Γράφει η Χρύσα Λύκου
Στο Θέατρο Άνεσις, έκανε στάση για μήνες πολλούς, το «Λεωφορείο ο Πόθος», το αριστουργηματικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, ένα έργο που συγκαταλέγεται στα κορυφαία του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Λίγο πριν ρίξει αυλαία, βρεθήκαμε στο κατάμεστο θέατρο και παρακολουθήσαμε από κοντά αυτό το δύσκολο εγχείρημα, σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε.
Η Κατερίνα Λέχου, η Μπλανς Ντυμπουά, φτάνει στη Νέα Ορλεάνη του 1974 με μια βαλίτσα γεμάτη τσακισμένα όνειρα και θάνατο, γεμάτη ρούχα μια έκπτωτης ζωής. Η Στέλλα, η μικρή της αδερφή που ενσαρκώνει η Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, έφυγε νωρίς απ’ την οικογενειακή στέγη, άφησε πίσω της τον πόνο και τις ευθύνες μιας θλιβερής ζωής. Ζώντας με τον Στάνλει Κοβάλσκι, στο ρόλο του οποίου βλέπουμε τον Τάσο Ιορδανίδη, ζει την απόλυτη ελευθερία, εγκλωβισμένη σ’ έναν εκλογικευμένο άρρωστο έρωτα. Η συνάντηση των τριών αυτών ανθρώπων, θα αποβεί μοιραία και καταστροφική για όλους.
Τρείς ήρωες, τρεις τραυματισμένες ψυχές που μετρούν τις πληγές τους τη νύχτα, εκεί που το φώς καλύπτεται με ψεύτικες δικαιολογίες, για να μη δει κανείς τις ρυτίδες του πόνου και της απώλειας. Η Μπλανς, μια γυναίκα γεμάτη μυστικά, θρηνεί ασταμάτητα τον χαμένο της πρώτο έρωτα, θρηνεί τη βίαιη αποκοπή της από μια παιδικότητα που ξεσπά όταν κουράζεται απ’ τον αφόρητα σέξυ και «βρώμικο» εαυτό της. Η συνάντηση της με τον Στάνλει, θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας αρχής που δεν έπρεπε να γίνει, δείχνοντας μας πως οι άνθρωποι είμαστε ό,τι πιο σκληρό γέννησε αυτή η πλάση. Βίαιος και άξεστος, καλύπτει τις ανασφάλειες του με μια γυναίκα που συνεχώς υποχωρεί στις συμπεριφορές του μέχρι να συγκρουστεί το συναίσθημα της, με την αγάπη της για την αδερφή της.
Ο Καπετανάκος Δημήτρης, ο Μιτς της ιστορίας είναι η πιο ανθρώπινη εκδοχή του εαυτού μας. Ευγενικός και ευαίσθητος, είναι έτοιμος να δώσει απλόχερα την αγάπη του, να προφυλάξει τον εαυτό του από μια ανυπόφορη μοναξιά. Με ένα εφηβικό άγχος προσεγγίζει την Μπλανς, η οποία μετά από καιρό νιώθει ότι μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον, μετά από καιρό νιώθει τη φρικτή μουσική που σημάδεψε τη ζωή της, να σβήνει στα αφτιά της. Όμως το ευτυχισμένο τέλος είναι μόνο για τα παραμύθια και όχι για ένα Λεωφορείο που ονομάζεται Πόθος. Ο πόθος μοιάζει σκοτεινός, γεμάτος ένστικτα και κτητικότατα, γεμάτος ρίσκο και ένταση, γεμάτος θύματα που πίστεψαν και αφέθηκαν σ’ αυτόν.
Ο Θάνος Μικρούτσικος, έντυσε την γεμάτη οριακές σκηνές και χαρακτήρες παράσταση με τη μουσική του, δίνοντας μια επιπλέον ένταση στο θεατή που καλείται να αναρωτηθεί πότε κρίναμε από φόβο μη κριθούμε, πότε πονέσαμε τον διπλανό μας πριν προλάβει να μας πονέσει εκείνος. Ξεχωριστή στιγμή αποτελεί η διασκευή του Creep των Radiohead, που εντείνει τη νοσταλγία μιας εποχής που όλοι κάποτε αφήσαμε πίσω.
Καπνός από ένα τρένο που φτάνει, από ένα τσιγάρο που ανάβει και μια κούνια που ζαλίζει πιο πολύ από κάθε δυνατό ποτό, συνθέτουν το σκηνικό που με απλά μέσα εξασφαλίζει την εναλλαγή των χώρων, καθρεπτίζοντας παράλληλα την εσωτερικότητα των ηρώων.
Το «Λεωφορείο ο Πόθος», έφτασε στο Τέρμα του, έσβησε το φως και τις μηχανές του, με ένα τέλος καταστροφικό για όσους επιβιβάστηκαν σ’ αυτό. Στην μπανιέρα του πνίγηκαν και οι τελευταίες ελπίδες για λύτρωση ανθρώπων, που λύγισαν στα πάθη τους.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…