Χαζεύοντας έναν «Ουρανό Μολύβι»…

Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Αλεξανδρα Κατσαρού

Την προηγούμενη Τετάρτη το πρόγραμμα είχε έξοδο, και ο δρόμος μας έβγαλε μέχρι το στενάκι της Καλαμιώτου και το Faust, το οποίο είναι πλέον αγαπημένος προορισμός για το φιλότεχνο κοινό της πόλης, καθώς φιλοξενεί στις σκηνές του, ενδιαφέροντα μουσικά και θεατρικά θεάματα, τα οποία ικανοποιούν απ’ το πιο mainstream έως και το πιο avant-garde κοινό. Εμείς βρεθήκαμε στο χώρο με αφορμή το live του Λόλεκ, στο οποίο θα γινόταν και η παρουσίαση της νέας του δισκογραφικής δουλειάς με τίτλο «Ουρανός Μολύβι». Όπως ήταν αναμενόμενο, δεδομένης της αποχής του Λόλεκ εδώ και ένα αρκετά μεγάλο διάστημα από τις καθαρόαιμες live εμφανίσεις αλλά και της τριετίας που μεσολάβησε από την κυκλοφορία νέου δίσκου, γινόταν το αδιαχώρητο.

Το ότι ο Λόλεκ είναι ένας εσωστρεφής καλλιτέχνης, το είχαμε διακρίνει απ’ το “Alone” το 2009 και το επιβεβαιώσαμε με τον «Αχινό» το 2011, μία δύσκολη και αρκετά «στρυφνή» δουλειά, η οποία αν και εξαιρετική μουσικά, δεν έτυχε μεγάλης εμπορικής και ραδιοφωνικής αποδοχής. Στο τρίτο δισκογραφικό του πόνημα ο Λόλεκ καταπιάνεται με μια μεγάλη μουσική του αγάπη, το ρεμπέτικο τραγούδι και το παντρεύει με τους ηλεκτρικούς και dark ήχους που τον χαρακτηρίζουν. Το live, αν και παρουσίαση των νέων κομματιών, κινήθηκε σε όλο το φάσμα της δισκογραφίας του καλλιτέχνη, καθώς δεν έλειψαν οι αναφορές στις δύο προηγούμενες δουλειές του.

Στο πρώτο μέρος του live ακούσαμε τα 8 κομμάτια του δίσκου, στα οποία τη μουσική υπογράφει ο Λόλεκ μαζί με τον Κάχη (Γιάννη Καχραμάνογλου) – ο οποίος έχει γράψει και τους στίχους. Το live ξεκίνησε με τις «Πελαγίσιες Θύρες» και το «Θα γίνω», δύο από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, ενώ μία σπασμένη χορδή («γούρι» όπως μάθαμε για τους μουσικούς κύκλους) έδωσε την αφορμή στον Λόλεκ να μιλήσει για αυτά τα κομμάτια και την αγάπη του για το ρεμπέτικο. Τα τραγούδια κρατάνε την κλασσική, παραδοσιακή δομή του ρεμπέτικου τραγουδιού – θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν κομμάτια του Βαμβακάρη και άλλων μεγάλων ρεμπέτηδων της εποχής – την οποία συνδυάζουν με μια ηλεκτρική, rock και σε σημεία punk ενορχήστρωση δίνοντας έναν πρωτότυπο και ενδιαφέροντα συνδυασμό.

Πέραν της προφανούς επιρροής από το χώρο του ρεμπέτικου, η ενορχήστρωση των κομματιών και η συνύπαρξη της ηλεκτρικής κιθάρας και του μπάσου με το μπουζούκι και το μπαγλαμά μου θύμισε αμυδρά τη solo εποχή του Γιάννη Αγγελάκα. Κατά τ’ άλλα η βαθιά, ζεστή φωνή του Λόλεκ, είναι πάντα μια σταθερή αξία, η οποία κάνει τα κομμάτια του ακόμα πιο σκοτεινά, συναισθηματικά και ενδιαφέροντα. Προσωπικά ξεχώρισα το «Καράβι», στο οποίο βρέθηκε και ο Κάχης επί σκηνής, και την «Αμερική», αν και όσοι δε βρεθήκατε στο live αξίζει να ακούσετε όλο το δίσκο σαν ενιαίο σύνολο και όχι μεμονωμένα τραγούδια.

