15/7/2010
www.musiccorner.gr

ΝΑΓΙΑ ΔΡΑΚΙΑ
(σε …meeting με τον Αλέξη Λιόλη)

Meeting σήμερα με τη Νάγια Δρακιά, μια καλλιτέχνιδα που τη γνωρίσαμε στο παρελθόν από τις εμφανίσεις της σε συναυλίες στο πλευρό του Γιώργου Νταλάρα.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε τη πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Viva!” στην οποία συμμετέχουν και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Η ίδια η Νάγια έχει γράψει τους στίχους και τη μουσική των 12 τραγουδιών του album τα οποία εκτός από την ίδια ερμηνεύουν και οι Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Θηβαίος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Ασπασία Στρατηγού! Από τις συμμετοχές και μόνο γίνεται αντιληπτό πως η Νάγια Δρακιά κάνει μια δυνατή είσοδο στη δισκογραφία και αυτός είναι ο λόγος που αποφασίσαμε να τη καλέσουμε σε …meeting για να τη γνωρίσουμε καλύτερα!

 Music Corner: «Viva!» είναι ο τίτλος της πρώτης σου προσωπικής δουλειάς, που έρχεται σε μια εποχή δύσκολη για τη δισκογραφική αγορά…
Νάγια Δρακιά: Με τις σημερινές συνθήκες στην δισκογραφία, αυτός που θα στερηθεί κάτι άλλο δίνοντας 15 ή 20 ευρώ για ένα cd θέλει να είναι – όσο το δυνατόν – πιο σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσει.
Είναι όντως δύσκολο να εμπιστευτεί μια άγνωστη. Εκτός αν έχει ακούσει κάποιο τραγούδι ή κάποια καλά λόγια ή αν τελικά εμπιστευτεί το ένστικτό του, βλέποντας τις πολλές και καλές συμμετοχές που είναι ένα καλό “όχημα” γι’ αυτό το cd.
Αυτό που με λυπεί είναι πως ο κόσμος, ειδικά στην επαρχία, δεν μπορεί εδώ και χρόνια πια να έχει πρόσβαση σε κάποιες από τις καλές δουλειές, στις οποίες δεν έχει το περιθώριο να “ποντάρει” το περιφεριακό ή το επαρχιακό δισκοπωλείο και κάποιες φορές δεν το κάνει ούτε και η ίδια η εταιρία.
Ο τίτλος “viva!” είναι αυτοσαρκαστικός στην ουσία, (αλλιώς: “40 χρόνια επιτυχίες”) και σε δυο περιπτώσεις και σαρκαστικός. Με αυτά τα συναισθήματα δεν σκέφτεσαι την επιτυχία ή την αποτυχία. Απλώς αφήνεις το ίχνος σου (αξιόλογο ή μη) με ένα αμυδρό χαμόγελο, χαιρετάς το καραβάκι – αφού το θωράκισες όσο καλύτερα μπορούσες – και όπου βρει στεριά…

Music Corner: Τι είναι αυτό που κάνει τα τραγούδια του δίσκου «ειλικρινή», όπως τα χαρακτηρίζεις;
Νάγια Δρακιά: Δεν θέλησα να λουστράρω κάτι, να εντυπωσιάσω, να δείξω σώνει και καλά κάτι που δεν είμαι. Είναι οι σκέψεις που θα εξομολογούμουν σε ένα φίλο, τα λόγια που θα φώναζα στη μέση μιας πλατείας. Δικά μου. Όπως το δακτυλικό μου αποτύπωμα. Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα σκεπτόμενη πως ακούν άλλοι τόσο δικά μου πράγματα.
Η μουσική είναι τα ποικίλα ακούσματά μου όπως χαράχτηκαν μέσα μου (το αν εγώ τα δίνω πίσω με κάποιο προσωπικό τρόπο, είναι στην κρίση καθενός). Η μελωδία γεννήθηκε στίχο με στίχο. Οι νότες λένε αυτό που λένε και τα γράμματα.
Δεν σημαίνει βέβαια πως ότι είναι αληθινό αξίζει και να καταγραφεί και να ακουστεί. Η αλήθεια του κάθε καλλιτέχνη πρέπει να αφορά με κάποιο τρόπο και τους άλλους. Ελπίζω αυτό να συμβεί και στη δική μου περίπτωση.

