ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΚΟΣ
(σε… meeting με τη Μαρία Αβραμίδου)
Ο Σπύρος Παρασκευάκος είναι μοναδική περίπτωση ανθρώπου και καλλιτέχνη. Πιθανόν να πείτε, «Μα ο καθένας δεν είναι;» Ασφαλώς, ωστόσο διαβάζοντας τις απαντήσεις του ταλαντούχου τραγουδοποιού και ερμηνευτή, ένοιωσα τον λόγο του να είναι πραγματικά ζωντανός και ουσιαστικός, παρά το γεγονός ότι η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε μέσω email. Η εκφραστικότητά και η ειλικρίνειά του είναι εμφανείς, το ίδιο και ενσυναίσθηση που διαθέτει ως άνθρωπος.
Την Τετάρτη, 13 Απριλίου συναντιέται μετά από πολύ καιρό επί σκηνής με την μπάντα του και καλεσμένη την Ιωάννα Λέκκα, στο Faust. Κάτι μού λέει ότι αυτό το live θα αποκαλύψει σε όσους βρεθούν εκεί ακόμη περισσότερα κομμάτια από το καταστάλαγμα και την Αλήθεια του Σπύρου Παρασκευάκου…
Το δελτίο τύπου για την παράστασή σας στο Faust αναφέρει ότι επιθυμείτε να επαναπροσδιορίσετε τον εαυτό σας και τα τραγούδια σας. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη και ποια είναι τα συναισθήματά που θα θέλατε να πάρουν μαζί τους όσοι βρεθούν κοντά σας τη συγκεκριμένη βραδιά;
Μετά από τις δυο δισκογραφικές μου δουλειές, «Απ’ το Μηδέν» και «Τρίτη Έξοδος» αλλά και τα τραγούδια που έγραψα για άλλους ερμηνευτές, όπως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, θέλησα να έρθω ο ίδιος πιο κοντά στα τραγούδια μου ξανά και να τα ανακαλύψω από μια άλλη πλευρά, ερμηνευτική. Αυτό για μένα σημαίνει –όπως έχω κάνει και με τις διασκευές που έχω φτιάξει– πως θέλω να τα φέρω στα μέτρα μου ξανά. Να τα φέρω στο δικό μου σύμπαν. Ακριβώς αυτό το σύμπαν θέλω να μοιραστούμε και να ταξιδέψουμε μέσα σε αυτό με αυτούς που θα έρθουν στη συγκεκριμένη βραδιά. Ένα σύμπαν γεμάτο συγκίνηση σίγουρα, ηρεμία και ερωτισμό.
Τα πρώτα δείγματα που έχουμε ακούσει από την επερχόμενη, τρίτη προσωπική δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζετε, διαθέτουν, κατά τη γνώμη μου, μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στην τρυφερότητα και την αιχμηρότητα, τον ρεαλισμό και τον ρομαντισμό. Ήταν αυτό ένα ζητούμενο για εσάς;
Ακριβώς αυτό ήταν το ζητούμενο. Ο επόμενός μου δίσκος ακροβατεί και ταξιδεύει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Απέραντη τρυφερότητα, απενοχοποίηση του έρωτα –με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με τα όμορφα αλλά και τα αγκάθια του. Στέκεται ανάμεσα στο οραματίζομαι, στο ονειρεύομαι, αλλά και στο κοιτάω τη ζωή στα μάτια.
Στο τραγούδι «αγαπαμε», που μοιράζεστε ερμηνευτικά με την Πωλίνα Λεσνέβσκαγια, ο τίτλος μένει εσκεμμένα ατόνιστος. Εσείς πώς θα τον τονίζατε αυτήν την εποχή;
Ο τίτλος του τραγουδιού αυτού είναι ένα κοινωνικό πείραμα. Ο καθένας μπορεί να τον τονίσει όπως θέλει. Όπως ο καθένας μπορεί να αγαπάει όπως θέλει. Στην παρούσα στιγμή, θα το τόνιζα και με τους δύο τρόπους, πιστεύω πάντα στο μαζί. Στο αγαπάμε και οι δύο από επιλογή. Στο είμαστε παρόντες, αλλά έλα που μέσα σε αυτό το «παρόντες» προκύπτει η ανάγκη να ζητάς την αγάπη καμιά φορά.