Χάρηκα πολύ που στη συνέχεια το set list της βραδιάς συμπεριελάμβανε το «Για την αποκατάσταση του Μαύρου», το οποίο είναι μία μελοποίηση του Λόλεκ πάνω στο ομώνυμο ποίημα της Κατερίνας Γώγου, το οποίο είχε κυκλοφορήσει στο βιβλίο cd “Πάνω κάτω η Πατησίων» από την Οδό Πανός. Η βραδιά συνεχίστηκε με κομμάτια απ’ τις προηγούμενες δουλειές του Λόλεκ ενώ στο φινάλε, για τον «Αχινό», στη σκηνή βρέθηκε η ηθοποιός Λένα Παπαληγούρα, η οποία συμπρωταγωνιστεί μαζί με το Λόλεκ, ο οποίος έχει και όλη τη μουσική επιμέλεια, στην παράσταση «Κατερίνα» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Το συγκεκριμένο κομμάτι ακούγεται στην παράσταση, όσοι το έχετε δει ή έχετε διαβάσει το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, μπορείτε να κάνετε τη σύνδεση.

Αυτό που μου άφησε το συγκεκριμένο live ήταν μια απίστευτη ενέργεια. Ενέργεια που ξεκινάει απ’ τα ίδια τα κομμάτια και τον καλλιτέχνη και που πέρασε στο κοινό. Δε θα πω αν είναι η καλύτερη δουλειά του Λόλεκ, εξάλλου έχει διαφοροποιηθεί και σε αυτή εξίσου με τις δύο προηγούμενες, θα πω όμως πως είναι μια δουλειά που αξίζει να ψάξετε, να ακούσετε και να συμπεριλάβετε στη δισκοθήκη σας. Το μόνο αρνητικό ήταν πραγματικά η αδυναμία του χώρου να φιλοξενήσει όλο τον κόσμο που ήρθε για το live με αποτέλεσμα να κάνει αρκετά δύσκολη την παραμονή μας στο χώρο ως το τέλος. Αλλά δε μπορείς να τα ‘χεις όλα σ’ αυτή τη ζωή.

Για την καθυστέρηση δε θα γκρινιάξω μιας και εν μέρει ευθυνόμαστε και εμείς αφού μονοπωλήσαμε τον Λόλεκ αρκετή ωρα για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
Music Corner: Σε συναντάμε λίγο πριν την παρουσίαση του τρίτου σου δίσκου, «Ουρανός Μολύβι». Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτό;
Λόλεκ: Είναι μια εξ’ ολοκλήρου ανεξάρτητη παραγωγή, την οποία την ανέλαβα συνειδητά απ’ την αρχή της. Σε επίπεδο σύνθεσης είναι η πρώτη φορά που συμπράττω με ένα φίλο μου,το Γιάννη Καχραμάνογλου, ο οποίος έχει γράψει όλους τους στίχους και κάποια μουσικά μέρη. Έγραψα καινούρια πράγματα, κάποια κομμάτια πάλι απ’ την αρχή και ανέλαβα όλο το αισθητικό αποτέλεσμα, την ενορχήστρωση, την παραγωγή, την ηχογράφηση στο προσωπικό μου studio.
Όλο αυτό διήρκησε γύρω στα 2.5 χρόνια, δηλαδή σαν ιδέα και υλοποίηση ξεκίνησε στις αρχές του ’11 και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του ’13. Από τότε ήμουν στο ψάξιμο για το πως θα κυκλοφορήσει, αν θα γινόταν με κάποια εταιρεία – δεν υπήρχαν ακόμη και τα απαιτούμενα χρήματα για την έκδοση μιας physical μορφής σε cd ή σε βινύλλιο. Πρόκειται μια διαδρομή ενός χρόνου και βάλε γύρω απ’ όλο αυτό το κομμάτι του ψαξίματος, μια περιπέτεια θα το έλεγα, απ’ την οποία προέκυψαν και πολλά όμορφα πράγματα.

