Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Τετάρτη βράδυ… Το Θέατρο Βράχων ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον Omar Faruk Tekbilek και την εκλεκτή του παρέα. Το ψυχρό αεράκι και η χαμηλή θερμοκρασία είναι στα όρια του ανεκτού αλλά αυτό δεν εμποδίζει χιλιάδες κόσμου να γεμίσει τις κερκίδες του θεάτρου καθώς και τις θέσεις που είχαν τοποθετηθεί μπροστά στη σκηνή. Η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη και μερικοί έφτασαν κάπως …αργοπορημένοι, με αποτέλεσμα να προκληθεί μια μικρή σύγχυση, κόσμος να ψάχνει να βρει την αριθμημένη θέση του μεσούσης της συναυλίας και τελικά να περιορίζεται στο να παρακολουθήσει όρθιος από τους πλαϊνούς στη σκηνή χώρους.
Η αναστάτωση όμως γρήγορα έλαβε τέλος μπροστά στη μαγεία που ακολούθησε. Ο Omar Faruk, με την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, υποκλίθηκε εξ’ αρχής στο κοινό πριν πάρει τη θέση του αρχιξεναγού σε ένα μεγάλο μουσικό ταξίδι. Συστάσεις γι’ αυτόν δε χρειάζονται πλέον στη χώρα μας, όπου αρκετές φορές έχει κάνει την τιμή να εμφανιστεί και με την οποία τον συνδέουν ιδιαίτεροι καλλιτεχνικοί δεσμοί. Κάποιοι από τους δεσμούς αυτούς ήταν και οι καλεσμένοι του επί σκηνής, που έβαλαν τη δική τους πινελιά στη βραδιά.
Το χορό των καλεσμένων “έσυρε” η Μελίνα Κανά με τα “Έρημα κορμιά” του Θανάση Παπακωνσταντίνου, “ντυμένα” με μια ενορχήστρωση λίγο διαφορετική από τη γνωστή, πιο ανατολίτικη. Εκτός προγράμματος, έχοντας όμως τις προηγούμενες μέρες εμφανιστεί μαζί του, τη διαδέχθηκε η Φωτεινή Βελεσιώτου, που έδωσε γεύση μικρασιάτικη, “από ξένο τόπο κι από αλαργινό”, με άρωμα “κανελόριζας”.
Επόμενη παρουσία που μοιράστηκε τη σκηνή με τη Βελεσιώτου ήταν ο Φώτης Θεοδωρίδης, που τραγούδησε μαζί της το δικό του “πεθυμιό” για να έρθει έπειτα ο “δικός μας” Haig Yazdjian. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού που αν και Αρμενοσύριος, βρήκε τη μαγεία της ανατολίτικης μουσικής στην Ελλάδα, όπου διαμένει πολλά χρόνια. Με το ούτι του να “παίρνει φωτιά” μετέστρεψε το μέχρι τότε ήρεμο κλίμα, έδωσε παλμό και ο κόσμος τον συνόδεψε με ρυθμικά παλαμάκια για αρκετή ώρα.
Η εναλλαγή μουσικών κόσμων και η δημιουργία ενός κολάζ από εικόνες και μελωδίες ήταν στοιχεία που κυριάρχησαν. Βασικοί υπαίτιοι αυτού υπήρξαν τόσο η Ευανθία Ρεμπούτσικα όσο και ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Η σπουδαία μουσικός είχε μεγάλη και καθοριστικής σημασίας παρουσία στη βραδιά και όπως ήταν αναμενόμενο καταχειροκροτήθηκε. Με ένα κόκκινο βιολί στον ώμο, χάραξε με το δοξάρι της μουσικές πορείες από τη Δύση ως την Ανατολή και μας ταξίδεψε από τα νερά του Αιγαίου στα στενά του Ελλησπόντου και στην Κωνσταντινούπολη, απλώνοντας “μια ομπρέλα πάνω από το Βόσπορο”, όπως ονομάζεται και η ομώνυμη σύνθεσή της που απολαύσαμε.
Η πιο συγκινητική στιγμή θα τολμήσω να πω πως ήταν η εμφάνιση του μετρ του κλαρίνου, Πετρολούκα Χαλκιά. Στο άκουσμα της προσφώνησής του ως “Greek legend” (=Έλληνας μύθος) από τον ίδιο τον Omar Faruk, το θέατρο σείστηκε από τα χειροκροτήματα, τα σφυρίγματα και τις γενικότερες επευφημίες. Και ακούγοντας τις πρώτες νότες του κλαρίνου του, αναρωτιέσαι αν αυτό που όλη τη βραδιά παρακολουθείς, φέρει συγκεκριμένη ταυτότητα και ονομασία. Ο τρόπος με τον οποίο το κλαρίνο, ο ζουρνάς και το νέυ μπορούν για αρκετή ώρα να συμπορευτούν είναι τουλάχιστον άξιος θαυμασμού! Γιατί αν και όλα έχουν συγγενικά στοιχεία ως πνευστά, το καθένα αποτελεί σημείο αναφοράς διαφορετικής μουσικής παράδοσης.
Με τα ορχηστρικά μέρη να υπερτερούν και τα τραγούδια να έπονται ποσοτικά στο πρόγραμμα, παρουσιάσθηκε ένα εγχείρημα μοναδικής μουσικής ομορφιάς και πολιτιστικού κάλλους. Η κυριαρχία των ορχηστρικών συνθέσεων επέτρεπε στον ακροατή να αφεθεί στη φαντασία και το ρομαντισμό διατηρώντας συγχρόνως τη συγκέντρωση και την προσοχή στον τρόπο συνδυασμού και εναλλαγής των διαφόρων μουσικών ειδών. Η μυσταγωγία έδινε τη θέση της στην εξωστρέφεια, η Ανατολή άπλωνε το χέρι της στη Δύση και η ελληνική παράδοση έστεκε ως το απαραίτητο σταυροδρόμι που λαμβάνει τα γειτονικά σήματα και τα επιστρέφει διανθισμένα και μεταμορφωμένα. Ο Omar Faruk, μουσικός αρχιτέκτονας που δε φοβάται τους πειραματισμούς, έδειξε για άλλη μια φορά την αρμονία με την οποία σχηματίζει το δικό του ψηφιδωτό με τις μουσικές της Ανατολής και του κόσμου.
Στο κλείσιμο της συναυλίας, κάλεσε τους φίλους του επί σκηνής για το αποχαιρετιστήριο τραγούδι, το γνωστό σε μας ως “Σήκω χόρεψε κουκλί μου” ή “Τσιφτετέλι Τούρκικο”, λέγοντας μάλιστα τα εξής: “Τώρα θα σας πούμε ένα πολύ γνωστό τραγούδι που είναι και ελληνικό και τούρκικο και αρμένικο και μεσογειακό…“. Και αυτό θα κρατήσω σίγουρα, μεταξύ άλλων: ότι η μουσική, ακριβώς επειδή δεν έχει σύνορα, είναι το μέσο εκείνο που μπορεί να φέρει κοντά λαούς, παραδόσεις και συνήθειες διαφορετικής προέλευσης.
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Bahadir Sener: κανονάκι
Γιάννης Παπαϊωάννου: ούτι, μπουζούκι
Βαγγέλης Καρήπης: κρουστά
Κώστας Μερετάκης: κρουστά
Γιάννης Δημητριάδης: πιάνο, keyboards
———————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…