2/6/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Είναι αλήθεια πως όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας τις τελευταίες μέρες είναι πρωτόγνωρο. Πολλοί από εμάς ούτε έχουμε πειστεί ακόμα και ψάχνουμε διαρκώς να βρούμε αρνητικά σε αυτή την κίνηση. Άλλωστε από τη φύση μας εμείς οι Έλληνες είμαστε καχύποπτοι και γκρινιάρηδες.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μας. Μία ευχάριστη συνήθεια. Εγώ είμαι από τους επιφυλακτικούς. Ως προς το τι τελικά μπορεί να καταφέρει όλη αυτή η κίνηση. Μπορεί πολλά μπορεί και τίποτα. Κι όμως, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε αν τελικά θα αλλάξει κάτι, ήδη έχουμε κερδίσει πάρα πολλά. Δεν ξέρω αν θυμάμαι άλλη φορά στα 24 χρόνια ζωής μου να έχω δει ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων και ηλικιών να έχουν έναν κοινό στόχο. Και να μάχονται για αυτόν με τόσο όμορφο και εκκωφαντικό τρόπο.
Όποτε πήγα σε πορείες πάντα, όσο καλά κι αν ξεκινούσαν, τελείωναν με τον χειρότερο τρόπο. Δακρυγόνα, ξύλο, συλλήψεις. Οι αιώνιοι γνωστοί – άγνωστοι που ποτέ δεν μάθαμε ποιοι είναι. Αντιεξουσιαστές; Προβοκάτορες; Δεν έχει καμία σημασία. Πάντοτε οι πορείες και οι δυναμικότητες αυτών «σκεπάζονταν» από τις ενέργειες αυτών των δέκα, είκοσι, εκατό… Και χιλιάδες κόσμος έμενε με την απογοήτευση. Οι μεν κατηγορούσαν τους δε. Κόμματα πατούσαν και πατάνε επί πτωμάτων. Ευθύνες από τη μία μεριά στην άλλη. Επεισόδια και σκηνές πολέμου έδιναν κι έπαιρναν στους τηλεοπτικούς δέκτες. Και ο κόσμος που πήγε να φωνάξει ειρηνικά για τα δικαιώματα του έμενε να κοιτά παγωμένος και απογοητευμένος το τελικό αποτέλεσμα.
Κάποτε συζητούσα με έναν φίλο και του έλεγα πως οι πορείες που κάνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν γίνει γραφικές. Και μου έλεγε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνουν. Γιατί όμως προκειμένου να διαδηλώσω θα έπρεπε να μπω κάτω από μία ομπρέλα; Είτε αυτή ήταν κάποιου κόμματος, είτε συνδικάτου, είτε συνδέσμου. Αν εμένα δε με αντιπροσωπεύει κανείς; Τότε ήμουν έρμαιο των επεισοδίων και των συλλήψεων. Έτσι λειτουργούσαν οι πορείες. Ή πήγαινες με κάποιο μπλοκ ή θα ήσουν ο ύποπτος που κινείται παράλληλα με την πορεία.
Σήμερα όλα αυτά μοιάζουν παρελθόν. Βάλαμε στην άκρη τα κόμματα, τα συνδικάτα, τους συνδέσμους, τις ομάδες, τις εθνικότητες και τις θρησκείες και ενωθήκαμε προκειμένου να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο στη ζωή μας. Αφήσαμε τις προπαγάνδες των καναλιών, την ασφάλεια του καναπέ και καθημερινά είμαστε σε όλες τις πλατείες. Πρώτη φορά βλέπω τους ανθρώπους να μαζεύονται άφοβα και να φωνάζουν για κάτι. Με μία μπύρα στο χέρι, με ένα τραγούδι, ο ένας βοηθάει τον άλλο. Παιδάκια παίζουν μπάλα στην Πανεπιστημίου, οι φωνές ολοένα και μεγαλώνουν και καθημερινά αποδεικνύεται πως χωρίς κόμματα και χρώματα κάναμε την μεγαλύτερη κινητοποίηση από το Πολυτεχνείο και έπειτα. Πρώτη φορά καταλάβαμε πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Πως τελικά όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Ελπίζω να πάει ως το τέλος. Ξεσηκώθηκαν οι Ισπανοί, ξύπνησαν εμάς κι εμείς με τη σειρά μας ξυπνάμε τους επόμενους. Όλοι είμαστε ίδιοι. Και ήδη έχουμε κερδίσει πάρα πολλά σαν άνθρωποι από όλες αυτές τις κινήσεις. Κι αν μείνουμε ενωμένοι να είστε σίγουροι πως στο τέλος θα έχουμε σίγουρα αλλάξει κάτι… Κι αν όχι τουλάχιστον δε θα έχουμε πέσει αμαχητί…
 |
 |