Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
29/10/2010
www.musiccorner.gr
Είναι από τις βραδιές που παρακαλάς να μη τελειώσουν ποτέ! Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης κατάμεστο από κόσμο – αν και κάποιοι αμετανόητοι “Ελληνάρες” δε λένε να βάλουν μυαλό και προσέρχονται στην αίθουσα με μισή και πλέον ώρα καθυστέρηση. Τα μέλη της ΚΟΕΜ (Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής) παίρνουν τις θέσεις τους και κουρντίζουν τις κιθάρες, τα μπουζούκια, το πιάνο κ.τ.λ. Ο Σταύρος Ξαρχάκος και η Έλλη Πασπαλά ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή και οι πρώτοι ήχοι, γεμάτοι μαγεία και νοσταλγία αρχίζουν να βγαίνουν και να πλημμυρίζουν την αίθουσα. Σιωπή. Μυσταγωγία…
Ο λόγος που όλος αυτός ο καλός κόσμος βρέθηκε το βράδυ του Σαββάτου 23 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής της συμπρωτεύουσας, ήταν για να τιμήσει τη μνήμη του ποιητή της «Αμοργού» Νίκου Γκάτσου. Η συναυλία διήρκεσε περίπου 100 λεπτά, μέσα στα οποία ακουστήκανε 20 συν ένα υπέροχα, πασίγνωστα και μυθικά τραγούδια πάνω σε στίχους του, μουσικά επενδεδυμένα από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον ίδιο τον Ξαρχάκο και τον Δήμο Μούτση. Σολίστ, η Έλλη Πασπαλά.
Οι ενορχηστρώσεις του Ξαρχάκου, υποδειγματικές. Χωρίς να προδίδουν την αρχική μορφή της μελωδίας, ήταν έτσι διασκευασμένες ώστε μοιάζανε με καινούργιες δημιουργίες. Ο σπουδαίος συνθέτης και μαέστρος με το γνωστό χαρακτηριστικό του τρόπο διηύθυνε την ορχήστρα, προσφέροντας ένα υπέροχο βράδυ στους Θεσσαλονικείς που είχαν την τύχη να βρεθούν στο Μέγαρο.
Ομολογώ ότι δεν είμαι θαυμαστής της Έλλης Πασπαλά. Αναγνωρίζω και παραδέχομαι την εξαιρετική φωνή και τη «θεατρικότητα» των ερμηνειών της, όμως το ρεπερτόριό της δε με «άγγιξε» ποτέ. Το Σαββατόβραδο όμως ήταν πραγματικά υπέροχη. Αν εξαιρέσω δυο-τρεις υπερβολές στις ερμηνείες της, ήταν άψογη και ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο στις απαιτήσεις της εκδήλωσης. Δε θα τη συγκρίνω βεβαίως με τους ερμηνευτές – κολοσσούς που τραγούδησαν σε πρώτη εκτέλεση τα κομμάτια που ακούστηκαν, όμως στάθηκε αξιοπρεπέστατα πάνω στη σκηνή και τα ερμήνευσε εξαιρετικά.
Όσο για τα τραγούδια; Το ένα καλύτερο από το άλλο. Από το «Χάρτινο το φεγγαράκι» στον «Ευαίσθητο ληστή» και στο «Παλικάρι στα Σφακιά», από το «Νυν και αεί» στο «Σε πότισα ροδόσταμο» και στο «Είχα φυτέψει μια καρδιά», από την «Τρελή του φεγγαριού» στο «Με την Ελλάδα καραβοκύρη» και στο «Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα». Κι ακόμη, από τον «Κεμάλ» στην «Αθανασία», στην «Περιμπανού» και στην «Χοντρομπαλού», από το «Γεια σου χαρά σου Βενετιά» στο «Γιάννη το φονιά» και στη «Νύχτα» κι από το «Ήταν του Μάη το πρόσωπο» στα «Δάκρυα του φθινοπώρου». Και για το τέλος, το «Ρεμπέτικο» με «Το πρακτορείο» και «Το δίχτυ».
Φινάλε. Αποθέωση. Το Μέγαρο σείεται από τα χειροκροτήματα και τα «μπράβο». Ξαρχάκος και Πασπαλά φεύγουν για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά ξαναγυρίζουν για μια τελευταία «πινελιά». «Έλα σε μένα». Νέα χειροκροτήματα, νέα αποθέωση. Χρειάστηκε να βγούν τρεις ή τέσσερις φορές στη σκηνή για να ευχαριστήσουν τον κόσμο!
Κύριε Ξαρχάκο, Κυρία Πασπαλά, σας ευχαριστούμε… Μας ποτίσατε ροδόσταμο σε μια εποχή όπου όλα τα ΜΜΕ μας ποτίζουν φαρμάκι, ειδησεογραφικά και μουσικά. Είμαι βέβαιος ότι κι ο Νίκος Γκάτσος κάπως έτσι θα αισθανόταν σε μια γωνιά του Μεγάρου. Γιατί – μην αμφιβάλλετε – κάπου εκεί ήταν… Με το τσιγάρο στο χέρι και το χαρτί μπροστά του…