ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΟΥΝΗΣ
(σε… meeting με την Εύη Παπαγιάννη)

Το υλικό με το οποίο πλάθει ο Ζαχαρίας Καρούνης τη μουσική και τα τραγούδια είναι αυτές οι ξεχασμένες ιστορίες για τα μουσικοποιητικά στοιχεία της ζωής: η απώλεια, η αγάπη, η οικογένεια. Μιλά για τον κύκλο της ζωής με λίγα λόγια, τις μικρές και μεγάλες συναθροίσεις των ανθρώπων: τις συμφωνίες, τα παιχνίδια, τη μοναξιά, την κοινωνία. Ο δρόμος που χαράζει από το “είμαι” στο “είμαστε”, έχει έντονα θεατρικά στοιχεία, όμως φέτος για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό άφησε τα θέατρα, και επέστρεψε στις μουσικές σκηνές και φέφυγε για λίγο από τον αυστηρό και απαιτητικό θεματικό τρόπο οργάνωσης.

Ο ήχος του οικείος, γήινος, προσιτός και απέριττος. Στιβαρά παραδοσιακός μα και έντονα σύγχρονος στους προβληματισμούς και τις θεματολογίες που επιλέγει να αγγίξει. Φροντίζει με δυναμισμό και με έγνοια για την προβολή και το προχώρημα, το άνοιγμα στο σήμερα, ενός ξεχασμένου είδους, της λαικής παραδοσιακής μουσικής. Μπορεί και θέλει να μιλήσει για τη σύγχυση και για την ελευθερία εξίσου που συμβιώνουν και μας ταλαιπωρούν σ’ ένα περιβάλλον όπου περισσεύει η πληροφορία και λείπει η ησυχία.

Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Ωδείου Αθηνών, και υποψήφιος διδάκτωρ Βυζαντινής Μουσικολογίας. Από το ψαλτήρι της εκκλησίας στα Πάκκια της Λακωνίας ξεκινάει μια σχέση με τη μουσική την οποία περιγράφει ο ίδιος ως διέξοδο και παιχνίδι σε τόπους ηλιόλουστους και ανοιχτούς. Ακολουθεί το δρόμο της μουσικής με πάθος και συστηματικότητα με αποτέλεσμα να μαθητεύσει και να συνεργαστεί με κάποιες από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής όπως είναι η Δόμνα Σαμίου, και ο Σταύρος Ξαρχάκος και να δουλέψει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και το Εθνικό Θέατρο. Από τις πιο πρόσφατες συνεργασίες του ξεχωρίζουν αυτές με την Ηρώ Σαΐα, τη Σαββέρια Μαργιολά και τη Γιώτα Γιάννα, στα πλαίσια του θεματικού του δίσκου “Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζωών”.

Τον “συναντήσαμε” στα πλαίσια της προώθησης του νέου του τραγουδιού “Το Μυστικό” και μάθαμε μερικά πράγματα παραπάνω για αυτά που (όπως μας λέει και το τραγούδι του) όλοι -ή έστω πολλοί- νομίζουν πως τα ξέρουν ήδη.

Στο βίντεο του νέου σας τραγουδιού “Μυστικό” σας βλέπουμε να στήνετε κάτι που προσωπικά μου θυμίζει σκηνικό νησιώτικου πανηγυριού. Τί σχέση έχει αυτή η μουσική παράδοση με τις επιρροές και τις παραστάσεις που έχετε; Τη σχέση σας με τη μουσική αν θέλετε σε πιο μικρή ηλικία…
Χαίρομαι που το βλέπετε σαν ένα νησιώτικο πανηγύρι, αν και με το βίντεο αυτό απλά ήθελα να επιστρέψω στην παιδική μου ηλικία. Ήθελα να έχω μαζί μου στη δική μου χαρά όλα αυτά τα στοιχεία που με επηρέασαν στο χωριό που μεγάλωσα. Δεν γεννήθηκα σε νησί όμως η θάλασσα ήταν ένα στοιχείο της ζωής μου, μιας και η θάλασσα του Λακωνικού κόλπου απείχε 5 χιλιόμετρα απ’ το χωριό μου. Επίσης στα πανηγύρια της περιοχής μου ακούγονταν πολύ περισσότερο τα νησιώτικα τραγούδια παρά τα στεριανά.

