1/4/2013
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
www.musiccorner.gr
Από μικρό παιδί, έχω ακούσει τόσες φορές το «Ρεσιτάλ» στο πικάπ (λιγότερο «Το ταμ-ταμ» και τη «Συνάντηση») και πάντα αναρωτιόμουν αν ποτέ η Μαρινέλλα και ο Κώστας Χατζής θα έκαναν ένα “remake” αυτής της μοναδικής και ιστορικής συνεργασίας τους. Ήθελα πολύ να τους ακούσω live, όχι για να κάνω σύγκριση με το δίσκο, αλλά για ν’ απολαύσω εκ του σύνεγγυς στην ίδια σκηνή δύο από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες όλων των εποχών!
Και να που επιτέλους ήλθε η στιγμή. Η ανακοίνωση των εμφανίσεών τους τον περασμένο Ιανουάριο στο «Παλλάς» στην Αθήνα, με γέμισε ελπίδα ότι θα έλθουν και στη Θεσσαλονίκη κι ενθουσιασμό όταν πληροφορήθηκα ότι η μουσική παράστασή τους θ’ ανέβει μόνο για τρεις βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής της συμπρωτεύουσας.
Σάββατο βράδυ 30 Μαρτίου 2013 λοιπόν, 37 χρόνια και δύο ημέρες (!) μετά το ένα, μοναδικό κι ανεπανάληπτο «Ρεσιτάλ» τους στη μπουάτ «Σκορπιός» στην Πλάκα, είχα στα χέρια μου την πολυπόθητη πρόσκληση. Κι όχι όποια κι όποια θέση, αλλά στην τρίτη σειρά μπροστά από τη σκηνή, όπερ σημαίνει μία και …κάτι ανάσα από τους δύο ερμηνευτές.
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη λίγα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη της παράστασης κι όλοι είχαν την ίδια προσδοκία: Να περάσουν μιαν υπέροχη βραδιά και ν’ απολαύσουν το «Ρεσιτάλ» της Μαρινέλλας και του Κώστα Χατζή, οι οποίοι θα εμφανίζονταν μαζί στο κοινό της Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά έπειτα από το Μάιο του 1976! Τότε ήταν το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», τώρα το Μέγαρο Μουσικής. Πρόοδος…
Η παράσταση αρχίζει…
Τα φώτα σβήνουν, η σκηνή ανοίγει και το φως του προβολέα πέφτει πάνω σε μια κιθάρα, τις χορδές της οποίας «σκαλίζουν» κάποια έμπειρα δάχτυλα. Όλοι κατάλαβαν τίνος ήταν, αλλά μόλις ο προβολέας φώτισε το πρόσωπό του, η αίθουσα σείστηκε από τα χειροκροτήματα. Ήταν ο Κώστας Χατζής…
Αφού διηγήθηκε εν συντομία τη γνωριμία και την κοινή πορεία του με τη Μαρινέλλα, ξεκίνησε το πρόγραμμά του με το «Σβήσε γυναίκα όλα τα φώτα» και συνέχισε τόσο με κομμάτια από το «Ρεσιτάλ» («Θυμάμαι», «Γύρω σκοτάδι», «Δεν ειμ’ εγώ», «Στο σινεμά», «Κάποια μέρα σκεφτόμουνα», «Αμήν»), όσο και με γνωστές κι αγαπημένες προσωπικές επιτυχίες από τη δισκογραφία του («Να ‘χαν όλοι οι άνθρωποι μια αγάπη όπως κι εγώ», «Τα καρφιά», «Η γη ακόμα ζει»).
