Γράφει η Δήμητρα Αγγελοπούλου
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
Ήταν η δεύτερη μέρα που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι χειμώνιασε πια. Είχα προετοιμαστεί για μία ήσυχη και ανάλαφρη βραδιά, με χαλαρές μελωδίες από τον Παναγιώτη Μάργαρη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Μπαίνω σε έναν minimal και συνάμα ζεστό και φιλόξενο χώρο, χωρίς μικροφωνική. Κάθομαι στο τραπέζι με καλή παρέα και παραγγέλνω το κρασί μου. Εκείνη τη στιγμή ανεβαίνει στη μικρή σκηνή του χώρου ο καλλιτέχνης. Με απόλυτη ησυχία και υπό το σεμνό φως των κεριών, μας συστήνεται και μας εξηγεί τη σημασία της δημιουργίας τέτοιου είδους παρεών στην εποχή που ζούμε. «Να κυριαρχεί το συναίσθημα και η βαθιά ψυχή», όπως είπε χαρακτηριστικά. Παράλληλα, μας συστήνει και την συνεργάτιδά του Ελεάννα Φινοκαλιώτη, μία παθιασμένη νεαρή ερμηνεύτρια, με εξαιρετικές φωνητικές δυνατότητες, αμεσότητα και γλυκύτητα-αυτό το τελευταίο, το κατάλαβα και αργότερα, όταν την βασάνισα με τις αλλόκοτες ερωτήσεις μου.
Το πρόγραμμα ξεκινά και την ίδια στιγμή λύνεται το μυστήριο της έλλειψης μικροφωνικής. Ο Παναγιώτης Μάργαρης δεν έχει ανάγκη από το rétouche της κονσόλας. Στις δηλώσεις που μας έκανε μετά το πέρας του προγράμματος, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «ήθελα να έχω έναν χώρο κάθε βδομάδα, όπου θα εμφανίζομαι, χωρίς κονσόλες και μικρόφωνο, γιατί αυτή είναι και η αλήθεια του ήχου¨ αυτό που παράγουμε, αυτό ακούει το κοινό».
Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο. Διασκευές κομματιών από ταινίες, λαϊκά, έντεχνα, ροκ κι όλα δένουν μεταξύ τους με μία ευφάνταστη αρμονία. Με τη μαγεία της κιθάρας, όπως τιτλοφορείται και η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του κιθαρίστα, που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο από την εταιρία Polymusic.
Παρά την αρμονία της βραδιάς και το ειρηνικό πέρασμα από το ένα μουσικό είδος στο επόμενο, δεν θα μπορούσα, παρά να σταθώ στα highlights της. Όπως, εν παραδείγματι, στην ενδιαφέρουσα και δυναμική διασκευή του ost της ταινίας «Requiem for a dream» ή στο «Τα λόγια και τα χρόνια», όπου η εκτελεστική δεινότητα του Μάργαρη έκανε την κιθάρα του σχεδόν να προφέρει τους στίχους του τραγουδιού. Ή στην ερμηνεία του «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα» και του «Αυτή η νύχτα μένει», κατά τις οποίες η Ελεάννα Φινοκαλιώτη με συνεπήρε. Στιγμές που θα θυμάμαι και που αποδεικνύουν αυτό που απάντησε η Ελεάννα στην ερώτηση που της έθεσα μετά το live. Τραγούδι από ανάγκη, από κέφι ή από κατάθλιψη; Τελικά είναι όλα τα παραπάνω, κι ακόμη περισσότερα.
Σε όποιον, λοιπόν, δεν έχει διάθεση να περνά χλιαρά, άχρωμα και άοσμα σαββατόβραδα, προτείνω να επισκεφθεί την αίθουσα Clap του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, κατά τις 22.30, και να απολαύσει τον βιρτουόζο της κιθάρας Παναγιώτη Μάργαρη στα καλύτερά του, καθώς και την δυναμική εκκίνηση της Ελεάννας Φινοκαλιώτη. Ό,τι και να έχετε διαβάσει, θα σας καταλάβουν εξαπίνης.
Αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από το live…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…