Στο σημείωμά σας για το παραπάνω τραγούδι αναφέρετε ότι αυτό είναι «πιο πολύ ένα τραγούδι για αυτούς που έμειναν με όποιο κόστος. Για αυτούς που παραμένουν εδώ. Στο μαζί». Σε μια περίοδο που μοιάζει να επικρατούν ο φόβος και ο διχασμός, εσείς πού εντοπίζετε αυτό το «μαζί»; Και, κυρίως, πώς πιστεύετε ότι θα καταφέρουμε να το διατηρήσουμε;
Είμαι πλέον πεπεισμένος πως εκπαιδεύεται η αγάπη. Πως η αγάπη είναι μυς και πρέπει να την γυμνάζουμε. Το ίδιο και το μαζί. Θέλω να πω, πως τα πράγματα δεν είναι πάντα εκεί, έτοιμα και προκαθορισμένα. Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας στο συναίσθημα, στη συμβίωση, στο μοίρασμα. Το μαζί υπάρχει παντού. Είναι καθημερινά δίπλα μας, σε ένα μικρό «νοιάζομαι», σε μια μικρή κίνηση συμπαράστασης και ενσυναίσθησης. Σημασία, νομίζω, έχει να το δούμε και, κυρίως, να το διατηρήσουμε. Εκεί είναι το θέμα.
Μουσικά, νοιώθω ότι επιθυμείτε περισσότερο παρά ποτέ να εξερευνάτε νέους δρόμους και να πειραματίζεστε, κυρίως ως προς τον ήχο και την ενορχήστρωση. Ισχύει;
Ναι, ισχύει. Για μένα το τραγούδι είναι ένα σύνολο πραγμάτων, είναι ένα σύμπαν ολόκληρο. Θέλω πια να πάω ένα βήμα παραπέρα ως συνθέτης, να δοκιμάζω πράγματα και να ανακαλύπτω περισσότερους κόσμους για τα τραγούδια μου. Έχω τη χαρά, βέβαια, αυτό να το μοιράζομαι με τους μουσικούς μου και με ανθρώπους που με βοηθούν σε αυτό, και μαζί ανακαλύπτουμε νέους δρόμους.
Ποιος είναι ο πρώτος ήχος που θυμάστε να σας έχει πραγματικά εντυπωσιάσει;
Νομίζω ένα παιδικό τρενάκι που ήταν ένα από τα πρώτα δώρα που θυμάμαι. Ίσως γι’ αυτό αγαπώ τόσο πολύ το τραγούδι «Ο Μόνος και η Μόνη».
Ασχολείστε με τη μουσική τόσο ως τραγουδοποιός όσο και ως ερμηνευτής. Ποιον από τους δύο ρόλους προτιμάτε;
Είμαι πάντα και πρώτα από όλα τραγουδοποιός. Τα τραγούδια μου είναι τα παιδιά μου. Μέσα σε αυτή την ιδιότητα βρίσκω τον χώρο και το ενδιαφέρον να ερμηνεύω πια τα τραγούδια μου αλλά και να ανακαλύπτω άλλα τραγούδια τραγουδώντας τα. Αυτό είναι κάτι που ήρθε μετά στη ζωή μου. Το ταξίδι της φωνής, εννοώ. Η σχέση της φωνής με την προσωπικότητά μας και τα τραγούδια. Αλλά πάντα αυτό το βλέπω από τη σκοπιά του τραγουδοποιού.
