Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Εικόνα πρώτη: Το φως ενός προβολέα από την κουίντα δείχνει τον δρόμο προς το πιάνο. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, με βήμα αργό και σταθερό, μπαίνει στη σκηνή, όπως ο χορός στην έναρξη αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο. Αφήνει ένα κόκκινο μαντίλι στο stand του μικροφώνου, κάθεται στο πιάνο και το ταξίδι ξεκινά…
Την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, ένα βράδυ που τα κανάλια ασχολούνται με τον επικείμενο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης, εμείς ευτυχώς βρισκόμαστε για ένα δίωρο σε άλλη σφαίρα. Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, έχει πρεμιέρα η δεύτερη σεζόν της καλλιτεχνικά και εμπορικά επιτυχημένης παράστασης «Όλοι Ένα – Φίλα Με», με φετινό υπότιτλο «Λίγο Ακόμα».
Παρέα με τρεις θαυμάσιους μουσικούς, τον συνθέτη και ενορχηστρωτή, Άρη Βλάχο στο πιάνο, τον Βάιο Πράπα στις κιθάρες και το μπουζούκι, και τον Γιώργο Ταμιωλάκη στο βιολοντσέλο, αλλά και πέντε μέλη της «Σπείρα Σπείρα» –τους «παλιούς» Χρήστο Γεροντίδη, Σάκη Καραθανάση, Κώστα Μπουγιώτη και Γιώργο Στιβανάκη και τον «νέο» Χάρη Φλέουρα– ο Κραουνάκης μεγαλουργεί. Η ομάδα τους έχει στήσει μια παράσταση ουσίας, η οποία προσφέρει ψυχαγωγία με την κυριολεκτική έννοια του όρου και αφήνει το συναίσθημα να ξεχυθεί και να πλημμυρίσει αβίαστα τις ψυχές μας, σαν φως. Όπως αυτό που ανάβει μέσα στα χάρτινα «φαναράκια» του λιτού σκηνικού του Γιάννη Μουρίκη.
Όλα τα εμβληματικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη είναι εδώ. Από το «Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ», τα «Κόκκινα Γυαλιά» και το «Αυτή η Νύχτα Μένει» ώς το «Πάω να Πιάσω Ουρανό» και το «Ποτέ» –σίγουρα ο καθένας μας έχει το δικό του αγαπημένο, που τον έχει συντροφεύσει σε ξέγνοιαστες ή δύσκολες στιγμές. Όταν δε ο ίδιος ο δημιουργός ερμηνεύει ένα κομμάτι, αυτό παρουσιάζεται «γυμνό» και συνήθως μάς αποκαλύπτει κάποιο κρυμμένο νόημά του, φωτισμένο από την αλήθεια και τη φλόγα που κρατά φυλαγμένη η στιγμή…
Κάθε τραγούδι κι ένα μονόπρακτο, το οποίο παρουσιάζεται με απλότητα και μέτρο. Κι όλα μαζί, οργανικά δεμένα σε μια μουσική αλυσίδα με απίστευτη ισορροπία. Αρχαίο δράμα, επιθεώρηση, στοιχεία όρχησης, διονυσιακής έκστασης και θρησκευτικής τελετουργίας «ενδύουν» κάθε κομμάτι όπως του αρμόζει. Στην πορεία του χάρτινου καραβιού που λέγεται «Όλοι Ένα» και περνά από χέρι σε χέρι στην αρχή της παράστασης, τα κύματα μια σε στέλνουν στα βάθη της συγκίνησης, μια σε υψώνουν με κέφι στον αφρό. Οι προσεκτικά επιλεγμένες ανάσες πρόζας με κείμενα των Σαίξπηρ, Σεφέρη, Λόρκα, Χουρμούζη και Ντάριο Φο, υπογραμμίζουν το επίκαιρο και το διαχρονικό του Λόγου των δημιουργών τους. Δίνουν επίσης στα πέντε μέλη της «Σπείρας» την ευκαιρία να διαπρέψουν όχι μόνο στα τραγουδιστικά τους σόλο, αλλά και στους μονολόγους τους. Είναι όλοι τους εξαιρετικά καλλίφωνοι και ταλαντούχοι και το να χαρακτηρίσω με ένα μόνο επίθετο τον καθένα τους, σαφώς τους αδικεί. Ας με συγχωρέσουν, λοιπόν, ο σπαρακτικός Χρήστος Γεροντίδης, ο λιτός Σάκης Καραθανάσης, ο ουσιώδης Κώστας Μπουγιώτης, ο καίριος Γιώργος Στιβανάκης και ο απολαυστικός Χάρης Φλέουρας, που περιορίζομαι σε μόνο έναν χαρακτηρισμό –είναι όλοι τους όλα αυτά μαζί και πολλά περισσότερα.
Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, επιτυγχάνει η σπουδαία αυτή παράσταση είναι ότι θέτει στο επίκεντρο την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την ουσία αυτής, η οποία συνοψίζεται σε μία λέξη: ΑΓΑΠΗ. Γι’ αυτό και στιγμές-στιγμές –και όχι απαραίτητα τις προφανείς– τα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής αποκτούν μια διάσταση μυσταγωγική. Και τα λόγια που βγαίνουν τραγουδιστά από τα χείλη υψώνονται σαν προσευχή.
«Ψεγάδι δεν υπάρχει;», είναι η εύλογη αναρώτηση. Σε μια παράσταση που υμνεί τον άνθρωπο, σαφώς και θα υπάρχει, διαφορετικά θα είχαμε να κάνουμε με κάτι αφύσικο. Όμως ακόμη και τα όποια ψεγάδια συμβάλλουν στη μοναδικότητα του εγχειρήματος και είναι καλά κρυμμένα στις ανάσες, τις σιωπές, τα βλέμματα, τα δάκρυα, τα χαμόγελα και την αλήθεια της ψυχής της υπέρ-ταλαντούχας ομάδας που βρίσκεται στο σανίδι και «συνωμοτεί» με ανθρωπιά, με όλους εμάς στην πλατεία. Γίναμε «Όλοι Ένα», λοιπόν! Κι αν, όταν παρακολουθήσετε την παράσταση κάποια Παρασκευή ή Σάββατο μέχρι τις 14 Ιανουαρίου, έχετε δίπλα σας έστω έναν άνθρωπο που αγαπάτε αληθινά, θα αντιληφθείτε ακόμη περισσότερο την ουσία της. Αν, πάλι, δεν είναι δυνατόν να τον έχετε κοντά σας, σκεφτείτε τον με περισσή αγάπη. Και μια τελευταία σκέψη: Αν η «Σωτηρία της Ψυχής» μας είναι η Τέχνη, τότε σίγουρα η Σωτηρία της Καρδιάς μας είναι η Αγάπη…
Οι συντελεστές της παράστασης:
Σκηνικό: Γιάννης Μουρίκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπλουγουράς
Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου
Ήχος: Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Κώστας Χριστοφής
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Μουστάκας
Παραγωγή: Ομάδα Ελληνικού Μουσικού Θεάτρου – Σπείρα Σπείρα
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Συροπούλου
Προβολή & Επικοινωνία: Δέσποινα Κραουνάκη
Σχεδιασμός προγράμματος: Χρήστος Μουστάκας
Φωτογραφικό υλικό: Γιάννης Πρίφτης, Πέτρος Αθανασόπουλος
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…