Music Corner: Πόσο επίπονη διαδικασία είναι για έναν καλλιτέχνη να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου όχι μόνο τη δημιουργία αλλά και το πιο άχαρο κομμάτι της παραγωγής του δίσκου του;
Λόλεκ: Είναι όντος το πιο άχαρο κομμάτι. Το πιο όμορφο απ’ την άλλη είναι όταν συνθέτεις τα κομμάτια και όταν βρίσκεσαι στο studio και προσπαθείς να «φτιάξεις» όλο αυτό που έχεις στο κεφάλι σου. Επειδή πολλές φορές δεν το ‘χεις ακούσει ή το φτιάχνεις εκείνη την ώρα, όταν προκύπτει είναι πανέμορφο όλο αυτό το πράγμα. Από εκεί και πέρα απαιτούνται τεχνικές διαδικασίες για να φτάσεις στον ήχο που επιθυμείς, το οποίο προσωπικά το χαίρομαι σα διαδικασία, γιατί λειτουργώ σαν παραγωγός όχι μόνο για τα δικά μου κομμάτια οπότε δίνω μεγάλη έμφαση – πολλές φορές δεν είναι ευχάριστο για τους μουσικούς απλά τυχαίνει να μ’ αρέσει.
Από εκεί και πέρα ναι αρχίζει το πολύ άχαρο κομμάτι γιατί πρέπει να συναναστραφείς με πάρα πολύ κόσμο, με τον οποίο δεν ταιριάζεις πάντα. Είχα την τύχη όμως να συνεργαστώ με μια φίλη γραφίστρια που λέγεται Μαρία Ψευτογκά και η οποία επιμελήθηκε ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, κάνοντας εικόνα όλο αυτό που είχα μέσα μου. Δεν είναι συχνό φαινόμενο να μην αλλάζεις ούτε τελεία, αλλά επειδή έχουμε μια καλή σχέση και η Μαρία είχε ακούσει το δίσκο όλο αυτό έγινε με πολλή αγάπη και το θεωρώ πραγματικά ένα έργο τέχνης.

Music Corner: Γιατί δεν κατέφυγες στη λύση του digital lp?
Λόλεκ: Εμείς το πήραμε απόφαση ότι θα βγει ανεξάρτητα. Εγώ δεν είμαι υπέρ του να κυκλοφορήσει κάτι μόνο σε non physical μορφή, για μένα είναι σα να μην έχει κυκλοφορήσει. Είναι πολύ λογικό για οικονομικούς λόγους κάποιος να οδηγηθεί προς τα εκεί. Ουσιαστικά αυτόν τον ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να γλυτώσω όλο αυτό το κομμάτι, το οποίο αν έχεις την τύχη πλέον το αναλαμβάνει κάποια εταιρεία, πολλές φορές μέχρι και την κοπή το κόστος επιβαρύνει τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Δεν απέδωσε τίποτα, συνάντησα κοροϊδία, ασυνέπεια, ερασιτεχνισμό και μια λογική «κακού μαγαζάτορα» που δε μπορεί ούτε να επενδύσει, ούτε να πιστέψει, ούτε να ωθήσει κάτι. Καλό τους βράδυ και καλή τους τύχη. Από ΄κει και πέρα το πράγμα γίνεται και για μας πάρα πολύ δύσκολο γιατί η έκδοση ενός δίσκου κοστίζει πάρα πολλά χρήματα κι έχει πάρα πολύ τρέξιμο. Και φυσικά πάρα πολύ άγχος.
Αν δεν έχεις ξαναμπεί σε αυτή τη διαδικασία, μπορείς να κολλήσεις σε πολλά σημεία. Ευτυχώς απ΄τη στιγμή που το πήραμε στα χέρια μας, όλα κύλησαν σχεδόν ρολόι και σε ένα μήνα είχαμε cd και εικαστικό από την αρχή, και σήμερα το έχουμε εδώ. Είναι καλό να το έχεις υπό έλεγχο, αλλά απαιτεί να κάνεις και μια δεύτερη δουλειά μόνος σου, πέρα απ’ αυτή του μουσικού ή του τραγουδιστή. Σήμερα είμαστε εδώ με το live, και μέχρι να φτάσω να κάνω soundcheck, κοιμόμουν μ’ ένα άγχος που μου δημιουργούσε μια απίστευτη δύσπνοια.

