23/6/2010
Γράφει ο Λευτέρης Κατσουλιέρης
www.musiccorner.gr

Αν κάποιος αμφισβητούσε την ικανότητα των Aerosmith να βγάλουν ένα καλό live μετά από 35 χρόνια στο κουρμπέτι, διαψεύστηκε: οι Aerosmith δεν έκαναν απλά ένα καλό live, έκαναν ένα φοβερό live! Επί δυο ώρες και κάτι ψιλά που έμειναν στη σκηνή, μπάντα και frontman όχι μόνο δε φάνηκαν κουρασμένοι αλλά έβγαλαν κι ένα υψηλό επίπεδο ενέργειας το οποίο πέρασαν στο κοινό το οποίο όπως φάνηκε, το διασκέδασε με την ψυχή του.

Και γιατί όχι? Λίγα γκρουπ μπορούν να συνδυάσουν την ιστορία των Aerosmith με το επίπεδο performance που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Κυριακής: ο Stephen Tyler τέντωσε τις φωνητικές του χορδές όσο πήγαινε αλλά τελικά μείναμε εμείς άφωνοι ενώ ο συνδυασμός του Joe Perry με την καλοκουρδισμένη rythm section των Joey Kramer και Tom Hamilton κράτησε έναν εξαιρετικό ρυθμό σε όλη τη συναυλία: βγαίνοντας υπό τους ήχους του Rainy day women 12&35 του Bob Dylan, ξεκίνησαν εντυπωσιακά με το  Love in an elevator και στη συνέχεια, μας έπαιξαν:

 – φοβερά riffs ιδανικά για κούνημα του κεφαλιού ή και των γοφών (Back in the saddle, Rag doll, Sweet emotions κλπ)
 – μπαλάντες για ομαδικά sing-alongs με τα κινητά να αντικαθιστούν τους αναπτήρες των παλιών ημερών (Crazy, Cryin’, I don’t wanna miss a thing)
 – blues επιρροές τις οποίες τίμησαν με το Stop messin’ around των Fleetwood Mac (επί Peter Green περιόδου) και Baby please don’t go του Big Joe Turner (πιο κοντά βέβαια στην γνωστή εκτέλεση των Them του Van Morrison)

Επιπλέον, έριξαν λίγο από το αλατοπίπερο που κάθε συναυλία χρειάζεται: ένα ντραμ σόλο του Kramer, ένα συνδυαστικό σόλο του Perry σε κιθάρα και θέρεμιν, ένα ομαδικό Happy Birthday για τον Kramer που γεννήθηκε 21/6 του 1950, τον Stephen Tyler να τυλίγει τον εαυτό του και τον Perry με μια Ελληνική σημαία ή να βοηθά τον Kramer στα ντραμς. Αυθόρμητα όλα αυτά? Σίγουρα όχι. Τα περισσότερα μάλλον συνέβησαν στην προηγούμενη εμφάνιση και θα επαναληφθούν στην επόμενη. ‘Έχει σημασία? Όχι, οι Aerosmith είναι ένα περιπλανώμενο rock n’ roll show κι αν η παράσταση είναι προβαρισμένη, το επίπεδο ψυχής που κατέθεσαν στη σκηνή δε μπορεί να αμφισβητηθεί.

Με λίγα λόγια, οι Aerosmith έκαναν μια από τις ροκ συναυλίες της χρονιάς και όταν έκλεισαν με encore τα Dream on, Walk this way και Toys in the attic είχαν αφήσει καταϊδρωμένο αλλά σαφώς ικανοποιημένο το Ελληνικό  κοινό (που δυστυχώς δε γέμισε τελείως το Γ.Καραϊσκάκης) να απορεί με το θαύμα της φύσης που λέγεται Stephen Tyler.

Θα πρέπει τέλος να αναφερθούμε στην πολύ καλή οργάνωση της συναυλίας με καλό ήχο, γιγαντοοθόνες που επέτρεπαν σε όλους να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στη σκηνή και χρήσιμες  ανακοινώσεις για τα δρομολόγια του ΗΣΑΠ από τα ηχεία.

——–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here