13/12/2013
Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Είναι μια δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη Παρασκευή, καθώς έχουν περάσει πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το κέντρο της Αθήνας κάθε άλλο παρά ήσυχο είναι. Κι όμως καταφέραμε να βρεθούμε από νωρίς στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης», προκειμένου να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία του Σταμάτη Κραουνάκη και της ομάδας «Σπείρα Σπείρα» λίγο πριν από την έναρξη της επιτυχημένης παράστασης «Όταν Έχω Εσένα».
Ήδη από τις πρόβες και το ζέσταμα, φαίνεται ότι η ομάδα έχει εξαιρετική χημεία, χιούμορ και επαγγελματισμό. Είναι όλοι μαζί στη σκηνή, βοηθούν ο ένας τον άλλον και βλέπεις στα πρόσωπά τους χαρά μικρού παιδιού!
Λίγη ώρα μετά, όπως, άλλωστε, συνηθίζουν, μας υποδέχονται στο θέατρο του Ιδρύματος, για να μας καλωσορίσουν οι ίδιοι και να μας προσφέρουν το πρόγραμμα της παράστασης. Έτσι, ξεκινώντας ανάμεσα από τους θεατές, κάνουν την είσοδό τους στη σκηνή, ερμηνεύοντας το εναρκτήριο τραγούδι της παράστασης «Κάτι Ξυπόλητοι Έλληνες».
Ο Κώστας Μπουγιώτης αναλαμβάνει ρόλο κομπέρ κι αφού μας μιλά για τη ζωή του καλλιτέχνη που έχει συνηθίσει να πένεται και να πεινά, έρχεται το αισιόδοξο «Ξημερώνει» του Μάνου Χατζιδάκι να απαλύνει σαν χάδι την αλήθεια των λόγων του.
Σε όλο το πρώτο μέρος της παράστασης, οι μονόλογοι εναλλάσσονται με τραγούδια σε εξαιρετική ροή. Αν και η επιθεώρηση δεν είναι ένα είδος που μου αρέσει πολύ, τουλάχιστον όπως είθισται να ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, οφείλω να πω ότι η «Σπείρα» έχει καταφέρει να βρει την ισορροπία που χρειάζεται ανάμεσα στην αναμενόμενη, απαραίτητη βωμολοχία και στην ουσία των κειμένων. Νομίζω μάλιστα ότι η μεγαλύτερή της νίκη είναι το ότι ο κόσμος δεν γελά με τις «ευκολίες» των κειμένων, αλλά αντιδρά, με γέλιο ή σιωπές, στις πιο καίριες ατάκες. Σαν να βρίσκει λύτρωση μέσα απ’ τον αυτοσαρκασμό…
Από τις κοφτερές πένες των Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλου και Σταμάτη Κραουνάκη περνούν τα πάντα: φτώχεια, πείνα, συμβιβασμοί, δάνεια, κάρτες, κόμματα, ρουσφέτια, φραπέδες, η γενιά του καναπέ, το facebook, οι ειδήσεις, η μετανάστευση, η τρόικα, το ευρώ, η δραχμή, οι Έλληνες, οι μανάδες τους…
Όλοι οι Σπειρίτες είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, όχι μόνο φωνητικά -δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πόσο καλλίφωνοι είναι όλοι-, αλλά και υποκριτικά. Έχει γίνει επίσης πολύ σωστή διανομή ρόλων σε κάθε νούμερο. Κι ενώ όλα τους έχουν κάτι επίκαιρο και διαχρονικό μαζί να πουν, καθώς χαρακτηρίζονται από αλήθεια και κρύβουν πολύ περισσότερα νοήματα από τα προφανή, υπήρξε ένας μονόλογος, ο οποίος πραγματικά με άφησε άφωνη. Τίτλος του, «Δυο Παλιά Εικοσάρικα» και ερμηνευτής του ο εξαιρετικός Γιώργος Στιβανάκης. Αυτός ο μονόλογος θεωρώ ότι είναι η καρδιά της παράστασης. Μιλά για τις αξίες και τα συναισθήματα μ’ έναν τρόπο τόσο άμεσο και συγκινητικό που σχεδόν σου κόβει την ανάσα. Νομίζω δε ότι στο τέλος του είσαι τόσο καθηλωμένος που δεν μπορείς καν να χειροκροτήσεις…
Τα νέα μέλη της «Σπείρας» Αθηνά Αφαλίδου και Ελευθερία Σικινιώτη διαθέτουν αμεσότητα και πηγαία κωμική φλέβα. Ο Χρήστος Γεροντίδης τσαλακώνεται ατρόμητα στο σκετς του «Τάπερμαν». Jerome Kaluta και Χρήστος Μουστάκας μας χαρίζουν δύο αξέχαστες μεταμορφώσεις με άψογο κωμικό timing, ενώ η αλήθεια του Μπάμπη Γούσια αστράφτει στο «Σκάστε ρε, ώχου».
Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, ξεκινά χωρίς φώτα. Σε μια από τις πιο ωραίες εικόνες της παράστασης, ο Σταμάτης Κραουνάκης μπαίνει αργά στη σκηνή κι ανάβει ένα κερί ακουμπισμένο πάνω στο πιάνο. Μέσα στο σκοτάδι, η φλογίτσα του φαίνεται ακόμη πιο λαμπερή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι η ελπίδα και το όνειρο κάπως έτσι είναι, κάπως έτσι μοιάζουν: Σαν φως που επιμένει να λάμπει με όλη του τη δύναμη στο σκοτάδι!
Έναρξη του καθαρά μουσικού μέρους της παράστασης με τον Σταμάτη να ερμηνεύει το «Αυτή η Νύχτα Μένει». Ακολουθούν κι άλλα αγαπημένα τραγούδια του: «Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ», «Ανεβάσαμε», «Πόσο Σ’ Αγαπώ». Παρέα με τη «Σπείρα» ο Κραουνάκης σχολιάζει με την αμεσότητα που τον διακρίνει τα τραγούδια και η συμμετοχή των θεατών είναι άμεση.
Ο Κώστας Μπουγιώτης δίνει μια απρόσμενη ερμηνεία στο «Το Σίδερο» -είναι, αν μη τι άλλο παράξενο να το ακούς από ανδρική φωνή-, η ουράνια φωνή της Αναστασίας Έδεν ξεχωρίζει και ο Σάκης Καραθανάσης, μετά την εξωστρεφή ερμηνεία του στον μονόλογο του πρώτου μέρους, ερμηνεύει με εσωτερικότητα το «Μόνο Μια Φορά».
Στην παράσταση ακούγονται επίσης και τραγούδια του συνθέτη και μαέστρου της, Άρη Βλάχου –ξεχώρισα το «Κι Εσύ να Χάνεσαι», ενώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα «Κόκκινα Γυαλιά», «Ανθρώπων Έργα», αλλά και «Τα Καινούργια Φτερά».
Το φινάλε έρχεται συγκινητικό και αισιόδοξο με το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο της παράστασης και μιλά για την ουσία της, για τη δύναμη του «μαζί»: «Όταν Έχω Εσένα». Το άκουσμά του σαν να επιβάλλει τη συνέχεια με το «Ζήστε ρε», ενώ «Σπείρα» και Σταμάτης μας αποχαιρετούν με υψηλό ηθικό και «Τα Λαϊκά»…
Δείτε την παράσταση με την πρώτη ευκαιρία. Θα σκεφτείτε, θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε, θα περάσετε καλά. Κι όπως λένε και οι δημιουργοί και συντελεστές της, θα φύγετε με δύναμη και την αίσθηση πως όλοι μαζί, ακόμη και στα πολύ δύσκολα, θα τα καταφέρουμε!