Music Corner: Που νιώθεις ότι «κατοικείς» καλύτερα; Στο στίχο, στη μουσική ή στην ερμηνεία;
Νάγια Δρακιά: Παλιά ήμουν πιο καλή τραγουδίστρια και λιγότερο καλή ερμηνεύτρια.Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο. Για μένα το τραγούδι-ερμηνεία, ήταν πάντα ένα ωραίο παιχνίδι και όσες φορές τραγούδησα σε καλούς “δέκτες” πέρασα υπέροχα. Αλλά το ταξίδι είναι όταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις γίνονται “ζουμερές” λέξεις πάνω στο χαρτί και κάθε μια σου “λέει” πως θα την “ντύσεις”. Το σπίτι μου είναι το πρωτογενές υλικό. Η μελωδία και ο στίχος…

Music Corner: Τι αποκόμισες από τη συνεργασία σου με το Γιώργο Νταλάρα;
Νάγια Δρακιά: Την φιλία του. Την προσφορά του. Ταξίδια-μέρη που ίσως δεν ξαναδώ ποτέ. Επαφή με έξοχους μουσικούς. Μουσικές σκηνές που δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα βρισκόμουν ούτε καν ως θεατής – πόσο μάλλον ως τραγουδίστρια. Δυνατές εμπειρίες που ρίζωσαν για πάντα μέσα μου. Αισθάνομαι πως μαζί του, έχω τραγουδήσει μαζί με τους λατρεμένους μεγάλους δημιουργούς ενός σημαντικού μέρους της πρόσφατης μουσικής ιστορίας μας.

Music Corner: Ποια γυναίκεια φωνή είναι αυτή που σε επηρέασε περισσότερο;
Νάγια Δρακιά: Παίρνοντας την κιθάρα και με το χαρτί των στίχων στα γόνατα αρχίζει να τραγουδάει μια φωνή. Πότε ανδρική, πότε γυναικεία. Δεν ξέρω πως και γιατί γίνεται αυτό. Υποθέτω ότι είναι μέρος της μαγείας. Δεν υπάρχει φωνή που να με επηρεάζει περισσότερο ή λιγότερο. Μπορεί να είναι η Πρωτοψάλτη, η Βιτάλη, η Τσαλιγοπούλου, η Τσανακλίδου ή κάποια άλλη αγαπημένη μου φωνή. Πάντως από το cd, μου λείπει η Βιτάλη στο “τόσες φορές” και στο “να θυμηθώ” και η Τσανακλίδου στο “εκείνο που να ‘ρθει αργεί” (κακό timing). Στα υπόλοιπα στάθηκα τυχερή. Τα είπαν αυτοί που “άκουγα” όταν έγραφα!

Music Corner: Τι σημαίνει για σένα λαϊκό τραγούδι σήμερα;
Νάγια Δρακιά: Από την μεταπολίτευση και μετά ο όρος “λαϊκό τραγούδι”, είναι μια πονεμένη ιστορία. Εξαρτάται από το πως το οριοθετούμε. Ίσως να μη μας πολυαρέσει, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι πως τις τελευταίες δεκαετίες λαϊκό κάνουν κυρίως ο Φοίβος και ο Θεοφάνους. Όμως ευτυχώς υπάρχουν – και θα υπάρχουν πάντα – δημιουργοί που δεν βλέπουν γενικά το τραγούδι ως αγοραίο είδος (αποτελεί στάση ζωής γι’ αυτούς) και όταν καταπιάνονται με λαϊκούς μουσικούς δρόμους και ρυθμούς κάνουν τεράστια επιτυχία. Η “Πριγγιπέσσα” του Μάλαμα έκανε θραύση πανελληνίως. Πιστεύω πως το καλό, δυνατό λαϊκό τραγούδι, πάντα (με μικρότερες ή με μεγαλύτερες ταχύτητες) θα βρίσκει τον δρόμο του προς το ευρύ κοινό.
Σημειωτέον – και επειδή δεν μου αρέσουν οι μονόχνωτοι – κάποια τραγούδια του Θεοφάνους και του Φοίβου αν είχαν καλύτερο στίχο, θα ήταν (για μένα) πολύ δυνατά λαϊκά κομμάτια.

Music Corner: Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου στο χώρο του τραγουδιού;
Νάγια Δρακιά: Γενικά στη ζωή μου αποφεύγω να κάνω όνειρα, μάλλον γιατί δεν αντέχω την διάψευση. Ευτυχώς για μένα τα “προς το ζειν” μου είναι ανεξάρτητα από το τραγούδι. Το μόνο που τολμώ να φανταστώ κάποιες φορές είναι ότι περπατώ στον δρόμο και περνά από δίπλα μου ένα αυτοκίνητο με κατεβασμένα τζάμια και με κάποιο τραγούδι μου να παίζει δυνατά (…ψωνάρα;).
Δεν υπάρχει δημιουργός που να μην επιζητά την αναγνώριση. Τα πράγματα όμως έχουν δυσκολέψει πολύ. Το λιγότερο που θα ήθελα είναι να αρέσω σε όσους με ακούσουν. Το περισσότερο, να βγει έξω το μεγαλύτερο μέρος του υλικού που έχω σπίτι μου με τις φωνές που θα ήθελα. Όνειρα όμως, δεν κάνω…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here