Στην Κιβωτό του Ελληνικού Τραγουδιού – 6/10/2010

Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
6/10/2010
www.musiccorner.gr

Ένα τραγούδι…

 «Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα»

Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα
τώρα που φτάνει στο στόμα μου βρισιά
και το κορμί μου γίνεται του θάνατου ενδοχώρα.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου απ’ τα βαριά
καρφώνει βήματα, στριφογυρνά με φόρα.
Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα.

Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει μέρα
τώρα θα κόψω τη ζωή μου πέρα ως πέρα.
Τώρα που έμαθα να δίνω με ματιά
θα βγω στους δρόμους να ξεπλύνω αυτή την μπόρα
από χιλιάδες ισκαριώτικα φιλιά.

Τώρα θα κάνω αλλιώς να ξημερώσει η μέρα.
Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα.

Το τραγούδι «Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα» ηχογραφήθηκε από τη Βίκυ Μοσχολιού στον τελευταίο της δίσκο, με τίτλο «Βραδινό σινιάλο», που κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν το θάνατό της. Τη μουσική έγραψε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και τους στίχους η γνωστή στιχουργός Λίνα Δημοπούλου*, που μας εμπιστεύτηκε στο κείμενο που ακολουθεί την ιστορία του τραγουδιού:

Λίνα Δημοπούλου	Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

 ———————-

“Δεκαετία του ’60, μωρό παιδί, βρέθηκα στα χέρια του ανθρώπου, που στήριξε τη ζωή μου, αθόρυβα και τρυφερά. Του πατριού μου.

Αγαπούσε πολύ και αναφερόταν πάντα με το επίθετο «γλυκιά μου» σε μια συγκεκριμένη τραγουδίστρια. Ήταν η «γλυκιά του Βίκυ». Έγινε η «γλυκιά Βίκυ» όλης της οικογένειας.

Η Βίκυ Μοσχολιού! Ονειρευόμουν πάντα να του χαρίσω ένα τραγούδι με τη φωνή της.

Δυστυχώς εκείνος έφυγε από καρκίνο το ’98, δεν πρόλαβα.

2004. Μαθαίνω πως ένας στίχος μου μελοποιήθηκε από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και επρόκειτο να τραγουδηθεί από εκείνη. Όταν ο παραγωγός του δίσκου κ. Γιώργος Μακράκης μου τηλεφώνησε για να μου το πει, κάπως κομπιασμένα μου ανέφερε πως ίσως κάτι συμβαίνει με τους στίχους, κάτι του φαινόταν περίεργο, αν ήθελα να ρίξω μια ματιά κλπ. Πράγματι, όταν μου έστειλε το κείμενο κατάλαβα αμέσως, πως μάλλον οι στίχοι είχαν δοθεί απ’ το τηλέφωνο και ήταν γραμμένα άλλα αντί άλλων. Το διόρθωσα αμέσως και το έστειλα.

Η χαρά ήταν μεγάλη, η τιμή μεγαλύτερη, μα κάτι σκίαζε βαριά το παραμικρό φωτεινό αίσθημά μου. Εκείνη την εποχή η Βίκυ πάλευε με τον καρκίνο. Μου φάνηκε τραγική η χρονική συγκυρία, θέλω να πω ήμουν ήδη 11-12 χρόνια στη δισκογραφία, θα μπορούσαμε να είχαμε συναντηθεί νωρίτερα, να προλάβω να τη γνωρίσω, να της πω τη δική μου μικρή οικογενειακή ιστορία που με συνέδεσε για πάντα μαζί της. Ήθελα να της πω πως τη λάτρεψα με τον Ζαμπέτα, με τον Ξαρχάκο, το Σπανό, το Μούτση, τον Κραουνάκη, ότι με συγκλόνισαν στα χείλη της τα λόγια του Ελευθερίου, του Χριστοδούλου, του Πυθαγόρα, του Καλαμίτση και πως πάντα μ’ έπιαναν τα κλάματα όταν άκουγα το «Μιλώ για τα παιδιά μου»… Πιο πολύ ήθελα να της πω, πως «έχει ευθύνη» μαζί με μερικούς άλλους σπουδαίους του τραγουδιού μας, για την πορεία μου στη ζωή, τις επιλογές και την εν γένει αισθητική και άποψη που είχα για τα πράγματα στη μουσική και όχι μόνο.