Πριν από την έναρξη της παράστασης ζητήσαμε από τα μέλη της «Σπείρας», αλλά και από τον συνθέτη Άρη Βλάχο, να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας:
Jerome Kaluta: Είμαι μέλος της «Σπείρα Σπείρα» όλα αυτά τα χρόνια. 30 Νοεμβρίου έκλεισα τα πέντε μου χρόνια απ’ την πρώτη μου παράσταση με την ομάδα. Είχα γενέθλια δηλαδή, πρόσφατα, έγινα πέντε! Στο «Όταν Έχω Εσένα» κάνω την Όπρα Κόπρα. Λέω τις ειδήσεις. Πιστεύω πως κάπως έτσι πρέπει να λέγονται οι ειδήσεις, προτείνουμε ένα νέο τρόπο για να γίνονται τα δελτία ειδήσεων. Καταγράφουμε την καθημερινότητα και ιδιαίτερες καταστάσεις με έναν σωστό τρόπο, για μένα. Έχω μάλιστα και το ανάλογο ντύσιμο μιας ευυπόληπτης anchorwoman. Λόγω της ημέρας κιόλας, γιατί χθες χάσαμε τον Νέλσον Μαντέλα, θα δοκιμάσω να παραλληλίσω το «Όταν Έχω Εσένα». Το πρώτο μέρος της παράστασης είναι δέκα μονόλογοι. Οι άνθρωποι οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε αυτούς, βρήκαν το κουράγιο μέσα από αυτήν την κρίση που βιώνουμε όλοι, όλα αυτά τα χρόνια, να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Θα δείτε τί κάνουν, μέσα από τους μονολόγους τους. Γιατί σημασία έχει το από δω και πέρα. Και θα πω και τη λέξη κουράγιο, γιατί όπως έλεγε κι αυτός ο μεγάλος άνθρωπος, ο Μαντέλα, το κουράγιο δεν είναι ότι φοβόμαστε. Σημαίνει ότι έχουμε βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας.
Γιώργος Στιβανάκης: Είμαι 13 χρόνια στη «Σπείρα» μαζί με τον συνάδελφο, Χρήστο Μουστάκα. Φέτος η «Σπείρα Σπείρα παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο θέαμα-ακρόαμα στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης». Στο πρώτο μέρος, για πρώτη φορά βλέπουμε όλους τους ήρωες σε μονολόγους, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον. Τραγούδια, μουσικές και μονόλογοι παρουσιάζονται από όλους μας, με ένα επιθεωρησιακό στοιχείο, το οποίο όμως δεν είναι μόνο επιθεωρησιακό. Στον δικό μου μονόλογο, μιλάω για τις χαμένες μας αξίες –και όχι μόνο σε νομίσματα. Νομίζω ότι προτείνουμε το όνειρο που μπορεί να γίνει πράξη. Στο δεύτερο μέρος, γιορτή με τον Σταμάτη για να φύγουμε όλοι ανάλαφροι!
Χρήστος Μουστάκας: Φέτος η «Σπείρα Σπείρα» αντιμετωπίζει την κρίση με κέφι, με χαρά και με πάρα πολλή δουλειά, όπως κάθε φορά. Ζούμε όλοι μας δύσκολες στιγμές και μπορέσαμε να πάρουμε στοιχεία του προβλήματος, μπορέσαμε να σατιρίσουμε το πρόβλημα και να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά μέσα απ’ αυτό. Είμαστε η μοναδική ομάδα αυτή τη στιγμή στη χώρα που ασχολείται με το κοινωνικό γεγονός. Στην παράσταση κάνω μία μάνα. Μία μάνα… εξ ουρανού!
Αθηνά Αφαλίδου: Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη που παίρνω μέρος σε αυτήν την παράσταση. Είναι ανατρεπτική, έχει πάρει διάφορους ανθρώπους από την καθημερινότητα και όλο το πρώτο μέρος είναι γεμάτο μουσική και μονολόγους. Αρέσει πάρα πολύ στον κόσμο, φεύγουν με μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Απ’ ό,τι μας λένε, έχουν γελάσει, έχουν συγκινηθεί και το βασικό είναι ότι έχουν δει τον εαυτό τους, τον γείτονά τους, το συγγενή τους… Υπάρχει αλήθεια στην παράσταση αυτή. Προσπαθούμε τις δύσκολες ώρες που περνάμε να τις δούμε από μια άλλη οπτική γωνία, να βρούμε όλοι μαζί μια λύση, να αφήσουμε ένα μήνυμα ότι ενωμένοι θα νικήσουμε. Θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες, πιστεύω. Και προσπαθούμε να δούμε και τη χιουμοριστική πλευρά των πραγμάτων. Ο δικός μου ρόλος είναι μία κοπέλα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και, με διάφορους τρόπους και, αρκετά δύσκολα, έχει βρει τη λύση, βοηθώντας ηλικιωμένες γυναίκες. Μοιράζεται με τον κόσμο τα όνειρά της και αυτό που περνάει. Και από τη μέρα που ξεκινήσαμε, έχουν έρθει πάρα πολλές κοπέλες και μου έχουν πει ότι ταυτίζονται με αυτήν…
