Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Το Σάββατο, 25 Νοεμβρίου σηματοδότησε την πρεμιέρα του νέου καλλιτεχνικού εγχειρήματος για την αγαπημένη τριάδα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Τίτλος της μουσικοθεατρικής παράστασης που παρουσιάζουν στο «Διογένης Studio»; «Μπελ Ρεβ», από το γαλλικό “Belle Rêve”, δηλαδή «Ωραίο Όνειρο». Η έμπνευση του τίτλου προήλθε από το έργο του Tennessee Williams, «Λεωφορείο ο Πόθος», καθώς “Belle Rêve” ήταν το όνομα του πατρογονικού κτήματος της κεντρικής μοιραίας ηρωίδας του έργου, της Blanche Dubois.
Τα θεατρικά στοιχεία της παράστασης είναι εμφανή από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στον χώρο, με τη σκηνοθεσία να ανήκει στον Άγγελο Τριανταφύλλου και τη σκηνογραφική επιμέλεια στη Μαίρη Τσαγκάρη. Η αυλαία θυμίζει αμερικανικό ή ευρωπαϊκό κέντρο μιας άλλης εποχής, ενώ μόλις ανοίξει μάς αποκαλύπτει την πολυμελή εξαιρετική μπάντα, που παραπέμπει στις big bands της εποχής του Bobby Darin. Στο κέντρο της σκηνής, πλάι σε έναν φοίνικα, ο Θέμης Καραμουρατίδης κάθεται στο πιάνο του και δίνει το σήμα της έναρξης, σε μια απαστράπτουσα, ντυμένη στα λευκά, Νατάσσα Μποφίλιου.
Είναι προφανές ότι αυτή είναι η μία και μόνη πρωταγωνίστρια της βραδιάς, μια αληθινή ντίβα –όχι με τη σνομπίστικη έννοια που αποδίδουμε συχνά στον όρο, αλλά με αυτήν που φυλά ο κόσμος της τέχνης για τις αληθινά σπουδαίες ερμηνεύτριες. Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ξεκάθαρα μία από αυτές. Με απίστευτο έλεγχο φωνής και έχοντας απόλυτη κυριαρχία όλων των εκφραστικών της μέσων, βάζει ψυχή σε κάθε της ερμηνεία, αντιμετωπίζοντας κάθε τραγούδι σαν σύντομο μονόπρακτο. Κι αν προσωπικά προτιμώ τις χαμηλότονες από τις εκρηκτικές στιγμές της, ομολογώ πως σε κάθε της ερμηνευτική προσέγγιση ξεχειλίζει η αλήθεια της εκείνη τη στιγμή.
Στο σύμπαν του «Μπελ Ρεβ», η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση και ανασφάλειες, δυναμική κι ευάλωτη μαζί, μια γυναίκα που μας αφήνει να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στα συναισθήματα που την αναπτερώνουν αλλά –συχνότερα– τη βασανίζουν, και να ανατρέξουμε μαζί της, μέσα από τα τραγούδια, σε γεγονότα και σχέσεις που καθόρισαν τη ζωή της. Πότε-πότε, όπως στις εξωστρεφείς «Μέρες του Φωτός» και το πανηγύρι της «Βαβέλ», η γυναίκα αυτή θυμάται και αποκαλύπτει το ξέγνοιαστο κορίτσι που υπήρξε κάποτε –και που κάπου, καλά κρυμμένο, ζει μέσα της ακόμη. Όμως η πραγματικότητα επιστρέφει αμείλικτη και το μικρό κοριτσάκι που αλωνίζει χορεύοντας τη σκηνή, ωριμάζει απότομα για να μας μεταδώσει την ένταση του «Το Τέλος στο Σαλόνι».