Κι ακόμα πως αυτό το ένα και μοναδικό τραγούδι, που θα είχα την τύχη να ερμηνεύσει είναι «ακριβό δώρο», που θα κάνει μεγάλο ταξίδι για να βρει τον παραλήπτη του…

Όμως αυτό που έκανε αυτή την όμορφη στιγμή, τραγική μέσα μου ήταν το ίδιο το τραγούδι. Ήταν μεγάλη έκπληξη, έως και σοκ, ότι μια γυναίκα που στεκόταν μπροστά στις πύλες του Άδη, περιμένοντας και ελπίζοντας να ακυρωθεί μια ήδη ειλημμένη απόφαση της μοίρας της, θα είχε το κουράγιο να τραγουδήσει μια σπαραχτική ζεμπεκιά του Λαυρέντη με τίτλο «Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα». Δέος…

Δεν έμαθα γιατί δεν κλήθηκα στο στούντιο όταν τραγούδησε, ούτε που παράπεσε το φαξ με τους διορθωμένους στίχους, ούτε ποια γραμματέας ξέχασε να με καλέσει στην παρουσίαση του δίσκου…

Εκείνη «χάθηκε» τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς.

Το τραγούδι είχε ηχογραφηθεί τελικά με τους μισούς στίχους λάθος και δεν διορθώθηκε ποτέ… Το κουβαλάω» …

———————

Το «Βραδινό σινιάλο» αποτέλεσε την επιστροφή, αλλά και το κύκνειο άσμα της αγαπημένης μας ερμηνεύτριας. Η Βίκυ Μοσχολιού είχε να κυκλοφορήσει δίσκο με καινούργιο υλικό από το 1995, όταν παρουσίασε ακυκλοφόρητα ως τότε τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα -είχε, ήδη, φύγει από τη ζωή στις 10 Μαρτίου του ’92 – σε στίχους Θεόδωρου Ποάλα στο δίσκο «Ο Τζακ Ο’ Χάρα».

Στο «Βραδινό σινιάλο» έγραψαν τραγούδια για τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Μανώλης Λιδάκης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Μιχάλης Κουμπιός, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Γιάννης Σπυρόπουλος Μπαχ… Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2004 κι ένα χρόνο μετά, στις 16 Αυγούστου του 2005, η Μοσχολιού περνούσε αγέρωχη και με αποσκευές τις «τραγουδάρες» της την πόρτα του παράδεισου. Δεν ξέρω αν τα συγκεκριμένα τραγούδια προσέθεσαν κάτι στη μεγάλη και λαμπρή δισκογραφική ιστορία της Βίκυς Μοσχολιού, στο πλούσιο και «ακριβό» ρεπερτόριο που της χάρισαν οι μέγιστοι της μουσικής και του λόγου του ελληνικού κι εκείνη το «άγιασε» με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες της. Τα τραγούδια στο «Βραδινό σινιάλο», με ωραίες μελωδίες και προσεγμένους στίχους, καταγράφονται ως η τελευταία πράξη του έργου… Κι αυτό από μόνο του έχει τη δική του αξία…

————-

Υ.γ.
Ευχαριστώ από καρδιάς τη στιχουργό Λίνα Δημοπούλου για την εμπιστοσύνη και την ανταπόκριση… Είναι πολύ τιμητικό για το «Music corner» και για την «Κιβωτό του ελληνικού τραγουδιού» το ότι μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία που διαβάσατε παραπάνω, γνωρίζοντας ότι η ίδια αποφεύγει την έκθεση στη δημοσιότητα… Κι είναι πολύ σημαντικό για μένα, που τη «συνάντησα» για πρώτη φορά, με αφορμή μια λατρεμένη μας φωνή…
Καλώς βρεθήκαμε, Λίνα…!

Αλ. Λ.

————-

* Τη Λίνα Δημοπούλου τη γνωρίσαμε για πρώτη φορά δισκογραφικά το 1993 από το τραγούδι «Μικρασιάτικο», που ηχογράφησε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο δίσκο του «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα».

Έκτοτε, πέρα από την πολύ στενή και σταθερή συνεργασία της με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τη βρίσκουμε να έχει γράψει στίχους σε τραγούδια του Διονύση Τσακνή, του Σταύρου Λογαρίδη, του Αντώνη Βαρδή, του Στέλιου Γαργάλα, του Αντώνη Μιτζέλου, του Μιχάλη Χατζηγιάννη…