Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου

Ο πολυχώρος Vault συνηθίζει να μας προσφέρει κάποιες από τις ωραιότερες παραστάσεις, γεμίζοντας το νου και την καρδιά με εικόνες, λόγια και σκηνές που σε καθηλώνουν. Βρεθήκαμε λοιπόν εκεί και απολαύσαμε την παράσταση “Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη”.


Mε αφορμή το θεατρικό project “Ο Γιος μου…” επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις, στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλάνε για τους γιους τους. Επτά γυναίκες ηθοποιοί θα παρουσιάσουν επτά μονολόγους απλών γυναικών που μιλάνε για τα παιδιά τους, που εμείς γνωρίσαμε ως άντρες σπουδαίους και διακεκριμένους, που έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυΐα, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους (Μάντζαρος, Συγγρός, Σολωμός, Ψυχάρης, Μέγας Αλέξανδρος, Μακρυγιάννης, Καβάφης).

Ο Γιος μου Διονύσιος Σολωμός είναι ο τρίτος από τους επτά Μονολόγους που θα παρουσιαστούν αυτή τη σεζόν στον Πολυχώρο Vault, Επτά σημαντικοί άντρες του παρελθόντος που η ζωή και το έργο τους παραμένει ακόμα πηγή έμπνευσης για τους σύγχρονους, μέσα από μια γυναικεία ματιά.


Η Αγγέλικα Νίκλη πουλήθηκε σε ηλικία 13 ετών στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμών για να γίνει παλλακίδα του – μαντενούτα του και έκανε μαζί του δύο νόθα αγόρια, τον Διονύσιο που αναδείχτηκε Εθνικός ποιητής των Ελλήνων και τον Δημήτριο που έγινε Γερουσιαστής των Ιονίων Νήσων. Λίγο πρίν πεθάνει ο γέρο Κόντες Σαλαμών παντρεύεται τη μαντενούτα του και νομιμοποιεί τα νόθα παιδιά του που γίνονται και βασικοί κληρονόμοι της τεράστιας περιουσίας του. Η σχέση λατρείας του Διονύσιου με τη μητέρα του Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού γκρεμίζεται οριστικά όταν ο ετεροθαλής αδελφός του Διονύσιου Ιωάννης Λεονταράκης, γιός της μητέρας του από επόμενο γάμο διεκδικεί μέρος της περιουσίας του Κόντε Σαλαμών και η μητέρα του παίρνει το μέρος του. Την ώρα που η Ελλάδα καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη με την Επανάσταση του 1821, η Δίκη Σαλαμών συγκλονίζει την Ελλάδα και η Αγγέλικα, θύμα τελικά της αντιδικίας, διασύρεται σε ολόκληρο τον Ελληνισμό καθώς η προσωπική της ζωή συζητιέται παντού και η ίδια Διάφανη από παντού βιώνει τον φοβερό εξευτελισμό, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη.

Δυσκολεύτηκα , σχεδόν αδυνατούσα να πιστέψω, ότι η Μάγδα Κατσιπάνου είναι νεοεμφανιζόμενη και ότι αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη της δουλειά. Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιό, που καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης μου έδινε την εντύπωση ότι κουβαλάει εμπειρία… Ένας ρόλος από μόνος του απαιτητικός και ιδιαίτερος και εκείνη να τα καταφέρνει άψογα. Η ερμηνεία της καθηλωτική. Σε ένα μονόλογο που δεν κουράζει καθόλου, ίσα-ίσα σου δημιουργεί αναμονή και προσμονή να μάθεις και να ακούσεις την συνέχεια της ιστορίας. Πολύ ανθρώπινη και απλή. Μια γυναίκα που βίωσε τη θλίψη, τον πόνο, την μοναξιά, την διαπόμπευση, τον εξευτελισμό και την κοινωνική κατακραυγή.


«Διάφανη». Αυτή η λέξη την χαρακτηρίζει απόλυτα. Ένας χαρακτήρας τόσο ζωντανός και συνάμα τόσο πολυδιάστατος. Έγινε η ίδια η μάνα του Σολωμού και μας συγκλόνισε με τα δεινά που βάρυναν την πολύπαθη ζωή της με αποκορύφωση την διαπόμπευσή της στη δίκη. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή που βρισκόταν στο σανίδι, ήταν «διάφανη». Με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, χωρίς υπερβολές και  σε μαγνήτιζε το βλέμμα της και η εκφραστικότητά της γινόταν το άρμα που μπορούσε να σε μεταφέρει πίσω στο χρόνο και  να σε «βάλει» μέσα στα δρώμενα, στις οικογενειακές εξελίξεις και τον τρόπο που εκείνες επέδρασαν και διαμόρφωσαν τόσο την σχέση με την μητέρα του, όσο και την υπόλοιπη ζωή του. Σημαντική επίσης η εναλλαγή συναισθημάτων η οποία κάθε φορά γινόταν με μεγάλη άνεση και επιτυχία. Μια παλέτα συναισθημάτων που σε έκανε να συγκινηθείς αλλά και να γελάσεις με τον τρόπο που η ηθοποιός εξιστορούσε τα γεγονότα.

