Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011
Κατά καιρούς στη ζωή μου έχω χάσει διάφορα πράματα, σημαντικά και μη…
Κάποια βιβλία – που πήρα μαζί σε διακοπές ή δάνεισα σε φίλους, ένα ροζ αλογάκι της θάλασσας – που κάπου παράπεσε στον παιδικό σταθμό που πήγαινα προ δεκαετιών, μια θήκη φακών με ανάγλυφα λουλούδια επάνω – που την πένθησα όπως της άξιζε, ένα δαχτυλίδι – που δεν έπαψα ποτέ να το πενθώ, μερικά τετράδια – που εγκατέλειψα κάτω από κάποιο θρανίο, άπειρα στυλό – που δεν κατάλαβα ποτέ που εξαφανίζονται, μια γάτα – που δεν με συμπάθησε εξαρχής και το έσκασε με την πρώτη ευκαιρία, κάποιους φίλους – που δεν στάθηκαν αντάξιοι των περιστάσεων, κάμποσους γκόμενους – που δεν στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών μου, και πολλά πολλά άλλα…!
Ώσπου μια μέρα έχασα και τον έρωτα… Εκεί που τον είχα βρει δηλαδή και έλεγα πως βολεύτηκα και πως όλα είναι στη θέση τους, χάθηκε, κι εγώ δεν κατάλαβα ούτε το πότε ούτε το πώς έγινε αυτό.
Τι γίνεται λοιπόν όταν χαθεί ο έρωτας;
Όταν αρχίσει να καταζητείται, ενώ είναι προφανές πως δεν είναι σπίτι, και δεν ξέρεις που να τον βρεις;
Όταν είσαι τόσο απελπισμένος που σκέφτεσαι σοβαρά να κολλήσεις ανακοινώσεις στις κολώνες της περιοχής σου, μπας και κάποιος τον δει και τον προλάβεις εκεί που στρίβει τη γωνία;
Τι γίνεται όταν εκεί που δεν το περιμένεις χάνεται ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της σχέσης;
Μπορεί να ξέρουμε που να ψάξουμε τα χαμένα αντικείμενα της ζωής μας, τι γίνεται όμως με τα χαμένα συναισθήματα;
Οι χαμένες αγάπες πάνε στον παράδεισο ή καίγονται σε κάποιο καζάνι της κόλασης;
Είναι πολλά τα ερωτηματικά…
Και οι απαντήσεις κάπου χάθηκαν κι αυτές…
Νομίζω πάντως πως σε ορισμένες περιπτώσεις ο έρωτας δεν γυρνά ποτέ. Φεύγει, χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω του και δεν τον ξανασυναντάμε παρά μονάχα σε κάποια άλλη γειτονιά, κάποια διαφορετική στιγμή της ζωής μας. Υπάρχουν όμως και ορισμένες φορές που ο έρωτας βρίσκει το δρόμο και επιστρέφει. Φεύγει για λίγο, αλλά αν τον ψάξουμε μπορεί να τον βρούμε, σαν εκείνο το νυχτικό που έψαχνα για μήνες και τελικά το ανακάλυψα ξεχασμένο στον πάτο της βαλίτσας μου.
Όπως και με όλα τα πράματα που χάνουμε, έτσι και με τον έρωτα, δεν ξέρουμε από πριν αν θα μπορέσουμε να τον ξανασυναντήσουμε. Ελπίζουμε και αφήνουμε λίγο χρόνο να περάσει, πριν απογοητευτούμε εντελώς και βάλουμε απουσία…
Και καμιά φορά η υπομονή μας ανταμείβεται…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…
Πιστεύω ότι όπως και με την ύλη έτσι και με τα αισθήματα τίποτα δεν χάνεται… απλώς αλλάζει! Ο έρωτας όπως τον αντιλαμβανόμαστε στην αρχή μιας σχέσης, ως πάθος δηλαδή, μπορεί να αλλάξει μορφή και να γίνει οικειότητα και αγάπη με τον καιρό. Δε σημαίνει απαραίτητα ότι χάθηκε. Ακόμη και στις περιπτώσεις που μια σχέση τελειώνει, γιατί “μας τέλειωσε ο έρωτας”, και πάλι είναι το συναίσθημα που αλλάζει. Άλλοτε γίνεται μίσος, άλλοτε αδιαφορία κ.ο.κ.! 😉
ti eipes tora re gina? poso sofo itan auto! autin tin stigmh prosopika vriskomai sto stadio tis metatropis… einai oti pio gamato exo akousei teleutea 🙂
Ευχαριστώ! Χαίρομαι που αντιπροσωπεύει κι άλλους ανθρώπους η άποψή μου! 🙂 Καλές μετατροπές λοιπόν! 😉
gina…. malon d t kseris kala.. h simerines ginekes… ama den exoun pedia h gamo
an xathi o erotas teliose akoma k n iparxi agapi ktp telioni..
tin patisa ego etsi s 3 xronia sxesi afou klisame t 3 xronia meta apo 2 meres m xorise (den zitise ipe telos)