Και πάλι σχετικά με αυτό, διαβάζω πως υπήρξατε μαθητής της Δόμνας Σαμίου! Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτήν την εμπειρία; Πόσο και πως επηρέασε την πορεία και το ύφος σας;
Ναι είναι αλήθεια πως υπήρξα μαθητής και συνεργάτης της Δόμνας Σαμίου για 12 χρόνια. Λέω ότι ήμουν συνεργάτης της γιατί από ένα σημείο και μετά ήμουν μαζί της σε όλες της τις συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως επίσης συμμετείχα ως σολίστας τραγουδιστής στα CDs με παραδοσιακά τραγούδια που εξέδιδε. Μιλάμε για μοναδική εμπειρία, ήταν πολλά τα χρόνια. Πολλές οι γνώσεις που μου μετέδωσε, πολλές οι χαρές και οι στιγμές που ζήσαμε. Έμαθα δίπλα της τραγούδια από την “πηγή” της παράδοσης μέσα από τις καταγραφές της. Έμαθα να σέβομαι τη δουλειά μου και το κοινό. Μου λείπει και τη θυμάμαι κάθε μέρα.

Συνθέτης, ερμηνευτής, ηθοποιός… Έχετε δουλέψει σε πολλά επίπεδα και πολλές όψεις της μουσικής και των παραστατικών τεχνών. Ποιό είναι το νήμα που συνδέει όλα αυτά; Και σε ποιο ρόλο νιώθετε πιο οικεία; Ποιός αποτελεί από την άλλη μεγαλύτερη πρόκληση για σας;
Η τέχνη είναι το νήμα και η επιθυμία μου να εκφραστώ μέσω αυτής. Μετά θα σας πω ότι ο τόπος της έκφρασης είναι η σκηνή. Δεν ξέρω ίσως έπαιξε ρόλο το ότι ξεκίνησα να τραγουδώ πάνω στη σκηνή του θεάτρου πρώτα και μετά σε σκηνή μαγαζιού. Η πρώτη μου έκθεση στο κοινό ήταν στην αρχαία κωμωδία Βάτραχοι του Αριστοφάνη στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου. Ήμουν 19 χρονών και μέσα σε ένα καλοκαίρι έπαιξα και τραγούδησα σε όλα τα αρχαία θέατρα της Ελλάδας. Από τότε δεν μπόρεσα να βγάλω ποτέ το θέατρο από μέσα μου, ούτε και το ήθελα φυσικά. Το αποτέλεσμα ήταν όλες μου οι δουλειές από τότε να σχετίζονται με το θέατρο πιο πολύ παρά με το τραγούδι σε μουσικές σκηνές. Το θέατρο για μένα είναι μεγαλύτερη πρόκληση γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να πειραματίζομαι με μεγαλύτερη ευκολία.

Έχετε ένα πολύ μεγάλο εύρος από μουσικά είδη και παραδόσεις που χωράνε και αλληλεπιδρούν στα πλαίσια της δουλειάς σας. Σμυρναίικα, βυζαντινό μέλος, χασάπικα, λαϊκότροπα τραγούδια… Πως θα περιγράφατε τις τάσεις στη σύγχρονη ελληνική μουσική και που θα τοποθετούσατε αυτό που κάνετε;
Δεν είναι δική μου δουλειά να περιγράψω τις τάσεις στην ελληνική μουσική και να σας πω και την αλήθεια δεν με αφορά. Ενημερώνομαι ακούω αλλά καλώς ή κακώς είχα από μικρή ηλικία καταλάβει τί ήθελα να ακολουθήσω ως δρόμο στη μουσική. Aυτό που μπορώ να πω ως παρατήρηση για τις τάσεις στη μουσική στην Ελλάδα, είναι οτι όλα γίνονται στο πλαίσιο μιας μουσικής παγκοσμιοποίησης, όπως και στην Ευρώπη ή σε γειτονικές μας χώρες τον Βαλκανίων και της Ανατολής. Η Pop μουσική μεσουρανεί και έπονται τα άλλα είδη. Στην Ελλάδα ακόμα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μια πιο δυνατή σύνδεση με την παράδοση, αλλά το πολύ κοινό είναι στραμμένο αλλού. Τώρα αυτό που κάνω εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να το περιορίσει σε ένα είδος μουσικής, ακριβώς για το λόγο του ότι δεν θέλησα ποτέ να “κλείσω” τον μουσικό εαυτό μου. Τραγουδώ ό,τι νομίζω πως μπορώ να αποδώσω καλύτερα χωρίς να βάζω όρια. Είναι αλήθεια πως είναι δύσκολος ο δρόμος της μη ταύτισης με ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο, αλλά στην αντίθετη περίπτωση βαριέμαι γρήγορα.

