Γράφει η Μάρω Παναγή
Η αλήθεια είναι πως αν έχεις δει τον Ψαραντώνη στο Θέατρο των Αγρών στο Κυπαρίσσι της Κρήτης ή στον Άγιο Υάκινθο στα Ανώγεια, η προχθεσινή συναυλία στο κλειστό γυμναστήριο του Τάε Κβο Ντο δεν θα προκαλούσε και τη μέγιστη συγκίνηση. Η αίσθηση μιας συναυλίας σε έναν εξωτερικό χώρο, σε ένα παραδοσιακό χωριό, με κόσμο χωρίς πανηγυριώτικες διαθέσεις, με απόλυτη ησυχία, κοντά στη φύση δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα κλειστό στάδιο. Αυτό που με λύπησε, όμως, πιο πολύ από όλα ήταν πως κάποιες φορές το μουρμουρητό του κόσμου ακουγόταν εξίσου με τη μουσική και το μισό στάδιο άδειασε όταν οι μουσικοί κατέβηκαν κάποια στιγμή για ένα διάλειμμα και μάλλον οι περισσότεροι νόμισαν πως τελείωσε!
Για τους λάτρεις, ωστόσο, της κρητικής μουσικής και μόνο η παρουσία του Ψαραντώνη και η οικογενειακή μουσική σύμπραξη των Ξυλούρηδων (Νίκη, Γιώργης και Λάμπης) έφταναν για να φέρουν στο νου μνήμες, τοπία, μυρωδιές και τον κρητικό αέρα. Πράγματι, τα τρία τραγούδια που έπαιξαν και ερμήνευσαν οι τρεις μουσικοί στην αρχή της συναυλίας ήταν άρτια εκτελεσμένα, με όμορφες και μελωδικές φωνές να πλαισιώνουν τη μουσική. Η Νίκη Ξυλούρη να χτυπά απαλά και μανιασμένα το μπεντίρ της, ο Γιώργης Ξυλούρης πάντα στο λαούτο του και ο Λάμπης Ξυλούρης στο ούτι. Στο τέταρτο τραγούδι εμφανίστηκε στη σκηνή ο μεγάλος μουσικός με τη λύρα του και παρέα με τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο στο κλαρίνο ερμήνευσαν τον παραδοσιακό «Αμάραντο».
Πολλοί από τους καλλιτέχνες που επρόκειτο να πλαισιώσουν τον μεγάλο μουσικό στη συναυλία αυτή τελικά δεν παρέστησαν (μάλλον λόγω αλλαγής της ημερομηνίας και του χώρου). Ανάμεσα σε αυτούς που βρίσκονταν εκεί ήταν ο Ιταλός Vinicio Kapossela που έπαιξε με την κιθάρα του και τραγούδησε στη γλώσσα του ένα τραγούδι για το πάθος και τη γνώση. Λίγο αργότερα ο Μανώλης Κονταρός ερμήνευσε φανερά συγκινημένος ένα παλιό ριζίτικο που ο πατέρας του έμαθε στον Ψαραντώνη. Μαζί με τον Ψαραντώνη σε πολλά κομμάτια ήταν και η ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Νίκου Πλατύραρχου. Επόμενος καλεσμένος, ο Μανώλης Λιδάκης τραγούδησε μεταξύ άλλων το «Όσο βαρούν τα σίδερα» και τα «Βάσανα μου χαίρομαι».
Ιδιαίτερη στιγμή ήταν το ντουέτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον Ψαραντώνη στο «Πάντα θλιμμένη χαραυγή» και η ερμηνεία του «Πώς να σωπάσω» και «Ήτανε μια φορά», δύο κομματιών του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη.
Ακολούθησε μια σειρά τραγουδιών που ξεσήκωσαν τον κόσμο όπως το «Στου Ψηλορείτη την κορφή», «Σαν το νερό του ποταμού», «Πότε θα κάμει ξαστεριά» και η «Τίγρη». Κομμάτια που έχουν μιλήσει και ανανταριάσει την ψυχή μας και έχουν ταρακουνήσει το σώμα. Στίχοι βγαλμένοι από το κρητικό χώμα και νότες που πετούν σαν τ’ αγριοπούλια των κορφών.
Ο Ψαραντώνης είναι ένα αγρίμι. Ανασηκώνει τους ώμους παίζοντας τη λύρα του και τους τινάζει σα να θέλει να αποδιώξει από πάνω του τη σκόνη. Χτυπά μανιασμένα το δοξάρι και το πόδι του θέλοντας να ξυπνήσει τα έγκατα.
«Πάντα ψηλά στέκει η κορφή, αν είν’ και χιονισμένη
τον βράχο δέρνει η θάλασσα μα πάντα βράχος μένει.»
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…