Με το «Μπελ Ρεβ» οι τρεις μόνιμοι συνεργάτες πήραν ένα μεγάλο ρίσκο, το οποίο κατά τη γνώμη μου, τους βοηθά να κάνουν την υπέρβαση. Αντί να επαναπαυθούν στην αδιαμφισβήτητη επιτυχία τους, επιλέγουν και τολμούν, πάντοτε με υψηλό επαγγελματισμό, να φτιάξουν ένα πρόγραμμα πιο ιδιοσυγκρασιακό, ψυχαγωγικό αλλά όχι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό, το οποίο αναφέρεται με τρόπο συναισθηματικά συνειρμικό σε όλα αυτά που τους απασχολούν, στις αλήθειες τους που θέλουν να τις μοιραστούν μαζί μας. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο οποίος έχει την επιμέλεια του προγράμματος, δεν παρέλειψε τα εμβληματικά τραγούδια της Μποφίλιου, από «Το Μέτρημα» έως το «Η Καρδιά Πονάει Όταν Ψηλώνει», το «Σ’ Έχω Βρει και Σε Χάνω» και «Το Ραντεβού», ενώ το κοινό ήταν «ετοιμοπόλεμο» και μετατρεπόταν σε χορωδία κάθε φορά που η Νατάσσα άπλωνε το μικρόφωνο προς το μέρος μας. Ωστόσο, στο πρόγραμμα αυτό ακούγονται κι άλλα, πιο απρόσμενα, κομμάτια, πολλά από αυτά μάλιστα σε άλλες γλώσσες, καθώς η Νατάσσα ερμηνεύει σε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά ακόμη και αραβικά. Η μουσική, άλλωστε, είναι η μόνη κοινή γλώσσα που μπορεί να εκφράσει με τέτοια αμεσότητα τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Να μην παραλείψω να αναφερθώ στον Θοδωρή Μαυρογιώργη, ο οποίος, με αέρα crooner μιας άλλης εποχής, συνοδεύει τραγουδιστικά την ερμηνεύτρια, έχοντας και κάποιες όμορφες σόλο στιγμές. Χαρακτηριστικό για την άψογη συνεργασία τους, όσο και για το ύφος του προγράμματος, είναι το ντουέτο τους που ανοίγει το δεύτερο μέρος, με εκείνον να τραγουδά “Wild is the Wind” και εκείνη να απαντά “Padam Padam”.
Όσο για τον μαέστρο όλων, τον Θέμη Καραμουρατίδη, μας προσφέρει με τις εξαίσιες ενορχηστρώσεις του μία αληθινή πανδαισία ήχων. Πρόκληση και χαρά του, να δώσει νέα πνοή σε πολύ αγαπημένα τραγούδια, όπως κάνει, για παράδειγμα, ντύνοντας με συγχορδίες μπουζουκιού το «Εγώ Μεγάλωνα για Σένα».
Η ορχήστρα είναι πραγματικά σπουδαία, με τα έγχορδα, σε επιμέλεια του έμπειρου τσελίστα Άρη Ζέρβα, να έχουν τη μερίδα του λέοντος, προσδίδοντας ασύγκριτη ατμόσφαιρα στα τραγούδια. Ο σχεδιασμός του ήχου από τον Βασίλη Μιχαηλίδη και η απόδοσή του από τους Γιάννη Παξεβάνη και Αντώνη Ζαχόπουλο ήταν κάτι περισσότερο από άψογα, ενώ τα θαυμάσια, θεατρικής λογικής φώτα επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Προδρόμου.
Μέσα σε αυτό το άρτιο και ιδιαίτερης συγκινησιακής φόρτισης θέαμα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις στιγμές, ωστόσο θα το τολμήσω –σαφώς με εντελώς προσωπικό συναισθηματικό κριτήριο. Η πρώτη, όταν η Νατάσσα πήρε για λίγο τη θέση του Θέμη στο πιάνο ερμηνεύοντας μια διασκευή του “Back to Black” «δεμένη» με ακόρντα από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Μπετόβεν. Η δεύτερη, όταν, λουσμένη σ’ ένα κόκκινο φως, ερμήνευσε μία προς μία και στην ουσία τους τις λέξεις από τη σπουδαία ποίηση του Οδυσσέα Ιωάννου, στο «Το Όνομά μου», συνοδεία μόνο της ηλεκτρικής κιθάρας του Λάμπη Κουντουρόγιαννη.
Δεν ξέρω τί ακριβώς φαντάζονταν οι τρεις φίλοι και συνεργάτες όταν σχεδίαζαν το όραμα / όνειρο του «Μπελ Ρεβ». Η Αλήθεια των συναισθημάτων όμως με την οποία έντυσε όλη η ομάδα των συμμετεχόντων ετούτη την παράσταση –από το άνοιγμα της αυλαίας, μέχρι τον εκκωφαντικό επίλογο του «Εν Λευκώ»– έλαμψε, και φώτισε σκοτάδια. Δεν ξέρω αν τα απάλειψε –άλλωστε συχνά στα όνειρα η ελπίδα καλείται, πέρα από κάθε λογική, να επιβιώσει στα σκοτεινά. Προσωπικά, αποχώρησα έχοντας στο μυαλό και την καρδιά μου τα λόγια από το «Δάκρυ»: «Και ρωτάω πώς γίνεται / το δάκρυ να μην πίνεται. / Και ρωτάω ποια μοίρα / του δίνει την αλμύρα. // Και ρωτάω πώς γίνεται / σαν ποταμός να χύνεται. / Ποια λέξη το μαγεύει / και άξαφνα στερεύει;». Γιατί μέσα σ’ ένα δάκρυ –λύπης, χαράς ή λύτρωσης– τις πιο πολλές φορές συνοψίζονται τα πάντα…
Στην παράσταση έπαιξαν οι εξαιρετικοί μουσικοί:
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα
Άρης Ζέρβας: τσέλο, επιμέλεια εγχόρδων
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Δημήτρης Κουζής: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…