20/6/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Δε θα το κρύψω πως όταν ξεκίνησε το κίνημα των Αγανακτισμένων πίστεψα πως είναι μία ακόμα χαζή μόδα. Μία μόδα που θα διαλυθεί από τους πρώτους προβοκάτορες που θα βρεθούν στον δρόμο της. Σταύρωνα τα δάχτυλα μου να διαψευστώ. Και χαίρομαι τόσο που διαψεύστηκα όσο και που έχω την ευκαιρία να παραδεχτώ το λάθος μου.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που θα διαβάσετε το κείμενο αυτό έχετε πάει έστω και μία φορά στην πλατεία Συντάγματος. Μερικοί θα έχετε πάει, άλλοι φοβάστε και μερικοί δεν έχετε πειστεί πλήρως για όλο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες 25 μέρες στην καρδιά της Αθήνας. Και ειλικρινά σε όλους εσάς που αμφιβάλλετε για το αν μπορεί αυτό το κίνημα να αλλάξει τη μοίρα μας δε μπορώ να σας απαντήσω. Ξέρω μόνο πως αυτό το κίνημα είναι το τελευταίο χαρτί που έχουμε για να παίξουμε απέναντι σε αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα το οποίο καθημερινά κάνει το βίος μας επιβίωση απλή.
Απολιτικ, απολυμένοι, συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, γονείς, εργαζόμενοι δίνουν καθημερινά το παρόν στις συγκεντρώσεις αυτές. Λένε πως η σιωπή ορισμένες φορές κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από το καθετί. Στην προκειμένη περίπτωση ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Τόσο εκκωφαντικός που ξύπνησε και την υπόλοιπη Ευρώπη, αν όχι τον κόσμο.
Ιστορικά, όταν ο λαός ξεσηκώθηκε κανένας δε μπόρεσε να τον αποτρέψει από το να κατακτήσει αυτά που του ανήκουν. Άλλωστε στα τελευταία τριάντα χρόνια, από την γενιά του Πολυτεχνείου που τώρα κάθεται στα έδρανα της Βουλής, δεν έχει ξανασυμβεί τέτοια μαζική συγκέντρωση ανθρώπων.
Ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν από προβοκάτσιες και ανασχηματισμούς. Ανθρώπους που βαρέθηκαν να ακούνε υποσχέσεις από τα κόμματα και τα συνδικάτα. Ανθρώπους που βλέπουν καθημερινά τις ζωές του να καταστρέφονται και νέους που δε βλέπουν μέλλον στις ζωές του.
Πρέπει να βγούμε έξω. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές. Είναι η μόνη απάντηση που έχουμε. Ο δρόμος. Οι πλατείες. Ας αφήσουμε για λίγες ώρες τους υπολογιστές, τις τηλεοράσεις και ας πάμε έστω για μια μπύρα στο Σύνταγμα ή σε όποια άλλη πλατεία υπάρχει συγκέντρωση. Καθημερινά ολοένα και πληθαίνει το κίνημα. Και αυτόματα δίνει μια αμυδρή ελπίδα για το μέλλον. Μία υποψία φωτός. Ακόμα δεν έχουμε μάθει να ξεσηκωνόμαστε. Άλλωστε ζούμε σε μία χώρα που τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν η Ελλάδα του «Τσοβόλα, δώστα όλα», των ακριβών αυτοκινήτων και σπιτιών, του δήθεν lifestyle, των σκανδάλων, των μιζών και όλων των υπολοίπων πραγμάτων που, κακώς, μας φαίνονταν φυσιολογικά. Θα μάθουμε όμως να ξεσηκωνόμαστε. Μέρα με τη μέρα. Και, πιστέψτε με, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν εσείς ζείτε καλά σήμερα. Τα παιδιά σας αύριο μπορεί να πεινάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Όλοι αυτοί αξίζουν την παρουσία μας και τη φωνή μας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς και για τα παιδιά μας…
