Γράφει o Γιάννης Μαυρόπουλος
Το βράδυ της Δευτέρας 14/9 η Μόνα Λίζα έκανε την πρεμιέρα της στα Ιλίσια, στο αγαπημένο πλέον Τσάι στη Σαχάρα. Όσοι δεν μπόρεσαν να φθάσουν μέχρι το Λούβρο για χάρη της, γέμισαν τον χώρο έτοιμοι να την υποδεχθούν. Εκείνη και το μυστήριο που την καλύπτει από τη δημιουργία της μέχρι και σήμερα. Και μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα πια: Ναι, Μόνα Λίζα! Είσαι η διασημότερη γυναίκα του κόσμου!
Τρεις άνθρωποι, πολλά διαφορετικά πρόσωπα, να μιλούν για εσένα. Να προσπαθούν να σε διαβάσουν, να καταλάβουν τι είσαι. Πολύτιμη, μοναδική, ερωτεύσιμη; Ή χήρα, επιτηδευμένη και υπερεκτιμημένη; Βασισμένο στην αληθινή ιστορία κλοπής του πίνακα από το μουσείο του Λούβρου, το έργο του Victor Lodato μας πήγε 100 χρόνια πίσω. Σε έναν άνθρωπο μπερδεμένο, χαμένο βαθιά μέσα σε ένα πρόσωπο. Ο Βιντσέντσο Περούντζα, ένας απλός μπογιατζής, είδε όλα τα χρώματα να ενώνονται αρμονικά σ’ αυτόν τον εξαιρετικό πίνακα. Τον έκλεψε, στην αρχή για λόγους εθνικοπατριωτικούς. Όμως ο πίνακας δεν επέστρεψε στην Φλωρεντία, όπως είχε αρχικά σχεδιάσει. Κοσμούσε ή μάλλον βασάνιζε τον ίδιο και την ψυχή του στο υπόγειό του. Δεν τον πούλησε. Τον ερωτεύτηκε και έγινε κτήμα του. Ναι, τόσο μαγική είναι τελικά αυτή η μυστήρια γυναίκα που πόζαρε για τον Ντα Βίντσι. Και λυτρωτική…
Γιατί στις άσχημες στιγμές το όμορφο γίνεται πιο όμορφο στο μυαλό μας. Ιταλοί πριν τον πόλεμο παρακαλούν για ένα της βλέμμα, σαν να είναι η τελευταία επιθυμία ενός μελλοθάνατου. Ένας μπογιατζής, μια δασκάλα, μια μάνα, ένας ανακριτής, ένας εχθρός. Όλοι θα μιλήσουν γι’ αυτή, θα τη θαυμάσουν, θα την καταραστούν αλλά δεν θα μπορέσουν να απαντήσουν στο ερώτημα: Έχει κάτι, αλλά τι;
Μα όσο λαμπερή και να ήταν η Τζοκόντα, δεν επισκίασε τους τρεις ηθοποιούς. Ο Γιώργης Κοντοπόδης υποδύθηκε άψογα έναν απελπισμένο για αγάπη άνθρωπο, έναν Ιταλό παθολογικά ερωτευμένο με το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, που, θέλοντας και μη, ήταν υποτακτικός της. Και δεν δίστασε να υποστεί τις συνέπειες, τυφλά ερωτευμένος. Την Ελένη Φίλιππα, σαν απελπισμένη μάνα, σαν γυναίκα που έλαμψε στη θέα του πίνακα αλλά και σαν απλή δασκάλα, καταλαβαίνοντας καλύτερα τι σημαίνει μια γυναίκα να κερδίζει την προσοχή όλων. Και φυσικά τον Θωμά Βούλγαρη να ξεχωρίζει σε ρόλο hater, και ανακριτή. Ευθύς, κοφτός και πολύ εκφραστικός, δεν φοβήθηκε να αμφισβητήσει τον υπερβολικό ντόρο για έναν πίνακα και να ειρωνευτεί την ειδωλολατρία του Περούντζα.
Βλέποντας μετά το τέλος της παράστασης τη Μόνα Λίζα, βάζεις σε μία δίνη το μυαλό σου: Δεν ξέρεις αν χαμογελά, αν λυπάται, αν θέλει να σε συμπονέσει ή να εντυπωσιάσει. Τραβάει ακόμα όμως τα βλέμματα και μένει η μεγαλύτερη δημιουργία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και ένα άλυτο μυστήριο. Και θα συνεχίσει να παραμένει…
———————
Πρωτότυπο Έργο: Victor Lodato
Μετάφραση: Γιώργης Κοντοπόδης
Ηθοποιοί: Θωμάς Βούλγαρης, Γιώργης Κοντοπόδης, Ελένη Φίλιππα
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά- Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική διασκευή: Μαρία Βουμβάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Περισσότερα στοιχεία για την παράσταση, δείτε και στο σχετικό δελτίο τύπου
Δείτε περισσότερο φωτογραφικό υλικό από την παράσταση
——————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του Music Corner…