Ο δίσκος σας “Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζωών” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας concept δίσκος. Ασχολείται με το σύγχρονο έρωτα όπως έχουν γράψει κάποιες κριτικές; (Modern Love που θα έλεγε κι ο David Bowie;) Τι συναίσθημα λείπει ή χρειάζεται ο κόσμος που ίσως θα μπορούσε να το συναντήσει μέσα σε αυτό που κάνετε;
Τον χαρακτηρισμό “concept” δίσκος θα μου επιτρέψετε να τον αντικαταστήσω και να τον πω “κύκλο τραγουδιών”. Μια ομάδα τραγουδιών δηλαδή με μια θεματική ενότητα, η οποία προκύπτει από τους στίχους που έγραψε ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος. Ο έρωτας από την άλλη δεν χωρίζεται σε σύγχρονο και παλιό, ίσως η έκφραση του ως συναίσθημα να μπορούσε αλλά και πάλι οι διαφορές δε θα ήταν μεγάλες. Στο δίσκο αυτό μας απασχολεί κυρίως ο άνθρωπος και η μοναξιά του. Μια μοναξιά που πολλές φορές δεν την επιλέγει αλλά του την επιβάλλει η ίδια η κοινωνία με το να μην τον δέχεται στους κόλπους της για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Το Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζωών μας μιλάει για ζωές ανθρώπων που δεν δέχτηκαν το σεβασμό και την αγάπη που θα έπρεπε από την κοινωνία. Το συναίσθημα λοιπόν που μας χρειάζεται είναι η ανθρωπιά. Λέει χαρακτηριστικά ο Χρίστος σε ένα από τα τραγούδια “Μόνη αρρώστια που κολλάει και δεν υποφέρεται, αν ο ένας για τον άλλο δεν ενδιαφέρεται“…

Στην παράστασή σας «ΕΙΜΑΙ» λέτε σε κάποιο σημείο (το οποίο βρήκα συγκλονιστικό) “Απ’ τον κύκλο φεύγεις μόνο πιασμένος με άνθρωπο”. Τι έχετε να πείτε για τη γιορτή; Γιορτάζει ο κόσμος στην καθημερινή του ζωή; Ποιά είναι η σχέση της γιορτής με τον έρωτα;
Η φράση αυτή προέρχεται από ένα μικρό μονόλογο που έγραψα για την παράσταση “ΕΙΜΑΙ”. Στο μονόλογο αυτό με λίγα λόγια περιέγραφα τον κύκλο της ζωής που είναι γεμάτος με πτώσεις αλλά και αναστάσεις μέχρι να έρθει το τέλος με την έννοια της τελείωσης. Αν δούμε τον κύκλο ως χορό θα μπορούσα να τον συνδυάσω και με τη ζωή και να την δούμε με αισιόδοξη διάθεση ως γιορτή. Δεν ξέρω αν ο σημερινός άνθρωπος γιορτάζει πραγματικά μέσα σε μια πραγματικότητα που ενθαρρύνει όλο και πιο πολύ τη μοναξιά. Δεν ξεχωρίζω τον έρωτα από τη γιορτή, τα ταυτίζω. Και ο έρωτας είναι μια γιορτή συναισθημάτων, αλλά και η γιορτή μπορεί να εξελιχθεί σε έρωτα, όχι απαραίτητα με τη στενή έννοια του όρου.

Ξανά στο “Μυστικό”, είχατε συμμετοχή στη σκηνοθεσία του βίντεο και έχετε μια σταθερή συνεργασία με πολλούς από τους συντελεστές του. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας πως προέκυψε αυτό το τραγούδι και η ιστορία πίσω από τη σκηνοθεσία του βίντεο;
Το τραγούδι προέκυψε από τον φίλο μου και συνθέτη Αντώνη Δρέμπελα. Ο Αντώνης εκτός από συνθέτης είναι και καλλιτέχνης ξυλουργός. Πριν κάποια χρόνια με προσέγγισε, μου εξέφρασε τον θαυμασμό του για τα τραγούδια που τραγουδάω και μου χάρισε ένα πολύ όμορφο πορτρέτο μου που είχε χαράξει πάνω στο ξύλο. Κρατήσαμε επαφή και φυσικά μου πρότεινε να ακούσω μουσικές του. Διάλεξα “το μυστικό” και έδωσα τη μελωδία στον Χρίστο Γ. Παπαδόπουλο να γράψει στίχους. Το τραγούδι δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά με γύριζε πίσω στο χωριό που μεγάλωσα και έτσι πρότεινα στον Αντώνη να φτιάξει ένα παιδικό μπαούλο με παιχνίδια. Ό,τι βλέπετε στο βίντεο είναι φτιαγμένο στο χέρι από αυτόν, εκτός από τον χαρταετό που έφτιαξα εγώ. Ο Θάνος ο Λυμπερόπουλος έκανε εξαιρετική δουλειά στο μοντάζ και τη φωτογραφία του βίντεο.

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here