ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
(σε …meeting με την Ντέπυ Σιδέρη)
Ο Πάνος Παπαϊωάννου ήρθε στην Αθήνα από την αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη. Είναι αυτή η μαγική πόλη, που βγάζει πολλές και όμορφες φωνές. Εδώ στην Αθήνα τον γνωρίσαμε με τα «Μεροκάματα» όταν το τραγούδι κέρδισε το 2013 το βραβείο κοινού στους “Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού” από τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Εκείνο το διάστημα «Τα μεροκάματα» ακούγονταν κάθε μέρα στα ραδιόφωνα. Ήταν και είναι …και ένα δικό μου, αγαπημένο τραγούδι.
Υπάρχουν φωνές που σε κερδίζουν από τα πρώτα ακούσματα, ο Πάνος έχει αυτό το χάρισμα. Πέρασαν χρόνια από τότε, δύο προσωπικοί δίσκοι και ένας τρίτος ο οποίος ετοιμάζεται, είναι η μέχρι τώρα δισκογραφική του πορεία. Αυτή η καινούργια του δουλειά φέρει την υπογραφή του Κώστα Καλδάρα. Ο προάγγελος αυτής της συνεργασίας, είναι το «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει» γυρισμένο στην υπέροχη Αμμουλιανή. Για αυτό το τραγούδι και για άλλα πολλά μιλήσαμε μαζί του…
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Ας ταξιδέψουμε στο χρόνο και ας γνωρίσουμε τον Πάνο ως παιδί. Τι σκεφτόσουν …τι ονειρευόσουν;
Έζησα όμορφα παιδικά χρόνια, χωρίς πολυτέλειες, αλλά και χωρίς στερήσεις. Ήταν μια εποχή που από το τίποτα, είχαμε σχεδόν τα πάντα. Οι γονείς μου, δεν περιόρισαν ποτέ την πρώιμη επιθυμία μου να ξεκινήσω μαθήματα κιθάρας, έτσι από μικρή ηλικία ένιωσα πως θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό ήταν το παιδικό μου όνειρο! Θυμάμαι να παριστάνω τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, κλεισμένος στο δωματιάκι μου και να φαντάζομαι πως κάποτε κι εγώ θα γεμίζω στάδια (γέλια). Η μουσική ήταν και είναι η αφετηρία για να ονειρεύομαι και να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο.
Ποιά τα μουσικά σου ακούσματα, τότε και τώρα;
Ο πατέρας μου, εργάτης, άκουγε πολύ ραδιόφωνο και του άρεσαν πολύ τραγούδια των Θεοδωράκη, Λοΐζου, Λεοντή, Μικρούτσικου. Μπορώ να πω πως το Δεύτερο Πρόγραμμα ήταν πραγματικά ένα σχολείο το οποίο διαμόρφωσε την προσωπική μου αναζήτηση. Αργότερα, στο Γυμνάσιο απέκτησα το πρώτο μου κασετοφωνάκι και εκεί, έκανα τις πρώτες ηχογραφήσεις. Έχω κρατήσει ακόμα μια κασέτα, το πρώτο μου ντέμο, που τραγουδάω από Κατσιμίχα μέχρι την Ζιγκουάλα! Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Το βασικό ερέθισμα ήταν και είναι, η συγκίνηση που μου προκαλεί ένα τραγούδι και δεν έχω πάψει να ακούω πολλή μουσική. Το τραγούδι το διαχωρίζω σε δύο κατηγορίες, το καλό και το κακό τραγούδι… Και όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιώργος Ζήκας, είμαι από «βαρύ ζεϊμπέκικο μέχρι σκληρό ροκάκι».
Τι θεωρείς σημαντικό στη ζωή και τι, στους ανθρώπους;
Όσον αφορά τους ανθρώπους …την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την πίστη και τον έρωτα. Χωρίς αυτά η ζωή σου είναι μισή κι εσύ το ίδιο μισός. Και θεωρώ σημαντικό ό,τι είναι ικανό να φανερώσει μέσα σου την ομορφιά της ζωής και τον λόγο που βρίσκεσαι εδώ.
