Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Υπάρχουν κάτι μέρες – συνήθως βροχερές και συννεφιασμένες, το παραδέχομαι – που βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και μαζί με αυτό βλέπω μισά κι όλα τα υπόλοιπα. Γιατί ζούμε σε μια εποχή που όλα σχεδόν φαίνεται πως έχουν γίνει μισά και …τσουρούτικα!

Υπάρχουν τα προφανή και πολύ «φρέσκα», όπως οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά υπάρχουν κι άλλα, που ήρθαν πιο αργά και ύπουλα και εγκαταστάθηκαν στην καθημερινότητα μας χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.

Είναι τα μισά Σαββατοκύριακα, αφού περνάμε συνήθως το Σάββατο κάνοντας όλες τις δουλειές που δεν προλάβαμε μέσα στην εβδομάδα και τελικά μας μένει μονάχα η Κυριακή για να αράξουμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.

Είναι οι μισές διακοπές, αφού συνήθως περιοριζόμαστε πλέον σε τριήμερα, αντί του παλιού δεκαήμερου που περνούσαμε κάτω από τον ήλιο και – κατά προτίμηση – δίπλα στη θάλασσα.

Είναι οι μισές παρέες, αφού κάποιοι απέκτησαν παιδιά και δεν_προλαβαίνουν_πια και κάποιοι άλλοι λείπουν στο εξωτερικό – και σε λίγο θα έχουν φύγει και οι υπόλοιποι, τα είπαμε αυτά σε προηγούμενο “επεισόδιο”.

Είναι οι μισοί γάμοι, αφού τελευταία όλο και πιο πολλοί το κάνουν «στα γρήγορα» στο δημαρχείο, σαν χανζαπλάστ που πρέπει να ξεκολλήσουν πριν το συνειδητοποιήσουν ότι πονάει. Και μαζί με τους μισούς γάμους πάνε πακέτο και τα μισά νυφικά, αφού τα πολλά layers από τούλι δεν φαίνεται να ταιριάζουν στις νέες περιστάσεις.

Είναι τα μισά Χριστούγεννα, αφού φέτος όπως και πέρυσι πέφτουν Σαββατοκύριακο και χάνονται έτσι μια δυο μέρες αργίας – τι είχαμε, τι χάσαμε λοιπόν, θα σηκωθούμε την άλλη μέρα και θα τρέχουμε με τη μπουκιά της γαλοπούλας ακόμα στο στόμα.

Είναι οι μισές ταινίες, αφού όλο και κάποιο έκτακτο δελτίο ειδήσεων θα μας τις κόψει στη μέση και δεν θα δούμε το τέλος ποτέ, μιας και θα βαρεθούμε και θα πάμε για ύπνο, γιατί που όρεξη για ταινία μετά.

Είναι, τέλος, η μισή καρδιά με την οποία μου φαίνεται πως κάνουμε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας τελευταία. Και είναι η ζωή ένα αστείο πικρό, κι αυτός που έχει φύγει είναι μάλλον τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός και το κέφι που είχε κάποτε για να περάσει καλά. Και φταίμε κι εμείς και φταίνε κι οι άλλοι, και όσο συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και να πετάμε συσκευασίες μαργαρίνης δεξιά κι αριστερά δεν νομίζω πως βελτιώνεται η κατάσταση.

Ακόμη κι εγώ νιώθω πως είμαι μισός άνθρωπος φέτος. Το κομμάτι μου που έσπαγε πλάκα με όλους και με όλα αυτή τη στιγμή απουσιάζει.

Παρακαλώ καλέστε αργότερα…

Απουσιολόγιο!

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here