Ο Λουκάς Φωτόπουλος γράφει με αφορμή
νέα άλμπουμ, ενδιαφέρουσες συνεργασίες, προακροάσεις!
Καιρό είχα να εντυπωσιαστώ από μια φωνή που δεν γνώριζα την υπαρξή της. Χαζεύοντας στο facebook έβλεπα ανακοινώσεις ενός νέου παιδιού, που δεν μου έλεγε τίποτα το όνομά του. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο και προφανώς ακούγοντας τι έχει να πει άρχισα να τον αναζητώ. Σαν κάτι να μου έλεγε ότι πρέπει να τον ακούσω καλύτερα. Έπεσα πάνω στο υλικό του πριν από λίγους μήνες αναζητώντας περισσότερα πράγματα για εκείνον. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ακούγεται σαν μυθιστόρημα αλλά καμιά φορά έτσι είναι. Μερικές μουσικές δεν σου σερβίρονται στο πιάτο, θέλει χρόνο και υπομονή.
Όταν άκουσα κάποια από τα τραγούδια του Αργύρη μου έκανε το «κλικ» και τον αναζήτησα για να κάνουμε κανένα Live στο χώρο που συνεργάζομαι. Δεν έτυχε να τον πετύχω, είχε κλείσει άλλα διάφορα ώσπου στο τέλος του καλοκαιριού που μας πέρασε έκανα μια συνάντηση με τον Δημήτρη Κοργιαλά για να φτιάξουμε ένα διαφορετικό πρόγραμμα για τις χειμερινές του εμφανίσεις. Στη κουβέντα, ο Δημήτρης με ρώτησε αν έχω ακουστά τον Αργύρη Λούλατζη… Τίποτα δεν γίνεται τυχαία –δανείζομαι από τον Γιώργο Θεοφάνους- σκέφτηκα, και να που ήρθε η ώρα να συναντηθούμε!
Η πρεμιέρα τους αναβλήθηκε λόγω πραγματικών τεχνικών προβλημάτων για μια εβδομάδα και στις 24 Οκτώβρη έφτασα στο Mike’s Irish Bar για να ακούσω το πρόγραμμα και να γνωρίσω δια ζώσης επιτέλους αυτό το παιδί που είχα ακούσει στο δίσκο του «Ονειρομάγια». Το πρόγραμμα ξεκινά με ένα τραγούδι του Δημήτρη Κοργιαλά «Εδώ» και αμέσως μετά ο Αργύρης Λούλατζης συστήνεται στο κοινό με το δικό του «Παράνοια & αγάπη». Από τη πρώτη νότα που βγαίνει από το λαρύγγι του καταλαβαίνεις ότι εδώ έχεις να κάνεις με κάτι σοβαρό, ατόφιο, πραγματικό και πολύ ενδιαφέρον! Και συνεχίζει ο μπαγάσας απτόητος. Με μια απίστευτη σιγουριά. Με ένα εντελώς καθάριο βλέμμα. Με δωρικότητα και δημιουργική επιμονή. Του πλέκω εγκώμιο; Μάλλον… αλλά συγνώμη έχω το θάρρος της γνώμης μου…
Πάμε στο άλμπουμ «Ονειρομάγια» γιατί πιστεύω ότι είναι αρκετά αδικημένος ραδιοφωνικά τουλάχιστον. Δεν είναι δυνατόν να γκρινιάζουμε ότι δεν ακούμε νέα πράγματα από το «έντεχνο» και ότι έχουν επιβιώσει μόνο οι «δεινόσαυροι» της δισκογραφίας και από την άλλη μεριά να κρατάμε επίμονα κλειστά τα αυτιά μας σε δίσκους σαν του Αργύρη. Δεν είναι δίκαιο ρε παιδιά, ρε ραδιοφωνικοί παραγωγοί (όσοι μπορείτε να φέρετε αυτόν τον τίτλο ακόμα) και ρε διευθυντάδες που δεν έχετε καμιά σχέση με τη μουσική…
Στα 10 + 1 (ορχηστρικό) τραγούδια του δίσκου έχετε να διαλέξετε μεταξύ πολλών καλών στιγμών, μεταξύ πραγματικών τραγουδιών που χρειάζονται χώρο και αέρα να ακουστούν. Εξαιρετική η ενορχήστρωση, ωραία παραγωγή (από το στούντιο Dramamini House & Pazl Studio). Μην σας πω ότι ο Αργύρης στο live είναι 60% καλύτερος από τις ηχογραφήσεις στο στούντιο. Δίκαια αυτό, γιατί είναι και θέμα εμπειρίας. Πραγματικά σας προκαλώ να ακούσετε τον υπέροχο «Αμέθυστο» όπου συμπράττει μαζί με τον Μίλτο Πασχαλίδη, το ομότιτλο «Ονειρομάγια» όπου τραγουδά μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο.
Οι επιρροές του είναι σαφώς κάπου ανάμεσα της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Κρήτης, σαν να ακούς Πασχαλίδη, Μάλαμα και Θανάση μαζί σε νέα μορφή, λίγο λαμπερή, με μια σιγουριά μοναδική, πόσο μάλλον αφού υπογράφει ΌΛΑ τα τραγούδια του δίσκου του. Ανάμεσα σ’ αυτά και μια εντελώς απροσδόκητη διασκευή: Το τόσο υπέροχα μοναχικό «Μπαρ το ναυάγιο» της Αρλέτας εδώ παίρνει άλλη διάσταση με μια δόση Σωκράτη Μάλαμα, λίγο από Γιάννη Αγγελάκα αλλά και της «σχολής Θεσσαλονίκης» που άλλαξε το ρου της ελληνικής δισκογραφίας τότε στην αρχή της δεκαετίας του ’80.. Μην προσπεράσετε το ηπειρώτικης καταγωγής «Εδίψασα να μάθω» (στο κλαρίνο ο Κωνσταντίνος Πιστιόλης).
Εν ολίγοις γιατί νιώθω ότι έχω γίνει λίγο παραπάνω fan απ’ ότι και καλά επιτρέπεται, ο Αργύρης είναι αποκαλυπτικά καλός τραγουδοποιός που σαφώς δείχνει ότι έχει μουσική άποψη, ξέρει που πατάει και που βρίσκεται και έχει βάλει στόχο να μας κερδίσει. Εγώ θα πω ότι το έκανε με το παραπάνω. Ο κόσμος που τον βλέπει κάθε Παρασκευή στο ιδιαίτερα καλό πρόγραμμα που έχουν στήσει παρέα με τον Δημήτρη Κοργιαλά στο Mike’s Irish Bar, μόνο εντυπωσιασμένος φεύγει νωρίς το πρωί, έχοντας τραγουδήσει μαζί τους μια μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου που φτάνει μέχρι … την «Αμερική» του Θανάση Παπακωνσταντίνου κι ακόμα παραπέρα..
Ένα «συγνώμη» πρέπει να του ζητήσω που δεν τον είχα εντοπίσει πολύ νωρίτερα και να επανορθώσω. Είσαι εξαιρετικός, προχώρα!