Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα

Όταν μια σειρά που έχεις ξεκινήσει, ανακοινώνει την 5η της σεζόν, συνήθως εξακολουθείς να ανυπομονείς να τη δεις, είτε γιατί πλέον αγαπάς τους πρωταγωνιστές και δε μπορείς να τους αποχωριστείς εύκολα, είτε γιατί έχεις πια εθιστεί και θες να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια, τι νέο έχει να σου δώσει για μια ακόμη χρονιά. Αλλά μεταξύ μας, τις περισσότερες φορές έχεις βαρεθεί και λίγο και δεν έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό όπως, με την πρώτη ή τη δεύτερη σεζόν που κοίταγες ξανά και ξανά το trailer και προγραμμάτιζες την προβολή της πρεμιέρας, ώστε να μη σε ενοχλήσει κανείς.

Ε, κι εγώ κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα περπατώντας στην Πατησίων μέχρι να στρίψω στην Ευελπίδων και από εκεί να φτάσω στο Άλσος, για την 5η χρονιά της Ταράτσας του Φοίβου. Κάθε χρόνο, όταν έβγαινε το πρόγραμμα της, το κοιτούσα με λαχτάρα, σημείωνα ημερομηνίες, έλεγα θα πάω σε όλες. Φέτος δεν ήταν έτσι. Πήγα βέβαια, δε γίνεται να πεις όχι στον Φοίβο Δεληβοριά και την παρέα του, αλλά δεν πήγα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Είχα μια ελπίδα ότι ο ενθουσιασμός αυτός θα έρθει μόλις μπω στο Άλσος -ήταν άλλωστε και το πρώτο μου λάιβ για φέτος, αυτό και από μόνο του είχε έναν ενθουσιασμό μέσα του- αλλά δεν έγινε ούτε τότε. Όταν πριν 2 χρόνια, που ακόμα η Ταράτσα ήταν σε ταράτσα και ο Φοίβος έλεγε ότι είναι η τελευταία χρονιά, προφανώς και στεναχωριόμουν, προφανώς και πήγα ξανά και ξανά να έχω καβάτζα για τα επόμενα. Τώρα όμως, μάλλον είμαι αυτή που θα πω ότι ίσως και να έπρεπε να είχε σταματήσει. Αν βέβαια, είσαι από τους ελάχιστους που δεν έχουν πάει αυτά τα 5 χρόνια έστω μία φορά, ξέχνα ό,τι έχω γράψει μέχρι στιγμής και ξεκίνα να διαβάζεις από εδώ. Γιατί η Ταράτσα του Φοίβου συνεχίζει και την 5η της χρονιά να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέρονται πράγματα που θα συναντήσεις και αυτό το μουσικό αθηναϊκό καλοκαίρι στην πόλη.

Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, Νεφέλη Φασούλη και Θανάσης Αλευράς, στις θέσεις τους όπως πάντα, και φετινές νέες προσθήκες Idra Kayne (από ένα guest ξεκίνησε πέρυσι) και Φοίβος Ριμένας (θα μπορούσε και αυτός εύκολα να εξελιχθεί όπως το «πολυεργαλείο Αλευράς» καθώς περνάνε τα χρόνια στην Ταράτσα).

Ο Βύρωνας, που προτίμησε φέτος αντί ενός κανονικού stand up κειμένου να πει τις… μεγάλες αλήθειες για όλα τα πρόσωπα της Ταράτσας (τα «κανονικά» του όπως και νέα κείμενα τα παίζει και στο Σινέ Παναθήναια τις Τρίτες Ιουνίου και Ιουλίου, μαζί με τον Μιχάλη Μαθιουδάκη -αδυναμίες είναι αυτές, δεν κρύβονται). Η Νεφέλη Φασούλη, με τον πρώτο της δίσκο (ναι, το λέω ακόμα δίσκο) και τον «Κόσμο της» ήδη να κυκλοφορεί και κάποιες πρώτες προσωπικές συναυλίες να έχουν λάβει χώρα, θα είναι πάντα η μούσα του Φοίβου και αυτή που αγαπήσαμε δίπλα του και την είδαμε να εξελίσσεται με εκπληκτικό τρόπο. Ο Θανάσης Αλευράς… ε τώρα, μη λέω τα ίδια, δώστε του ένα Όσκαρ να τελειώνουμε κάποια στιγμή, να πάμε παρακάτω …για το δεύτερο. Ο άνθρωπος που, αν έπεφτε μια πανδημία στην Ταράτσα και ήταν ο μόνος που επιβίωνε, θα συνεχιζόταν κανονικά η Ταράτσα για πάντα -εκτός αν έπαιζε κάπου εκεί κοντά ο Robbie Williams. Η Idra Kayne, που εντάξει την ξέρουμε ήδη στα «ξένα», τα soul και τα rnb και μάς εντυπωσιάζει με τη φωνάρα της, αλλά εδώ την ακούμε και σε ελληνικά, και μας εντυπωσιάζει το ίδιο ή και περισσότερο. Και ο Φοίβος Ριμένας, που στην παραπάνω πανδημία, θα μπορούσε να είναι το δεξί χέρι του Αλευρά και να κρατήσει μαζί του την Ταράτσα -εντυπωσιακός τόσο σκηνικά όσο και ερμηνευτικά.

Και guest του συγκεκριμένου επεισοδίου της προηγούμενης Πέμπτης η “The Voice of Greece”, Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Δε θα πω ψέματα, είχα αρκετό καιρό να τη συναντήσω live και με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν την θυμόμουν τόσο άνετη στη σκηνή, τόσο επικοινωνιακή -κι ας ήταν και για εκείνη η πρώτη της εμφάνιση μετά από όλο αυτό που ζήσαμε. Εντυπωσιακή ερμηνευτικά στο «Έπεσε έρωτας», συγκινητική στο ντουέτο με τον Αλευρά για το «Έλα» που μας πήγε και εμάς χρόνια πίσω σε μικρές μουσικές σκηνές που τους πρωτοσυναντήσαμε και τους δύο (αυτές που χάσαμε φέτος), όπως και στο ντουέτο με τον Φοίβο στο σχεδόν κλείσιμο με τον «Κυρ Αντώνη».

Πέρυσι, εδώ, έγραφα ότι και τα 4 χρόνια Ταράτσα ακόμα έρωτας είναι -είσαι, νιώθεις ερωτευμένος χωρίς να έχουν τελειώσει όλα, και να έχεις μπει σε μια καθημερινή, συνηθισμένη ρουτίνα. Το ίδιο θα πω και για τα 5 χρόνια. Όμως την ίδια στιγμή, νιώθεις πλέον και την ανάγκη και για κάτι εντελώς καινούριο, κάτι που θα σου φέρει μια έκπληξη μέσα σε μια καθημερινότητα που έχεις πια μάθει. Και την περιμένεις αυτήν την έκπληξη γιατί ξέρει ότι ο άλλος μπορεί να σου την προσφέρει. Αυτή η έκπληξη είναι που μου έλειψε φέτος.

Ναι, πέρασα καλά στην Ταράτσα του Φοίβου, τραγούδησα, γέλασα, συγκινήθηκα, όλα -όπως θα περάσεις κι εσύ 100%. Αλλά ήταν ακριβώς όπως και τις προηγούμενες χρονιές. Και σε αυτό δε με έχει συνηθίσει. Πάντα μου έδινε εκπλήξεις…

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here