Χρήστος Γεροντίδης: Πρόκειται για μια παράσταση με κοινωνικοπολιτική σάτιρα. Το πρώτο μέρος είναι μόνο επιθεωρησιακά νούμερα και το δεύτερο μέρος είναι καθαρά μουσική παράσταση με τον Σταμάτη και εμάς πάνω στη σκηνή. Περνάμε ωραία, αρέσει στον κόσμο, έχουμε πάρει πολύ καλές κριτικές –για πρώτη φορά τόσες πολλές μαζεμένες. Είναι η πρώτη φορά που η «Σπείρα» δοκιμάζει τα κείμενα μονολόγων. Έχει ξανατολμήσει θεατρικά, αλλά δεν ήταν μαζί μας ο Σταμάτης, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει την παράσταση και έχει γράψει και τα κείμενα μαζί με τον Δημήτρη Μανιάτη και τον Φώτη Μιχαλόπουλο. Τα κείμενα είναι εξαιρετικά, οι περισσότεροι γι’ αυτά μιλούν. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσο ωραία κείμενα! Αφορούν στο τώρα μας, αλλά είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά διαχρονικά. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος, γιατί, σύμφωνα και με τις κριτικές που παίρνουμε, μας λένε ότι είμαστε όλοι μας καλοί. Οπότε είναι όλα ίσα, ισοδύναμα, κι αυτό με χαροποιεί περισσότερο φέτος.
Ελευθερία Σικινιώτη: Είμαι καινούργιο μέλος στη «Σπείρα», πρώτη φορά συνεργάζομαι και με τον κύριο Κραουνάκη και με τα παιδιά. Η χαρά μου είναι πάρα πολύ μεγάλη, επειδή με τον Χρήστο Γεροντίδη και την Αθηνά Αφαλίδου ήμασταν και συμφοιτητές στη σχολή. Οπότε όλα ήρθαν και έδεσαν! Είμαι πολύ χαρούμενη που βρέθηκα σε μια ομάδα όπως η «Σπείρα» που έχει γερές βάσεις. Ήρθα πολύ φοβισμένη, αλλά μου έδωσαν και ο Σταμάτης και τα παιδιά μεγάλη ασφάλεια. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό όταν είσαι καινούργιος στον χώρο. Από μικρή έβλεπα επιθεώρηση κι αυτό το είδος σ’ αυτήν την παράσταση με τα εκπληκτικά κείμενα, αγγίζει όλες τις ηλικίες. Είναι σαν να βγαίνουμε όλοι μαζί με μία φωνή και να λέμε αυτό που συμβαίνει. Είμαστε σε μία χώρα που πονάει αυτήν τη στιγμή και πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, παρόλο που κάποιες φορές αυτό δεν είναι αυτονόητο. Παίρνουμε όμως πάρα πολύ ωραία μηνύματα από τον κόσμο, γιατί βλέπουν ότι όλοι μαζί θα πορευτούμε. Είναι πολύ ωραίο να κάνεις τέχνη και να επικοινωνείς συγκεκριμένα μηνύματα. Γι’ αυτό, άλλωστε, είμαστε καλλιτέχνες. Θέλουμε να αγγίξουμε τη διπλανή πόρτα. Λόγω της κρίσης έχουμε έρθει και λίγο πιο κοντά κι αυτό είναι το θετικό…
Κώστας Μπουγιώτης: Είμαι τραγουδιστής, αυτή είναι η ιδιότητά μου στη «Σπείρα». Είμαι με τον Σταμάτη και την ομάδα από το 2008 και φέτος κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, σε κάτι ίσως καινούργιο –για μένα σίγουρα. Είναι μια παράσταση βγαλμένη απ’ το τώρα και φτιαγμένη για το τώρα. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Υπάρχουν κείμενα γραμμένα από εξαιρετικούς συγγραφείς και παρουσιάζουν ιστορίες της καθημερινότητας που θα μπορούσαν να συμβαίνουν σε όλους μας. Είναι λίγο σουρεαλιστικά, αλλά θυμάμαι ότι κάποια στιγμή, συζητώντας με τον Σταμάτη στις αρχές της χρονιάς, όταν ήμασταν ακόμα σε πρόβες, του είπα ότι έγινε τόσο σουρεαλιστικό που καταντά απόλυτα ρεαλιστικό πια! Είναι μεγάλη χαρά να είμαι στην ομάδα αυτή, όλα αυτά τα χρόνια. Έχω την πολυτέλεια κάνοντας αυτή τη δουλειά να μπορώ να συνευρίσκομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και που αγαπώ.