Το έργο  εμβαθύνει στο θέμα της συγχώρεσης, στην λυτρωτική δύναμη και στον εξαγνισμό που μπορεί να κρύβει μέσα της η συγχώρεση, ακόμη και αν κάποιος δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, καθώς επίσης και  στην ανιδιοτελή αγάπη του γονιού προς τα παιδιά του και αντίστροφα.


Ιδιαίτερη μνεία στο καταπληκτικό κείμενο του Περικλή Μοσχολιδάκη, ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης. Ο λόγος αριστουργηματικός, σε επτανησιακό ιδίωμα σε μεταφέρει αβίαστα σε μια άλλη εποχή. Εκείνη του 1800 και η ζοφερή  περιγραφή σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι εκεί, στο παράθυρο του παλατιού στο Ζάντε μαζί με την πρωταγωνίστρια Αγγέλικα και παρακολουθείς τη ροή των γεγονότων, τόσο της ιστορίας του τόπου όσο και της ζωής στο μέγαρο του Σαλαμών. Αναφορικά με το σκηνικό να αναφέρουμε ότι μας άρεσε ιδιαίτερα. Προσεγμένο και λιτό. Ο Μάριος Βουτσινάς δεν κράτησε σχεδόν τίποτα πάνω στην μικρή σκηνή του Vault παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

Ο Κωνσταντίνος Χίνης με παρέα ένα βιολοντσέλο που αφουγκραζόταν τις πίκρες και τους καημούς, τον πόνο και τη λύπη, τη θλίψη και την απόγνωση, τη χαρά και την αγωνία, καταφέρνει να παντρέψει άρτια την μουσική με τον μονόλογο που εξελίσσεται επί σκηνής και να δώσει αυτή την ξεχωριστή πινελιά στην παράσταση.


Καθηλωτική η Μάγδα Κατσιπάνου σε όλη τη διάρκεια του μονολόγου αλλά ξεχωρίσαμε την σκηνή κατά την οποία διηγείται το όνειρο που είδε, πριν το θάνατο του γιού της Διονύση. Εξαιρετικά παραστατική και εκφραστική. Ο λόγος, το ύφος, η κίνηση, το βλέμμα, όλα σε πλήρη αρμονία. Εξαιρετική σκηνή επίσης, εκείνη  που αφορά στην περιγραφή της κηδείας του Σολωμού στην Κέρκυρα και ο τρόπος που το βίωσε η Αγγέλικα. Ο σπαραγμός της μάνας που χάνει το παιδί της κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικός καθώς σε βάζει στην ψυχοσύνθεσή της.

Άγνωστη σε πολλούς η ιστορία της μητέρας του Εθνικού μας ποιητή …μαθαίνουμε πτυχές και λεπτομέρειες για τη ζωή και τον τρόπο που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε ο Διονύσιος Σολωμός. Εκείνος, που από μικρό τον αποκαλούσαν «αλαφροΐσκιωτο», εκείνος που πριν γεννηθεί βρισκόταν στο «μυαλό του Θεού», όπως απάντησε ο ίδιος. Όσα ξέραμε για τον Εθνικό μας ποιητή και άλλα τόσα που αγνοούσαμε. Μπορεί να έζησε μια ζωή μακριά από την αγαπημένη του πατρίδα αλλά όπως είπε και η μητέρα του «ότι αγάπησε πολύ, το κράτησε μακριά για να μην το μολέψει…»


Μια καταπληκτική παράσταση που σου δημιουργεί πλήθος συναισθημάτων και αναμοχλεύει άλλα τόσα. Αν και μονόλογος, θα την βλέπαμε άνετα και δεύτερη φορά…

Για φινάλε , στίχοι από το πανέμορφο ποίημα «ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ», του Διονύσιου Σολωμού:

Τέτοια ομπρός εις τον Πλάστη κινώντας
Τα λευκά της τα χέρια θα πει.
«Σώπα, κόσμε! κοιμάται στο μνήμα,
και κοιμάται παρθένα σεμνή».

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης
Μουσική: Κωνσταντίνος Χίνης
Σκηνικά/ Κοστούμια: Μάριος Βουτσινάς
Βιολοντσέλλο: Κωνσταντίνος Χίνης


Σχεδιασμός Φωτισμού: Άκης Σαμόλης
Φωνή Διονύσιου Σολωμού: Περικλής Μοσχολιδάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Γερωνυμάκης
Φωτογραφίες – trailer: Αντώνης Μίκροβας
Αφίσα: Δημήτρης Μητσιάνης
Παραγωγή: Πολυχώρος Vault

Ερμηνεία: Μάγδα Κατσιπάνου

κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
έως την Πέμπτη29 Μαρτίου

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here