Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
«Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό / με φόντο την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό»… Αυτοί οι στίχοι του Μπάμπη Τσικληρόπουλου από την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου, μου ήρθαν στο μυαλό, καθώς θαύμαζα την υπέροχη θέα της φωτισμένης Αθήνας από την «Ταράτσα του Φοίβου». Στην αρχή της Ιεράς Οδού, ο Φοίβος Δεληβοριάς εγκαινίασε πέρυσι έναν χώρο εμπνευσμένο από τα παλιά αναψυκτήρια και την αθωότητα μιας άλλης εποχής, αλλάζοντας τα καλοκαίρια στην πόλη. Κάθε Δευτέρα, η «Ταράτσα» του δέχεται έναν επισκέπτη. Στις 17 Σεπτεμβρίου, οι φιλοξενούμενοι ήταν τρεις: δύο μοναδικές ερμηνεύτριες, η Μελίνα Κανά και η Κατερίνα Κούκα, έφθασαν στην ευάερη σκηνή της «Ταράτσας» προκειμένου να ερμηνεύσουν «Τα λαϊκά του Θέμη» –Καραμουρατίδη, φυσικά.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης είναι, πιθανότατα, ο καλύτερος συνθέτης της γενιάς του. Το να ακούς συγκεντρωμένα αυτά του τα τραγούδια σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις ότι είναι και ένας σπουδαίος λαϊκός συνθέτης. Οι λαϊκές δημιουργίες του χαρακτηρίζονται από καθαρότητα, αμεσότητα, αρχοντιά, αγνό συναίσθημα και βαθιά γνώση της βυζαντινής και παραδοσιακής μας μουσικής, οι οποίες ενώθηκαν στον δρόμο του ρεμπέτικου και αποτέλεσαν οδηγό για τα μοναδικά λαϊκά έργα του Βασίλη Τσιτσάνη, του Μάρκου Βαμβακάρη, του Απόστολου Καλδάρα, του Άκη Πάνου, του Μανώλη Ρασούλη, του Σταύρου Κουγιουμτζή και τόσων άλλων άξιων τραγουδοποιών μας. Ο Καραμουρατίδης εντάσσεται αβίαστα στην παραπάνω κατηγορία και τα τραγούδια που απολαύσαμε εκείνη τη βραδιά, το επιβεβαιώνουν περίτρανα.
Ο οικοδεσπότης, Φοίβος Δεληβοριάς, άνοιξε το πρόγραμμα με το ομώνυμο τραγούδι της «Ταράτσας» στο οποίο τον σιγοντάρισε ο Θέμης, για να ερμηνεύσει στη συνέχεια σόλο «Τα Τραγούδια που Λες». Το πρώτο μέρος της παράστασης ανήκε στη Μελίνα Κανά, το δεύτερο στην Κατερίνα Κούκα, με τους σπουδαίους μουσικούς να μεγαλουργούν στις θαυμάσιες –όπως πάντα προσεγμένες στη λεπτομέρειά τους– ενορχηστρώσεις του συνθέτη, με τον ίδιο να παίζει πιάνο και, πότε-πότε, και το ντέφι του!
Από το «Αγάπα Με και Πούλα Με», τις «Πρώτες Λέξεις» και την «Εκκρεμότητα», ώς τα «Εγώ Μεγάλωνα για Σένα», «Το Σερί», «Τα Μεθύσια» και το «Δε Με Κρατάει ό,τι Θυμάμαι», τα λαϊκά και λαϊκότροπα τραγούδια του Καραμουρατίδη ήταν παρόντα, με τον συνθέτη να ευχαριστεί θερμά τόσο τους στιχουργούς, όσο και τους πρώτους ερμηνευτές τους.
Όμως και οι δύο κυρίες που τα τραγούδησαν στη συγκεκριμένη παράσταση ήταν θαυμάσιες. Η Μελίνα Κανά, με το μαγικό ηχόχρωμα της φωνής της, λιτή, άμεση, δωρική, με απαράμιλλη εσωτερικότητα. Η Κατερίνα Κούκα, με τη χαρακτηριστική της καθαρόαιμα λαϊκή χροιά, απλή, επικοινωνιακή, «θεατράλε», με ασύλληπτη εξωστρέφεια. Είναι οι «δύο όψεις του ίδιου νομίσματος», όπως σωστά μου επεσήμανε στο τέλος της βραδιάς ο Θέμης. Δύο τελείως διαφορετικές και εξίσου καθαρές δυνάμεις της φύσης. Κι αυτό το «αεράκι» της Μελίνας που συνάντησε το «πέλαγος» της Κατερίνας ήταν το ταίριασμα που έκανε την παράσταση αυτή αληθινά ξεχωριστή.
Στις στιγμές που θα θυμάμαι, η συγκλονιστική ερμηνεία της Κανά στο «Μέχρι το Τέλος» και ο τρόπος που ανέδειξε σε βεβαιότητα την υποψία λαϊκής μελωδικής γραμμής στο «Έτσι Ειν’ Αυτά» –με αρωγό και τη θαυμάσια ενορχήστρωση. Η Κούκα ήταν στο στοιχείο της στο «Δεν Είμαι Αυτή», ενώ η παρουσίαση του «Μονάχα Εγώ» σε νέα ενορχήστρωση, με όλη του τη λαϊκή μεγαλοπρέπεια ήταν… υπέρ-άκουσμα. Από τα highlights της βραδιάς δεν θα μπορούσε να λείπει το νέο τραγούδι της Κατερίνας Κούκα, «Τα Βήματα», σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, το οποίο η Κατερίνα ερμήνευσε με συγκινητικό πάθος που σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Ο Φοίβος Δεληβοριάς έδωσε τη δική του χαρακτηριστική εκδοχή στο «Καλοκαίρι», ο Θέμης ερμήνευσε ουσιαστικά, με εσωτερική δύναμη και ευαισθησία, το «Εν Λευκώ», ενώ προσωπικά με συγκίνησε και η ερμηνεία του στο «Τα Όνειρα θα Γυρίσουν».
Το τέλος της παράστασης βρήκε κοινό και ερμηνευτές να τραγουδάμε «Παρέα» τη «Βαβέλ» και το –εμβληματικό πλέον– «Το Δίκιο μου». Κι όταν πια μας αποχαιρέτισαν οριστικά, με το «Κοίτα Εγώ» για encore, σκεφτόμουν ποια στοιχεία χαρακτηρίζουν διαχρονικά το καλό λαϊκό τραγούδι: απλότητα, αμεσότητα, αλήθεια. «Τα λαϊκά του Θέμη» διαθέτουν και με το παραπάνω τις τρεις αυτές σπάνιες ιδιότητες, γι’ αυτό ελπίζω και εύχομαι, ότι κάποια στιγμή θα τα απολαύσουμε ξανά. Μέχρι τότε, θα θυμόμαστε τη «συλλεκτική» αυτή βραδιά και θα σιγοτραγουδάμε όποιο τραγούδι του μιλά για τη ζωή (μας)…
Στην παράσταση έπαιξαν οι εξαιρετικοί μουσικοί:
Μπουζούκι: Νίκος Μέρμηγκας, Νίκος Κατσίκης
Κιθάρα: Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Τύμπανα: Αλέξανδρος Κούρος
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…