Στην Κιβωτό του Ελληνικού Τραγουδιού – 22/9/2010

Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
22/9/2010
www.musiccorner.gr

Ένα τραγούδι…

«Παρέλαση»

Το 2001 κυκλοφόρησαν από το «Σείριο» «Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή», ένας κύκλος λαϊκών τραγουδιών σε μουσική του Δημήτρη Μαρκατόπουλου και στίχους του Χρίστου Παπαδόπουλου (και του Γιάννη Τσατσόπουλου σε δύο), με ερμηνευτή τον Παντελή Θεοχαρίδη.

Στο παρακάτω κείμενο, που έγραψε ειδικά για τους αναγνώστες της «Κιβωτού», ο στιχουργός Χρίστος Παπαδόπουλος, με αφορμή ένα από «Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή», την «Παρέλαση», θυμάται:

———————-

“11 Νοεμβρίου 1992…

Η μνήμη σκουπίζει τα πόδια της σ’ ένα χαλάκι της οδού Ρηγίλλης στις δώδεκα ακριβώς το μεσημέρι. Ανεβαίνει στον πρώτο όροφο. Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει ένα χαμόγελο. «Καλώς τους». Μετά στρογγυλοκάθεται σ’ ένα γραφείο με βιβλιοθήκες ολόγυρα. Το χαμόγελο συνεχίζει ν’ αστράφτει και ν’ αφήνει τα λόγια να βγαίνουν χαρούμενα. Η μνήμη ακούει.

Αποφάσισα να τα βαφτίσω «τα τραγούδια του χαμένου ποιητή». Η μνήμη συγκινείται. Το χαμόγελο καταστρώνει σχέδια και πλάνα. Ο χώρος που υπόσχεται, το στούντιο «αγροτικό» του Νίκου Παπάζογλου. Ο χρόνος, άμεσος. Τα χαμόγελα τριπλασιάζονται. Το σπίτι ανοίγει. Κι η καρδιά του χαμόγελου επίσης. Αυτό είναι το Όσκαρ, σε μια γωνιά παραμελημένο με την πλάτη γυρισμένη. Αυτό είναι το πιάνο. Αυτές είναι οι παρτιτούρες έργων μυθικών. Αυτό είναι το δώρο μου. Δίσκος βινυλίου. Το χαμόγελο της Τζοκόντας. Το χαμόγελο του Μάνου Χατζιδάκι. Με αφιέρωση. Στον Χρίστο Παπαδόπουλο με αληθινή χαρά για τη γνωριμία μας. 11/11/92.

Χρόνια αργότερα ένα άλλο χαμόγελο, κληρονομικό, ευτυχώς θυμάται όσα ο πατέρας του τού είχε εκμυστηρευτεί. Το σπίτι κι η καρδιά ανοίγουν πάλι. Τα σχέδια και τα πλάνα συνεχίζονται. Ο χώρος, το στούντιο «πολύτροπο» του Γιώργου Καζαντζή. Ο χρόνος, Δεκέμβρης του 2001. Παραγωγή από τον αστερισμό του Σείριου με επίγεια επιμέλεια του Γιώργου Χατζιδάκι. Την καλλιτεχνική, αναλαμβάνει ο Νίκος Κυπουργός. Τα λόγια στα δέκα τραγούδια, του χαμένου ποιητή (Χ. Π. τα αρχικά του). Σε δύο τραγούδια τα λόγια του Γιάννη Τσατσόπουλου. Με τις μουσικές και τις ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Μαρκατόπουλου. Η φωνή του Παντελή Θεοχαρίδη.

Όλα ίδια όπως είχαν σχεδιαστεί από τον Μάνο Χατζιδάκι.

Όλα ίδια; Όχι, τελικά. Η απουσία του, επώδυνα παρούσα όσο κι αν προτιμούσαμε τον ίδιο παρόντα. Αυτό δεν μπορούσαμε να το αλλάξουμε. Κι έτσι αποφασίσαμε να κρύψουμε την αγάπη μας σ’ ένα τραγούδι αλλάζοντας μερικώς το στίχο.

«Το χρονικό του έρωτα
Εκδόθηκε εκτάκτως
Με τίτλο στο εξώφυλλο
Της ερημιάς ο κάκτος.

Το βράδυ που σε είδανε
Και φίλαγες τη σκόνη
Η μοναξιά ψιθύρισαν
Πισώπλατα καρφώνει.

Δεν θα την ονειρεύτηκες
Σαν έτσι τη ζωή σου
Νυχτερινή παρέλαση
Στην άκρη της αβύσσου…»

Η παλιά παρέλαση. Η καινούργια όμως θέλαμε να χει τ’ άρωμά του. Την χαρίσαμε με την ψυχή μας στο χαμόγελό του. Νοερά. Χωρίς καταγραφή της αφιέρωσης. Κι είμαστε σίγουροι πως την έλαβε. Τα βράδια, που η γη μου κρύβεται στην αγκαλιά του, τον νιώθω να μου χαμογελάει από εκεί ψηλά, από τον Σείριο και να ομορφαίνει το μικρό μου σύμπαν.

Τα χρόνια μας ξοδέψαμε Να βρούμε την αλήθεια Στου κόσμου τα παράλογα Και σ’ άλλα παραμύθια Το βράδυ που σε είδαμε Ν’ απλώνεις τα φτερά σου Πως κρύφτηκε νομίσαμε Η γη στην αγκαλιά σου Δε θα την ονειρεύτηκες Σαν έτσι τη ζωή σου Νυχτερινή παρέλαση Στην άκρη της αβύσσου Μετά σαν ήρθαν τέσσερις Κι οι τέσσερις ωραίοι Της γειτονιάς οι έφηβοι Ποιος το ’δε και δεν κλαίει Στα χέρια τους σε σήκωσαν Κι εφτά τραγούδια είπαν Την ώρα που ταξίδευες Κι ομόρφαινες το σύμπαν Δε θα την ονειρεύτηκες Σαν έτσι τη ζωή σου Νυχτερινή παρέλαση Στο φως του παραδείσου.

Χρίστος Παπαδόπουλος

———————-