Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Ως κάτοικος της ευρύτερης περιοχής της Πατησίων με τα μικρά μπαλκόνια της, είχα χαρεί ιδιαίτερα πέρυσι στο άκουσμα της είδησης ότι όχι μόνο ανοίγει ξανά το Άλσος στο Πεδίον του Άρεως αλλά πίσω από αυτή την ιδέα κρυβόταν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νιόνιος μας. Παρακολουθούσα στενά το πρόγραμμά του και το έβρισκα κάθε φορά άκρως ενδιαφέρον, ωστόσο μέχρι το Σάββατο που μάς πέρασε δεν είχα καταφέρει να παραβρεθώ. Ίσως να ήταν και η λέξη “Woodstock” που με κινητοποίησε αυτή τη φορά λίγο παραπάνω. Εκείνο το φεστιβάλ του ’69, εκείνες οι μέρες του ιστορικού μουσικού φεστιβάλ που “ο Σαββόπουλος της δικής μου γενιάς”, ο Φοίβος, θα κατέτασσε ίσως σε εκείνα τα σημαντικά γεγονότα της γενιάς “εσείς δεν τα προλάβατε”. Οπότε, όσες ευκαιρίες σου παρουσιάζονται για να μάθεις περισσότερα, να πλησιάσεις έστω και λίγο, έστω και μόνο τη μουσική πλευρά εκείνων των ημερών, ε ασυζητητί τις αρπάζεις.
Κάπως έτσι λοιπόν, το περασμένο βράδυ Σαββάτου έκανα ένα μαγικό ταξίδι στον χρόνο, στις μέρες του ’69 και του Woodstock, αλλά και σε ένα παράλληλο σύμπαν της Αθήνας του Διονύση Σαββόπουλου στο Άλσος του Οικονομίδη της ίδιας σχεδόν εποχής.
Ο Σαββόπουλος και σε ρόλο οικοδεσπότη της βραδιάς, εκτός από αυτόν του τραγουδοποιού με τις τιράντες και τα γυαλιά, ανέβηκε στη σκηνή στην ώρα του -ή έστω με μια λογική καθυστέρηση τόση όση του να βρεις να παρκάρεις στην Κυψέλη Σάββατο βράδυ που όλοι έχουν πάει Ψυρρή και Γκάζι. Για να μάς βάλει στο κλίμα της εποχής μίλησε για τη γενιά εκείνη που μπορεί να απέτυχε πολιτικά, όμως πολιτιστικά, ακόμα μιλάμε για αυτή και “κουτσά στραβά ακολουθήσαμε τον δρόμο της καρδιάς μας”, ενώ ήδη στο φόντο βλέπουμε -εκτός από τον φωτισμένο Λυκαβηττό, και φωτογραφίες του Hendrix, της Baez, του Cocker και των άλλων παιδιών του φεστιβάλ εκείνου.
Μαζί με τον Σαββόπουλο επί σκηνής, εκτός από τον Γιώτη Κιουρτσόγλου και τον Σταύρο Λάντσια που ήδη τους ξέρεις ως μουσικές σταθερές, πλάι του ήταν και 3 νέα παιδιά με εξαιρετικές φωνές, αλλά και σκηνική παρουσία, η Αλεξάνδρα Σιετή, η Κλαύδια Παπαδοπούλου και ο Σάκης Ντόβολης, που τον βοήθησαν ιδιαίτερα με τα …εγγλέζικα τραγούδια. Εκείνα δηλαδή τα τραγούδια των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο Woodstock, μπλέχτηκαν και ταίριαξαν όμορφα με τα τραγούδια του Σαββόπουλου, επί αθηναϊκού ή και γαλλικού εδάφους, το Μάη του ’68. Και φυσικά, κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Γιατί όταν ξεκινάς να πας στον Σαββόπουλο, ξέρεις από πριν ότι μουσική και λόγια θα είναι εξίσου μοιρασμένα στο πρόγραμμα. Και ίσως αυτός είναι και ένας βασικός παράγοντας που επιλέγεις να περάσεις ένα σαββατόβραδο μαζί του. Για να μάθεις τι γινόταν σε κινηματογραφικές πρεμιέρες στο Παλλάς της Βουκουρεστίου το ’70 και στη συνέχεια στο Ροντέο club της Χέυδεν, τι έκανε ο Γιάννης Τσαρούχης στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και άλλες παρόμοιες ιστορίες…
Φυσικά, οι αναφορές της εποχής εκείνης δε θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνο πάνω στη σκηνή του Woodstock. Γιατί, σε εκείνη την εποχή ανήκουν και οι πιο μοναχικοί τροβαδούροι όπως είναι ο Dylan και o Cohen. Και σε αυτό το σημείο ανήκει και η προσωπική αγαπημένη στιγμή αυτής της παράστασης. Το Hallelujah του Cohen, ερμηνευμένο και από τα 3 παιδιά, την Αλεξάνδρα, την Κλαύδια και τον Σάκη, με τον Σαββόπουλο ενδιάμεσα να μεταφράζει με τον δικό του τρόπο τους στίχους που ακούστηκαν. Και αυτή θα είναι και η μοναδική στιγμή του προγράμματος που θα αποκαλύψω εδώ, όχι τόσο για να νιώσει ο μελλοντικός θεατής τη χαρά της έκπληξης κάθε φορά που δύο φαινομενικά άσχετα τραγούδια ενώνονται, αλλά είναι κι αυτός ο Νίονιος στη μέση που δε ξέρεις το επόμενο Σάββατο τι σου επιφυλάσσει.
Το τέλος της παράστασης ίσως να ήταν το μόνο που μπορεί και να ήταν λίγο προβλέψιμο. Αλλά μάλλον και εσύ ο ίδιος το περίμενες αυτό και θα το ζητούσες έτσι κι αλλιώς. “Εμείς του ’60 οι εκδρομείς” λοιπόν και η ευχή από το στόμα του Σαββόπουλου “για μια νέα γενιά ηρώων που θα βγει μπροστά να προχωρήσει στο άγνωστο, όχι με πυραύλους, αλλά με την ψυχή της”…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…