Συνεργάστηκες πολλά χρόνια με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Τι θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας, από αυτή τη σημαντική συνεργασία;
Είναι αμέτρητα όλα αυτά που έμαθα δίπλα στον κ. Νίκο. Δεν υπήρξε μόνο δάσκαλός μου αλλά και αληθινός φίλος! Σίγουρα αυτό που ανέφερα πριν, το πήρα από εκείνον, εννοώ το πείσμα και την αδιάκοπη εργασία. Του χρωστάω τα πάντα και μου λείπει πολύ…
Ερχόμενος στην Αθήνα συναντάς δυσκολίες …σκέφτηκες να κάνεις πίσω …να τα παρατήσεις;
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να εγκαταλείψω το τραγούδι γιατί θα γινόμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Το τραγούδι μου δίνει χαρά και ζωή. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω αυτό το όμορφο μοίρασμα με τον κόσμο, για κανένα λόγο. Όσο ζόρικα κι αν είναι τα πράματα. Και η δική μου γενιά έχει βιώσει κι έχει ωριμάσει -κι αυτή με τη σειρά της- μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Από τα χρόνια των μνημονίων μέχρι την τωρινή κρίση της πανδημίας πάμε σχεδόν μπουσουλώντας, κάθε μας βήμα. Ασφαλώς υπήρξαν στιγμές αμφιβολίας και ψυχολογικής κόπωσης. Ούτε τότε τα παράτησα. Kαι ήρθε ένα τραγούδι να “ανοίξει” μια μικρή χαραμάδα στο φως. Και μιλάω για τα «Μεροκάματα». Το τραγούδι αυτό ήταν η απόδειξη πως στο χείλος του γκρεμού, ένα χέρι θα σε γλιτώσει και θα σε πάει κάπου αλλού. Βέβαια οι δυσκολίες συνεχίζονται ακόμα, είμαστε 15 μήνες άνεργοι, αλλά δεν τα παρατάμε…
Από «Τα μεροκάματα» στο «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει» μια διαδρομή οκτώ χρόνων. Θα άλλαζες κάτι σε αυτή την πορεία αν είχες την ευκαιρία -και αν ναι- τι θα ήταν αυτό;
Ίσως την διαχείριση εκείνης της επιτυχίας με τη σημερινή ωριμότητα, αλλά και πάλι δεν μετανιώνω. Έχω ένα μότο που λέει «όλα είναι για καλό». Χάρηκα πολύ την επιτυχία που είχαν τα «Μεροκάματα» και το είχα ανάγκη προφανώς, αφού όπως είπα και πριν ήταν η στιγμή που όρισε την μετέπειτα πορεία μου. Σήμερα όμως που έχω “πατήσει” τα σαράντα, θα “δούλευα” διαφορετικά αυτή την επιτυχία.
Ας σταθούμε λίγο στο καινούργιο τραγούδι «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει» σε στίχους και μουσική του Κώστα Καλδάρα, ήρθε την κατάλληλη στιγμή, τώρα που ο κόσμος βγήκε έξω μετά από τη δύσκολη περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, είναι ένα χαρούμενο και αισιόδοξο τραγούδι. Εσύ βλέπεις τη ζωή αισιόδοξα;
Τρία πράματα τρέφουν την ψυχή μου. Οι συναυλίες, οι φίλοι και τα ταξίδια. Όταν απότομα και βίαια τα στερείσαι, πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμος. Για μένα ήταν απλά χαμένος χρόνος αυτό που ζήσαμε. Η σκέψη και η λαχτάρα μου ήταν να τελειώσει το συντομότερο και να ανέβουμε με τον Κώστα στην Αμμουλιανή να κάνουμε το βιντεοκλίπ. Και φυσικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Κρατάω καλά φυλαγμένη τη ρομαντική διάθεση των παιδικών μου χρόνων.