Σάκης Καραθανάσης: Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα να πω. Θα μείνω στον τίτλο της παράστασης, «Όταν Έχω Εσένα». Από εκεί εμπνεύστηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης το πώς θα στήσει την παράσταση, μαζί με τον Μιχαλόπουλο και τον Μανιάτη και γράψανε τα κείμενα. Γιατί το 2013, άμα δεν έχεις κάποιον, με όλα αυτά που μας βάζουν στο κεφάλι όλοι αυτοί που μας ελέγχουν και μας κυβερνάνε, δεν πας πουθενά. Οπότε, παίρνεις τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον πατέρα σου, τη μάνα σου, τη θειά σου, τον γείτονά σου, έρχεσαι με πάρα πολύ φθηνό εισιτήριο στην παράστασή μας στο «Ίδρυμα Κακογιάννη» κι ελπίζω και πιστεύω ότι περνάς πολύ καλά. Ξεσκάς γιατί ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες και τους ρόλους. Είναι χορταστικό το πρόγραμμα. Πάρτε μαζί σας την καλύτερη διάθεση που έχετε κι ελάτε εδώ να ξεσκάσετε!
Αναστασία Έδεν: Είναι μεγάλη χαρά να δουλεύουμε με τα παιδιά, είναι όλοι τους υπέροχοι και ταλαντούχοι. Αισθάνομαι ότι αυτή η ομάδα είναι από τις λίγες όπου υπάρχει αυτή η σύμπνοια και η αγάπη επί σκηνής και η ανάγκη να βοηθήσεις τον συνάδελφο. Το οποίο τελικά ίσως και να είναι και το μυστικό της ζωής και της διεξόδου από την κρίση που ζούμε. Πιστεύω ότι η παράσταση, πέρα από τα ανατρεπτικά κείμενα και το πρωτότυπο στήσιμο που είναι τελείως καινούργιο για τη «Σπείρα», δίνει και λύσεις για την καθημερινότητά μας. Μέσα από χιούμορ, μέσα από πολύ έξυπνα κείμενα, πάντα βέβαια με την εξαιρετική μουσική επένδυση του Σταμάτη και του Άρη Βλάχου. Έχουμε και πολύ σπουδαίους μουσικούς επί σκηνής, τον Άρη, τον Παντελή Ντζιάλα και τον Γιώργο Φιλίππα. Είναι μεγάλη μας χαρά, επειδή ο κόσμος έρχεται κάπως συννεφιασμένος και φεύγει χαρούμενος –κι αυτό είναι και το ζητούμενο. Να πάρουν όλοι χαρά, να δουν με άλλη ματιά την καθημερινότητα που είναι για όλους μας πολύ δύσκολη. Αλλά θα τα καταφέρουμε, όλοι μαζί!
Μπάμπης Γούσιας: Το μόνο που έχω να πω είναι ότι πλέον είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι ομάδες γράφουν ιστορία!
Άρης Βλάχος: Έχω γράψει δύο τραγούδια σε στίχους του Σταμάτη για το πρώτο μέρος της παράστασης. Το δεύτερο μέρος είναι γεμάτο από παλιά και νέα αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη. Είχα την ευκαιρία να έχω κι εκεί δύο-τρία δικά μου τραγούδια από τον δίσκο που είχαμε κάνει μαζί το «Ένα Ένα». Για την παράσταση θα μιλήσω ως μαέστρος της. Είναι πολύ ωραία δομημένη μουσικά κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον ενορχηστρωτικά. Είμαστε με δύο νέους στην ομάδα μουσικούς: τον Παντελή Ντζιάλα στις κιθάρες και στο μπουζούκι και τον Γιώργο Φίλιππα στα κρουστά. Έχουμε κάνει ενδιαφέρουσες διασκευές πάνω στα κομμάτια του Σταμάτη, ο οποίος δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και τίποτα ήσυχο. Βαριέται! Είναι πολύ ωραίο και δημιουργικό και για μας να ακούμε τα κομμάτια αυτά αλλιώς, αυτό είναι όλη η υπόθεση, τελικά!
