Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Πώς να ξεκινήσεις ένα κείμενο για την Ταράτσα του Φοίβου, για τον ίδιο τον Φοίβο Δεληβοριά και τις ιδέες του; Για αυτήν την Ταράτσα που όλοι πια την περιμένουμε πως και πως τα τελευταία αθηναϊκά καλοκαίρια και που αν και πέρυσι το είχαμε πάρει σχεδόν απόφαση ότι δεν θα τη ζήσουμε ξανά, το φετινό καλοκαίρι την είχαμε ανάγκη περισσότερο από πότε και ελπίζαμε. Από την άνοιξη ακόμα.

Και επέστρεψε… Και μάλιστα έγινε κάτι σαν μαγικό και επέστρεψε στον χώρο στον οποίο από την αρχή προοριζόταν. Το Άλσος Οικονομίδη στο Πεδίον του Άρεως. Ένα πρώην αναψυκτήριο για το νέο αναψυκτήριο του Φοίβου Δεληβοριά και της παρέας του.

Και ναι, τι κι αν μας είχε αποχαιρετήσει πέρυσι λέγοντας τη μεγάλη αλήθεια “είναι καλύτερα να αποχωρεί κάποιος όσο είναι ακόμα ερωτευμένος και όχι όταν έχουν τελειώσει όλα…”, με τέτοιο πάθος, κέφι, εκπλήξεις, γέλιο, στα 4 χρόνια, ο έρωτας όχι απλώς υπάρχει ακόμα, αλλά είναι και πιο έντονος από ποτέ, και ξέρεις ότι σίγουρα θα κρατήσει. Κι ας ήταν με μάσκες και χωρίς (πολλές) αγκαλιές και φιλιά -λες γι’ αυτό να κόπηκε από το πρόγραμμα και η Γυναίκα του Πατώκου;- είχε πολλά χαμόγελα, γέλια και μπόλικη ελπίδα.

Κοιτάω τις λέξεις στην οθόνη και περνάει από μπροστά μου όλη η παράσταση που έζησα την Πέμπτη 27 Αυγούστου στο Άλσος με τον Φοίβο Δεληβοριά, την Νεφέλη Φασούλη, τον Θανάση Αλευρά, τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, τον Alex de Paris, μαζί με όλη την τόσο εξαιρετική ομάδα πάνω και κάτω από τη σκηνή. Όμως, όσο δύσκολο κι αν μου είναι, δε θέλω, δεν πρέπει να γράψω τίποτα συγκεκριμένο για όσα συνέβησαν εκεί. Γιατί πρέπει να πας. Απλώς πρέπει. Από την πρώτη χρονιά που ξεκίνησε σε μια ταράτσα στο Γκάζι, ήταν από τα γεγονότα που “θα ζήλευε και ο Κηλαηδόνης” και που ο μελλοντικός σου εαυτός θα λέει στα παιδιά του για αυτά που συνέβαιναν το μακρινό 2020… “αααχ εσείς δεν τα προλάβατε“.

Ένα υπερθέαμα λοιπόν, γεμάτο επικαιρότητα (φυσικά!) που την καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις μέσα στον χώρο και αντικρίζεις το φαντασμαγορικό σκηνικό, ένας Φοίβος Δεληβοριάς που δεν είναι Φοίβος Δεληβοριάς με την έννοια του τραγουδοποιού που κάποιοι αγαπάμε τόσο έτσι κι αλλιώς, αλλά ο μαέστρος, ας το πούμε έτσι, μιας επιθεώρησης -από τις καλές- που συντονίζει, παρουσιάζει, τραγουδάει, μιμείται, γελάει -με τον εαυτό του πρώτα απ’ όλα, αλλά και με αυτούς που πρέπει να γελάσει, χειροκροτάει αυτούς που πρέπει να χειροκροτήσει.

