν ο συναυλιακός χώρος που περιμένεις να δεις έναν καλλιτέχνη όπως αυτή. Παρ’ όλα αυτά πήγα. Γιατί αν δεν πήγαινα, θα ήταν η τρίτη φορά που θα είχα φτάσει μέχρι την πηγή χωρίς να πιω νερό. Και επειδή έχουμε και καύσωνα αυτές τις μέρες, δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα. Ήταν ένα ραντεβού που είχε καθυστερήσει από το 2011, άλλωστε, εκεί στα προάστια του Παρισιού, οπότε δεν έπαιρνε άλλη αναβολή.

imany_live_2016_06_021

Δυστυχώς, καθ’ όλη τη διάρκεια του live δεν υπήρχε καμία διάψευση της παραπάνω προκατάληψης. Τις περισσότερες στιγμές η όλη οργάνωση περισσότερο έμοιαζε με διαφήμιση του club και το opening του με ένα όνομα από το εξωτερικό, παρά με μια σοβαρή συναυλία καλλιτέχνη. Ας αφήσω όμως τον αρνητισμό αυτόν στην άκρη, όπως τον άφησα το βράδυ της Τετάρτης από τη στιγμή που είδα αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο που λέγεται Imany επί σκηνής. Γιατί ναι. Εκεί τα πάντα κάπως διαψεύστηκαν, διέγραψα όλες τις προηγούμενες σκέψεις και ήταν σαν να μεταφέρθηκα κάπου αλλού. Στο νησάκι Comoros ίσως, τόπο καταγωγής της τραγουδίστριας, εκεί κοντά στη Μαδαγασκάρη. Και από τότε όλα απέκτησαν ένα πιο τροπικό κλίμα, όπου ακόμα και ο φοίνικας του μαγαζιού έβαζε το λιθαράκι του σε αυτό.

Πριν όμως έρθει η ώρα της Imany, ένας άλλος άνθρωπος είχε αναλάβει να ζεστάνει τη βραδιά. Και ο ρόλος του ήταν δύσκολος, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Ήταν το opening act της Angelika Dusk, η οποία με νέα και παλιά δικά της τραγούδια, αλλά και διασκευές, προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό. Δυναμική παρουσία, ωραία φωνή, αλλά χλιαρές οι αντιδράσεις του κοινού, που σε αυτή τη φάση το ένοιαζε περισσότερο το check-in, μία καλή selfie για να αλλάξει εικόνα στο προφίλ του και μια καλή θέση που θα του εξασφάλιζε αργότερα ένα videάκι το οποίο θα ανέβαζε στο youtube και θα παρακολουθούσε μετά. Ήταν και αυτό ανάμεσα στις παραπάνω προκαταλήψεις του χώρου που έγιναν πραγματικότητα.

Έφτασε, όμως, η ώρα, που έστω και για λίγο τα κινητά έμειναν κάτω και το κουτσομπολιό με τον διπλανό σταμάτησε. Η βραδιά ξεκίνησε με το χιτάκι “Don’t be so shy” και λίγα τραγούδια μετά, το δεύτερο χιτάκι “You will never know”.

Και κάπου εκεί, έγινε πραγματικότητα ο δεύτερος φόβος μου. Ο στόχος του μεγαλύτερου μέρους του κοινού είχε ήδη επιτευχθεί. Όσοι όμως ήταν εκεί για κάτι παραπάνω από τα δύο τραγούδια, τότε ξεκινούσε η πραγματική συναυλία. Μια φανταστική διασκευή του Mama των Queen, μια φιλοσοφική συζήτηση με αφορμή το “The good, the bad & the crazy” αφιερωμένο στις γυναίκες που -όπως παραδέχτηκε και η ίδια- δεν ξέρουν τι θέλουν, ακόμα μία διαμάχη των φύλων- αφορμή αυτή τη φορά το “Please & Change” και τη συμβουλή της ίδιας στις γυναίκες να μην προσπαθούν να αλλάξουν τον άντρα τους, αλλά να βρουν έναν νέο, καθώς είναι ευκολότερο και πιο πιθανό.


Πολλές αγαπησιάρικες και στοργικές μελωδίες που σε προκαλούν να βρεις μια αγκαλιά και να χορέψετε μπλουζ εκεί στη μέση του κόσμου, δίπλα στη θάλασσα, υπό τους στίχους Take care of the person you love σε  στιχουργική εναλλαγή γαλλικών, σουαχίλι αλλά και ελληνικών ενός διεθνούς “Σ’ αγαπώ”. Και λίγο πριν το τέλος κατόρθωσε να σηκώσει όλο το μαγαζί όρθιο, να συμμετέχουν όλοι στα τραγούδια και στον ρυθμό της, να παίζουν παιχνίδια ρυθμού -και ας μη μας ανακοίνωσε τελικά τη σειρά κατάταξής μας συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες που επισκέπτεται-  και φυσικά να μην την αφήνουν να πάει πουθενά. “Africa, shape of the broken heart” για το encore και μετά από σχεδόν 2 ώρες γεμάτες ενός ενθουσιασμού που ήρθε στην πορεία, μεταδιδόμενος από έναν άνθρωπο που ζούσε και διασκέδαζε αυτό που έκανε επί σκηνής, το χαιρόταν πραγματικά και η μόνη του σκέψη ήταν πώς θα σηκώσει και τον τελευταίο από τον άνετο καναπέ του, είχα κι εγώ ξεχάσει όλες τις αρνητικές σκέψεις της αρχής, αλλά και τις μελλοντικές, όπως, ας πούμε ότι η ώρα είναι 1 το βράδυ και με κάποιον τρόπο αύριο το πρωί πρέπει να ξυπνήσω για τη δουλειά. Έγινε όμως και αυτό, βάζοντας μία κούπα καφέ στο χέρι, το “Take care” στα ηχεία του αυτοκινήτου, τη σκέψη αυτών που θέλω να προσέχω και να αγαπώ περισσότερο, και το χαμόγελο ξεκούρασης επανήλθε και πάλι μαζί με τις υπέροχες αναμνήσεις της βραδιάς.
Merci, au revoir, Imany et à bientôt en Grèce !

 

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

 

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here