Η σειρά της Μαρινέλλας
Κάπου εκεί, ήλθε η στιγμή ν’ ανέβει στη σκηνή η Μαρινέλλα, μέσα σε ποταμό χειροκροτημάτων. Μάλιστα, ο Χατζής ανέφερε ότι τη βραδιά της πρώτης εμφάνισής τους στο «Παλλάς» έγραψε ένα τραγούδι για το εκ νέου «σμίξιμό» τους, το οποίο κι ερμήνευσε «προλογίζοντάς» την…
Η «μεγάλη κυρία» του ελληνικού πενταγράμμου, υποδέχτηκε τον κόσμο με τα «Αχ πώς με κοιτάς» και «Δε θέλω γράμμα» από το «Ταμ-ταμ». Η συνέχεια, περιλάμβανε ορισμένες από τις πιο λατρεμένες και διαχρονικές στιγμές του «Ρεσιτάλ» («Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε», «Σ’ αγαπώ», «Κι ύστερα», «Όλος ο κόσμος εισ’ εσύ»), αλλά και το «Αντίο», που είχε ηχογραφήσει το 1977 στο άλμπουμ της «Μαρινέλλα-Αθηναίοι».
Αεικίνητη στη σκηνή, ζωντανή, γεμάτη κέφι και μπρίο και μια φωνή που θαρρείς και δεν άγγιξε ο χρόνος πλην ορισμένων …μικρολεπτομερειών, αυτή η πραγματικά σπουδαία καλλιτέχνιδα συνεπήρε το κοινό με τις ερμηνείες της, αρχικά με συνοδεία μόνο την κιθάρα του Χατζή κι εν συνεχεία, με την εξαιρετική ορχήστρα. Τα δε ντουέτα των δυο τους, πραγματικά άνευ σχολίων.
Το φινάλε του πρώτου μέρους που διήρκεσε μία ώρα κι ένα τέταρτο, δε θα μπορούσε να ήταν άλλο από το «Η αγάπη όλα τα υπομένει» κι έτσι, μέσα σε αποθέωση από τα χειροκροτήματα οι δύο καλλιτέχνες αποσύρθηκαν για λίγο, ανασυντάσσοντας δυνάμεις για την επανεμφάνισή τους.
Τα σχόλια που ακούγονταν στο διάλειμμα από τον κόσμο, πολλά και ποικίλα. Τα περισσότερα (αν όχι όλα) θετικά, αλλά θα σταθώ σ’ ένα που έκανε ένας μεσήλικος κύριος: «Θαρρείς πως ερμηνευτικά τώρα είναι καλύτεροι από τότε». Πόσο δίκιο είχε…
Δεύτερο μέρος
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 25λεπτου διαλείμματος, σκεφτόμουν ποια τραγούδια δεν είχαν ακουστεί στο πρώτο μέρος και περίμενα ν’ ακούσω στο δεύτερο. Μου «κόλλησε» το «Ντίρι μάνα μ’ ντίρι» από «Το ταμ-ταμ» και ήμουν σίγουρος ότι θα είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα. Γράψτε λάθος, αλλά δεν πειράζει…
Πέντε λεπτά πριν τις 23:00, ο Κώστας Χατζής μας υποδέχτηκε εκ νέου με την κιθάρα του, λέγοντάς μας ότι είχε …ξεχάσει να πει ένα τραγούδι από το πρώτο μέρος! Αυτό ήταν το «Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά», το οποίο όμως μας τραγούδησε με διαφορετικούς στίχους, προσαρμοσμένους στην εποχή μας («Γράφουν, μιλούν στα κινητά για να μη νιώθουνε μόνοι, μα εγώ έχω εμένα κι εσύ εσένα»).
Ξαφνικά, σταμάτησε και ανέφερε ότι όταν η Μαρινέλλα είχε παρουσιάσει το «Ρεσιτάλ» με τους «Αθηναίους» το 1977 στο “ZOOM” στην Πλάκα, το «Σπουδαίοι άνθρωποι» ακουγόταν με διαφορετική ενορχήστρωση. Τότε λοιπόν, η «μεγάλη κυρία» έκανε την εμφάνισή της ερμηνεύοντάς το έτσι και το δεύτερο μέρος ουσιαστικά ξεκίνησε…
Συνέχισε με τα «Λεβεντονιός» και «Μη ρωτήσεις πια» από το «Ρεσιτάλ», ενώ είπε και το «Πάλι ύπνος δε με πιάνει» από το άλμπουμ της «Για πάντα» του 1975, ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των …νηπιακών μου (και όχι μόνο) χρόνων!
