ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
(σε… meeting με την Κάλλια Βαβουλιώτη)
Ο Παρασκευάς Θεοδωράκης δεν είναι κάτι συνηθισμένο για τα μουσικά πράγματα. Ξεκίνησε με τους “Οn the road” και κινήθηκε μεταξύ ροκ και παράδοσης, με τη δεύτερη να διαπνέει το έργο του με πολύ ιδιαίτερο και νεωτερίζοντα τρόπο. Μέσα από ένα συνονθύλευμα Γρεβενών, Κρήτης και Θεσσαλονίκης, ο Θεοδωράκης είναι από τους μουσικούς που αποδεικνύουν ότι η επιστροφή στις ρίζες δεν είναι σε καμία περίπτωση παλαιομοδιτισμός. Το τελευταίο διάστημα κυκλοφορεί η πρώτη προσωπική του δισκογραφική δουλειά, «Λευκά Πανιά», ενώ σε λίγες μέρες ετοιμάζεται να εμφανιστεί στο Σταυρό του Νότου.
Εμείς μιλήσαμε μαζί του και ιδού όσα μας εκμυστηρεύτηκε…
Aρχικά Παρασκευά να σε καλωσορίσουμε στο MusicCorner.gr. Θα θέλαμε να μας πεις κάποια πράγματα για εσένα, για να σε γνωρίσουμε καλύτερα…
Καταρχήν ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, τελείωσα το Μουσικό σχολείο και η αγάπη μου για τη μουσική είναι απεριόριστη. Οι ρίζες μου είναι από τα Γρεβενά και την Κρήτη.
Που σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Δεν έχω στάνταρ μαγαζί που εμφανίζομαι, γιατί μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, περισσότερες πληροφορίες για τα live μου θα βρείτε στην official σελίδα μου στο facebook: “Paraskevas theodorakis/Παρασκευάς Θεοδωράκης” και στο Instagram.
Αρκετά κλισέ αλλά και απαραίτητη ερώτηση, τι ρόλο έπαιξε το οικογενειακό σου περιβάλλον στην ενασχόληση σου με τη μουσική;
Μεγάλο ρόλο, καθώς ο πατέρας μου ήταν μουσικός στην Αθήνα του 60’ και 70’ και στην πορεία είχε δισκοπωλείο στη Θεσσαλονίκη, οπότε γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στην μουσική.
Μετά από album «On the road Live” του 2014, κυκλοφορεί η πρώτη σου ολοκληρωμένη προσωπική δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Λευκά Πανιά». Μίλησε μας γι’αυτήν.
Το album «Λευκά Πανιά» περιλαμβάνει εννέα τραγούδια με στίχους και μουσική δική μου, και μια στιχουργική σύμπραξη στο τραγούδι “Μείνε κοντά” με έναν πολύ αγαπημένο φίλο από θεσσαλονίκη, τον Μιχάλη Μήτο. Στο δίσκο συμμετέχουν ο Νίκος Ζιώγαλας, η Μαρίνα Δακανάλη, ο Haig Yazdjian (ούτι) και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (μπάσο). Είναι ένα μελωδικό ταξίδι που προσπάθησα να εμπλουτίσω δυναμικά, συνδυάζοντας τις ρίζες μου με την έντεχνη και τη ροκ μουσική. Αυτό αποτυπώνεται πιο έντονα στα τραγούδια όπως “ο Σταύρος”, “ο Λύκος” και το “Βάστα καρδιά”.
Τα «Λευκά Πανιά» συμβολίζουν τη νέα αρχή, την ελπίδα και την αισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζω τη ζωή. Τον καθημερινό αγώνα για δουλειά, δημιουργία και έκφραση, που όλοι οι νέοι καλλιτέχνες δίνουμε, κόντρα στα προβλήματα, τις ανασφάλειες και τις αντίξοες συνθήκες που βιώνουμε.
Κινείσαι μεταξύ ροκ και παράδοσης, την οποία προσεγγίζεις απ’ όσα τραγούδια άκουσα με πολύ σεβασμό. Έπαιξαν κάποιο ρόλο οι ρίζες σου από Γρεβενά και Κρήτη αλλά και το μεγάλωμα σου στη Θεσσαλονίκη σε όλο αυτό;
Σίγουρα παίζουν ρόλο τα βιώματα στη σύνθεση μουσικής και στίχου, αλλά αυτό έρχεται στην πορεία σχεδόν από μόνο του, όλες οι μνήμες, οι μυρωδιές, οι εικόνες, οι παρέες, ανάλογα το θέμα που θα διαλέξεις να γράψεις, θα ενεργοποιηθεί και το κατάλληλο συναίσθημα, τότε προσπαθείς να θυμηθείς ή και θυμάσαι, κάτι αντίστοιχο και το αποτυπώνεις όσο καλύτερα γίνεται στο χαρτί ή στη μελωδία.
