Γράφει ο Φίλιππος Λαμπρινός
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Οι διοργανωτές του Release Festival θα μπορούσαν να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο με αυτά που τους τυχαίνουν. Βασικά αυτό ακριβώς θα έκαναν αν δεν ήταν τόσο μεγάλη η θέληση του κοινού να απολαύσει τους Thievery Corporation, τους Archive και τους Kadebostany ή να ζήσει ένα πολύ μεγάλο live αντί των Jamiroquai. 10.000 και πλέον κόσμος μαζεύτηκε το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Νερού –τι ειρωνεία– για μια βραδιά που θα θυμόμαστε καιρό!
Η βροχή μας έδωσε την προειδοποίηση από το μεσημέρι ότι δεν θα μας επέτρεπε να το απολαύσουμε όπως θα το θέλαμε. Να το στερηθούμε όμως δεν υπήρχε περίπτωση. Παρά τις διαβεβαιώσεις των διοργανωτών ότι από το απόγευμα το σκηνικό του καιρού θα είναι διαφορετικό, πολλοί είναι αυτοί που περίμεναν και άργησαν να κατηφορίσουν προς Φάληρο μεριά, ενώ στάθηκαν πιο τυχεροί από εμάς καθώς πρόλαβαν να προμηθευτούν τις ομπρέλες τους.
Την αρχή έκαναν οι Chinese Basement. Οι πιτσιρικάδες από την Θεσσαλονίκη με τον δυνατό Garage και Punk Rock ήχο τους κατάφεραν να μας αφυπνίσουν και να μας βάλουν σε συναυλιακό mood. Ειδικά για εμάς που σταθήκαμε ακριβώς μπροστά στην σκηνή για να τους απολαύσουμε, η φρεσκάδα τους και η ενέργειά τους μας ανέβασε αρκετά. Τα έδωσαν όλα στην σκηνή και αν ίσως ωριμάσουν λίγο περισσότερο στιχουργικά θα μας απασχολήσουν μελλοντικά.
Eπόμενοι στη σκηνή οι Omega Ray, καινούριο project του Γιώργου Καρανικόλα από τους Last drive. Πήραμε μια πολύ μικρή γεύση από την ποιότητά τους, μόλις δύο τραγούδια. Η ξαφνική μπόρα που ξέσπασε πήγε το πρόγραμμα αρκετά πίσω, έπρεπε να καθαριστεί και η σκηνή, οπότε θυσιάστηκαν για χάριν του προγράμματος. Παρόλα αυτά κέρδισαν το χειροκρότημα και τις εντυπώσεις με τα κομμάτια «Κυκλικός Χορός» και «Ξενιστής».
Το πρώτο μεγάλο όνομα της βραδιάς ήταν οι Kadebostany. Αγαπημένοι πλέον του ελληνικού κοινού και αντιστρόφως, η μπάντα από την Ελβετία επισκέπτεται αρκετά συχνά την χώρα μας. Ήταν η τρίτη φορά που τους άκουγα ζωντανά και ήταν μάλλον η χειρότερη ή η πιο αμήχανη. Το πρόγραμμα τους άρχισε μέσα στη βροχή ενώ ακόμα προσπαθούσαν να καλύψουν τον εξοπλισμό τους για να μην βραχεί ενώ στη συνέχεια έκαναν μια διακοπή για να πάνε πιο πίσω στη σκηνή. «Σας αγαπώ αλλά δεν θέλω να πεθάνω μπροστά σας» μας είπε ο Kadebostan αστειευόμενος. Στα μισά περίπου του προγράμματος, και ενώ είχε αρχίσει δειλά δειλά να εμφανίζεται ο ήλιος και να σχηματίζεται ένα ουράνιο τόξο, οι ομπρέλες έκλεισαν, τα χέρια σηκώθηκαν και οι Kadebostany κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο. Το “Castle in the snow” και η διασκευή στο “Crazy in love” της Βeyonce πήραν το περισσότερο χειροκρότημα, ενώ το αγαπημένο “Walking with a ghost” δυστυχώς απουσίαζε. Το εντυπωσιακό τους light show πνίγηκε στην βροχή ενώ η νέα frontwoman Kristina, αν και εντυπωσιακή εμφανισιακά, φωνητικά δεν θυμίζει την Amina Cadelli. Αυτό που κρατάμε από την εμφάνισή τους είναι ο λόγος του Kadebostan στο τέλος από το “Great Dictator” και το “Greek people you must fight for liberty”.
Με τον κόσμο πλέον να έχει κατακλύσει την Πλατεία Νερού και την πιθανότητα νέας μπόρας να έχει απομακρυνθεί από τον ορίζοντα, ήρθε η ώρα για τους Archive. Οι Βρετανοί με τα είκοσι και πλέον χρόνια εμπειρίας πίσω τους έδωσαν ένα ώριμο και επαγγελματικό σόου. Αν και η αρχή μου φάνηκε αρκετά μουδιασμένη, μετά το πανέμορφο “You make me feel” ήταν σαν να βλέπεις άλλη συναυλία. Εκεί γύρισε ο διακόπτης της βραδιάς με τον κόσμο να μπαίνει για τα καλά στην εξίσωση. Φυσικά την παράσταση έκλεψε το αγαπημένο του ελληνικού κοινού “Fuck You” με έναν πυρσό να ανάβει μέσα στο πλήθος ενώ το φινάλε τους με το “Numb” ήταν ονειρικό. Μου έλειψε λίγο το “Again”.
Τελευταίοι αλλά καθόλου καταϊδρωμένοι ποιοι άλλοι; Thievery Corporation! Νομίζω από την στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομα τους, πολλοί ήταν αυτοί που περίμεναν εκείνη την ώρα, με την μικρή καθυστέρηση να κάνει ακόμα πιο βασανιστική την αναμονή. Η μουσική κολλεκτίβα από την Washington έκανε την εμφάνιση της στη σκηνή γύρω στις 23:20 και παρέμεινε σε αυτή για κάτι λιγότερο από δύο ώρες και δύο encore. Ξεκίνησαν μεσοανατολικά με “Forgotten People” για να συνεχίσουν με dub, reggae, hip hop. Πραγματικά αυτό που κάνουν είναι μοναδικό, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι. Εναλλαγές σε ήχους, εναλλαγές στα φωνητικά, κόσμος και κοσμάκης επί σκηνής, μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική μπάντα που συνδυάζει δύση και ανατολή κι όμως ένα εκπληκτικό, αρμονικό μουσικό αποτέλεσμα. Ακόμα και αν δεν είσαι fan δεν μπορείς να μην χορέψεις. Μπορεί να μην έγινε το ξέφρενο πάρτι που θα περίμεναν πολλοί αλλά τα live τους αποτελούν μοναδικές εμπειρίες. Με τον νέο δίσκο τους “The temple of I &I” στην playlist, συνοδευόμενο με τα αγαπημένα “Until The morning”, “Letter to the editor”, “Lebanese Blonde” και φυσικά “Richest Man in Babylon” άφησαν και τον πιο απαιτητικό ακροατή ευχαριστημένο. Η Αθήνα είναι η αγαπημένη τους πόλη στον κόσμο και μας το αποδεικνύουν κάθε φορά!
Το Release Athens έκλεισε και για φέτος τις πύλες του αφού Jamiroquai δεν θα δούμε. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έκλεψε τις εντυπώσεις και ανέβασε ψηλά τον πήχη. Περιμένουμε με ανυπομονησία την τρίτη χρονιά. Ίσως όχι στην Πλατεία Νερού, μπας και… αλλάξει το γούρι!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…