Music Corner: Τελικά τι κερδίζεις εσύ απ’ όλο αυτό;
Λόλεκ: Οικονομικά τίποτα. Τώρα, αν η δουλειά σου πάρει μια τεράστια έκταση και καταφέρεις να παίζεις σε συναυλίες άνω των 500 και των 1000 ατόμων, από εκεί ναι θα έχεις κάποιο κέρδος. Από τις πωλήσεις ενός cd προφανώς δεν κερδίζεις κάτι και όσον αφορά το θέμα του downloading που συναντάται σήμερα, δεν ξέρω κατά πόσο θα πλήρωνε κάποιος για να κατεβάσει ένα δίσκο ή ένα τραγούδι, από τη στιγμή μπορεί να το βρει τζάμπα. Το βλέπω σαν ένα threshold, το οποίο για να το υπερβείς και να πεις ότι βιοπορίζεσαι από τη μουσική, σ’ ένα πλαίσιο τελείως λογικό πάντα, νομίζω ότι συνηγορούν πολλοί παράγοντες οι οποίοι είναι έξω από σένα και τους οποίους για να τους χρησιμοποιήσεις, χρειάζεται χρηματική επιφάνεια. Όταν μεγάλα ραδιόφωνα ζητάνε διόλου ευκαταφρόνητα χρηματικά ποσά, απλά για να παίξουν 15 δευτερόλεπτα σποτάκι ότι βγήκε ο δίσκος, τι μπορείς να υποθέσεις για καλλιτέχνες που μπαίνουν σε playlist, οι οποίοι παίζουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και προβάλλονται διαρκώς από τα μέσα ενημέρωσης;
Είναι ένα σύστημα το οποίο τρέφεται και λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, υπάρχουν αυτοί που το χρηματοδοτούν και οι οποίοι περιμένουν να βγάλουν το ανάλογο κέρδος, είτε είναι δισκογραφική, είτε είναι εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών, είτε είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Από εκεί και πέρα όλο αυτό απευθύνεται σε άλλο κοινό σε άλλο στυλ τραγουδιού, σε άλλο ύφος, σε άλλη διαδρομή, απ’την οποία απέχω και χαίρομαι γι’ αυτό. Πρόκειται για μια αισθητική που προσωπικά δε μου ταιριάζει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στον κλάδο της μουσικής, αλλά σε όλες τις δουλειές, αν δεν έχεις ένα σεβασμό απέναντι στα πράγματα και τον εαυτό σου, ίσως είναι καλύτερο να κάτσεις στο σπίτι σου.

Music Corner: Που κινήθηκες μουσικά;
Λόλεκ: Αυτός ο δίσκος είναι στην ουσία μια απόληξη πολλών επιρροών ανά τα χρόνια τα δικά μου σαν ακροατής. Επειδή από πολύ νέος είχα στενή επαφή με το ρεμπέτικο σα μουσικό ιδίωμα, θέλησα να φέρω κοντά αυτό το είδος μαζί με τον πιο rock, τον πιο ηλεκτρικό και πειραματικό ήχο. Σ’ αυτό το δίσκο έχουν διατηρηθεί παραδοσιακά όργανα όπως μπουζούκι, μπαγλαμάς, φλάουτο ή ιρλανδέζικο μπουζούκι. Τα τραγούδια θέλησα δομικά να παραμείνουν όπως τα ρεμπέτικα με εισαγωγή – κουπλέ και ούτω καθεξής, από εκεί και πέρα προέκυψε και μου φαινόταν πάντα φυσιολογικό ότι πολλά τραγούδια του Μάρκου είναι punk, έχουν κάτι τόσο τραχύ και τόσο άμεσο που θα μπορούσαν να ανήκουν κάλλιστα εκεί. Ή κάποιοι παρομοιάζουν το ρεμπέτικο με τα μπλουζ.
Σίγουρα είναι μια μουσική η οποία έγινε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε η έννοια της πληρωμής για το μουσικό, δε ζούσε απ’ αυτό ούτε περίμενε να βγάλει τα πολλά λεφτά, το οποίο έχει πολύ ενδιαφέρον σε σχέση με το πως άλλαξαν αργότερα οι σχέσεις και οι νοοτροπίες. Είναι από τις αγαπημένες μουσικές και θέλησα να κρατήσω όλο αυτό το κομμάτι δομικά και στιχουργικά και να προστεθεί ένας ηλεκτρικός ήχος που κινείται ανάμεσα σε πιο surf, new wave, garage, ή punk πράγματα, ενώ ταυτόχρονα συνυπάρχει με το ρεμπέτικο τραγούδι. Γιατί για μένα το ρεμπέτικο είχε για πολλά χρόνια μπει σε μια ντουλάπα και το ανασύρανε όποτε θέλανε, είτε ήτανε κάτι φοιτητικά λαϊκορεμπετάδικα. Τώρα έχει ξανάρθει περιέργως στη μόδα.