Το MusicCorner συνομίλησε επίσης κατ’ αποκλειστικότητα και με τον κύριο Σταμάτη Κραουνάκη:
MusicCorner: Τί το διαφορετικό έχει αυτή η παράσταση;
Σταμάτης Κραουνάκης: Καταφέραμε, εξαργυρώνοντας σε δουλειά και κόπο, όλη τη δωδεκαετία της δουλειάς μας, να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας με στόχευση στην ανάταση του αισθήματος των ανθρώπων. Αυτό νομίζω ότι διαδόθηκε σε ριπή οφθαλμού σαν μυστικό σε όλη την πόλη. Είναι η πρώτη φορά που έχουμε σε τέτοιο μικρό χρόνο, τόσα γραπτά αποδοχής και μάλιστα με κρίσεις και αναλύσεις που ξεπέρασαν και τη σκέψη μας. Αυθορμήτως, όπως γεννιόταν αυτό το πράγμα, νοιώθαμε ότι κάνουμε κάτι το οποίο θα είναι σε αντιστοιχία με την ψυχή των ανθρώπων και το πρόβλημα. Αλλά φαίνεται πως, όπως ήμασταν συγκεντρωμένοι στο να γεννηθεί, δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τί αντίκτυπο θα έχει. Δημιουργήθηκε αμέσως, με την πρώτη βδομάδα των παραστάσεων, ένα ρεύμα. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο ρόλος της Τέχνης αυτήν τη στιγμή. Το διάβαζα σήμερα στην Καρυστιάνη και με συγκίνησε πάρα πολύ: Η Τέχνη δεν μπορεί να λύσει προβλήματα, αλλά μπορεί να δώσει κλειδιά. Από δω και πέρα, όποιος ξαναμιλάει για τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων, θα εξαιρεί αυτούς που δεν έχουν σωπάσει –και ανήκω σ’ αυτούς! Ανήκω σ’ αυτούς από την αρχή της κρίσης, απ’ το 2007. Ανήκω σ’ αυτούς μαζί με την ομάδα, απ’ το 2000. Ούτε μια μας παράσταση δεν ήταν μακριά απ’ το τρέχον γεγονός. Τρώω πάρα πολύ λάσπη και βλακεία για τη στάση μου αυτή απέναντι στα πράγματα, απέναντι σε οτιδήποτε είναι υπάλληλος των τραπεζών και αυτής της έμμεσο-άμεσης ευρωπαϊκής τραπεζοχούντας. Η κυβέρνηση που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι τα χειρότερα παραδουλάκια αυτής της τραπεζοχούντας. Θα μπορούσαν να μην είναι τόσο δούλοι, θα μπορούσαν να ‘χουν διαπραγματευτεί. Αυτοί είναι εντεταλμένοι δούλοι! Θα είμαι αντίθετος μέχρι τελευταίας ρανίδος! Τον τελευταίο καιρό, έχω στοχευθεί. Μ’ έχουν σταματήσει έξω απ’ το σπίτι μου και μου ‘χουν αδειάσει τις τσάντες, με έχουν γδύσει φύλο και φτερό στο αεροδρόμιο… Δεν μασάμε! Θα πάμε μέχρι τέλους!
Και για να τελειώνει και η βλακώδης κριτική ότι έφυγα από τον «Βήμα FM» και πήγα «Στο Κόκκινο», και στους δύο σταθμούς έκανα ακριβώς την ίδια δουλειά που εξακολουθώ να κάνω –προς τιμήν του οργανισμού που με φιλοξενούσε τότε. Είμαι αρκετά μεγάλος πια και αρκετά γνωστή η θέση μου και η γλώσσα μου που όποιος θέλει να την ψωνίσει, την ψωνίζει γι’ αυτό που είναι. Βεβαίως αισθάνομαι πολύ πιο βολικά σε ένα αριστερό ραδιόφωνο, χωρίς κι εκεί να είμαι συστημικός, σε σχέση με το σύστημα που με φιλοξενεί.