«Είσαι παντού και πουθενά» και άλλα…
Κάπου εκεί, η ορχήστρα άρχισε να παίζει την εισαγωγή από το μοναδικό κομμάτι της βραδιάς που δεν ήταν σε μουσική Χατζή. Ήταν το υπέροχο «Είσαι παντού και πουθενά» του Αλέξη Παπαδημητρίου και της Ρόνης Σοφού, που είχαν ηχογραφήσει οι δυο καλλιτέχνες στο δίσκο της Μαρινέλλας «Η αγάπη μας» το 1985.
Η ερμηνεία τους επί σκηνής ήταν πραγματικά μοναδική και κάπου εκεί, ήλθε η σειρά του τραγουδοποιού κι ερμηνευτή να μας χαρίσει άλλη μια σειρά από σπουδαίες δημιουργίες του, όπως «Απ’ το αεροπλάνο», «Αρουραίοι της νύχτας», «Και λεγόμαστε άνθρωποι», «Ο γαϊδαράκος», «Περιστρεφόμαστε» και «Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο».
Παράλληλα, ο Χατζής ερμήνευσε κι ένα τραγούδι βασισμένο σε κάποιο ποίημα που γράφτηκε το 2005 από έναν έφηβο νέγρο και μάλιστα πήρε και βραβείο εκείνη τη χρονιά. Τίτλος του «Ο έγχρωμος» και κατ’ εξαίρεση το παραθέτω στο παρακάτω βιντεάκι, για να το ακούσετε κι εσείς…
Τσιγγάνικα και φινάλε
Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει το μοναδικό «Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο», στο ρεφρέν του οποίου βγήκε ξανά η Μαρινέλλα τραγουδώντας το μαζί του κι από εκεί και πέρα, ξεκίνησε το «ρεσιτάλ» των δυο τους. «Έχω μια χειροβομβίδα» και «Μια χαμένη Κυριακή» απ’ «Το ταμ-ταμ», αλλά και δύο τσιγγάνικα τραγούδια, όπου η «μεγάλη κυρία» έδωσε μαθήματα χορού, κίνησης κι ερμηνείας: «Κάμαβ τουτ» και «Τράγιο».
Σιγά-σιγά, η βραδιά έφτανε στο τέλος της και το φινάλε ήτανε περίπου ίδιο με το αντίστοιχο του προ 37 ετών «Ρεσιτάλ»: «Καλόβολη ετούτη η βραδιά», «Ξέχασα να πω», «Φοβάμαι» και «Τρελός ή παλικάρι» ήταν τα «αποχαιρετιστήρια» τραγούδια του προγράμματος, με τη Μαρινέλλα να μας ευχαριστεί εκ μέρους όλων των συντελεστών.
Η αποχώρησή τους από τη σκηνή δεν κράτησε για πολύ, αφού τα χειροκροτήματα του κόσμου τους φέρανε πίσω για να τραγουδήσουν το ρεφρέν από το «Η αγάπη όλα τα υπομένει», και φυσικά ακολούθησε αποθέωση από το κοινό!
Φεύγοντας «γεμάτος» κι ενθουσιασμένος από το Μέγαρο, σκέφτηκα ότι δεν είχε συμπεριληφθεί στην παράσταση ούτε ένα τραγούδι από τη «Συνάντηση» του 1987. Πήρα το πρόγραμμα από την είσοδο του κτιρίου που ήταν το ίδιο με του «Παλλάς» και διαβάζοντας τη λίστα τραγουδιών, αντιλήφθηκα ότι είχαν «κοπεί» κάποια από αυτά στις εν Θεσσαλονίκη εμφανίσεις τους, μεταξύ τούτων κι ένα από τη «Συνάντηση».
Ας μη γκρινιάζω όμως. Όλο αυτό το θέαμα που παρακολούθησα το βράδυ του Σαββάτου, υπερκαλύπτει οποιαδήποτε προσωπική επιθυμία είχα ν’ ακούσω και «κάτι παραπάνω». Εν κατακλείδει, αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που θα ‘χω να λέω ότι είδα από κοντά Μαρινέλλα και Χατζή στη σκηνή!
——————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…