Music Corner: Πως κρίνεις την αναβίωση του ρεμπέτικου τραγουδιού τα τελευταία χρόνια;
Λόλεκ: Δε θα τη χαρακτήριζα αναβίωση, γιατί το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με το ρεμπέτικο τραγούδι, αλλά επιλεκτική χρήση των πιο ματζόρε και up tempo τραγουδιών, τα πασπαλίζουμε με λίγο swing ή κάτι αντίστοιχο της μοδός και προκύπτουν έτσι ανάλαφρα τραγουδάκια. Το ρεμπέτικο δεν ήταν αυτά τα τραγουδάκια, υπήρχαν και ανάλαφρα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Σαφώς δεν απαγορεύεται να πιάσεις ένα τραγούδι και να το κάνεις όπως θες αλλά όταν οι άνθρωποι οι οποίοι τα έγραψαν και τα έπαιξαν είχαν ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής κι εσύ αυτό το παίρνεις και το κάνεις lifestyle, θα το χαρακτήριζα «χυδαίο». Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί σε 10 χρόνια δε θα υπάρχει τίποτα από αυτά.
Πριν μια δεκαετία όλη η περιοχή του Ψυρρή ήταν γεμάτη στα latin bar και όλοι έπαιζαν και χόρευαν latin, έτσι τώρα όλοι χορεύουν swing. Θα περάσουν πολλά είδη μουσικής από αυτό το χωνευτήρι, και τελικά δε θα μείνει και τίποτα. Και αν μείνει κάτι θα είναι πολύ μικρό, όπως και τα τραγούδια, δεν είναι όλα άσχημα ή κακά, αλλά ειδικά όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο είδος, νομίζω ότι χρειάζεται μια επιπλέον προσοχή και ευαισθησία.

Music Corner: Γιατί νομίζεις ότι έγινε αυτή η στροφή;
Λόλεκ: Θεωρώ πως το συνέδεσαν με το γεγονός ότι την εποχή που άνθισε το ρεμπέτικο, ήταν χρόνια φτώχιας. Και τώρα είναι χρόνια φτώχιας, άλλου είδους προφανώς, και ξαφνικά αναβίωσε το ρεμπέτικο. Ακούς ότι όλοι απέρριψαν τις μεγάλες πίστες, στράφηκαν σε πιο μικρά μαγαζάκια… έγινε η φτώχεια lifestyle. Και δυστυχώς το βλέπεις να διαιωνίζεται.

Music Corner: Τι προγραμματίζεις μετά την αποψινή παρουσίαση;
Λόλεκ: Λόγω της συμμετοχής μου στην παράσταση «Κατερίνα», η οποία βασίζεται στο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, βρίσκομαι στο θέατρο Θησείο κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Παρασκευή. Το να φύγω εκτός Αθήνας είναι λίγο δύσκολο, τουλάχιστον μέχρι το Μάιο. Από εκεί και πέρα υπάρχει θέληση και διάθεση να γίνουν εδώ πράγματα. Ξεκινάμε τώρα, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής δικής μου από τις συναυλίες, έκανα δουλειά με το θέατρο, έκανα κάποιες παραγωγές για άλλους καλλιτέχνες όπως ο δίσκος του Πάνου Μπίρμπα, οπότε είχα απομονωθεί αρκετά.
Τώρα κάνω ένα νέο ξεκίνημα, και είμαι πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος για το πως θα πάει, αλλά ταυτόχρονα πολύ ευχαριστημένος και συγκινημένος με το ότι έφτασα τελικά να τα καταφέρω. Ξέρεις, δεν πρέπει να γίνονται όλα με σκοπιμότητα. Όταν κάτι το αγαπάς, ναι σαφώς θέλεις να πάει όσο καλύτερα γίνεται, αλλά είναι τόσο μεγάλη η χαρά που παίρνεις, ώστε και να μην πάει όσο καλά ήθελες, δεν έγινε και κάτι. Η μουσική είναι αυτή που σε παρακινεί, και εμείς είμαστε λάτρεις της μουσικής και του μέσου αυτού, cd ή βινυλλίου, και γι’ αυτό κοπιάσαμε ώστε να κυκλοφορήσει σε τέτοια physical μορφή.