Με άριστα το 10… πόσα θεωρείς ότι έχεις καταφέρει όσον αφορά την καλλιτεχνική σου πορεία;
Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκα και με εμπιστεύθηκαν, ωστόσο είμαι αρκετά αυστηρός με τον εαυτό μου. Θα προτιμούσα να με βαθμολογήσετε εσείς. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να παραμείνω με την ίδια τρέλα και λαχτάρα για καινούργια πράγματα!
Βλέποντας πίσω, μίλησέ μας για τρία γεγονότα ή πράγματα που θα θυμάσαι έντονα…
Η πρώτη φορά που τραγούδησα, δέκα ετών πρωταγωνιστής στη θεατρική παράσταση «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Η πρώτη συναυλία, Βασίλης Παπακωνσταντίνου 1989 στο Καυτανζόγλειο Στάδιο. Και ασφαλώς η βραδιά που τα «Μεροκάματα» κέρδισαν το βραβείο κοινού στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.
Θα συνεργαζόσουν με καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν αντίθετα ιδεολογικά πιστεύω από εσένα;
Ποτέ! Σε τι θα ταιριάζαμε και τι θα τραγουδούσαμε; Δεν γίνεται. Είναι ένα βασικό κριτήριο για να ξεκινήσω κάτι καινούριο. Η αισθητική και το ιδεολογικό προφίλ…
Να περιμένουμε και κάτι άλλο “δισκογραφικά” στο εγγύς μέλλον;
Αρχές Φθινοπώρου θα κυκλοφορήσει η ολοκληρωμένη δουλειά με τον Κώστα Καλδάρα. Παράλληλα ολοκληρώνονται και οι ηχογραφήσεις για τον «Μεγάλο Αιρετικό» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο χειμώνα.
Θα σε δούμε κάπου το καλοκαίρι εκτός από την Χαλκιδική και την Αμμουλιανή;
Την Τετάρτη 30 Ιουνίου στο θέατρο Ρεματιάς, η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Χαλανδρίου παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στο συνολικό έργο του Δημήτρη Παπαδημητρίου, υπό την διεύθυνση του Κώστα Ιωαννίδη αλλά και του ίδιου του συνθέτη. Έχω την ιδιαίτερη χαρά να συμμετέχω με τα νέα τραγούδια από τον «Μεγάλο Αιρετικό» αλλά και με παλιότερα γνωστά κι αγαπημένα, παρέα βέβαια με τους υπέροχους φίλους ερμηνευτές Βερόνικα Δαβάκη και Γιώργο Φλωράκη. Έπειτα από 15 μήνες «αφωνίας» είναι κάτι που με γεμίζει ενθουσιασμό και συγκίνηση και εύχομαι να γίνουν κι άλλες συναυλίες. Το έχουμε όλοι ανάγκη…
Ένα τραγούδι δικό σου που σε αντιπροσωπεύει ή κάποιο άλλο που βρίσκεις στοιχεία από εσένα;
«Βραδιάζει κι ανάψαν τα φώτα στην πλατεία
κάποτε θα μου πεις, τα πάντα είναι αστεία.
Κι αν εδώ κάτω έχει αρχίσει να νυχτώνει
κάπου μακριά, σκέψου πως πάλι ξημερώνει»
Από τον ομώνυμο δίσκο «Τα φώτα στην πλατεία» σε μουσική Χρυσόστομου Καραντωνίου και στίχους Δημήτρη Παπαχαραλάμπους.
Είχες πει σε μία συνέντευξή σου ότι θα κρατήσεις τα λόγια μια φίλης η οποία σου έλεγε “να μην αλλάξεις με την επιτυχία”. Τελικά πόσο εφικτό είναι αυτό;
Είχε πει συγκεκριμένα «να παραμείνεις έτσι όπως σε γνώρισα». Ελπίζω να μην την έχω απογοητεύσει. Ακόμα με μαλώνει κάποιες φορές αλλά κι εγώ κρατάω όπως είπα ζωντανή την διάθεση και την αθωότητα που είχα στο ξεκίνημα μου.
Ιδανικά …τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Να καταφέρω όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου να κάνω και να μοιράζομαι μαζί σας τα πλούτη που μας φέρνουν οι στιγμές…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…