MusicCorner: Αυτή η δύναμη του «μαζί» για την οποία μιλά ο τίτλος της παράστασης και το εξαιρετικό τραγούδι που έχετε γράψει, πιστεύετε ότι έχει ενδυναμωθεί σήμερα πραγματικά ή ότι έχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας;
Σταμάτης Κραουνάκης: Βγήκε στην επιφάνεια μ’ αυτήν τη δύσκολη φάση ο χαρακτήρας του καθενός μας. Άλλοι βγάζουν τον ανθρώπινο, άλλοι βγάζουν τον κτηνώδη. Για μένα που έχω συνηθίσει απ’ τα μάτια των ανθρώπων την αλήθεια τους, αυτοί που ήτανε καθίκια, φαινόντουσαν ότι είναι καθίκια. Διάβαζα σήμερα μια γελοία πένα κάπου, που έκανε θέμα για το περιστατικό του θανάτου της 13χρονης κοπέλας με το μαγκάλι. Δεν με ενδιαφέρει να κρίνω τον λαό, τί λάθη έχει κάνει, τί ψήφισε. Αυτή τη στιγμή προέχει το πρόβλημα. Μόλις γιατρέψουμε την πληγή και γίνει η εγχείρηση, θα δούμε σε πιο νοσοκομείο θα τον στείλουμε για κούρα! Αυτό που κάθονται μερικοί από την άνεση του ότι έχουν βγάλει λεφτά στο εξωτερικό και έχουν χρήμα να τρέξουνε και λένε «Αυτό μας αξίζει σαν λαός», το θεωρώ γελοίο. Δεν είναι προτεραιότητα αυτό! Προτεραιότητα είναι να ξεκουμπιστούν απ’ τη χώρα με χαλασμένα ελικόπτερα αυτοί οι εγκληματίες!
Άκουγα μια συνέντευξη της Νικολακοπούλου σ’ ένα ραδιόφωνο, εν όψει της πρεμιέρας σήμερα του προγράμματος που επιμελείται (σ.σ. Αναφέρεται στο «Τις Νύχτες Μπαίνεις στα Όνειρά μου», το οποίο παρουσιάζεται από 6/12 στο Passport). Είπε κάτι πάρα πολύ ωραίο: «Όταν τρως συνέχεια ξηρά τροφή, στα δύσκολα θα τρέξεις εκεί που ξέρεις ότι σου ‘χουν μαγειρέψει κάτι». Είναι σαφές ότι φέτος έφαγε κάθετη πτώση όλο αυτό το εύκολο συστημικό καλλιτεχνικό προϊόν των τελευταίων δύο δεκαετιών, ακριβώς γιατί ο κόσμος, όταν βγει από το σπίτι του με το ελάχιστο που έχει, θα διαλέξει να πάει εκεί που θα βρει ζεστό φαγάκι! Μας λένε ότι φεύγουν από την παράσταση νοιώθοντας ότι όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! Κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους τους συνεργάτες και το «Ίδρυμα Κακογιάννη», γιατί εμένα προσωπικά καλλιτεχνικά μου ‘δωσε τη δυνατότητα να έχω τα μέσα τα σωστά, για πρώτη φορά ίσως με τέτοια απλοχεριά. Να κάνω ακόμη και με πάρα πολύ λίγα ένα υπερθέαμα!
Οι συντελεστές της παράστασης είναι:
Συγγραφική Ομάδα: Δημήτρης Μανιάτης, Φώτης Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, Άρης Βλάχος
Μουσική διεύθυνση: Άρης Βλάχος
Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Χορογραφία: Τατιάνα Μύρκου
Ήχος: Δημήτρης Μουρλάς
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Χειριστής φωτισμών: Δημήτρης Στίγκας
Οι μουσικοί:
Άρης Βλάχος – Πιάνο, πλήκτρα
Παντελής Ντζιάλας – Κιθάρες, μπουζούκι
Γιώργος Φιλίππας – Κρουστά
ΘΕΑΤΡΟ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ MΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, τηλ. 210 3418550
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…