Music Corner: Θα ήθελες να μας μιλήσεις και για τη συμμετοχή σου στην παράσταση «Κατερίνα»;
Λόλεκ: H «Κατερίνα» ήταν μια πρόταση του Γιώργου Νανούρη, ο οποίος τη σκηνοθετεί, να αναβάσει δηλαδή το βιβλίο του Αύγουστου αρχικά σαν αναλόγιο και μετά σαν παράσταση. Ο Γιώργος χωρίς να γνωρίζει προσωπικά ούτε εμένα ούτε τη Λένα Παπαληγούρα, απ’την στιγμή που είχε την ιδέα να ασχοληθεί με αυτό το βιβλίο έψαξε για ανθρώπους και κατέληξε σε εμάς τους δύο. Για εμένα ήταν μια πολύ ευχάριστη συνεύρεση και πρόταση και όλη η δουλειά κύλησε εξαιρετικά. Ό,τι τραγούδι ή μουσική πρότεινα στο Γιώργο του κούμπωσε πάρα πολύ καλά. Το ότι μου δίνει χώρο και τη δυνατότητα να λέω τα τραγούδια που θέλω ή να παίζω τη μουσική που επιλέγω μου φαίνεται τρομερά σημαντικό.
Όλη η παράσταση στήθηκε σε μορφή μονολόγου που συνομιλεί με τη μουσική και με μένα, μ’ ένα ρόλο βουβό υπό μία έννοια, ο οποίος σα να αφαιρεί απ’ το μονόλογο τη μοναχικότητά του και το βάρος που μπορεί να έχει. Οι παραστάσεις πάνε εξαιρετικά, μόλις προσθέσαμε μία μέρα, σκοπεύουμε να ανέβουμε Θεσσαλονίκη, απ’ όπου είναι και η καταγωγή του Αύγουστου, σκοπεύουμε να κάνουμε περιοδεία.
Το σημαντικό, πέρα απ’ το ότι το θέατρο είναι κάθε μέρα γεμάτο, είναι ότι εισπράττουμε πολύ ωραία συναισθήματα απ’ τον κόσμο μετά το τέλος της παράστασης, και γι’ εμάς αυτό είναι το σημαντικότερο. Αν και η έννοια του ηθοποιού και του θεάτρου με αγχώνει, είναι κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον και θεωρώ ότι στα τραγούδια που ετοίμασα για το θεατρικό, συμπεριλαμβάνοντας και τον «Αχινό» που ήθελε ο Γιώργος από την αρχή, βλέπω τελικά το πόσο περνάει ένα τέτοιο τραγούδι, το οποίο ραδιοφωνικά το απέρριπταν επειδή ήταν βαρύ και χίλια δύο, στο μέσο κόσμο που θα δει την παράσταση. Το θέατρο δημιουργεί τη συνθήκη, ο θεατής αφήνει απ’ έξω τα δικά του και παρακολουθεί συγκεντρωμένος. Καταλήγω τελικά ότι πολλά τραγούδια που είναι απλά ένα background, στο θέατρο έχουν πολύ μεγαλύτερη τύχη, γιατί οι συνθήκες και ο χώρος τους δίνει το έδαφος για να ακουστούν. Χαίρομαι που το ζω, που πάει καλά και που περνάει ο κόσμος καλά με αυτή την παράσταση.

Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το live

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…