Συνθέτετε και μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Ποιες ιδιαίτερες προκλήσεις έχει αυτή η διαδικασία;
Το Θέατρο πάντα είναι πρόκληση από μόνο του. Το να κατανοήσεις ένα έργο, να σκεφτείς τί μπορείς να κάνεις πάνω σε αυτό. Ο τρόπος που δουλεύουμε ομαδικά και ο ένας προσφέρει στον άλλο. Μεγάλη πρόκληση είναι οι χρόνοι του. Δεν έχεις το δικαίωμα να πεις «δεν έχω έμπνευση». «Δεν έχω όρεξη σήμερα». Αυτό είναι κάτι που με ξετρελαίνει, ότι ανά πάσα στιγμή πρέπει να κάνεις μια βουτιά μέσα στο έργο. Προσωπικά, μου αρέσει να προτείνω πράγματα στο Θέατρο. Για παράδειγμα, τώρα δουλεύω στον «Ορφέα στον Άδη» του Τενεσσί Ουίλιαμς, με τον Βασίλη Ανδρέου στη σκηνοθεσία και τη Δήμητρα Χατούπη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχω ξετρελαθεί γιατί με έναν τρόπο ενώνουμε ηλεκτρικές κιθάρες και συνθεσάιζερ με λαούτα και μαντολίνα. Η Δύση συναντά λίγο την παράδοση και κάπως έχουμε ανοίξει έναν ωραίο δρόμο, λίγο διαφορετικό από το αναμενόμενο.
Η δημιουργία υπάρχει στη ζωή σας και μέσω της διδασκαλίας. Ποιο είναι το πιο ουσιαστικό που σας έχουν διδάξει οι μαθητές σας;
Πως με την επιμονή και τη συνέπεια μπορείς να κάνεις τα πάντα. Πώς να εμπιστεύεσαι και να αφήνεις να σε καθοδηγήσουν. Από τότε που ξεκίνησα τα μαθήματα μουσικής και τραγουδιού ως δάσκαλος, έχω γίνει ο ίδιος καλύτερος μαθητής.
Ποια είναι τα πρότυπά σας; (στη μουσική και όχι μόνο)
Αγαπάμε όλοι τον Χατζιδάκι. Θαυμάζω τραγουδοποιούς όπως τον Παύλο Παυλίδη, αλλά στρέφομαι πάντα και στους καλλιτέχνες του εξωτερικού. Damien Rice, Yann Tiersen, Amy Winehouse. Γενικά θαυμάζω την προσωπικότητα πίσω από έναν καλλιτέχνη. Virginia Woolf, Frida Kahlo, Freddie Mercury.
Μοιραστείτε μαζί μας τα επόμενα (ανακοινώσιμα) σχέδιά σας.
Την Τετάρτη, 13 Απριλίου θα βρίσκομαι στη μουσική σκηνή του Faust στο κέντρο της Αθήνας με την μπάντα μου μετά από πολλά χρόνια για να ξαναπαίξουμε μαζί. Στις 20 Απριλίου, θα βρίσκομαι στη Βιέννη για μία σόλο περφόρμανς στα εγκαίνια ενός φεστιβάλ ταινιών και στις 2 Μαΐου έχουμε πρεμιέρα με το έργο «Ο Ορφέας στον Άδη» στο θέατρο Ροές και θα βρίσκομαι εκεί τα Δευτερότριτα, να παίζω ζωντανά τις μουσικές στην παράσταση.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι –δικό σας ή όχι– που να σας εκφράζει ιδιαίτερα αυτήν την εποχή και για ποιον λόγο;
Αυτή την εποχή έχω φάει σκάλωμα με το “Βack to Black” της Amy Winehouse. Με τα τραγούδια πιάνομαι από μια φράση. Ξαφνικά, ένα μικρό βίωμα, και κάτι που έχω ακούσει χιλιάδες φορές αποκτά νόημα. Ξεδιπλώνεται. Καταλαβαίνω τί ακριβώς θέλει να πει. Ε, λοιπόν, τον τελευταίο καιρό –για ένα πλάσμα που αγαπώ πολύ– “I really died a hundred times”.
Προσδιορίστε με λέξεις-κλειδιά τον κόσμο του Σπύρου Παρασκευάκου σήμερα…
ΠΟΣΤ ΡΟΜΑΝΤΙΚ ΠΟΠ. Ζω τη μεταρομαντική ποπ εποχή μου. Ελευθερία, τρυφερότητα, ρομαντισμός παντού, αλλά OK. Κουλ.
————-
*Δείτε το δελτίο τύπου για την παράσταση του Σπύρου Παρασκευάκου στο Faust εδώ
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…