Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Μέσα Σεπτέμβρη του ’15, η χώρα κινείται σε προεκλογικούς ρυθμούς, η Αθήνα υποδέχεται την πρώτη δροσιά κι εσύ όπως κι εγώ ψάχνεις τρόπους να ξεφύγεις απ’ τη μίζερη πραγματικότητα. Έχεις κουραστεί να ακούς για debate, έχεις κουραστεί να μετράς τα λεφτά που δε φτάνουν, κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι ταξίδια… ταξίδια μακρινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μακριά απ’ τα μικροπολιτικά αυτής της χώρας που πλέον έχουν απαξιωθεί όσο δεν παίρνει.

Κόντρα στον καιρό πηγαίνεις και «κόντρα στον καιρό» πηγαίνει μαζί σου και η Ευανθία Ρεμπούτσικα η οποία μαζί με την ορχήστρα της χάρισε δύο μοναδικές παραστάσεις στο αθηναϊκό κοινό στις 10/09 στο Βεάκειο Θέατρο και στις 14/09 στο Θέατρο Βράχων, θυμίζοντάς μας την ομορφιά που μπορεί να κλειστεί μέσα σε μία μελωδία.

Θέατρο Βράχων λοιπόν, βράδυ Δευτέρας, πολλοί αυτοί που έκατσαν σπίτι να δουν το debate, τυχεροί όμως αυτοί που παρακολούθησαν τη συγκεκριμένη συναυλία. Λίγο μετά τις 21.30 τα φώτα χαμηλώνουν και η ορχήστρα ανεβαίνει με μια ενθουσιώδη εισαγωγή: Ανδρέας Συμβουλόπουλος στο πιάνο, Πάνος Δημητρακόπουλος στο κανονάκι, Άγγελος Παπαδάτος στο κοντραμπάσο και Νίκος Παπαβρανούσης στα τύμπανα και φυσικά η Ευανθία Ρεμπούτσικα με το μαγικό βιολί της.

Κι αν έχεις την ψευδαίσθηση ότι η ορχηστρική μουσική, είναι κάτι στημμένο, βαρετό και κουμπωμένο έρχονται αυτοί οι απίθανοι τύποι να σε πάρουν απ’ το χέρι και να μη σε αφήσουν σε ησυχία. Με τρομερή ενέργεια και θετική διάθεση βγήκαν στη σκηνή και το χειροκρότημα του κόσμου το ανταπέδωσε. «Για να δω ποιοι ήρθατε σήμερα και ποιοι έκατσαν να δουν το debate;», είπε η Ευανθία Ρεμπούτσικα, «Γεια σου Ευανθία», φώναξε κάποιος απ’ το κοινό. Μεγάλη υπόθεση να σε φωνάζουν με το μικρό σου.

«Με αυτή την παράσταση, επιχειρούμε ένα μουσικό ταξίδι σε Δύση και Ανατολή. Είναι δύσκολοι καιροί, σας ευχαριστούμε όλους όσους είστε εδώ απόψε». Κι αν περιμένεις ότι μία συνθέτις του βεληνεκούς και της αναγνώρισης της Ρεμπούτσικα θα είναι απόμακρη και άκαμπτη, τότε κάνεις τεράστιο λάθος. Κάνω μουσικά ρεπορτάζ εδώ και 5 χρόνια και πραγματικά δεν έχω ξαναδεί μουσικό πάνω στη σκηνή να χαίρεται και να ευχαριστιέται τόσο τη δουλειά του. Το βιολί είναι προέκταση του χεριού της, το χαμόγελό της την ώρα που παίζει φτάνει μέχρι τον ουρανό, πετάει την πάσα στον Παπαδάτο στο κοντραμπάσο και της απαντά με χορό και μουσική. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά μαγικό.

Και δεν αρκεί μόνο αυτό. Πέρα από την ίδια τη Ρεμπούτσικα, η όλη ορχήστρα είναι εξαιρετική. Και μπορεί αυτό να ακούγεται κλισέ, και σαφώς σε μία συναυλία ερμηνευτή οι μουσικοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, αλλά σε μία ορχηστρική συναυλία το φως είναι στραμμένο πάνω τους και δικαίως. Τι να πεις για τον Ανδρέα Συμβουλόπουλο και τις μαγικές μελωδίες στο πιάνο, για τον Πάνο Δημητρακόπουλο ο οποίος στα σόλο με το κανονάκι είναι σα να ακούς ολόκληρη ορχήστρα, για τον Άγγελο Παπαδάτο ο οποίος παίζει με το κοντραμπάσο σα να κρατάει πούπουλο και το Νίκο Παπαβρανούση και την ευγενική του φυσιογνωμία να κρατάει το ρυθμό. Και δεν έμειναν στυλιζαρισμένοι στη θέση τους, σηκώθηκαν, χόρεψαν, ξεσήκωσαν τον κόσμο. Πάω στοίχημα ότι πέρα από εξαιρετικοί μουσικοί, πρέπει να είναι και πολύ ωραίοι τύποι.

Το πιο ονειρικό όμως κομμάτι της βραδιάς ήταν οι ίδιες οι μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Μελωδίες για τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση, μελωδίες που κλείνουν μέσα τους κάθε γωνιά του κόσμου. Ακούς τα βαλς από την παράσταση «Συρανό» και σα να βλέπεις στη σκιά των βράχων τον Συρανό να παίρνει ζωή και να χορεύει με τη Ρωξάνη του. Ακούς το «Αστέρι και την Ευχή» και θυμάσαι την «Αίθουσα του Θρόνου», μία από τις ωραιότερες σειρές που παίχτηκαν ποτέ στην ελληνική τηλεόραση, και κάπου εκεί έρχεται το μουσικό θέμα της «Πολίτικης Κουζίνας» και από τις πρώτες νότες το κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα.

live_reboutsika_2015_09_007

Ταξίδι στα σοκάκια και τις μπουλβάρ του Παρισιού, στα καλντερίμια της Πόλης – σε αυτό βοήθησαν οι εξαιρετικές μουσικές που έχει γράψει η Ευανθία Ρεμπούτσικα για τις τούρκικες ταινίες «Babam ve oglum», «Ulak» και το πιο πρόσφατο «Birleşen Gönüller», Balkan και νησιώτικοι ρυθμοί αλλά και η έκτακτη συμμετοχή του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ειρήνης Τουμπάκη με δύο νέα κομμάτια, που αποτέλεσαν ένα ακομα ευχάριστο στιγμιότυπο της βραδιάς.

Η συναυλία τελείωσε όπως της άρμοζε, με μια ορχηστρική βερσιόν του «Σ’ όλα τα νησιά» και τον κόσμο να κατεβαίνει στη σκηνή και να χορεύει ενθουσιασμένος με τους μουσικούς να σιγοντάρουν. Γιατί η μουσική ήταν πάνω απ’ όλα γι’ αυτούς. Πάνω απ’ όλα για μας. Και η κυρία Ρεμπούτσικα μας απέδειξε ακόμα μια φορά, πόσα πολλά μικρά θαύματα μπορείς να κάνεις με εφτά μόνο νότες και πως η μουσική μπορεί να γίνει φορέας συλλογικής μνήμης και έκφρασης (και συγκίνησης) που δεν ξέρεις καν ότι έχεις μέσα σου.

Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here