Στην καλλιτεχνική σου πορεία, έχεις βρεθεί με αξιόλογους δασκάλους και έχεις συνεργαστεί με επίσης μεγάλους καλλιτέχνες επί σκηνής. Ποιοι θεωρείς ότι είχαν την μεγαλύτερη επίδραση στη μουσική σου πορεία;
Νομίζω πως κράτησα λίγο από τον καθένα, η Αρλέτα και ο Βαγγέλης Γερμανός, επειδή ήταν οι πρώτοι που συνεργάστηκα, με έφεραν πιο κοντά στο Ελληνικό τραγούδι, τότε άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω. Η μεγαλύτερη επιρροή μου, αν και δεν πρόλαβα να συνεργαστώ καλλιτεχνικά, ήταν ο Νίκος Παπάζογλου, μου άρεσε που είχε το ροκ και το παραδοσιακό στοιχείο. Επίσης ο Νίκος Ζιώγαλας έχει το ροκ με την παράδοση, με βοήθησε πολύ να βρώ τον τρόπο να τα συνδυάσω.
Γνωρίζοντας ότι και ο αδερφός σου (Κώστας Θεοδωράκης) ή καλλιτεχνικά Mpelafon, ασχολείται με τη ραπ, θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί του και σε ποιες μουσικές συνθήκες;
Θα συνεργαστώ με τον αδερφό μου, αν και οι δύο αυτές μουσικές είναι διαφορετικές, νομίζω ότι θα βγεί ένα καλό αποτέλεσμα. Ήδη έχουμε ετοιμάσει κάποια τραγούδια, που συνδυάζουν και τα δύο είδη.
Συμμετείχες στην παράσταση για τη ζωή του Νικόλα Άσιμου «Στο Φαλιμέντο του Κόσμου». Πως ήταν αυτή η εμπειρία;
Αυτή η παράσταση ήταν το κάτι άλλο! Βασικά είναι ιδέα, η ζωή του Νικόλα Άσιμου! Ένας ελεύθερος σκοπευτής της κοινωνίας όπως τον αποκαλούσε η Κατερίνα Γώγου (επίκληση στην αυθεντία!). Μου έμαθε πάρα πολλά και κάθε φορά που κάναμε την παράσταση ανακάλυπτα καινούρια πράγματα. Είτε συμφωνεί κάποιος με όλο του το έργο είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι προβληματίζει και πηγαίνει το μυαλό πιο μπροστά. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν ένας άνθρωπος που άφησε ένα πολύ σημαντικό έργο και θα είναι για πάντα μαζί μας, μπορεί όχι δίπλα μας αλλά χαραγμένος καλά στο μυαλό μας!
Θα ήθελα να μου διηγηθείς μία ιστορία, ένα περιστατικό που σου άφησε πολύ ευχάριστη ανάμνηση στη μουσική σου πορεία. Κάτι που μπορεί να έχει συμβεί δηλαδή στο στούντιο ή σε κάποιο λάιβ…
Ευτυχώς τα καλά περιστατικά είναι ποιο πολλά από τα άσχημα! Η γνωριμία μου με τον Δημήτρη Χατζηδημητρίου (on the road). Παίζαμε και οι δύο μουσική σε διαφορετικά μαγαζιά, ο Δημήτρης με σχήματα, εγώ μόνος μου με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα. Υπήρχε τότε ένα αγαπημένο στέκι στην πόλη, το Ηλιοτρόπιο, που έπαιζα live. Ο ιδιοκτήτης είχε την ιδέα, για να μην κουράζεται ο ακροατής, να είμαστε τελικά δύο άτομα, εγώ συμφώνησα, μας έφερε σε επαφή με τον Δημήτρη ο οποίος μου συστήθηκε σαν κιθαρίστας! Κάναμε μια υποτυπώδη πρόβα, έχοντας στο μυαλό μου ότι δούλευε και ο Δημήτρης σε μαγαζιά που πάνω κάτω παίζαμε όλοι το ίδιο πρόγραμμα και το επόμενο βράδυ πήγαμε για live. Στη μέση του προγράμματος πήγα στον ιδιοκτήτη και του είπα ότι αν θέλει τον Δημήτρη εγώ θα φύγω (χαχαχαχα) δεν μπορούσα να τον ακούσω (όχι φωνητικά, κιθαριστικά) με τίποτα! Μου είπε να κάνω λίγη υπομονή και πως όλα θα πάνε καλά. Την επόμενη εβδομάδα πήρα τηλέφωνο όλους μου τους φίλους και τους είπα να μην έρθουν στο live γιατί θα ξαναέπαιζα με τον Δημήτρη. Για καλή μου τύχη η κιθάρα του Δημήτρη χαλάει! Και αναγκάζετε να φέρει τα πλήκτρα, εγώ από μέσα μου είπα, αν παίζει πλήκτρα όπως παίζει κιθάρα καλύτερα να φύγω. Ξεκινήσαμε το πρόγραμμα και καταλαβαίνω ότι ο Δημήτρης δεν είναι κιθαρίστας αλλά πιανίστας! Έχω πάθει σοκ, έπαιζε τόσο καλά που βγήκα έξω από το μαγαζί στο διάλειμμα και πήρα ξανά όλους μου τους φίλους τηλέφωνο να τους πώ να έρθουν να ακούσουν τον Δημήτρη στα πλήκτρα! Τότε δημιουργήθηκαν οι On The Road!
Το επόμενο διάστημα τι να περιμένουμε; Ποια είναι τα σχέδια σου;
Έχω την Τετάρτη 21/11 το live στον Σταυρό του Νότου, με αγαπημένους φίλους επι σκηνής και ετοιμάζω καινούρια τραγούδια με συνεργασίες. Μία από αυτές θα είναι και με τον αδερφό μου, τον Mpelafon.
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…