Ένας Θανάσης Αλευράς, που δεν έχει νόημα να γράψω το κλισέ “καλύτερος από ποτέ”, είναι πλεονασμός. Γιατί πάντα έτσι θα είναι. Είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει όλη την παράσταση της Ταράτσας μόνος του αν μια μέρα χρειαζόταν. O άνθρωπος που περισσότερο από τον οποιοδήποτε στην μικρή μας χώρα θα έπρεπε να κάνει αυτή την πολυσυζητημένη διεθνή καριέρα -αν και την έχει κάνει και αυτή μέσα από τα κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου- όταν έλεγε στην μάνα του ότι πάει Hollywood.

Μία Νεφέλη Φασούλη, και επίσημα η μούσα του Φοίβου τα τελευταία χρόνια, που σε εντυπωσίαζε έτσι κι αλλιώς φωνητικά σε ό,τι κι αν ερμηνεύει, αλλά φέτος, μπορεί και να είναι ιδέα σου, μπορεί και όχι, σαν να έχει λυθεί ακόμα περισσότερο και σκηνικά και να ακολουθεί τον δρόμο του.

Ε και ένας Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, “ένας υπαρξιακός κωμικός” όπως τον αποκαλεί πάντα ο Φοίβος που… συγχωρέστε με, δε μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά για τον Βύρωνα. Είναι ο κωμικός που μας έμαθε το λεωφορείο 140, κι ας μη μένεις ούτε Πολύγωνο ούτε Γλυφάδα, είναι ο κωμικός που μπορεί να μην ασχολείται συχνά με τα λογοπαίγνια -το δύσκολο είδος της κωμωδίας- αλλά όταν το κάνει έχει πάρα πολύ καλούς λόγους, είναι ο κωμικός που αν δεν έχεις δει ποτέ ξανά στη ζωή σου παράσταση stand up comedy, τότε είναι σίγουρα μια πολύ καλή αρχή.

Και σε αυτή την παράσταση της Πέμπτης, εκτός από την βασική ομάδα που ήταν για Όσκαρ, είχαμε και φανταστικούς καλεσμένους. Η Aretha Franklin ή Rihanna ή Beyonce ή PJ Harvey της Ελλάδας όπως τη λένε κάποιοι, η Idra Kayne ήταν η πρώτη. Αν όμως, την έχεις δει κάποτε σε μια από τις πρώτες της εμφανίσεις, πριν 10 (ω!) χρόνια ως μέλος του… θρυλικού συγκροτήματος μΠάντα Κοάλα του Ζακ Στεφάνου στο Koukou στο Γκάζι, και από τότε περνάει συχνά πυκνά από το timeline σου, αλλά και από διάφορες εμφανίσεις, ξέρεις ότι είναι απλώς η Idra Kayne με τη φωνάρα της.

Και είναι και οι Χατζηφραγκέτα. Αυτοί οι δύο τρελοί, περίεργοι τύποι, που θα τους ήθελες (μάλλον) σε μια διπλανή σκηνή στην ερημική παραλία που έχεις πάει για ελεύθερο κάμπινγκ, να βγάλουν κάποια στιγμή την κιθάρα και να αρχίζουν να παίζουν ό,τι τους κατέβει στο μυαλό. Που ευτυχώς ποτέ δε θα είναι το Μοναξιά μου όλα και το Να μ’ αγαπάς. Όχι, δεν τους είχα ξαναδεί (ξανά ω!) σε δικό τους λάιβ ποτέ και κάτι μου λέει ότι στις 11 Σεπτέμβρη -αν όλα πάνε καλά- θα είμαι Τεχνόπολη. Και αυτό μάλλον λέει πολλά.

Και κάπως έτσι, λίγο πριν τελειώσει ο κόσμος, η ανάγκη της Ταράτσας την έκανε να επιστρέψει σε αυτό το περίεργο καλοκαίρι που φτάνει στο τέλος του, και που όπως είπε και ο Αλευράς σε έναν από τους μονολόγους του “πλέον ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία”, χωρίς να είναι άλλο ένα φιλοσοφικό τσιτάτο, έχουμε αρχίσει να το πιστεύουμε. Και ελπίζουμε πάντα σε μια επόμενη ταράτσα που θα μπορούμε να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε και να είμαστε εκεί να διηγιόμαστε όσα ζήσαμε εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 2020…

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here