Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Γιάννης Τσούμαλης
Τετάρτη 5 Ιουλίου. Ο κύκλος των εκδηλώσεων του «Music Now-Μέρες μουσικής στην πόλη» του Δήμου Ζωγράφου κλείνει με μια μεγάλη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα με ελεύθερη είσοδο. Το μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνει για τρίτη συνεχή χρονιά το Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού Δήμου Ζωγράφου ξεκίνησε φέτος στις 19 Ιουνίου κι έπειτα από πολλές μουσικές βραδιές και συναντήσεις έφτασε στο τέλος του.
Χιλιάδες πιστοί ακόλουθοι και μη πλημμύρισαν το Πάρκο Γουδή συνεισφέροντας σε τρόφιμα και φάρμακα για το κοινωνικό παντοπωλείο και φαρμακείο του δήμου. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκλονιστική, καθώς η προσφορά του ξεπέρασε τους 6 τόνους! «Ήρθαμε να ξυπνήσουμε την πόλη που κοιμάται», λοιπόν.
Σε έναν κατάφυτο χώρο που μακάρι να είχε πολλούς σαν κι αυτόν η Αθήνα, την ώρα που σουρούπωνε, ανέβηκαν επί σκηνής ο Σωκράτης Μάλαμας με την κιθάρα του και η αιθέρια Λαμπρινή Καρακώστα. Μαζί τους ο Νίκος Μαγνήσαλης στα τύμπανα, ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου στο κοντραμπάσο, Φώτης Σιώτας στο βιολί και τη βιόλα, ο Κυριάκος Ταπάκης στο λαούτο και το μπουζούκι και ο Νίκος Παραουλάκης στο νέυ. Καταξιωμένοι μουσικοί στη γνωστή αυτή παρέα που πλέκει νότες ονειρικές. Έχει δροσιά, νυχτώνει, ο κόσμος είναι ήσυχος.
Ο Σωκράτης πιάνει την κιθάρα του, αρχίζουν οι μελωδίες και το ταξίδι ξεκινάει προς τα δικά μας σύμπαντα. Πριν από τη συναυλία διάβασα μια πρόσφατη συνέντευξη του και τα λόγια του μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό: «Προτιμώ να αισθάνομαι τον κόσμο και το σύμπαν μέσα μου παρά εμένα μέσα στο σύμπαν».
Τραγούδια αγαπημένα, απ’ το παλιό ’90 που ποτίζουν τις φλέβες της νεολαίας με κρασί. Τραγούδια του σήμερα όταν «τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια» και «όλοι ψάχνουμε μια λύση, ψάχνουν για μια έξοδο» γιατί «μαζευτήκαμε χιλιάδες στο αδιέξοδο». Για αυτή τη διέξοδο, το μονοπάτι, μας χαρίζει τραγουδιστά σκιρτήματα ο Σωκράτης όταν μιλά για τον έρωτα και τις ψυχές που σαλπάρουν καθώς «γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο». Τραγουδά την απώλεια των αθάνατων θνητών σε μια παράφορη εποχή.
«Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι»… «στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί»… «κι έφευγες πάντα βιαστικά σαν να σε κυνηγούνε εκείνα που περάσανε κι εκείνα που θα `ρθούνε»… «θα ‘φευγαν τα σύννεφα φαντάσου αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου». Ξύνπημα, αντάριασμα, ανατρίχιασμα. «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει» «δώσ’ μου το χέρι σου ψυχή, δεν έχει δρόμο η φυλακή». Για να ζήσουμε σαν αερικά, να μην μας πλακώνουν οι λάσπες. Έτσι σηκώνουμε τα χέρια κι αλαλιάζουμε και ξυπνάει το σώμα και αναθαρρεύει ο νους. «Ήλιε μου τώρα βγες!»…
Ξενιτεμένοι είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη που λέν’ πατρίδα. «Τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου, το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς».
«Κι αν χαμηλά πετάμε και με μισά φτερά αντέχουμε ακόμα κι αυτό είναι που μετρά!» Ένα τελευταίο χαμόγελο για μια καληνύχτα σαν ανήμερο ξημέρωμα.
Νιότη μέσα σε σώματα εφηβικά και ρυτιδιασμένα.
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…